အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၆

"မာလာခိုင္၊ မာလာခိုင္၊ မာလာခိုင္ရွိလား၊ ဘယ္သြားေနလဲ၊ ေပါင္ခ်ိန္မယ္၊ ေပါင္ခ်ိန္မယ္၊ မာလာခိုင္"

"ေဟာ.....မာလာခိုင္တဲ႕၊ ေခၚေနျပီ၊ ဘုရား....ဘုရား၊ ေယာက္်ားအတင္း ေျပာေကာင္းေနတာ၊ မၾကားဘဲေနလိုက္ေတာ႕မလို႕"

ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီထားရင္း အံုေနတဲ႕ လူအုပ္ၾကားထဲ မေအးသန္း တိုး၀င္လိုက္တယ္။

"လာျပီ....လာျပီ၊ ဒီမွာ မာလာခိုင္"

"ဘယ္သြားေနတာလဲ အစ္မၾကီးရယ္၊ ေခၚလိုက္ရတာ တစ္လတစ္ခါေလး ေပါင္ခ်ိန္ရတာ၊ ဂရုစိုက္မွေပါ႕၊ အစ္မၾကီးက မာလာခိုင္႕အေမလား"

"ဟုတ္ကဲ႕၊ အေမ"

"ေတာ္ေသးတာေပါ႕၊ ဒီတစ္ခါ လူၾကီးနဲ႕လာလို႕၊ ဒီလို ေဆးေပးတဲ႕ေန႕၊ ေပါင္ခ်ိန္တဲ႕ေန႕ဆို ဒီကေလးေတြကို ကေလးအၾကီးေတြနဲ႕ မလႊတ္ပါနဲ႕ ဆိုတာ၊ တျခားေၾကာင္႕ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးေတြကို ဘယ္လိုတိုက္၊ ဘယ္ပံုတိုက္ဆိုတာ ကေလးၾကီးေတြကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ေပါင္ခ်ိန္ျပီး ကေလးက်န္းမာေရး၊ ၀ိတ္အတက္အက်ကို ေျပာခ်င္ေတာ႕လဲ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ဒါေၾကာင္႕ ဒီလိုရက္ကို လူၾကီး လာပါလို႕ မွာရတာ၊ အရင္ မာလာခိုင္က ဟို....ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ေကာင္ေလးနဲ႕ အျမဲလာတာေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ႕"

ထံုးစံအတိုင္းပဲ၊ ေပါင္ခ်ိန္ေပးမယ္႕ အမ်ိဳ းသမီးေလး ရွင္းျပေနတာကို မေအးသန္း ေခါင္းဘဲညိတ္ေနလိုက္တယ္။ ဆံပင္တိုတိုေလးနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက မေအးသန္းသမီးကို ဆြဲထားတဲ႕ ခ်ိန္ခြင္ေလးလိုဟာနဲ႕ တစ္ဖက္စြန္းက ပလတ္စတစ္ထိုင္စရာလိုဟာေလးထဲကို ထုိင္ခိုင္းတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ဖို႕။ ေဟာ၊ ေသာက္ေကာင္မေလးက ေၾကာက္ျပီး ငို္ျပီ။

ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလးကေတာ႕ ခ်ိန္ခြင္လိုဟာရဲ႕တန္း ညာဘက္စြန္းကို ထိန္းထားျပီး တန္းေပၚမွာ သံတံုးေလးကို ေရႊ႕ေရႊ႕ေပးေနတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေသခ်ာၾကည္႕ျပီး သံတံုးေလးကို ျပန္ေရႊ႕ျပန္တယ္။

"ကေလးကို ခ်လိုက္ေတာ႕ ရျပီ၊ အစ္မ ကေလး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ေပါင္ခ်ိန္က တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ႕လိုက္ေနတယ္။ လာ လာ ဒီကိုလာ၊ ကြ်န္မ ျပမယ္"

မိန္းမေတြ ၀ိုင္းအံုေနတဲ႕ စားပြဲ၀ိုင္းေလးဆီကို မေအးသန္းလိုက္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ ေပါင္ခ်ိန္တဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးလို အမ်ိးသမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က ေဆးေပးေနျပီး တစ္ေယာက္က ကတ္ျပားေတြထဲ ဘာေတြလဲမသိဘူး ေရးလို႕။

မေအးသန္းကို ေခၚလာတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက ကတ္ျပားေတြထဲကို "ဘယ္မွာလဲ မာလာခိုင္ ကတ္ျပား" လို႕ ရွာေဖြရင္း ကတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ေရးေနတယ္။ ျပီးေတာ႕မွ

"လာ...ဟိုအစ္မၾကီး၊ ဒီမွာၾကည္႕၊ ဒီကတ္ျပားကို ဒီအေရာင္ေတြေတြ႕လား၊ ေအာက္ဆံုးမွာ အနီ၊ အလယ္မွာ အဝါ၊ အေပၚဆံုးမွာ အစိမ္းေရာင္ ျခယ္ထားတယ္ ေတြ႕လား"

"ဟုတ္ကဲ႕၊ ေတြ႕တယ္"

"အစ္မၾကီးကေလးက အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေနတယ္ေနာ္၊ သိတယ္ မဟုတ္လား။ အစ္မၾကီးတုိ႕မွာ စီးပြားေရးအေျခအေနအရ ကေလးေတြကို မေကြ်းႏုိင္ဘူး၊ အာဟာရ ျပည္႕ဝေအာင္လဲ မေကြ်းတတ္လို႕ ကြ်န္မတို႕က ဒီမွာလာျပီး ထမင္းစားခိုင္းတယ္။ ယူနီဆက္က ေပးတဲ႕ အားေဆးေတြကို ေပးတယ္။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတေတြ ေျပာျပတယ္။ အစ္မၾကီးတို႕ကို တစ္ပတ္ သံုးရက္ မွန္မွန္လာခိုင္းျပီး ကေလးေတြ အေျခအေန ေကာင္းလာေအာင္ ကြ်န္မတို႕က လုပ္ေပးေနတယ္။ ကေလးေတြ အေျခအေနေတြ တိုးတက္မလာသင္႕ဘူးလား"

"ဟုတ္ကဲ႕"

"အခု ဒီမွာ ၾကည္႕၊ ေဟာဒီကတ္ျပားက ျပေနတယ္၊ ေအာက္ဆံုးက အနီမွာဆိုရင္ ကေလးက အဆိုးဆံုး အေျခအေန၊ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ဆံုး၊ အလယ္က အဝါေရာင္ဆိုရင္ မဆိုးဘူး၊ အာဟာရ ျပည္႕ဝလာျပီဆိုတဲ႕ အေျခအေန၊ အဲ အေပၚဆံုးက အစိမ္းေရာင္ကို ေရာက္သြားရင္ေတာ႕ ေကာင္းသြားျပီ"

"ကေလးက သိပ္ေကာင္းသြားျပီ။ အာဟာရ ျပည္႕ဝသြားျပီ။ ကေလးအားလံုး အစိမ္းေရာင္ ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မတို႕ ၾကိဳးစားၾကရမယ္။ အခု အစ္မၾကီး ကေလးက ဟိုေအာက္ဆံုး အနီေရာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္၊ ဒီေတာ႕ ဂရုစိုက္ရမယ္။ အစိမ္းေရာင္ ေရာက္ေအာင္ ဂရုစိုက္ရမယ္ေနာ္....အစ္မၾကီး"

မေအးသန္းက ေခါင္းတြင္တြင္ညိတ္တုန္း ေဆးေပးေနတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက "မာလာခိုင္လား" လို႕ ေမးတယ္။ ျပီးေတာ႕ မေအးသန္းကို ၾကည္႕ျပီး
"မာလာခိုင္က စလာကတည္းက အနီ၊ ခုထိ အနီထဲမွာပဲ၊ နီမွာေပါ႕၊ အစ္မၾကီးတို႕က ကေလး ကေလးခ်င္းလႊတ္တာကိုး၊ ကြ်န္မတို႕ကလဲ မေျပာခ်င္ဘူး။ ကြ်န္မတို႕က အစ္မၾကီးတို႕သိတဲ႕အတိုင္း ေစတနာဝန္ထမ္းေတြ၊ ဘာ တစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွလဲ ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္က ကေလးေတြ စားရပါေစေတာ႕ ဆိုျပီး လုပ္ေပးေနတာ၊ ကြ်န္မတို႕ပိုက္ဆံလည္း မဟုတ္ဘူး။ ယူနီဆက္ကေန ဘာသာစံုကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ကို တာဝန္ေပးျပီး ေကြ်းေမြးတာ"

"သိလား၊ ယူနီဆက္ဆိုတာ မွတ္ထားေနာ္၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ကေလးမ်ား ရန္ပံုေငြအဖြဲ႕ေခၚတယ္။ သူတို႕က ကေလးေတြကို အာဟာရျပည္႕ဝလာေအာင္ အာဟာရ ျပည္႕ဝမလာဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ ယူနီဆက္က ဆရာဝန္ၾကီးေတြ၊ ဆရာမၾကီးေတြလဲ ခဏခဏလာၾကည္႕တာ၊ အဲ...အစ္မၾကီးတို႕က ကေလး ကေလးခ်င္း လႊတ္ေရာ၊ ဟိုကေလးကလဲ အၾကီးဆိုေပမယ္႕ ကေလးပဲ၊ ဘာသိမွာမွတ္လို႕။ "

"ေဟာ....အငယ္ကေလးကို ေကြ်းသလိုလိုနဲ႕ သူက စားပစ္ေရာ၊ ဘယ္႕ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ဒီက စည္းကမ္းကလဲ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးကိုပဲ ေကြ်းဖို႕သတ္မွတ္ထားေတာ႕ ကြ်န္မတို႕မယ္ မခက္ဘူးလား၊ ပိုရင္ ေကြ်းပါတယ္။ အျမဲေကြ်းတယ္။ ကေလးကို ဝေအာင္ေကြ်း၊ ပိုရင္ ေကြ်းမယ္ ေျပာလဲ မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႕ အစ္မၾကီးတို႕ကို မိခင္ေတြ ကိုယ္တိုင္လာပါ။ ကေလး၊ ကေလးခ်င္း မလႊတ္ပါနဲ႕လို႕ ေျပာရတာ၊ ေနာ္....ေနာင္ကို အစ္မၾကီးပဲလာ၊ ေရာ႕....ေဆးယူသြားဦး"

သူ႕ကို ရွင္းျပေနတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးကို မေအးသန္းစိတ္ထဲကေန က်ိတ္ပီး ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။ မလႊတ္လို႕ မျဖစ္လို႕ လႊတ္ရတာပါကြယ္။ အိမ္မွာ မိဘမအားလို႕၊ ကေလးဂရုမစိုက္ခ်င္ေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အၾကီးကေလးကိုပါ စားရေစခ်င္လို႕ပါ။ လူၾကီးေတြက မစားဘဲ ေနႏိုင္တယ္ေလ။ ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက ဆာရင္ တဂ်ီဂ်ီေအာ္ေနေတာ႕တာ၊ စိတ္ခ်ပါ။အိမ္မွာ ေကြ်းႏိုင္တဲ႕ေန႕၊ မလႊတ္ေတာ႕ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေလးေပးတဲ႕ ေဆးလံုးေလးေတြကို ျမင္ေတာ႕ အၾကီးေကာင္ကို က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ေသနာေလး၊ ငါကျဖင္႕ သူက ငါးႏွစ္ရွိေနလို႕ မစားရေတာ႕လို႕ စားပါေစဆိုျပီး ကေလးနဲ႕ လႊတ္ရတာ။

ၾကည္႕စမ္း...ေဆးေတြ သံုးေလးလံုး ေပးတာကို အိမ္က် ငါ႕ကိုတစ္လံုးပဲ အျမဲတမ္း ေပးတယ္။ က်န္တဲ႕ေဆးေတြကို သူေရာင္းစားျပီး မုန္႕ဝယ္စားပစ္တာေနမွာ။ မေအမွာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲေနတယ္ဆိုတာ သင္းသိရက္သားနဲ႕၊ မေအကိုေပးရင္ မေအမွာ ဟင္းဖိုး ေကြ်းဖိုးေလး မရဘူးလား။ မိုက္ကန္းတဲ႕ေကာင္ေလး၊ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ စပ္စပ္ျမည္ေအာင္ ေဆာ္လိုက္ဦးမယ္၊ ဟင္း....မွတ္သြားေအာင္ သင္းပေထြးကို ရုိက္ခိုင္းလိုက္ဦးမယ္။

"ေနာ္....ၾကားလား၊ ေဆးေတြကို တုိက္ေနာ္၊ တိုက္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္ေနာ္၊ ကေလးကိုလဲ ဒီကေကြ်းတာနဲ႕ခ်ည္း တင္းတိမ္မေနနဲ႕၊ အိမ္ကလဲ ေကြ်း။ ၾကက္ဥေလး ဘာေလးေပါ႕၊ ၾကက္ဥေကြ်းလား"

"ဟုတ္ကဲ႕ ေကြ်းတယ္"

တကယ္ေတာ႕ မေအးသန္း ညာေျပာတာ။ ၾကက္ဥတစ္လံုး ႏွစ္က်ပ္၊ အနားေတာင္ မသီႏုိင္ဘူး။

"ဆက္ေကြ်းေနာ္...ေဆးလဲတိုက္သိလား"

မေအးသန္း ေခါင္းကိုတြင္တြင္ညိတ္ခဲ႕ျပီး လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျပန္တိုးထြက္ခဲ႕တယ္။ ေဆးရေပမယ္ ျပန္လို႕မရေသးဘူး၊ ထမင္းစားဖို႕ေစာင္႕ရဦးမယ္ေလ။ စားဖို႕ အခ်ိန္နီးပလား မသိဘူး၊ ဟုိဘက္ ဓမၼာရံုထဲက ထမင္းေကြ်းမယ္႕ ေနရာနား ရစ္သီရစ္သီလုပ္ျပီး သြားၾကည္႕ေတာ႕ စားပြဲ၀ိုင္းေတြ ဘာေတြေတာ႕ ျပင္ထားျပီ။

စားပြဲခင္း အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ ခင္းလို႕၊ ေၾကြ ပန္းကန္းျပားက တစ္၀ိုင္းေျခာက္ခ်ပ္၊ ပန္းကန္ေလးေတြေဘးမွာ စတီးဇြန္းကိုယ္စီနဲ႕၊ ထမင္းအုပ္ အျဖဴေတြလဲ ခ်ထားတယ္၊ အလွဴ ထမင္းပြဲ က်ေနတာပဲ။ မေအးသန္း ဗိုက္ထဲက တက်ဳတ္က်ဳတ္ျမည္လာတယ္။ မျမည္နဲ႕....မျမည္နဲ႕၊ ကုိယ္စားရမွာ မဟုတ္ဘူးဟဲ႕။ ကေလး၀ေအာင္ ေက်ြးရမယ္လို႕၊ ခုနေလးကပဲ ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလး ေျပာလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ စားပြဲ၀ိုင္းက ငါး၀ိုင္းဆိုေတာ႕ တစ္ခါ  တစ္ခါလို လူသံုးဆယ္စားခိုင္းမွာ။ အရင္ေရာက္တဲ႕လူ အရင္ေပါ႕။ စားမယ္႕ကေလးေပါင္းက တစ္ရာေတာ႕ ေက်ာ္မယ္။ ကိုယ္႕အလွည္႕ကေတာ႕ ဘယ္ေတာ႕ေလာက္ က်မယ္မသိဘူး။ ေစာေစာေတာ႕ လာျပီး ထပ္တာပဲေလ၊ စားရတဲ႕အခ်ိန္ေပါ႕။ ေစာင္႕ရမွာေပါ႕။ တစ္ပတ္ကို သံုးရက္၊ ဆန္ေကာင္းနဲ႕ ဟင္းေကာင္း ေကြ်းေကာင္းနဲ႕ စားရဖို႕...ဘယ္မွာ လြယ္လိမ္႕မလဲ။ ကိုယ္မစားရလဲ ကိုယ္႕ကေလးစားရတာပဲ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ ကိုယ္႕ကေလး က်န္းမာေရးပဲ။

ျပီးေတာ႕ ဒီမွာ ကေလးတိုင္းလဲ စားရတာ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ကို မေကြ်းႏိုင္တဲ႕လူကို  စိစစ္ျပီး ေခၚေကြ်းတာ၊ ငါးႏွစ္ေအာက္ ကေလးလဲ ျဖစ္ရမယ္၊ မိဘကလဲ တကယ္ဆင္းရဲျပီး မေကြ်းႏုိင္တာမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္တဲ႕။ ဟင္း....မေအးသန္းတို႕ ကေလးမ်ိဳး မပါဘဲ ဘယ္ေနလိမ္႕မလဲ၊ ထိပ္ဆံုးကေပါ႕။

ဒီဘာသာၾကီး ေလးဘာသာက ေကြ်းေမြးတာ ဘာမွေတာ႕ မၾကာေသးဘူး။ ဘာသာၾကီး ေလးဘာသာဆိုတာ မေအးသန္းတို႕ အရပ္ထဲက ေခၚတာ။ ဟုိ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ေခၚတာကေတာ႕ ဘာသာစံု ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕တဲ႕။ အတူတူပါပဲေလ။ ဘာသာၾကီး ေလးဘာသာလို႕ ေခၚတာက ဗုဒၶဘာသာရယ္၊ ခရစ္ယာန္ရယ္၊ မူဆလင္ရယ္၊ ဟိႏၵဴ ရယ္ေပါင္းထားလို႕ဆိုျပီး ေခၚၾကတာ။ ကေလးေတြကို ဒီအဖြဲ႕က တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ထမင္းေကြ်းတယ္၊ ၾကာသပေတးရယ္၊ စေနရယ္၊ တစ္လတစ္ခါ ေပါင္ခ်ိန္ေပးတယ္၊ ေဆးေပးတယ္။

ဒီဟာေပၚလာတာ ၀မ္းသာရေသးတယ္၊ ဒီမွာ တစ္ပတ္သံုးရကက္ မွန္မွန္လာေကြ်းျပီး မွန္မွန္ေဆးစားရင္ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕တာ ေပ်ာက္သြားမယ္တဲ႕၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕တာေပ်ာက္ရင္ ဘာေရာဂါ မွလဲ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးတဲ႕။ မေအးသန္း ၀မ္းသာရတာေပါ႕။

ေက်းဇူးလဲ တင္ပါတယ္၊ ႏို႕မို႕ျဖင္႕ ဒီဟာမေလး ကေလးေဆးရံုကို အိမ္လုပ္ျပီး ေနရမယ္႕ပံုပဲ။ ၀မ္း ခဏခဏ ေလွ်ာျပီး ေဆးရံု ခဏခဏသြားရ၊ တက္ရနဲ႕ ၾကာေတာ႕ ေဆးရံုမွာ ဖူးစာဆံုျပီး မေအးသန္း ေနာက္ေယာက္်ားရပါေရာလား။ ေယာက္်ားရတာ ဘာၾကာေသးလို႕လဲ။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာ။ (ႏွစ္ ႏွစ္ လို႕ စာရိုက္တုန္းက မွားသြားတယ္ ထင္တယ္။ မူရင္း စာအုပ္မွာ ဒီအတိုင္းပဲ ပါလို႕ မျပင္ေတာ႕ပါ။ ႏွစ္လ ဟာ ပိုျပီး ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိပါတယ္)

သူကလဲ ကိုယ္႕လိုပဲ၊ မုဆိုးဖိုပဲ၊ မေအးသန္းနဲ႕ ဘ၀တူပဲ။ ဒါေပမယ္႕ သူက မုဆိုးဖိုပူပူေႏြးေႏြး။ အင္း...မေအးသန္းကေတာ႕ ပူပူေႏြးေႏြး မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ ေအးစက္စက္ မုဆိုးမ ျဖစ္ေနျပီ။

မေအးသန္း ေယာက္်ားဆံုးတာက ေျခာက္လေက်ာ္ျပီ။ ဒီေကာင္မ အငယ္မ မာလာခိုင္ အခါလည္ သမီးမွာ ဆံုးတာ။ အၾကီးေကာင္က အဲဒီတုန္းက ေလးႏွစ္ခြဲ။ ဖေအဆံုးတာကို သိသလို မသိသလိုနဲ႕ ငို္လိုက္တာ။ သူ႕အေဖနဲ႕ လုိက္ပါ႕မယ္ တကဲကဲလုပ္လိုလုပ္၊ ကေလးၾကည္႕ျပီး ရင္ထဲမွာ နာေနတာပဲ။

ေယာက္်ားမေသခင္က ဒန္အိုးစက္မွာ လုပ္တယ္။ တစ္ေန႕ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေတာ႕ ရတယ္။ ပံုမွန္ေတာ႕မရွိဘူးေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ သားမိသားဖ သံုးေယာက္ နပ္ေတာ႕မွန္တယ္။ မေအးသန္းေလာက္ေအာင္ စားတတ္တယ္။ ပထမ ကေလးနဲ႕ ဒုတိယကေလးလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးျခားသြားေတာ႕ အဲဒီတုန္းက သိပ္မကသီဘူး။

သားအၾကီးေကာင္ကလဲ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕တာေတြ ဘာေတြ မျဖစ္ဘူး။ လူၾကီးေတြစားသလို စားတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ေခါင္းပူေက်ာပူလာက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ပိန္လဲ မပိန္ဘူး၊ စိုစုိျပည္ျပည္ပဲ။

ေအးေလ....တစ္ခုေတာ႕ ရွိတာေပါ႕။ စားႏိုင္တုန္းအခ်ိန္မွာ လူၾကီးေတြ စားသလိုဆိုတဲ႕ထဲမွာ အသားေလး၊ ငါးေလး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးက ေရာကာ ေႏွာကာနဲ႕ မွန္မွန္စားေနရတာကိုး။ မစားႏိုင္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဒါေတြမပါေတာ႕ နပ္လဲ မမွန္ေတာ႕။ ကေလးေရာ လူၾကီးေရာ ပိန္လာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕လာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

ေဟာဒီသမီးဟာ စေနသမီး မဟုတ္ေပမယ္႕ခိုက္ေတာ႕ အေတာ္ခိုက္တဲ႕ဟာမေလး။ သင္းေလးကိုယ္၀န္ရွိခါစမွာ သင္းအေဖက ေဖာက္လာတယ္ေလ။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ အရက္ေသာက္တတ္လာတာ။ အလုပ္ကအျပန္ လမ္းေကြ႕ အရက္ပုန္းဆိုင္ေလးေတြမွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ ေနရင္း ထိုင္ရင္း စြဲသြားတာ။ မေသာက္ရ မေနႏိုင္ေတာ႕ဘူး။

မေအးသန္း ေျပာပါတယ္။ ေခ်ာ႕ကာတစ္မ်ိဳး ေခ်ာက္ကာ တစ္မ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရဘူး။ ညေနတိုင္ဆို မွန္လာတာပဲ။ ဒီေတာ႕ စီးပြားေရးက ထိခိုက္ေရာ။ အလုပ္ရွင္က ေသာက္တတ္မွန္းသိေတာ႕ သိပ္မခိုင္းခ်င္ေတာ႕ဘူး။ အရက္ဖိုး ပိုက္ဆံကလဲ တစ္လံုးကို အနည္းဆံုး တစ္ဆယ္ေတာ႕ ေပးရတာ။ အျမည္းဖိုးနဲ႕ ဘာနဲ႕ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သူ အရက္ေသာက္တာကိုက ဆယ္႕ႏွစ္က်ပ္ေလာက္ကုန္ေနျပီ။

ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အရက္ဖိုးက ပိုမွ ေပးတဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႕ မေအးသန္း ဘယ္လိုလုပ္ စား၀တ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေတာ႕ မလဲ။

မေအးသန္းမွာ ကိုယ္၀န္ကလဲ ရွိကာစ၊ ဟိုဟာ စားခ်င္၊ ဒီဟာ စားခ်င္နဲ႕ကျဖစ္၊ ပိုက္ဆံကမရွိေတာ႕ ဘယ္စားရမတုန္း။ က်ိတ္မွိတ္ေနျပီး ဟိုအခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေလး၊ ဆီးထုပ္ေလးနဲ႕ ျပီးရေတာ႕တာပဲ။ ဘာေဆးဘာ၀ါးမွလဲ မေသာက္ရဘူး။ ကုိယ္ငွားေနတဲ႕ အိမ္ကေလး လခ ငါးဆယ္ကိုေတာင္ မေပးႏိုင္တာမ်ားလို႕ ခဏခဏ အိမ္ရွငကို ေတာင္းပန္လႊတ္ရတာ။

အံမေလး အရင္တုန္းက အေမတို႕ေျပာတဲ႕ လူရိုး တုတ္ထုိးၾကီးကေတာ႕ သူစြဲမိစြဲရာ စြဲေနျပီ အေမေရလို႕ သြားေလသူ အေမ႕ကို တ တျပီး မေအးသန္း ေအာ္ငိုရတာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္။

ေၾသာ္...ဟုတ္ပါတယ္။ အရင္တုန္း ကေတာ႕ တကယ္႕ကို ရိုးပါတယ္။ မိဘက ေပးစားလို႕ ယူလိုက္ရတာ ဆိုေပမယ္႕ မေအးသန္း ကိုယ္တိုင္ကလဲ သေဘာက်ပါတယ္။ မေအးသန္းအေမက ေမာတတ္တဲ႕ ေရာဂါနဲ႕ မမာေတာ႕ မေအးသန္းကို အေစာၾကီး အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခဲ႕တာ၊ မေအးသန္း အိမ္ေထာင္က်ေတာ႕ ႏွစ္ဆယ္႕တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေယာက္်ားက မေအးသန္းထက္ သံုးႏွစ္ၾကီးတယ္။

မေအးသန္းတို႕က ေတာမွာ အလုပ္အကိုင္ ဟန္မက်တာနဲ႕ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္ ရန္ကုန္ တက္လာၾကတာ။ မေအးသန္းေအာက္ အငယ္ညီမက ေတာမွာ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေနရစ္ခဲ႕တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႕ ဒီလိုပဲ ေစ်းေပါေပါေနရာမွာ အိမ္ေလး တစ္ျခမ္းငွားျပီး ေစ်းေလး ဟိုဟာေရာင္း ဒီဟာေရာင္းေပါ႕။ အခု မေအးသန္းတို႕ မိသာစုေနတဲ႕အိမ္ဟာ အေမတို႕ အေဖတို႕ မေသခင္ကတည္းက ငွားေနတဲ႕ အိမ္ပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ေနရင္း ဘာမွမၾကာဘူး၊ အေဖက အပူရွပ္ဖ်ားရာက ျဗဳန္းဆိုေသေရာ။ အို....သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အားငယ္လိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အေမကလဲ မမာနဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ကိုသန္းေအာင္ကို သြားျမင္တာပဲ။

ကိုသန္းေအာင္ကလဲ ေတာကပဲ။ မိဘေတြကလဲ မရွိေတာ႕ဘူး။ ရန္ကုန္မွာ အေဒၚေတြနဲ႕ ကပ္ေနရင္း ဒန္အိုးစက္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနတယ္။ ရိုးတာကလဲ ရိုးတယ္။ အေသာက္အစား၊ အကစားမရွိဘူး။ ရသမွ် ပိုက္ဆံေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထားတယ္တဲ႕။

အဲဒီမွာ အေမက သေဘာက်ျပီး ကိုသန္းေအာင္ အေဒၚေတြနဲ႕ စပ္ဟပ္ေျပာဆိုျပီး မေအးသန္းနဲ႕ ေပးစားေတာ႕တာပဲ။ အေမလဲ မေအးသန္း အိမ္ေထာင္က်ျပီး သိပ္ေတာ႕ မၾကာရွာပါဘူး။ ေျမးဦးေလးေတာင္ ခ်ီမသြားရဘူး။ အေဖ႕ေနာက္ လုိက္သြားေတာ႕တာပဲ။

ေၾသာ္....အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ႕ ေမာင္မင္းၾကီးသား ေတာ္ရွာပါတယ္။ အားမငယ္နဲ႕ စိတ္မည္စနဲ႕၊ ငါရွာေကြ်းပါ႕မယ္၊ မင္း စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနတဲ႕၊ တဖြဖြ ေျပာျပီး အလုပ္လဲ ၾကိဳးစားလုပ္ပါတယ္။ အၾကီးေကာင္ ကိုယ္၀န္လဲ လြယ္ထားရတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုေတာ႕ မေအးသန္းကို ပိုျပီး ဂရုစိုုက္တယ္။

သူက မေသာက္မစားဘဲ ရသမွ်ပိုက္ဆံ မိန္းမ လက္ထဲအပ္ေတာ႕ မေအးသန္း ခ်ဥ္ျခင္းတပ္သမွ် ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေလးအစ ဆီးသီးေလးအစ၊ လိေမၼာ္သီးေလး အစ စားခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္စားႏုိင္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီတုန္းက ကိုသန္းေအာင္ရတဲ႕ ဆယ္႕ငါးက်ပ္ေလာက္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး သံုးႏိုင္တယ္။

စားစရိတ္တစ္ေန႕တာ တစ္ဆယ္ေလာက္နဲ႕ ရေသးတယ္။ ဘယ္...ခုေတာ႕ တစ္ေန႕ ႏွစ္ထပ္ေလာက္မွ်ရမယ္႕ စားအိုးကို သူ႕အရက္ဖိုးႏႈတ္ေတာ႕ မေအးသန္းေတာ႕ ဘယ္လိုလုပ္စားေတာ႕မလဲ။

သား အၾကီးေကာင္ကိုလဲ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ထားမယ္ကြ၊ ဘာကြနဲ႕ ေလလံုးကေတာ႕ ထြားပါတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေက်ာင္းထားရမယ္႕အရြယ္လဲေရာက္ေရာ သင္းက ေဖာက္ေရာ။ ခုေတာ႕ ေက်ာင္းလဲ လိုက္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ ကေလးလဲ ဘာစာမွ မတတ္ေတာ႕ဘူး။ ျပီးေတာ႕ သင္းက ေသာက္လို႕လဲ၀ေရာ မျပန္လမ္းျမန္းေရာ။

မေအးသန္းတို႕ သားအမိတစ္ေတြကို ဒုကၡနဲ႕ ထားခဲ႕ေရာ။ အို....ေျပာရေစေတာ႕။ အျဖစ္ဆိုးပံုမ်ား။ သူ႕ကို သျဂၤိဳဟ္တာေတာင္ အရပ္က ၀ိုင္း၀န္းၾကလို႕၊ ႏို႕မုိ႕သာေတာ႕ သင္းခ်ိဳင္းမွာ ဒီအတိုင္းသြားပစ္ရမယ္႕ပံုမိ်ဳး။

သူေသရတာကလဲ အဲဒီ အရက္က သတ္လို႕ပဲ။ အရက္ကို တအားေသာက္ျပီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ႕ ကားဂိတ္က အုတ္သမံတလင္းေပၚမွာ ထိုးအိပ္လိုက္တာ မနက္က်ေတာ႕ ေသေနေရာ။ မေအးသန္းမယ္ ညအိမ္မျပန္လာေတာ႕ စိတ္ပူျပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။

မနက္အေစာၾကီး သူမ်ားလာေျပာေတာ႕မွ သိေတာ႕တယ္။ ရုတ္တရက္ မေအးသန္း ငို္ေတာင္ မငိုႏိုင္ဘူး။ ရင္ဆိုင္ရမယ္႕ ဒုကၡေတြကို ေတြးျပီး ေၾကာက္သြားတာ။ အၾကီးေကာင္ တအီအီ ငိုေနတာကိုေတာင္ စိတ္တိုျပီး ပထ ရိုက္မိေသးတယ္။

သူ႕အေလာင္း ဒီေန႕ေျမက်တယ္။ ေနာက္ေန႕ မေအးသန္း ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ ထမင္းရွာစားဖို႕လုပ္ရေတာ႕တာပဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ မိန္းမတို႕ တတ္အပ္တဲ႕  အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပါ႕။ အ၀တ္ေလ်ွာ္တာက ရတာေလးနဲ႕ သားအမိသံုးေယာက္ ငတ္တစ္လွည္႕ ျပတ္တစ္လွည္႕ပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္မ မာလာခိုင္ကလဲ တအား ခ်ဳဴ ခ်ာတယ္။ ခဏ ခဏ ၀မ္းေလ်ွာ္လိုက္၊ ဖ်ားလိုက္နဲ႕ ေမြးကတည္းက ခ်ဴ ခ်ာတာပါေလ။

ကေလးကို က်န္းမာေရးဌာန သြားျပေတာ႕ က်န္းမာေရးဌာနက ကေလးမွာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ ေရာဂါျဖစ္ေနျပီတဲ႕။ ေမြးတုန္းက ကေလး ေပါင္ခ်ိန္ေတြ ဘာေတြ ေမးျပီး မိခင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ဘ၀မွာကတည္းက အာဟာရျပည္႕၀ေအာင္ မစားလို႕ ကေလးမွာ လာျဖစ္တာတဲ႕။

ေၾသာ္....မေအးသန္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္တုန္းက အာဟာရျပည္႕၀ေအာင္ မစားရတာလဲမေျပာနဲ႕ေလ။ ပိုက္ဆံမွ မရွိတာ၊ စားမွ မစားႏိုင္တာ။ ကိုယ္ေတာ္ၾကီး အရက္ဖိုးကပိုမွ ျဖစ္သလို စားေနရတဲ႕အခ်ိန္။ ကေလးကို က်န္းမာေရးဌာနက ေကြ်းတာကိုလဲ လာစားတဲ႕။ အဲဒီတုန္္းက ေဆးရံုေတြ၊ က်န္းမာေရးဌာနေတြမွာ အာဟာရေတြ ေကြ်းေသးတယ္။ ပဲဟင္းနဲ႕ ထမင္းေကြ်းတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းကလဲ အၾကီးေကာင္နဲ႕ လႊတ္ရတာပဲ။ မေအးသန္း မွာေတာ႕ မွာပါတယ္။ အၾကီးေကာင္ကုိ၊ နင္ ခ်ည္းေတာ႕ မစားနဲ႕၊ မွ်စားလို႕။


အဲဒီလို သြား၊ သြားေနရင္းက ကေလးက ၀က္သက္ေတြ ေပါက္ျပီး တက္တာ၊ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္။ အသက္ျပင္းမ၊ အသက္ျပင္းမ အဲဒီတုန္းက ေသမလို႕၊ ေဆးရံုအခ်ိန္မီေရာက္သြားလို႕၊ ေဆးရံုတက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဆးရံုမွာ သားအမိသံုးေယာက္စလံုး သြားေနရတာေပါ႕။ ေဆးရံုက အျခားလူနာေတြရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥ အလုပ္ေတြကို မေအးသန္း လုပ္ေပးျပီး ထမင္းစားဖို႕ ရွာရတယ္။

မဆိုးဘူးရယ္၊ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ပိုက္ဆံေလး ငါးက်ပ္ေလာက္ရတယ္၊ ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္း အက်န္ေလးေတြပဲ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ စားရတယ္။ အကၤီ် အ၀တ္အစား အေဟာင္းေလးေတြလဲ ရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ကို ေဆးရံုမွာ ပိုၾကာသြားတာ။ အဲဒီတုန္းက ေဆးရံုမွ ေကြ်းတဲ႕ အာဟာရခ်က္တာတို႕ ဘာတို႕မွာလဲ မေအးသန္းက ခိုင္းသမွ် ၀ိုင္းလုပ္ေပးေတာ႕ ဆရာမေတြကလဲ မေအးသန္းကို ခင္ၾကတယ္။ သနားၾကတယ္။

ေနာက္ ကေလးေဆးရံုက ဆင္းေတာ႕လဲ ေဆးရံုမွာ အာဟာရလာစား၊ အိုပီဒီ လာျပတဲ႕။ ကေလးေရာဂါေပ်ာက္သြားေအာင္ အိမ္ကလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ေအာင္ေကြ်းတဲ႕။ အိမ္ကေတာ႕ ၀ေအာင္ ဘယ္ေကြ်းႏုိင္ပါ႕မလဲ။ ေဆးရံုပဲသြားေကြ်းရတာပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ေနာက္တစ္ခါ မာလာခိုင္ ၀မ္းေလွ်ာလို႕ ေဆးရံုတက္ရေတာ႕ ေဆးရံုမွာ အာဟာရ မေကြ်းေတာ႕ဘူး။ လြန္ခဲ႕တဲ႕ သံုးေလးလေလာက္ကေပါ႕။ အဲဒီအေခါက္မွာ မာလာခိုင္ ပေထြးျဖစ္မယ္႕ သူနဲ႕ မေအးသန္း ေတြ႕ၾကတာပဲ။

အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၅

အပုိင္း (၅)

"ဘ၀ျမင္႕ရိပ္သာ သဃၤန္းကြ်န္း ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ကဲ....ရွင္ ဟုိခံုတန္းလ်ားမွာ သြားေစာင္႕၊ စာအုပ္က ထပ္ထားရဦးမွာ၊ နာမည္ေခၚမွ ဟို ေဒါက္တာ႕ အခန္းထဲ ၀င္ရမယ္။ နာမည္ကိုလဲ မွတ္ထားဦး၊ ရွင္႕သား နာမည္ကို ေျပာေနတာ၊ ေဘဘီစမ္းစမ္းေအးေနာ္၊ ရွင္က နာမည္ မမွည္႕ရေသးဘူးဆိုလို႕၊ ရွင္႕မိန္းမနာမည္က စမ္းစမ္းေအး ဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်....စမ္းစမ္းေအး"

"ဟုတ္ျပီ ဟို ခံုတန္းလ်ားမွာ သြားထုိင္ေစာင္႕၊ ရွင္႕အလွည္႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ လာေသးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႕ အိုပီဒီ လူတအားမ်ားတယ္"

"မထိုင္ေတာ႕ဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေစာင္႕ေတာ႕မယ္။ ဒီေကာင္က လမ္းေလွ်ာက္ေနမွ အားၾကီးဂ်ီက်တဲ႕ေကာင္၊ ကဲ....ကဲ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေအ...ေအ...မငိုနဲ႕ကြာ"

"အို...ကေလးကို ေထာင္မခ်ီနဲ႕ေလ၊ ေခါင္းေနာက္လန္က်သြားမွာေပါ႕၊ ဒုကၡပါပဲ။ ရွင္ကေလးကို လံုး၀ မခ်ီတတ္ဘူး၊ ေဆးရံုလာတာ အေမနဲ႕ လာမွေပါ႕ ကေလးအေမ မအားဘူးလား"

"အို....အို....ေအ....ေအ... ကေလးအေမက မရွိေတာ႕ဘူး ဆရာမ"

"အင္....အင္...တိတ္ပါကြာ၊ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမဆံုးတာ ဆယ္႕ငါးရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ဆရာမ"

"ေၾသာ္...ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ကေလးေမြးျပီးျပီးခ်င္း ဆံုးတာထင္တယ္ ဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ ဆရာမ၊ ကေလး အျပင္ဘက္ေရာက္ျပီး မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ခံတယ္"

"ဘာျဖစ္လို႕ ဆံုးတာလဲ ရွင္တုိ႕ ဘယ္မွေမြးတာလဲ၊ ေဆးရံုမွာလား"

"အိမ္မွာပဲ ေမြးတာဆရာမ၊ သူက မီးမဖြားခင္ကတည္းက ေနမေကာင္းတာ"

"ဘယ္လို ေနမေကာင္း ျဖစ္တာလဲ၊ ဖ်ားေနတာလား"

"ဖ်ားတယ္ရယ္လို႕ေတာ႕ မဟုတ္ဘူး၊ အားနည္းတာ၊ ေမာတယ္၊ ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ေျခေထာက္ေတြလဲ အန္းတယ္'

"ဒါေတာင္ ေဆးရံုမလာဘူးလားရွင္၊ အဲဒီကတည္းက ေဆးရံု လာျပမွေပါ႕၊ ေဆးရံု ဘာလို႕ မလာတာလဲ"

"................................"

"ရွင္တို႕က ေဆးရံုလာရမွာဆို က်ားျမီး ဆြဲရမွာထက္ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေျပာလို႕ကို မရဘူး၊ ေဆးရံုမလာေတာ႕ မေသသင္႕ဘဲ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆံုးေရာ"

"ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ေတာ႕ ေျပာပါတယ္ဆရာမရယ္၊ နင္ ေဆးရံုသြားပါလားဆိုေတာ႕ သူက သူ႕ကိစၥ သူသိတယ္တဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ အလုပ္ တစ္ဖက္နဲ႕ မအားေတာ႕ ဇြတ္လိုက္မပို႕မိဘူး၊ ျပီးေတာ႕ သူတို႕ မိန္းမကိစၥဆိုေတာ႕...."

"အင္း....ခက္ပါတယ္ေလ၊ ခုေကာ ကေလးက ဘာျဖစ္လို႕လဲ"

"ဖ်ားတာလား မသိဘူး ဆရာမ၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ငိုေနတာပဲ၊ ႏို႕ဆီတုိက္ရတာလဲ မေသာက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႕အစ္မက ေနေကာင္းေအာင္ဆိုျပီး ထန္းလ်က္ေရက်ဲေလးတုိက္ေတာ႕လဲ မေသာက္ဘူး"

"အို...ဘယ္ေသာက္မလဲရွင္႕ ဒီ ရက္သားေလးကို ရွင္တို႕ ဘာေတြ ေလ်ွာက္တိုက္ေနတာလဲ။ ရွင္႕ နို႕ဆီက ဘာလဲ ခ်က္ႏို႕မဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ ဆရာမ၊ ခ်က္ႏို႕ဆီ"

"အင္း...ႏုိ႕မႈန္႕ေလး ဘာေလး တုိက္ရမယ္ရွင္႕၊ ဒုကၡပါပဲ။ ေဟာ....ရွင္ခ်ီပံုနဲ႕ ကေလးေတာ႕ လြတ္က်ေတာ႕မွာပဲ၊ လာ...လာ ကြ်န္မနားလာစမ္း၊ ေပး ကေလးကို ေဟာဒီမွာၾကည္႕ ဒီလို ခ်ီရတယ္၊ ကေလးက ေသးလိုက္တာ ဒီကေလး ေပါင္ခ်ိန္ မျပည္႕ဘူး၊ ဟင္...ကေလးက အသားေလးေတြေတာင္ ၀ါတာတာနဲ႕၊ ဒါ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ တဲ႕ လကၡဏာေတြေပါ႕၊ မေအ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ဘ၀ထဲက အာဟာရ မျပည္႕၀လို႕ ဒီလိုျဖစ္တာ၊ ေရာ႕...ေရာ႕ ျပန္ခ်ီထား၊ ရွင္...ခံုတန္းလ်ားမွာ သြားထိုင္ အၾကာၾကီး ရပ္ေနလို႕ ဘယ္ရမလဲ၊ အဲ...တန္းလ်ားကလဲ လူ အျပည္႕အက်ပ္ပါလား၊ လာလာ ဒီနားမွာ က်ြန္မဆီက ေခြးေျခနဲ႕ထိုင္ ရွင္႕ၾကည္႕ရတာ စိတ္ေမာလြန္းလို႕"

"ဟုတ္ကဲ႕...ဆရာမ"

"အဲ...ရွင္က ဘာလဲ စာအုပ္၀ယ္ဖုိ႕လား ပိုက္ဆံ တစ္က်ပ္ေပးပါ လူနာအမည္ေျပာ အေဖနာမည္ေျပာ အသက္ေျပာ အင္း ျပီးရင္ စာအုပ္ကို အခန္းထဲမွာ သြားထပ္ေနာ္ နာမည္ေခၚမွ ၀င္ ဟုတ္လား"

"ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္႕ကေလး ေဆးရံု မတက္ေလာက္ပါဘူးေနာ္"

"ေၾသာ္....ရွင္ကလဲ ဘယ္သိႏိုင္ပါ႕မလဲ၊ တက္ခ်င္လဲ တက္ရမွာေပါ႕၊ ရွင္တို႕က ေဆးရံုဆို မတက္ခ်င္ရတာက အရင္"

"မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ၊ ေဆးရံုတက္ရရင္ က်ြန္ေတာ္႕ အဖို႕ တကယ္မလြယ္လို႕ပါ၊ လူခြဲလဲ မရွိလို႕ပါ"

"ရွင္႕ အေမတို႕၊ ေယာကၡမတို႕ မရွိဘူးလား၊ ရွင္ကေကာ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ"

"ကြ်န္ေတာ္႕အေမက ဆုံးျပီ ဆရာမ၊ ေယာကၡမေတြကလဲ ေတာမွာ။ အလုပ္ကေတာ႕ က်ဘမ္းေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ႕ ကင္း အငွားေစာင္႕တယ္၊ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ အလုပ္သမား လုပ္တယ္"

"ရွင္...ညကင္းေစာင္႕ေတာ႕ ကေလးကို ဘယ္သူၾကည္႕လဲ"

"ကြ်န္ေတာ္႕အစ္မ ၾကည္႕ေပးတယ္၊ ခု...ကြ်န္ေတာ္ ေနတာကလဲ အစ္မတို႕အိမ္မွာ။ အရင္ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမ ရွိတုန္းကေတာ႕ သူမ်ား အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ အဖီေလး တစ္ျခမ္း ငွားေနတယ္"

"ရွင္႕အစ္မမွာ ကေလးငယ္ မရွိဘူးလား၊ ႏို႕စို႕ကေလးရွိရင္ သူ႕ႏုိ႕တိုက္ႏုိင္တာေပါ႕"

"ရွိေတာ႕ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ သူ႕ကေလးကိုေတာင္ သူက ႏို႕ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ၊ ႏို႕မထြက္လို႕တဲ႕၊ သူကလဲ သိပ္ေနမေကာင္းဘူး၊ ပိန္ပိန္ေလးရယ္ ဆရာမ"

"အင္း...ျဖစ္ရမယ္၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ရွင္႕လက္က အနာေလးေတြကေကာ ဘာျဖစ္တာလဲ"

"အနာမဟုတ္ဘူး ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးဆိုးပန္းရုိက္လုပ္တဲ႕ဆီက အက္ဆစ္တို႕ ေကာ႕စတစ္တို႕ ေလာင္တာ"

"အို...ဟုတ္လား၊ ရွင္တုိ႕ အက္ဆစ္ေတြပါတဲ႕ထဲကို ဒီအတိုင္း လက္နဲ႕ ႏႈိက္သလားဟုတ္လား"

"ဟာ....ဘယ္ႏိႈက္မလဲဆရာမ၊ ဒုကၡမ်ားသြားမွာေပါ႕၊ ဒီေလာက္ေလာင္တာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လက္အိတ္စြပ္လို႕၊ သားေရ လက္အိတ္ေလ၊ အဲဒါစြပ္လိုက္ရင္ တံေတာင္ဆစ္နား မေရာက္ခင္ တစ္၀က္ေလာက္ထေတာ႕ လံုတယ္၊ ဒါေလာက္ေပါ႕"

"ရွင္တို႕ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္က ဘာေတြ ရိုက္တာလဲ"

"ပါတိတ္ဆရာမ၊ အင္ဒုိနီးရွားဆင္ေတြ ရိုက္တာ၊ အဲ...ဟိုမွာ ဟိုအမ်ိဳးသမီး၀တ္ထားတဲ႕ ထဘီမ်ိဳး ေပါ႕"

"အဲဒါ အင္ဒုိနီးရွားပါတိတ္ပဲ၊ ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ တန္တယ္၊ ရွင္တို႕ အဲဒါေလာက္လွေအာင္ေတာ႕ ရိုက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္"

"ဟာ....သိပ္ရိုက္ႏုိင္တာေပါ႕ ဆရာမ၊ ဒီထက္လွတဲ႕ အဆင္ေတြေတာင္ရွိေသးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဒီမွာတင္ထြင္ျပီး ရိုက္တဲ႕အဆင္ေတြက ဟိုကလာတဲ႕ဟာေတြထက္ေတာင္ လွေသးတယ္၊ ဆရာမ...ခြဲႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ လည္ျဖတ္ခံမယ္၊ အဆင္ တစ္သေ၀ မတိမ္း တူတယ္၊ ပိတ္သားေကာင္းတယ္၊ ေဆးေရာင္ အာမခံတယ္၊ တစ္စက္မကြ်တ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားေဆးေတြ သံုးတာကိုး ဆရာမရဲ႕၊ အရမ္း အဆင္႕မီတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆရာက ေျပာတယ္၊ မလုပ္ရဲၾကေသးလို႕သာ၊ ဘားမားပါတိတ္ဆိုျပီး ႏုိင္ငံျခား သြင္းရင္ကို ရႏုိင္တယ္တဲ႕၊ အခုေတာင္ အခ်ိဳ႕ ကုန္သည္ေတြက ဒီအထည္ေတြကို ယိုးဒယားဘက္ ပို႕ျပီး အဲဒီကေန ဗမာျပည္ထဲ ျပန္၀င္တယ္တဲ႕"

"ေစ်းက်ေတာ႕ေကာ"

"ေစ်းက တကယ္တမ္းဆိုရင္ေတာ႕ သက္သာတာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ဒါေပမယ္႕ ကုန္သည္ေတြကေတာ႕ ရရင္ ရသေလာက္ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းတာပါပဲ၊ ပစၥည္းကလဲ အဆင္႕မီေတာ႕ ေရာင္းရဲတာေပါ႕၊ တကယ္ေစ်းက ဘာက်မွာလဲ၊ တစ္ရာေက်ာ္ပဲ က်တာ၊ သူတို႕ ျပန္ေရာင္းေတာ႕ သံုးရာလဲဟုတ္ ေလးရာလဲဟုတ္ပဲ"

"တယ္ ဟုတ္ပါလားေနာ္၊ ဒါနဲ႕...ရွင္တို႕က် လုပ္ခ ဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ ဘာေတြ လုပ္ရတာလဲ"

"လုပ္ခကေတာ႕ ၾကည္႕ေပးတာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ကြ်မ္းက်င္ရင္ ကြ်မ္းက်င္သလိုေပါ႕၊ ကြ်န္ေတာ္႕ဆီမွာ အဆင္႕ဆင္႕လုပ္ရတာေတြက မ်ားတယ္၊ ကိုယ္႕အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္ေပါ႕၊ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ရပါတယ္၊ အထည္ အေရအတြက္နဲ႕ ေပးတာလဲ ရွိတယ္။ ေဆးသြင္းတာတို႕ ဘာတို႕ဆို အထည္အေရအတြက္နဲ႕ ေပးတာေပါ႕၊ ဖေယာင္းကာတာတို႕ေပါ႕၊ မိန္းကေလးေတြ လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္႕ မိန္းမရွိတုန္းကဆို သူက ေဆးသြင္းတဲ႕အလုပ္ လုပ္တယ္"

"ရွင္ကေကာ ဘာလုပ္ရသလဲ"

"ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႕ အမွန္ မရွိဘူး ဆရာမ၊ ေဆးလဲ ဆိုးတယ္၊ ဖေယာင္းလဲ ရိုက္တယ္၊ ဖေယာင္းလဲ ခြ်တ္တယ္၊ ဒီလိုေလ ဆရာမရယ္ ကြ်န္ေတာ္႕ အလုပ္က ပထမ တရုတ္ပိတ္အျဖဴေတြကို ေရေလွ်ာ္ပစ္ရတယ္၊ ေျခာက္ေတာင္ ေျခာက္ေတာင္ ၀မ္းဆက္စာ ျဖတ္ျပီးသားေတြေပါ႕"

"ပိတ္စေတြမွာပါတဲ႕ ေကာ္ေတြ စင္သြားေအာင္ ေရေလွ်ာ္ပစ္ရတယ္၊ ေရေလွ်ာ္ျပီး ပိတ္ေတြေျခာက္ရင္ ျပန္႕ေအာင္ မီးပူထိုးပစ္ရတယ္။ အဲဒီ မီးပူထိုးျပီးသား ေျခာက္ေတာင္ ပိတ္စေတြကို စားပြဲခံုရွည္ၾကီးေပၚမွာ ျဖန္႕တင္ျပီး အဆင္ဒီဇိုင္းဘေလာက္တံုးနဲ႕ ဖေယာင္းရိုက္ရတယ္"

 "ဖေယာင္းရိုက္တယ္ ဆိုတာ မီးဖိုေပၚတင္ အရည္က်ိဳထားတဲ႕ ဖေယာင္းရည္ထဲကို သစ္သားလက္ကိုင္ၾကီးနဲ႕ ဒီဇုိင္း သစ္သားတံုးကို ႏွစ္ ႏွစ္ျပီး  ပိတ္စေပၚမွာ ရိုက္တာေပါ႕။ ဖေယာင္ရိုက္လို႕ ေကာင္းေအာင္၊ အလြယ္တကူ ခြာလို႕ရေအာင္ စားပြဲၾကီးေပၚမွာ ဂြမ္းကပ္တစ္ထပ္၊ ပလတ္စတစ္ မိုးကာႏွစ္ထပ္ သံုးထပ္ ကပ္ရိုက္ထားရတယ္။"

"ဖေယာင္းရိုက္လိုက္ေတာ႕ ပိတ္္စေပၚမွာ ပန္းပြင္႕ဆင္ေလးေတြ ထင္သြားတာေပါ႕ ဆရာမရယ္။အဲဒီ ဖေယာင္းရုိက္တာကို မိန္းကေလးေတြလဲ လုပ္တယ္"

"ဖေယာင္းရည္က လက္ေတြဘာေတြ မေလာင္ဘူးလား"
"နည္းနည္းပါးပါးေတာ႕ ေလာင္တာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ဒီဇိုင္းတံုးက သစ္သား လက္ကိုင္ေတာ႕ ပါပါတယ္၊ ဖေယာင္းက အက္ဆစ္ေလာက္ေတာ႕ မဆိုးပါဘူး။ လက္ေပၚ ဖေယာင္းက် ပူခနဲျဖစ္ျပီး လက္ေပၚခဲသြားတာေပါ႕။ ခုန ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ႕ ေဆးသြင္းတယ္ဆိုတာ အဲဒီ ဖေယာင္းရုိက္ျပီးသား ပိတ္စေတြေပၚက ပန္းပြင္႕ေလးေတြထဲမွာ ကိုယ္လိုတဲ႕ အေရာင္နဲ႕ ေဆးေလးေတြ လိုက္တို႕ေပးရတာေလ။ အစိမ္းျဖင္႕ အစိမ္း၊ အနီျဖင္႕ အနီေပါ႕၊ ကိုယ္ျခယ္ခ်င္လဲ အပြင္႕အဖူးေလးေတြေပၚမွာ လုိက္ျခယ္ရတယ္"

"ေျခာက္ေတာင္စ တစ္ထည္ကို သံုးက်ပ္ခြဲေပးတယ္။ ဖင္ျမဲျမဲနဲ႕ တစ္ေနကုန္ထိုင္လုပ္ရင္ ဆယ္႕ေလးငါးက်ပ္ဖိုးေတာ႕ စီပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြ က်ေတာ႕လဲ သံုးေလးေယာက္ စုလုပ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ တစ္ေရာင္ ေဆးသြင္းၾကတယ္ေလ။ ျပီးမွ ပိုက္ဆံခြဲယူၾကတာေပါ႕"

"တစ္ခါ ေဆးသြင္းျပီးသား ပန္းပြင္႕ေလးေတြေပၚကို ဖေယာင္းတံုးေလးေတြနဲ႕ လိုက္ဖိေပးရေသးတယ္။ ဖေယာင္းဖိတယ္၊ ဖေယာင္းကာတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ေခၚတယ္၊ အဲဒါက တစ္ထည္ကို ႏွစ္က်ပ္ခြဲေပးတယ္။ အဲဒီ ဖေယာင္းကာျပီးသား အထည္ေတြကို ဆပ္ျပာရည္ထဲ ႏွစ္ေဆး ျပီးမွ ေအာက္ခံ အေရာင္ဆိုးရတယ္။"

"ဒယ္အိုးၾကီးထဲမွာ ဆိုးေဆးရယ္၊ ေကာ႕စတစ္ရယ္၊ အက္ဆစ္ရယ္၊ ဟိုက္ပိုရယ္၊ ေရေအး(ဒါမွမဟုတ္ ေရေႏြးေပါ႕)။ အပူဆိုး အေအးဆိုးရွိတယ္ေလ၊ အပူဆိုးဆို ေရေႏြးေပါ႕။ အေအးဆိုးဆို ေရေအးေပါ႕။ အဲဒါေတြ ေဖ်ာ္ထားတဲ႕ ဒယ္အိုးၾကီးထဲကို အထည္ေတြ ႏွစ္ ႏွစ္ျပီး အေရာင္ ညီေနေအာင္ ဆိုးရတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လက္အိတ္ စြပ္ရတာေပါ႕"

"ေဆးဆိုးတာ လုိခ်င္တဲ႕ အေရာင္ရေအာင္လက္ဆလဲ လိုတယ္။ ေဆးဆိုးတဲ႕ အလုပ္သမားေတြြဆိုေတာ႕ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေပးပါတယ္"

"ဒါေပမယ္႕ လုပ္ရတာကေတာ႕ ေရစိုတစ္ပိုင္းနဲ႕ လုပ္ရတာ ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က အေအးေတြ ဘာေတြ မပတ္တတ္လို႕ ဆိုးျပီးသား အထည္ကို ေလသလပ္ခံျပီးရင္ ေရက တစ္ခါထပ္ေဆးရတာ။ ေရေဆးျပီးမွ ဖေယာင္းဖိထားတာကို ခြာရတယ္။ မီးျပင္းထိုးထားတဲ႕ ေရေႏြးဆူဆူထဲမွာ ဆပ္ျပာမႈန္႕ထည္႕၊ ျပီးေတာ႕ အထည္ကိုထည္႕ျပီး ဖေယာင္းကြာေအာင္ ခြ်တ္ရတယ္။ ျပီးမွ တုတ္ရွည္နဲ႕ ဆယ္ျပီး ေရထဲမွာ ႏွစ္ျပီး ဖေယာင္းကုန္ေအာင္ ေလွ်ာ္ေပးရတယ္"

"အဲဒါကစျပီး ေတာက္ေလ်ွာက္ ေရတရႊဲရႊဲနဲ႕ ေနရတာပဲ။ ေရအထပ္ထပ္နဲ႕ လံုး၀အေရာင္မကြ်တ္ေတာ႕တဲ႕အထိ ေဆးေပးရတယ္။ မဲနယ္ျဖဴေရနဲ႕လဲ စိမ္ေပးရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခါ ေရစင္ေအာင္ ေဆးျပီးေတာ႕မွ လုပ္ငန္းျပီးေတာ႕တာ"

"လြယ္ေတာ႕ မလြယ္ပါဘူးဆရာမရယ္၊ အလုပ္လုပ္တဲ႕ တစ္အိမ္လံုးလဲ ေရကတရႊဲရႊဲပဲ။ ဖေယာင္က်ိဳထားတဲ႕ အနံ႕ကလဲ တအိမ္လံုး ေညွာ္ေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ႕ မိန္းမ ကိုယ္၀န္ရွိခါစက အလုပ္လုပ္ရင္း အဲဒီအနံ႕နဲ႕ ထိုးထိုးအန္တာပဲ။ အန္တာ မေပ်ာက္မခ်င္း အလုပ္ကို လာလို႕မရေတာ႕ဘူး။ သူ ကုိယ္၀န္ၾကီးနဲ႕ ေနမေကာင္း ျဖစ္တာ သမီး အၾကီးဆုံုးတာလဲ ပါတယ္ဆရာမ"

"အို...ဟုတ္လား၊ သမီးအၾကီးက ဘယ္တုန္းက ဆံုးတာလဲ၊ ဘာေရာဂါနဲ႕ ဆံုးတာလဲ"

"ဆံုးတာကေတာ႕ အခု ဒီေကာင္ ကိုယ္၀န္ရွိစေလးပဲ ဆရာမ၊ ၀မ္းေလွ်ာျပီးဆံုးတာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အဲဒီတုန္းက ေဒသႏၱရက်န္းမာေရး႒ာနကို ေျပးေသးတယ္။ မရေတာ႕ဘူး။ အဲဒီ ဆရာမေတြကလဲ ခုန ဆရာမေျပာသလိုမ်ိဳးပဲ ေျပာတယ္၊ အာဟာရခ််ိဳ႕တဲ႕လို႕ ၀မ္းေလွ်ာတာတဲ႕"

"ဟုတ္တာေပါ႕၊ ရွင္႕သမီးက ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ရွိျပီလဲ"

"ႏွစ္ႏွစ္သမီး ဆရာမ"

"အင္း....ဒီအရြယ္ေတြ အျဖစ္ဆံုးေပါ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါက၊ ခု ေနာက္ပိုင္း အိုပီဒီမွာ ကေလးလူနာဆို ႏ်ဴ ထေရးရွင္းခ်ည္႕ပဲ၊ ရွင္႕သမီးက ပိန္သလား"

"ပိန္တယ္ ဆရာမ၊ ဗိုက္ပူ နံကားေလး"

"ကေလးကို ရွင္တို႕ အာဟာရရွိတာေလး၊ ဘာေလး မေကြ်းဘူးလား"

"အဲဒါေတာ႕ မသိဘူး ဆရာမ၊ သူ႕အေမ ေကြ်းလား၊ မေကြ်းလားေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး"

"ထမင္းေတာ႕ ေကြ်းတယ္ မဟုတ္လား၊ ဘာဟင္းေတြနဲ႕ ေကြ်းလဲ"

"ဟင္းကေတာ႕....ဆင္းရဲသားဟင္းေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ငါးပိေပါ႕၊ တစ္ခါတေလ ပိုက္ဆံေလး နည္းနည္းပိုုရတဲ႕ေန႕ ပင္လယ္ငါးေလး ဘာေလးေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ နည္းပါတယ္ ဆရာမရယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အလုပ္က ပံုမွန္မွ မဟုတ္တာ၊ ပိုက္ဆံရတဲ႕ေန႕ရ မရတဲ႕ေန႕မရေပါ႕"

"မွန္တာ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေဆးဆိုးပန္းရုိက္ မလုပ္ခင္တုန္းက နပ္ကိုမမွန္ဘူး ဆရာမ၊ တကယ္၊ အဲလိုအေျခအေနမ်ိဳးက် ကြ်န္ေတာ္လဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ လူၾကီးေတြ ငတ္ေတာ႕ ကေလးလဲ ငတ္တာေပါ႕ ဆရာမရယ္။"


"ျပီးေတာ႕ ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္႕ သမီးက ငယ္ငယ္ထဲက ခ်ဴ ခ်ာတယ္၊ ခဏခဏဖ်ားတယ္၊ သူ႕အေမကလဲ ႏို႕မထြက္လို႕ဆိုျပီး ႏုိ႕ကိုလဲ အေစာၾကီးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္မက အစာလဲ ေရြးတယ္ ဆရာမ။ ဘာစားစား အခန္႕မသင္႕ရင္ ၀မ္းက ပ်က္ေတာ႕တာပဲ၊ ၀မ္း ခဏ ခဏ ပ်က္တတ္တယ္"

"အဲဒါေပါ႕ရွင္႕....ကေလးက အာဟာရခ်ိဳ ႕တဲ႕ေနေတာ႕ ကိုယ္ခံအားက မေကာင္းေတာ႕ဘူး၊ သိပ္ထိခိုက္လြယ္တယ္၊ ေရာဂါေပါင္းစံု အကုန္၀င္ႏိုင္တယ္၊ အဲဒီ၀မ္းေလွ်ာတာနဲ႕ အာဟာရခိ်ဳ႕တဲ႕မႈဟာ ၀ဲဂယက္လည္ေနတာပဲ"

"အခု ကြ်န္ေတာ္႕ သားေလးေကာ...အဲဒီေရာဂါ ျဖစ္တာလား ဆရာမ"

"ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ေဒါက္တာ စမ္းသပ္ျပီး ရွင္႕ကို ေသခ်ာ ေျပာျပပါလိမ္႕မယ္"

"စိတ္ညစ္ပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ဒီေရာဂါက မ်ိဳးရိုးမ်ား လိုက္သလား မသိဘူးေနာ္ ဆရာမ"

"ဘယ္ကလာ မ်ိဳ းရိုးလိုက္ရမွာလဲရွင္...၊ အာဟာရမျပည္႕၀လို႕ ျဖစ္တာပါဆိုေနမွ၊ ရွင္းရွင္းေလးရယ ္။ ဒီေရာဂါဟာ အစာ၀ေအာင္ေကြ်းႏိုင္ရင္ ေပ်ာက္တယ္၊ မေကြ်းႏိုင္ရင္ မေပ်ာက္ဘူး၊ ဒါပဲ။ အခု ရွင္႕ကေလးလဲ အာဟာရ ျပည္႕၀လာေအာင္ စနစ္တက် ျပဳ စုေပါ႕၊ ခ်က္ႏို႕ဆီမတိုက္နဲ႕၊ ႏို႕မႈန္႕ေလး ဘာေလးတိုက္ေပါ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘူးနို႕ဆီနဲ႕ ႏြားႏို႕ေလးေပါ႕၊ အခုဆို ရွင္႕၀င္ေငြကလဲ သိပ္မဆိုးပါဘူး၊ ရွင္ တစ္ေယာက္တည္း ဥစၥာ၊ ကေလးအတြက္ ၀ယ္ႏုိင္္ေလာက္ပါတယ္"

"၀င္ေငြက မဆိုးဘူးဆိုေပမယ္႕ တစ္ေယာက္တည္းေတာ႕ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ၊ အခု ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္႕ အစ္မအိမ္မွာ ေနရေတာ႕၊ သူတို႕လဲ ေပးရေသးတယ္၊ အစ္မမ်ားကလဲ မေခ်ာင္လည္ၾကဘူးေလ ဆရာမ၊ ေယာက္ဖက ဘီစကြက္စက္ရံုမွာ လုပ္တယ္၊ ကေလးေတြက မ်ားတယ္"

"အင္း...ဒါေတာ႕ ဒါေပါ႕ေလ၊ ကိုယ္႕ကေလး ကိုယ္ေတာ႕ ဂရုစိုက္ေပါ႕၊ အဲ....ကေလးမ်က္နွာေပၚက ယင္ေမာင္းေပးလိုက္ဦး၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာျပီ၊ ေၾသာ္....တကယ္ေတာ႕ ကေလးဆိုတာ အင္မတန္ အျပစ္မဲ႕တာပဲ"

"............."

"တကယ္လို႕ ကေလးကို ေဆးရံုတင္ရမယ္ဆိုရင္ တက္လိုက္ေနာ္၊ အခက္အခဲေတာ႕ ရွိတာေပါ႕ရွင္၊ ဒါေပမယ္႕ ဒီလိုပဲေပါ႕၊ ကေလး သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ မေအကလဲ ပစ္သြားနဲ႕"

"ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ၊ တကယ္လို႕ ေဆးရံုတက္ရမယ္ဆို....ကြ်န္ေတာ္ပဲ ကေလးနဲ႕ လိုက္ေနရမွာ၊ အလုပ္ကိုေတာ႕ ကေလးအိပ္ခ်ိန္မွာ သူမ်ားအပ္ျပီး ေျပးလုပ္ရမွာပဲ၊ ရမွာပါေနာ္ ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ရင္ ထမင္းစားဖို႕ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဆရာမ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ"

"အင္း....ရတယ္လို႕ေတာ႕ မဟုတ္ဘူးေပါ႕ရွင္၊ လူနာေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို သိေတာ႕လဲ ခြင္႕လႊတ္ထားရေတာ႕တာေပါ႕။ ရွင္တို႕လို လူမ်ိဳးေတြ ကြ်န္မတို႕ ၾကံဳရတယ္၊ ခဏ ခဏ မတက္ရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုလို႕ ေဆးရံုကိုတက္၊ ဟာ လူနာကိုထားခဲ႕ျပီး ေဆးရံုကေန အေၾကာ္ထြက္ေရာင္းတဲ႕လူနဲ႕၊ အ၀တ္လိုက္ေလွ်ာ္တဲ႕သူနဲ႕၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ လည္ေရာင္းတဲ႕လူနဲ႕၊ ကေလးကို ခုတင္နားနီးခ်င္းေတြက ၾကည္႕ထားရတာပဲ"


"တစ္ခါ အဲလို ႏ်ဴ ထေရးရွင္းျဖစ္ေနတဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေမေလ၊ မနက္ဆို ကေလးကို ထားခဲ႕ျပီး အေၾကာ္သြားေရာင္းေရာ၊ ဆယ္နာရီေလာက္၊ ဆယ္႕တစ္နာရီေလာက္က်မွ ဖတ္သီ ဖတ္သီနဲ႕ ျပန္လာတယ္။"

"ကြ်န္မတို႕က ကေလးကို ေဆးရံုကေကြ်းတာ ေကြ်းတာပဲ၊ ကိုယ္ကလဲ အားရွိတာေလးေတြ ေကြ်းလို႕ ေျပာထားေတာ႕၊ ၀ယ္လာရွာတယ္။ သူတတ္ႏိုင္တာေလးေတြ၊ ဘီစကြတ္စက္ရံုကထုတ္တဲ႕ ေ၀ဖာမုန္႕ အေၾကြေလးေတြ၊ မုန္႕က အမႈန္႕ ျဖစ္ေနတယ္၊ တစ္ခါတည္း တစ္က်ပ္ဖိုး ႏွစ္က်ပ္ဖိုးရတဲ႕ဟာ ၀ယ္ရတာကိုး၊ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးနဲ႕ ႏြားႏုိ႕ေလးက နည္းနည္း"

"ကေလးကို ဇလံုေလးနဲ႕ ေ၀ဖာမုန္႕အေၾကြနဲ႕ ႏြားႏုိ႕ေလးကို ေဖ်ာ္တိုက္၊ ျပီးတာနဲ႕ သူ႕ဗန္းေလးရြက္ျပီး အိမ္ျပန္ေျပးေရာ။ သူ႕ဗန္းထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အႏြမ္းေလးေတြ၊ အာလူးအနာေလးေတြ ခရမ္းသီး အနာေလးေတြပါတယ္၊ အိမ္အတြက္ ဟင္းခ်က္စရာေလ။ အဲဒါ အိမ္ျပန္၊ အိမ္မွာ က်န္တဲ႕ ကေလးေတြနဲ႕ ကပ်ာကယာခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ျပီးမွ၊ ေဆးရံုျပန္ေျပးလာ၊ ကြ်န္မတို႕လဲ ေဘးကေန ၾကည္႕ျပီး ေမာေနတာပဲ"

"..............."

"တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ႕လဲ ဒီေဆးရံုထဲမွာ တင္ အလုပ္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာၾကတယ္၊ ေဆးရံုတက္ေနတဲ႕ တျခားလူနာေတြရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို လိုက္လုပ္ေပးတယ္၊ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ႕ လူနာတို႕၊ ကိုယ္ခြဲမရွိဘဲ လာတက္ေနတဲ႕ လူနာတို႕က ခုိင္းတယ္ေလ။ ေရေႏြး၀ယ္ေပးပါ၊ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၀ယ္ေပးပါ၊ ေရခပ္ေပးပါ၊ ေထြးခံသြန္ေပးပါ၊ အညစ္အေၾကးအိုး သြန္ေပးပါတို႕ေပါ႕။"

"လုပ္ေပးျပီးရင္ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္ ေပးလိုက္ေရာ၊ မုန္႕ေလး ဘာေလးတို႕၊ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္တို႕လဲ ေပးေပါ႕။ ခ်ိဳင္႕လဲ ေဆးေပးေပါ႕။ အဲလို လုပ္ျပီး ေဆးရံုတက္ၾကရတဲ႕ လူနာေတြလဲ ရွိတယ္၊ ကြ်န္မတို႕မွာ ေဆးကုရတဲ႕ တာ၀န္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ လူနာေတြရဲ႕ လူမႈေရး၊ စား၀တ္ေနေရး ျပႆ     နာေတြအတြက္ ၀င္ပူေနရတာ၊ ဟိုတစ္ခါ လူနာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ မိးသားစုတစ္စုကို ကြ်န္မတို႕ ၀ုိင္းျပီး အသက္ကယ္ေပးလိုက္ရဖူးတယ္၊သူတို႕ စား၀တ္ေနေရးေရာ၊ ဘာေရာေပါ႕။"

"ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ"


"လူနာ အမ်ိဳးသမီးက နယ္ကလို႕ ေျပာတာပဲ၊ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါနဲ႕ ေရာက္လာတာ။ သူ႕ေက႕စ္က ခြဲစိပ္ကုသရမွာ သူ႕အေျခအေနကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေနတယ္၊ အားကလဲ မရွိဘူး၊ ပိန္လို႕။ ဒီေတာ႕ ေဆးရံုတက္၊ အားျပည္႕လာမွ ခြဲစိတ္မယ္ ဆိုျပီး ကြ်န္မတို႕က ေဆးရံုတင္လိုက္ေတာ႕ သူ႕ေယာက္်ားနဲ႕ ကေလးေတြ လိုက္လာၾကတယ္"

"ကေလးသံုးေယာက္၊ အဲဒီ ကေလးသံုးေယာက္ေရာ၊ ေယာက္်ားေရာကလဲ အို....တစ္ကိုယ္လံုး ေဖာသြပ္သြပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မိသားစု တစ္စုလံုး ႏ်ဴ းထေရးရွင္း၊ အဲ....အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ ျဖစ္ေနတာ။ သူတို႕မွာ ေနစရာလဲ မရွိဘူးနဲ႕ တူပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ေဆးရံုစတက္တဲ႕ေန႕ကတည္းက ဒီ အိုပီဒီ ေနရာမွာ အိပ္ၾကတာပဲ၊ မျပန္ေတာ႕ဘူး"

"အဲဒါ မိန္းမအတြက္ ထမင္းပို႕ခ်ိန္ဆိုရင္ ေယာက္်ား လုပ္တဲ႕လူက အထုပ္ေလး တစ္ထုပ္နဲ႕ ေရာက္လာျပီး အထုပ္ထဲမွာ ထမင္းေပါင္းစံု၊ ဟင္းေပါင္းစံု ကြ်န္မတို႕ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သိလာတာေပါ႕၊ ေစ်းထဲမွာ အဲဒီလူ သြားေတာင္းျပီး မိန္းမကို ေကြ်းတာ၊ ကေလးေတြကိုလဲ ဒီလိုပဲ၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္မၾကီးေသးဘူး၊ သံုးဆယ္တြင္းပဲ၊ ကေလးေတြကလဲ ငါးႏွစ္၊ သံုးႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကေလးေတြ၊ မိန္းမ နာမည္က ခင္ျမဦး တဲ႕"

"အံမယ္....ရုပ္ကေလးကလဲ သနားကမားရယ္ ပညာေလး ဘာေလးလဲ အေတာ္အသင္႕တတ္ပံုရတယ္၊ ကြ်န္မတို႕ ေဆးပည ေ၀ါဟာရေတြကို အဂၤလိပ္လိုညွပ္သံုးတာတခ်ိဳ႕ကို သူနားလည္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တယ္။ အကၤ်ီလံုခ်ည္ စုတ္ေနေပမယ္႕ ေနတတ္တယ္။ ဆံပင္ေလးကိုတဲ႕ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖီးလို႕၊ ေဆးရံုခုတင္နဲ႕ ေဆးရံုက ေပးထားတဲ႕ ေစာင္ေလးေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေလးေတြဆို သပ္ရပ္ေနတာပဲ"

"ေနာက္ျပီး သူ႕မွာ မာနေလးလဲရွိတယ္ သိလား၊ မရွိဆင္းရဲလို႕ ျဖစ္လာရွာတဲ႕ မာနေပါ႕၊ မရွိလို႕ သူမ်ားေတြဆီကို မေတာင္းဘူး၊ ေအာက္မက်ိဳ႕ဘူး က်ိတ္မွတ္ေနတတ္တယ္။ စကားေျပာလဲ ခပ္တည္တည္ေျပာတတ္ေတာ႕ ေဆးရံုက တခိ်ဳ႕ ေပးခ်င္ ကမ္းခ်င္တဲ႕လူေတြက မေပးခ်င္ၾကဘူး၊ ကြ်န္မတို႕က သူတို႕အတြက္ ေဆးရံုမွာ ရွိတဲ႕ လူနာေတြကို အလွဴ ခံထားတာကိုး၊ မိသားစုတစ္စုလံုး ဒုကၡေရာက္ေနေတာ႕ ကြ်န္မတို႕ ၾကည္႕ေနလို႕ မရေတာ႕ဘူးေလ"

"ဒီေတာ႕ ေဆးရံုက လူနာေတြကို စစၥတာ တစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္ျပီး ပိုက္ဆံတတ္္ႏိုင္သေလာက္ အလွဴ ခံတယ္။ အစားအေသာက္ အ၀တ္အထည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴ ၾကပါေပါ႕။ အစားအေသာက္ က်န္တာကအစ လႊင္႕မပစ္ၾကပါနဲ႕၊ သူ႕ကိုပဲ ေပးၾကပါဆိုျပီး ေဆးရံုတစ္ရံုလံုး ေလွ်ာက္ေဆာ္ၾသထားရတယ္။"

"ခြဲစိတ္ျပီးေတာ႕လဲ သူ႕မွာ စားေပးဖို႕လိုမယ္ေလ၊ လူနာေတြကလဲ ေပးၾကရွာပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပမယ္႕ သူတို႕မိသားစု အေတာ္ေလး ဟုတ္သြားတယ္။ အစားေလးလဲ စားရတယ္၊ အ၀တ္လဲ လံုလံုျခံဳ ျခံဳ ျဖစ္သြားတယ္။ အလွဴ ေငြပိုက္ဆံရတဲ႕ထဲကလဲ စစၥတာက တစ္ေန႕တစ္ဆယ္တစ္ဆယ္ထုတ္ျပီး သူ႕တို႕ကို အစားအေသာက္ ေကြ်းေပးတယ္။"

"သူ႕ေယာက်္ားနဲ႕ ကေလးသံုးေယာက္ကိုလဲ ေဆးရံုက အားေဆးေတြ ဘာေတြ ေကြ်းေပးတယ္။ သူတို႕ ေဆးရံုက ဆင္းၾကေတာ႕ အေတာ္ေလးကို ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ျပန္ခါနီး ေဆးရံုက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြကို ထုိင္ကန္ေတာ႕ျပီး ငိုလိုက္တာ။ ကြ်န္မတို႕လဲ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး"

"အင္း...ကြ်န္မတို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် အသက္ေတြကို ကယ္လိုက္ၾကတာပဲ၊ အျပင္က်မွ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကမယ္ေတာ႕ မသိေတာ႕ဘူး၊ ကြ်န္မတို႕ လုိက္မၾကည္႕ႏိုင္ေတာ႕ဘူး"

"ဟုတ္တာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ဆရာမတို႕ တာ၀န္က မေသးဘူးေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္႕စိတ္ရင္း အတိုင္းေျပာရရင္ တကယ္ပါ ဆရာမတို႕ကို ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး၊ အရာရာ မျပည္႕စံုလို႕ပါ ဆရာမရယ္၊ ေဟာ...ရွဴ း ေပါက္ခ်ျပီ၊ ဒီေကာင္ ႏိုးျပီထင္တယ္၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ ငိုေတာ႕ မငိုလိုက္ပါနဲ႕ကြာ"

"ရွဴ းေပါက္ရင္ ကေလးအႏွီးလဲရတယ္၊ ရွင္႕မွာ အႏွီးအပိုပါလား"

"မပါဘူး ဆရာမ၊ ေဟာ....ငိုျပီ၊ ေအး....ေအး မငိုပါနဲ႕ကြာ၊ မငိုပါနဲ႕ကြာ၊ အႏွီးက မရွိဘူး ဆရာမ၊ ဒီ ပုဆိုးပိုင္ေးလးေတာင္ ကြ်န္ေတာ္႕အစ္မက ေပးလို႕၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ ပုဆိုးစုတ္၊ ထဘီစုတ္၊ ဘာမွ မရွိဘူး ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမဆံုးတုန္းကဆို ဘာမွ မလႊမ္းလိုက္ရပါဘူး ဆရာမရယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ သြားရရွာတယ္၊ အဲ...ဒီေကာင္ ေဆးရံုတက္ရရင္ေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္႕ ဆရာအိမ္က ပုဆိုး အစုတ္ေလး ဘာေလး ေတာင္းဦးမယ္၊ အို....အို....မငိုပါနဲ႕ကြာ"

"ကဲ...ကဲ....ရွင္ထခ်ီျပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ဦး၊ ကေလးက အိပ္ရာႏိုး ႏို႕ဆာမွာေပါ႕၊ ဒုကၡပါပဲ၊ ဒီအရြယ္က ရွဴ းေပါက္လိုက္ ႏို႕စို႕လိုက္ ေနတာ၊ ရွဴ းေပါက္ေတာ႕ ကေလးက ႏို႕ပိုဆာေရာ၊ သူ႕မွာတိုက္စရာ ေရေတာင္ မပါဘူး၊ အရပ္ကတို႕ ဒီျပႆ     နာေတြကို ဘယ္လို ရွင္းၾကပါ႕မလဲ၊ ရွဴ း ရွဴ း ဒီမယ္ လာဦး ကေလးအေဖ၊ ေရေလးျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ေပးလိုက္ဦး၊ ကြ်န္မမွာ ေရဘူးပါတယ္။"

"ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ"

"ေန...ေန...ရွင္ အဲဒီမွာ ထုိင္ျပီး ကေလးကိုသာ ေသခ်ာေပြ႕ထား၊ ကြ်န္မ တိုက္ေပးမယ္၊ ကြ်တ္ ကြ်တ္...ကေလးရယ္ မငိုပါနဲ႕"

"................
"ေတြ႕လား...ႏုိ႕ ဘယ္ေလာက္ စို႕ခ်င္ရွာေနလဲ၊ ေရကို ေသာက္လိုက္တာ၊ သနားပါတယ္၊ မဟုတ္ေသးပါဘူးရွင္၊ ရွင္တို႕ လုပ္ပံုနဲ႕ ဒီအတိုင္းဆို ကေလး ဒုကၡေရာက္လိမ္႕မယ္၊ ခ်က္ႏို႕ဆီ တိုက္တိုက္၊ ဘူးႏို႕ဆီ တိုက္တိုက္၊ ႏို႕ဘူးေလး တစ္ဘူးေတာ႕ ရွိမွေပါ႕။ ပုလင္း သန္႕သန္႕ေလးမွာျဖစ္ျဖစ္ ႏုိ႕သီးေခါင္းေလး တပ္ျပီး လုပ္ထား၊ ႏို႕ဘူးမ၀ယ္ႏုိင္ရင္ ေျပာတာ။"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ၀ယ္ပါ႕မယ္ ဆရာမ၊ အိမ္မွာေတာ႕ ဆရာမရယ္ အစ္မက ပန္းကန္ေလးထဲ ေဖ်ာ္ျပီး ဇြန္းနဲ႕ တိုက္ေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္လဲ မ၀ယ္မိေတာ႕ဘူး။ သမီး အၾကီးတုန္္းကလဲ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမက သူႏုိ႕မထြက္တဲ႕အခါ ႏို႕ဆီတိုက္ရင္ အဲဒီလိုပဲ ပန္းကန္ေလးနဲ႕ တိုက္တာပဲဆရာမ"

"အင္း .... ခက္တာပဲ"

"အို...အုိ....ေအ....ေအ...မင္းကလဲကြာ၊ ဗိုက္ဆာလို႕လား၊ ဟုတ္လား၊ ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္႕ အလွည္႕လိုေသးလား မသိဘူး၊ ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ႏို႕ဆီသြားတုိက္လိုက္ခ်င္လို႕"

"ရွင္က ဘယ္မွာ သြားတိုက္မွာလဲ"

"ဟို...အျပင္ဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေပါ႕ ဆရာမ"

"ေၾသာ္ .... ဒုကၡ၊ ရွင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဒီရက္သားေလးကို ေကာ္ဖီပန္းကန္နဲ႕ ေစာင္းတိုက္မလို႕လား"

"အဲ....ဆိုင္ကို အကူအညီ ေတာင္းရမွာေပါ႕ ဆရာမ"

"ကဲ....ကဲ သြား သြား၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာ၊ အလွည္႕ နီးေတာ႕ နီးေနျပီ"

"ေဘဘီ စမ္းစမ္းေအး၊ ေဘဘီစမ္းစမ္းေအး"

"ေဟာ....ေျပာရင္း ဆိုရင္း ေခၚျပီ၊ ေဘဘီစမ္းစမ္းေအးတဲ႕၊ ရွင္သြားလို႕ မရေတာ႕ဘူး၊ သြား...သြား...ေဒါက္တာ႕အခန္းထဲကို"

"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ"

"ေၾသာ္...ကေလးကို ေထာင္ခ်ီျပန္ျပီ၊ အဲလို မခ်ီနဲ႕၊ ကေလး ေခါင္းေနာက္လန္က်ပါတယ္ဆိုမွ၊ ဒုကၡပါပဲေနာ္"

အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၄

အပိုင္း(၄)

ျငိမ္း လိုက္လာတာကေတာ႕ ဟုတ္ျပီ၊ ေမာင္နဲ႕ လက္ထပ္ၾကမွာလဲ ဟုတ္ျပီ၊ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္ကို ဘယ္မွာ ထားမလဲ၊ ေမာင္ အေဆာင္ကထြက္ျပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ေနရေအာင္လဲ ဘယ္မွာသြားေနမလဲ။ ျငိမ္းေရာက္တဲ႕ ေန႕ကေတာ႕ ျငိမ္းနဲ႕ေမာင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႕ ခင္တဲ႕ ျပည္က သူငယ္ခ်င္း မိမာရဲ႕ မိန္းကေလး အျပင္ေဆာင္မွာ ျငိမ္း သြားအိပ္ရတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕က်မွ ေမာင္က စီစဥ္လာတယ္။ အိမ္ခန္းေလး တစ္ခန္းကို သူ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွာေပးတယ္တဲ႕၊ စေပၚကနည္းတယ္၊ လခ နည္းတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ ေနရာက ဆင္ေျခဖံုး အစြန္ အဖ်ားေတာ႕ က်တယ္တဲ႕၊ ခု... ျငိမ္းတို႕ေနတဲ႕ သကၤန္းကြ်န္း အစြန္အဖ်ားေပါ႕၊ ျငိမ္းကေတာ႕ ဘယ္မွာပဲ ေနရေနရ၊ အဲေလာက္အဆင္ေျပရင္ကိုပဲ ၀မ္းသာလွျပီ၊

စေပၚက ႏွစ္ေထာင္ ေပးရမယ္တဲ႕၊ ျငိမ္းမွာ အဘိုးနဲ႕ အဘြားက ဆင္ထားတဲ႕ နားကပ္ေလးရယ္၊ ဆြဲၾကိဳးေလးရယ္၊ လက္စြပ္ေလးရယ္ရွိတယ္၊ ဆြဲၾကိဳးေလးကို ေရာင္းျပီး အိမ္စေပၚေပးလိုက္တာေပါ႕။

အခန္းေလးက ျငိမ္းတို႕ ေမ်ွာ္လင္႕ထားတာထက္ က်ဥ္းေပမယ္႕ ျငိမ္းတို႕ ေပ်ာ္ခဲ႕ၾကတယ္ေနာ္ေမာင္၊ ဘာပစၥည္းမွမရွိတဲ႕ ျငိမ္းတို႕ အိမ္ေထာင္ေရး အတြက္ ေမာင္က ေမာင္႕လက္စြပ္ေလးကိုေရာင္းျပီး လိုတာေလးေတြ ၀ယ္တယ္။

ျငိမ္းတုိ႕ တစ္ခု ကံေကာင္းတာက ေမာင္တို႕ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲ သံုးလေလာက္အလိုမွာမို႕လို႕ေပါ႕၊ ႏို႕မို႕ရင္ ဘယ္လြယ္မလဲ။ အဲဒီ သံုးလေလးကို ေမာင္႕အေမက စာေရးလိုက္ျပီေလ။ ေမာင္႕ကို မေထာက္ပံ႕ေတာ႕ဘူးတဲ႕။ ေမာင္လဲ အိမ္ကို ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္မလာခဲ႕နဲ႕ေတာ႕တဲ႕။

ေမာင္ စာေမးပြဲေျဖျပီးရင္ ဘြဲ႕ရမယ္၊ ဘြဲ႕ရရင္ ေမာင္ အလုပ္တစ္ခုခုရမယ္။ အလုပ္ တစ္ခုခု ရရင္ ျငိမ္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုစိုက္စရာ မလိုဘူး ဆိုတဲ႕ အသိနဲ႕ ေမာင္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႕ စာေမးပြဲကို ေျဖပါေစေတာ႕ဆိုျပီး ေမာင္႕ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ျငိမ္း လက္စြပ္ေလး ေရာင္းလိုက္တယ္၊ ေမာင္႕ကို အားရွိတဲ႕ အစားအေသာက္ေတြလဲ ျငိမ္း ခ်က္ျပဳတ္ေပးတယ္။

ျငိမ္းတို႕ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲေနာ္ ေမာင္။ ဘာေရွ႕ေရး ေနာက္ေရးမွလဲ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ေမာင္ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးေတာ႕လဲ ရွိတဲ႕ ပိုက္ဆံေလးနဲ႕ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာပဲ၊ တစ္ဖက္ကလဲ အလုပ္ရွာေပါ႕၊ အလုပ္ရႏိုးရႏိုးနဲ႕ ရွာရင္း ပိုက္ဆံကုန္ျပီး ျငိမ္းနားကပ္ေလး ျဖဳတ္ရေတာ႕မယ္ဆိုမွ၊ ျငိမ္း ၀မ္းေၾကာတိုက္မွာလဲ သမီးေလး ႏွင္းဇာျဖဴ  ခုိေအာင္းစ ျပဳေနျပီ ဆိုမွ ျငိမ္းနဲ႕ ေမာင္တို႕ရဲ႕ စိတ္ညစ္ခန္း စေတာ႕တယ္။

အလုပ္တစ္ခုရဖို႕ဆိုတာ မလြယ္မွန္းေတာ႕ သိေပမယ္႕ လူဆိုတာ အတၱသမားပဲေမာင္ရဲ႕၊ သူမ်ားေတြ မရေပမယ္႕ ငါတို႕က် ကံေကာင္းရင္ ရခ်င္ရမွာ ဆိုတဲ႕ အသိနဲ႕ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ ေမာင္ရယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဘယ္လို ေမွ်ာ္ေမ်ွာ္ သမီးေလး ကိုယ္၀န္ ေျခာက္လထိ ဘာ အလုပ္မွ မရဘူး။ ျငိမ္းတို႕ သိပ္ဆင္းရဲတဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ေပါ႕ေနာ္ ေမာင္။

ဒါေၾကာင္႕လဲ လာျခင္းမေကာင္းရွာတဲ႕ သမီးေလးကို ျငိမ္းအသနားပိုရတာေပါ႕ ေမာင္ရယ္။ ေမာင္ မေရာင္းေစခ်င္တဲ႕ ျငိမ္း နားကပ္ေလးကိုလဲ ျဖဳတ္လိုက္ရေပမယ္႕ စားစရိတ္နဲ႕ အိမ္လခနဲ႕ ဘာနဲ႕ ျငိမ္းမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္တစ္ေယာက္ လိုက္နာရမယ္႕အခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မလိုက္နာႏုိင္ခဲ႕ပါဘူး။

ေမာင္ေျပာသလို ျငိမ္းက "ကေလးရူး၊ ေဆးရူး" ဆိုေတာ႕ ကေလးနဲ႕ပတ္သတ္တာ၊ ေဆးပညာနဲ႕ ပတ္သတ္တာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ဖတ္တာပဲ၊ ေဒသႏၱရ က်န္းမာေရးဌာနမွာလဲ ခဏ ခဏ သြားေမးတာပဲ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေတြ လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ႕ ကိုယ္၀န္ရွိေနတုန္းမွာပင္ပန္းတဲ႕အလုပ္ေတြ မလုပ္ရ၊ ပိုမိုအနားယူပါဆိုတာတို႕၊ ေအာ႕အန္တာတို႕၊ ေျခေထာက္ေရာင္တာ၊ ေမာတာတို႕၊ ေခါင္းကိုက္တာတို႕ စတဲ႕ဟာေတြဟာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ႕ လကၡဏာေတြမို႕ ဂရုစိုက္ပါ ဆိုတာတုိ႕ကို ျငိမ္းလိုက္နာေပမယ္႕ မ်ွတေသာ အစားအစာေတြကို စံုေနေအာင္စားပါ၊ စားေနက်ထက္ ထမင္းတစ္နပ္ပိုစားပါ၊ အစားမေရွာင္ပါနဲ႕ ဆိုတာမ်ိဳးကို ျငိမ္းမလိုက္နာႏုိင္ဘူး။ ျငိမ္းစားခ်င္ေပမယ္႕ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ မစားႏိုင္တဲ႕ အစာေတြကို ေရွာင္လို႕ခ်ည္းေနရတာပဲ။

ကုိယ္၀န္ ခုႏွစ္လမွာ စစားရမယ္႕ ေသြးအားေကာင္းေစမယ္႕ သံဓာတ္ေဆးျပားကိုလဲ ျငိမ္းမစားတလွည္႕ စားတလွည္႕၊ က်န္းမာေရးဌာနက အလကားေပးတာရတဲ႕အထဲက ျငိမ္းစားႏုိင္တာ။ ပိုက္ဆံနဲ႕ ၀ယ္ရမယ္ဆိုတဲ႕ အခ်ိန္က် ျငိမ္း ဘယ္စားႏိုင္ေတာ႕မလဲ။

ေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆး ႏွစ္ၾကိမ္ ထိုးရမွာကိုေတာ႕ တစ္ၾကိမ္ ထိုးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္၀န္ေျခာက္လမွာ ျငိမ္းထုိးလိုက္တယ္။ ခုႏွစ္လခြဲမွာ တစ္ၾကိမ္ထိုးဖို႕ၾကေတာ႕ ေမာင္ေပါ႕၊ ပထမတစ္ခါထိုးတုန္းက ျငိမ္းဖ်ားတယ္ဆိုျပီး တစ္ခါထိုးလဲ လံုေလာက္ပါတယ္ကြာ ဘာညာနဲ႕ ျငိမ္း မထိုးလိုက္ရေတာ႕ဘူး။

ဟုတ္တယ္၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ျငိမ္းဖ်ားမွာေပါ႕၊ ျငိမ္း အားမွ သိပ္မရွိတာကိုး။ ကိုယ္ခံအားနည္းေတာ႕ အဖ်ားက ၀င္လြယ္တာေပါ႕။ နဂိုကလဲ ျငိမ္းက ပါးပါးလွပ္လွပ္ ပိန္ပိန္ေလးရယ္၊ ေၾသာ္... ကိုယ္၀န္ရွိစမွာ မစားခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္တာနဲ႕ ေခြ်တာခ်င္တာနဲ႕ အေတာ္ပဲဆိုျပီး ျငိမ္း ဘာမွ မစားပဲ အရည္ေလးေလာက္နဲ႕ ေနလိုက္တာေတြလဲ ပါတာေပါ႕ေလ။

သမီးေလးရဲ႕ ကုသိုလ္ကံပဲလို႕ ေျပာရမလားမသိဘူေနာ္ ေမာင္၊ သမီးေမြးခါနီးမွာ ေမာင္႕သူငယ္ခ်င္း အေဖက ေျပာေပးလို႕ ရံုးတစ္ရံုးမွာ ေအာက္တန္းစာေရး အလုပ္ရတယ္။ အလုပ္ရေပမယ္႕ လခက ခ်က္ခ်င္းမရေသးေတာ႕ ျငိမ္း မီးဖြားစရိတ္အတြက္ အင္မတန္လိုအပ္တဲ႕ လက္ပတ္နာရီေလးကို ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ျငိမ္းတို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေရာင္းစရာ ပစၥည္းေလးေလ။

ဒါသာျဖစ္တယ္၊ ျငိမ္း ေဆးရံု တက္ရတာက မျပည္႕မစံုနဲ႕ပါ။ ျငိမ္း စိတ္ကူးထဲမွာ ယဥ္ခဲ႕တဲ႕ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ႕ ပိတ္ႏွီးေလးေတြ၊ သမီးေလး ေအးရင္ေထြးဖို႕ ဖလန္နယ္ အႏွီးေလးေတြ၊ ေခြးရုပ္၊ ေၾကာင္ရုပ္၊ ပန္းပြင္႕ေလးေတြ၊ အေရာင္လွလွျခယ္ထားတဲ႕ ကေလးေစာင္ေလး၊ ထီးကေလးလို ဖြင္႕ပိတ္လို႕ရတဲ႕ ကေလးျခင္ေထာင္ေလး အကၤီ်ေရာင္စံုအသစ္ေလးေတြ၊ ဒါေတြ ဘာမွ ျငိမ္းမ၀ယ္ႏုိင္ခဲ႕ဘူး။

ျငိမ္း ျဖဴေဖြး သန္႕စင္ေနေအာင္ ဖြပ္ထားတဲ႕ ေမာင္႕ပုဆိုး အႏွီးေလးေတြနဲ႕ ျငိမ္း အက်ီက်ပ္တာ တိုတာေလးေတြကို ျငိမ္းဘာသာ တီထြင္ဖန္တီးျပီး လက္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ႕ အက်ီေလးႏွစ္ထည္ သံုးထည္နဲ႕ပဲ ျငိမ္းမွာ....

သူမ်ား ေမြးလူနာ ခုတင္ေတြေဘးမွာ  အေဖေတြ အေမေတြ၊ ေယာကၡမေတြ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ၀ိုင္းလို႕၊ ကေလးကို ၀ိုင္းအံုၾကည္႕ၾကလို႕ စားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြကလဲ အလွ်ံပယ္။ ျငိမ္းမွာေတာ႕ ေမာင္ရံုးသြားခါနီး ခ်က္လာပို႕တဲ႕ မခ်က္တတ္ ခ်က္တတ္ဟင္းခ်ိဳနဲ႕ ငါးေျခာက္ဖုတ္ မည္းတူးတူးၾကီးပဲ ရွိတယ္။

သူမ်ားေတြက ကေလးထြားလြန္းအားၾကီးလို႕ မေအခံရတဲ႕အေၾကာင္း၊ ဒီေလာက္ထြားတဲ႕ကေလးကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ႕အေၾကာင္း အားရပါးရ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ျငိမ္းမွာေတာ႕ ေပါင္မျပည္႕ဘဲ ေမြးလာရွာတဲ႕ သမီးေလးကို စိုးရိမ္သနားစိတ္နဲ႕ ငိုလို႕ခ်ည္းေနမိတာပဲ။ သမီးေလးက ေလးေပါင္ပဲ ရွိရွာတယ္။ အမွန္မွာ ေမြးစကေလး ကုိယ္အေလးခ်ိန္ဟာ ငါးေပါင္ခြဲ၊ ေျခာက္ေပါင္ရွိရတယ္။

အဲဒီတုန္းက ျငိမ္းၾကံဳး၀ါးလုိက္တာ၊ ေမာင္လဲ အလုပ္ရျပီပဲ။ ငါမစားရခ်င္ေနေပ႕ေစ။ သမီးေလးကို အားရွိေပ႕၊ အာဟာရရွိေပ႕ဆိုတဲ႕ ျဖည္႕စြက္အစာေတြ ေကြ်းမယ္၊ သမီးေလး ၀တုတ္ျပီး က်န္းမာခ်စ္စရာေကာင္းေနရမယ္လို႕။ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္းၾကံဳး၀ါးတဲ႕ အတိုင္း ျဖစ္ခဲ႕ပါသလား။ ျငိမ္းျဖစ္ေစခ်င္တဲ႕အတိုင္း ျဖစ္ခဲ႕ပါသလား။ ကံဆိုးရွာတဲ႕ သမီးေလး ႏွင္းဇာျဖဴရယ္။

"အို... ဟဲ႕... ကြ်တ္ကြ်တ္... ကြ်တ္... ကြ်တ္... တိတ္... တိတ္... မနာဘူး"

ဟိုဘက္ခုတင္က ကေလးရဲ႕ ေအာ္ငိုသံနဲ႕ အတူ မခိ်ဳသန္းရဲ႕ ေခ်ာ႕ေမာ႕တဲ႕ အသံေၾကာင္႕ သမီးေလးကို ေငးၾကည္႕ေနမိတဲ႕ျငိမ္း လန္႕သြားတယ္။ ေၾသာ္ မခ်ိဳသန္း ကေလးကို ဆရာမေဆးလာထိုးေပးတာ၊ မခ်ိဳသန္း ပံုစံက အိပ္မႈံစံုမႊားနဲ႕ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။

"ေရာ႕... ကေလးကို ခုခ်က္ခ်င္းတိုက္ဖို႕ ေဆး၊ ဒါက ညေနက်တုိက္၊ ေဟာဒါက ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုက္၊ မွတ္မိလား။ ေသခ်ာၾကည္႕ေနာ္၊ ေဆးတိုက္ရင္ ေရက်က္ေအးေလးနဲ႕ တိုက္တာ ပိုေကာင္းတယ္၊ ႏို႕ေလးနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕၊ ၾကားလား"

"ဟုတ္ကဲ႕... ဆရာမ"

"ေဆးေတြကို မတိုက္ဘဲလဲ မေနနဲ႕ေနာ္.. ေဆးရံုအျပင္ထြက္ျပီး ေဖာက္သည္ေတြလဲ သြားမေပးနဲ႕ဦး၊ ဟုတ္တယ္.... အဲဒီကိစၥ သိပ္ဆိုးတာတာပဲ။ ဟုိဘက္ခန္းမွာ သိပ္အဖိုးတန္တဲ႕ ေဆးေတြကို တစ္ခါထဲ အျပင္ဘက္ သြားေရာင္းတယ္၊ ခု ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္မွတ္လဲ။ ေသာက္ျပီးသား ေဆးကတ္အခံြကို ျပရမယ္လို႕ ၾကိမ္းထားရတယ္၊ ဒါေတာင္ ေဖာက္ျပီး ေရာင္းဦးမလား မသိဘူး၊ သိပ္ခက္တာပဲ။ ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ကြ်န္မတို႕ ဘယ္လိုလုပ္ကုမလဲ"

ဆရာမက ျငိမ္းဘက္လွည္႕ျပီး ေျပာျပေနတာကို ျငိမ္း အေငးသား နားေထာင္ေနမိတယ္။ မခ်ိဳသန္းကေတာ႕ တအီအီ ငို္ေနတဲ႕ ကေလးကို ေပြ႕ထားရင္း ေခါင္းကေလး ငံု႕လို႕ ဆရာမရယ္၊ ဆရာမတို႕က ေရာဂါေပ်ာက္ေစခ်င္သလို ေရာဂါ ခံစားေနရတဲ႕ လူကလဲ ေပ်ာက္ခ်င္မွာပဲ။

ဒါေပမယ္႕ ေဆးေသာက္ကိစၥတင္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ အစားအေသာက္ကိစၥက ရွိေသးတယ္။ အစားအေသာက္ကိစၥ မျပည္႕စံုဘဲ ေရာဂါ အေျခအေနေၾကာင္႕ ေဆးရံုလာတက္ေနရတဲ႕ လူေတြ အမ်ားၾကီးရယ္။ ျငိမ္းတို႕လဲ ပါတာပဲ ဆရာမရယ္၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ဒီျပႆနာေတြဟာ ရွိေနမွာပဲ။ ဆရာမတို႕လဲ မရွင္းႏုိင္ဘူး၊ ျငိမ္းတို႕လဲ မရွင္းႏိုင္ဘူး။

"အစ္မမွာ ေရက်က္ေအး ရွိလားဟင္... အစ္မ"

ဆရာမထြက္သြားတာနဲ႕ မခ်ိဳသန္းက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ျငိမ္းကို ေမးတယ္။

"ရွိတယ္... ရွိတယ္... ယူေလ၊ မခ်ိဳသန္းမွာ ပါလား"

"မပါဘူး အစ္မရဲ႕"

ေၾသာ္.... သူကလဲ ဒုကၡပါပဲ။ ေရက်က္ေအးေလာက္ေတာ႕ ျငိမ္း ခ်မ္းသာပါေသးတယ္ဆိုျပီး သူ႕ကို ကူညီမယ္ၾကံကာမွ ခြက္က မပါဘူးတဲ႕။ ျငိမ္း.... ျငိမ္း... ကေလးကိုေတာ႕ သနားေပမယ္႕ သမီးေလးကို တီဘီကူးမွာေတာ႕ ေၾကာက္တယ္။ ျငိမ္းမွာလဲ ခြက္က တစ္ခြက္ပဲပါတာ။ ဘယ္႕ႏွယ္႕လုပ္မလဲ။ အဲ.... ဟုတ္ျပီ၊ ဓာတ္ဘူးအပိတ္နဲ႕ ေပးလုိက္ျပီး ျပန္ေဆးပစ္လိုက္ရင္ ရတယ္။

"ေရာ႕... ေရာ႕.... မခ်ိဳသန္း၊ ေရက်က္ေအးေတာ႕ အားမနာနဲ႕၊ ျငိမ္းက ႏွစ္ပုလင္း ႏွစ္ပုလင္း လုပ္ထားတာ၊ သမီးကို ေမြးကတည္းက ျငိ္မ္းက ေရက်က္ေအးပဲ တိုက္တာ"

"အစ္မက အစ္မကေလးကို သိပ္ ဂရုစိုက္တာပဲေနာ္၊ ဒါေတာင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္ေနာ္၊ အင္း.... ဧကႏၱ အစ္မတို႕က အစိုးရိမ္လြန္ျပီး အစားအေသာက္ကို ဟိုေရွာင္ဒီေရွာင္လုပ္လို႕ ေနမွာပါ။ အစ္မတို႕ ေကြ်းႏုိင္သားပဲ"

ျငိမ္း ျပံဳးေနလိုက္ရတယ္။ ေၾသာ္... အေရးထဲ သူက ျငိမ္းကို အထင္ၾကီးေနျပန္ပါျပီ။ သူနဲ႕စာရင္ေတာ႕ ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ႕ေလ။ ဒါေပမယ္႕ မခ်ိဳသန္းရယ္ အထင္မၾကီးပါနဲ႕၊ ျငိမ္းတို႕လဲ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲပါပဲ။ အစာမ၀တာခ်င္း၊ မေကြ်းႏိုင္တာခ်င္း တူတူမို႕ ဒီေရာဂါ ျဖစ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ေရာဂါ အေျခအေန ဆိုးတာနဲ႕ မဆိုးတာဘဲ ကြာတာပါ။

ျငိမ္းက မရွိ၊ ရွိတာကို ကိုယ္အဆင္းရဲခံျပီး ကေလးကို ဇြတ္ေကြ်းလို႕ ဒါေလာက္ျဖစ္တာကိုး။ ႏို႕မို႕သာျဖင္႕ ျငိမ္းသမီးလဲ ခုခ်ိန္ဆို၊ အို... ဖြ... ဖြဟဲ႕... မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း သမီးေလးကို အဲလိုဘ၀မ်ိဳး ဘယ္ေတာ႕မွ မျမင္ရပါေစနဲ႕။

"အင္း..... ခုခ်ိန္ေလာက္ ဆိုရင္ေတာ႕ အိမ္မွာ အငယ္မ ႏို႕ဆာလို႕ ကြ်မ္းသႏၱာ လန္ေအာင္ ေအာ္ငိုေနေလာက္ျပီ၊ ဘယ္သူကမွလဲ ႏို႕ဆီ တစ္ဇြန္း ၀ယ္တိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါေတြေၾကာင္႕ ကြ်န္မေဆးရံုမတက္ခ်င္တာေပါ႕ အစ္မရဲ႕"

ႏို႕ရည္ေတြ စြန္းထင္းေပက်လာတဲ႕ သူ႕အကီ်ကို ငံု႕ၾကည္႕ျပီး မခ်ိဳသန္းက ညည္းတယ္။ ျငိမ္းက သူ႕ကို ေငးၾကည္႕ရင္း

"မခ်ိဳသန္းက ပိန္ေပမယ္႕ ႏို႕ထြက္သန္သားပဲေနာ္၊ ျငိမ္းဆို သမီးေလး ေမြးတုန္းက ႏို႕မထြက္လို႕ ႏို႕မႈန္႕တိုက္ရတာ"

"အံမယ္ေလး.... ကြ်န္မလဲ မထြက္ပါဘူး အစ္မရယ္၊ နည္းနည္းပဲထြက္တာ၊ ခုဟာက ကေလး ႏို႕ဆာလြန္းလို႕ ေနမွာ၊ ကြ်န္မတို႕ေတာ႕ ႏို႕မထြက္လဲ အစ္မတို႕လို ႏို႕မႈန္႕ေတြ ဘာေတြ မတိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီတိုင္းထားလိုက္တာပဲ၊ ႏို႕ထြက္သေလာက္ စို႕ပဲ"

"ျငိမ္းတို႕လဲ တတ္ႏိုင္လြန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး မခ်ိဳသန္းရယ္၊ ႏို႕မႈန္႕တစ္ဘူး ႏွစ္ရာေလာက္ အနည္း ေပးရတယ္၊ ျငိမ္းေယာက္်ား လခက ႏွစ္ရာေက်ာ္ရယ္၊ သမီး ႏို႕မႈန္႕တစ္ဘူးစာေလာက္ရွိတာ၊ ဘူးလိုက္ ၀ယ္မတိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ျငိမ္း ႏို႕မထြက္ခင္ လက္လီထုပ္ေရာင္းတဲ႕ ႏုိ႕မႈန္႕ထုပ္ေလးေတြကို တစ္ထုပ္ႏွစ္က်ပ္နဲ႕ ၀ယ္တုိက္ရတာ။ ျငိမ္းကလဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိပပါဘူး။ မီးဖြားျပီးကာစက နည္းနည္းထြက္ျပီး ေနာက္ မထြက္ေတာ႕ဘူး။ သမီးေလးကို ျငိမ္း သနားလိုက္တာ"

အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက နည္းနည္းေလး လြန္႕လိုက္တဲ႕ သမီးေလးကို ျငိမ္း စုတ္သတ္ေပးလိုက္တယ္။ သမီးေလး ကိုယ္ေပၚက ေစာင္ေလးကို ျပန္ျခံဳေပးလိုက္ေတာ႕ သမီးေလးက ဟိုဘက္ေစာင္းသြားတယ္။ သနားစရာ သမီးေလး၊ မေအႏို႕ကို အျပည္႕အ၀စို႕ခြင္႕ မရရွာတဲ႕ အျဖစ္ကို ျငိမ္း ရင္နာလို႕ မဆံုးဘူး။

ႏို႕မႈန္႕ကို ျငိမ္း မတိုက္ခ်င္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႕ မိခင္ႏို႕ဟာ ကေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုး အာဟာရဆိုတာ ျငိမ္း သိပ္သိတာေပါ႕။ မေအနို႕ဟာ ကေလးအတြက္ အာဟာရဓာတ္ အခ်ိဳးက် ျပည္႕၀တယ္၊ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ျပီး အစာေက် လြယ္တယ္၊ ေငြကုန္ သက္သာတယ္။ ကရိကထ မမ်ားဘူး၊ ကေလးေျခာက္လထိ ေရာဂါကို ကာကြယ္ႏိုင္တယ္။ မိခင္ႏို႕ရည္ဟာ အျမဲ အဆင္သင္႕ရွိေနတဲ႕ အတြက္ အပူအေအး မွ်တတယ္။

ျပီးေတာ႕ ႏုိ႕တိုက္တာေၾကာင္႕ မိခင္ရဲ႕ သားအိမ္က်ံဳ႕လြယ္တဲ႕အတြက္ မီးတြင္း ေသြးသြန္မႈကို ကာကြယ္သတဲ႕။ ကေလးႏုိ႕တိုက္တဲ႕ မိခင္မွာ ႏို႕ကင္ဆာေတြ ဘာေတြလဲ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးတဲ႕။ ေနာက္ျပီး မိခင္ႏို႕တိုက္ခ်ိန္ဟာ မီးယပ္မလာဘဲ ေနတတ္လို႕ ကေလးလဲ ေ၀းတတ္သတဲ႕။ ေနာက္တစ္ခု ျငိမ္း စိတ္မေကာင္း အျဖစ္ဆံုးဟာ ႏုိ႕တိုက္တာဟာ မိခင္နဲ႕ ကေလး ပိုျပီး ရင္းႏွီးတယ္တဲ႕။ ျပီးေတာ႕ ေနာင္မွာ စိတ္ေရာဂါေတြ ဘာေတြလဲ ျဖစ္ခဲတယ္တဲ႕။

ျငိမ္းေလ သမီးေလးနဲ႕ မရင္းႏွီးမွာ၊ သမီးေလးက ျငိမ္းကုိ စိမ္းမွာစိုးျပီး သမီးေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာ အျမဲ ေပြ႕ခ်ီထားေတာ႕တာပဲ။ မိခင္ႏို႕ မစို႕ရတဲ႕ ကေလးဟာ ၾကီးလာရင္ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္တတ္သလားဆိုျပီး စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႕ စိတ္ပညာစာအုပ္ေတြ ျငိမ္း လိုက္ရွာဖတ္မယ္လုပ္ေတာ႕ ေမာင္က ျငိမ္းကို ေငါက္ေရာ။

"အေတြးမေခါင္စမ္းပါနဲ႕.... ျငိမ္း ရူးသြားလိမ္႕မယ္" တဲ႕။

ျငိမ္းကေတာ႕ ျငိမ္းရူးမွာ မေၾကာက္ဘူးေမာင္၊ သမီးေလး ေနာင္အခ်ိန္ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္မွာပဲ ေၾကာက္တာ။

ျငိမ္း ႏို႕မထြက္တာကိုလဲ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကေသးတယ္၊ျငိမ္းမီးတြင္းထဲမွာငိုလို႕ ႏုိ႕လည္သြားတာ ေနမွာတဲ႕။ အလကား ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ၊ ျငိမ္း စာအုပ္ေတြဖတ္ထားတာပဲ ျငိမ္းသိတာေပါ႕။ ၀မ္းနည္းစရာလဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ျငိမ္း ႏို႕မထြက္တာ ျငိမ္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ တုန္းက အာဟာရဓာတ္ျပည္႕၀ေအာင္ မစားလို႕။ သမီးေလး ေပါင္မျပည္႕တာလဲ ဒါေၾကာင္႕။

မေအႏုိ႕ မစို႕ရ ရွာေပမယ္႕လဲ သမီးေလး ႏို႕မႈန္႕ကို စို႕ရွာပါတယ္။ လက္လီ ႏို႕မႈန္႕ထုပ္ ႏွစ္က်ပ္ဖိုးက ဘာမွ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီ ႏွစ္က်ပ္ဖိုးကို သမီး မ၀ဘူး။ ျငိမ္း သိတာေပါ႕။ သမီးေလးက ႏို႕ဆာရင္ ငိုေရာ၊ ငိုလို႕ မရရင္ေတာ႕ သူ႕လက္ကေလးေတြကို တျပြတ္ျပြတ္စုပ္ေရာ။ သမီးအတြက္ တစ္ေန႕ကို ႏွစ္က်ပ္ဖိုးပဲ တတ္နိုင္တဲ႕ ျငိမ္းရဲ႕ရင္ကို သမီးေလး ငို္သံနဲ႕ လက္စုပ္သံက ဓားပါးပါးမႊန္းေနသလိုပဲ။

ေမာင္ရတဲ႕လခက ႏွစ္ရာ႕ငါးဆယ္ရယ္၊ ျငိမ္းတို႕ အခန္းလခက ငါးဆယ္၊ က်န္တဲ႕ ႏွစ္ရာနဲ႕ ျငိမ္းတို႕ စားစရိတ္ရယ္၊ သမီးအတြက္ စရိတ္ရယ္ကို ျငိမ္း ဘယ္လို ေ၀မွ်သံုးစြဲမလဲ။ ဒါေတာင္ ေမာင္က ရံုးသြား လမ္းစရိတ္မကုန္လို႕ ရံုးက ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာတင္ ရွိလို႕၊ နည္းနည္း လွမ္းေပမယ္႕ ေမာင္က ေျခက်င္သြားရွာတယ္။

သမီးအတြက္၊ ေမာင္႕အတြက္ဆိုျပီး.... ေလာက္ငေအာင္ ျငိမ္း ျခိဳးျခံေတာ႕ ျငိမ္း ပိန္လာတယ္။ ေမာင္လဲ ပိန္တာပါပဲေလ၊ ေပါင္ မျပည္႕ရွာတဲ႕ သမီးေလး က်န္းမာ၀ျဖိဳးလာေအာင္ဆိုျပီး ျငိမ္းနဲ႕ေမာင္ ျဖစ္သလိုစား၊ျဖစ္သလိုေနျပီး၊ သမီးေလးကို ေကြ်းတာေတာင္ သမီးေလးအတြက္ မလံုေလာက္ခဲကဘူးေနာ္။

အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ႕ ေမေမ ၾကိဳးစားခဲ႕ပါတယ္ သမီးေလးရယ္။ သမီးေလး ေလးလေရာက္ေတာ႕ေလ ႏို႕မႈန္႕မ၀ရွာတဲ႕ သမီးေလးကို ျဖည္႕စြက္အစာေကြ်းမယ္ေဟ႕ဆိုျပီး ျငိမ္းမွာ စီမံလိုက္ရတာ။ ဆန္ျပဳတ္က်ဲက်ဲေလးကို ျပဳတ္ျပီး ပထမတိုက္တယ္၊ ျငိမ္း ဆန္က သိပ္ဆိုးေတာ႕ သမီးက မေသာက္ဘူး၊ ႏို႕မႈန္႕ပဲ စို႕ေနတာပဲ။ ဆန္ျပဳတ္ထဲမွာ ငါးတို႕ ၾကက္သားတို႕နဲ႕ ေရာေႏွာျပဳတ္ရင္ေတာက သမီးေသာက္ခ်င္ ေသာက္မွာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။

အို.... ဒါျဖင္႕ ေနဦး၊ ေနာက္ ျဖည္႕စြက္အစာတစ္ခုျဖစ္တဲ႕ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ဟင္းခ်ိဳ တိုက္မယ္ဆိုျပီး... က်ိဳတိုက္ေတာ႕လဲ သမီးေလးက မေသာက္ဘူး။ တစ္ခုေတာ႕ ရွိတာေပါ႕ေလ၊ ျငိမ္း ဟင္းခ်ိဳရြက္ေတြက စိမ္းစိမ္းလန္းလန္းမရွိေတာ႕တဲ႕ ေစ်းေပါေပါ ဟင္းရြက္ေတြကိုး။ ဟင္းခ်ိဳထဲမွာ ထည္႕ေရာ ျပဳတ္ခိုင္းတဲ႕ ဆိတ္ရိုးတို႕၊ ၀က္ရိုးခ်ဥ္ဆီတို႕ကလဲ မပါဘူးေလ။

ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္ျပဳတ္ေတာ႕ သမီးစားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ၾကက္ဥက တစ္လံုး တစ္က်ပ္ခြဲ၊ ၾကီးလွ်င္ တစ္က်ပ္ ခုႏွစ္ဆယ္႕ငါးျပား၊ သမီးက ႏို႕မႈန္႕လဲ မျဖတ္ရေသးေတာ႕ သမီး တစ္ေန႕စရိတ္ သံုးက်ပ္ခြဲ ေလးက်ပ္ အကုန္မခံႏိုင္ေတာ႕ ၾကက္ဥကို ျဖတ္ရျပန္ေရာ။

ေနာက္ေတာ႕... ဖီးၾကမ္း ငွက္ေပ်ာသီးမွည္႕မွည္႕ ငါးမူးတန္ တစ္လံုးကိုပဲ မီးဖုတ္တဲ႕အခါဖုတ္၊ ျပဳတ္တဲ႕အခါျပဳတ္ျပီး ေကြ်းရတယ္၊ သမီးက ဒါပဲ နည္းနည္းစားတယ္။ ႏို႕မႈန္႕ပဲ။ ဆီနဲ႕ဆားနဲ႕ ထမင္းေလး ၀ါးခြံ႕ေတာ႕လဲ မစားဘူး၊ ဆန္က ၾကမ္းျပီး ဆီနည္းလို႕လား မသိပါဘူး၊ ျငိမ္း ပါးေညာင္းေအာင္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ညက္ညက္၀ါး၀ါး သမီးက မစားဘူး။ ဒီေတာ႕ သမီးက ျငိမ္းေမ်ွာ္လင္႕သေလာက္ ၀ မလာဘူး၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေလးကလဲ ေပါ႕ေပါ႕ေလးရယ္။

ေမာင္ကေတာ႕ ျငိမ္း အားမလို အားမရျဖစ္တိုင္း "ဘယ္၀ပါ႕မလဲ ျငိမ္းရယ္၊ ျငိမ္းေကြ်းတဲ႕ ျဖည္႕စြက္ အစာဆိုတာ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးရွိတာ၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတာင္ သံုးမတ္၊ တစ္က်ပ္ ေစ်းတက္ရင္ ျငိမ္းျဖတ္ထားလိုက္ရျပန္ေရာ မဟုတ္လား"လို႕ ႏွစ္သိမ္႕တတ္တယ္။ ျငိမ္းကေတာ႕ ေခါင္းမာမာနဲ႕ သမီးကို ျဖည္႕စြက္ အစာေကြ်းတယ္လို႕ မွတ္ထားတာပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငိမ္းအရင္ကရူးျပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တာေတြထဲက အခ်က္တစ္ခ်က္ ေလာက္ေတာ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ပါရေစဦး၊ ျငိမ္းကိုယ္၀န္ရွိစကတည္းကစျပီး သမီးေလးျဖစ္ျဖစ္၊ သားေလးျဖစ္ျဖစ္ အရြယ္ေရာက္ ၾကီးျပင္းတဲ႕အထိ စိတ္ကူးယဥ္ထားတာေတြေလ။

ေၾသာ္... ကေလးမီးဖြားဖို႕ ေဆးရံုတက္ရင္ ဘယ္လိုဆိုတဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တာေတြကေတာ႕ ျပီးသြားခဲ႕ျပီ၊ ဘာတစ္ခုမွ ျငိမ္းမျဖစ္လိုက္ရဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ေမြးျပီးေတာ႕ သမီးေလးကို ဘယ္လိုပုခက္ေလးနဲ႕ သိပ္မယ္၊ ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာေလး လုပ္မယ္၊ သမီးရဲ႕ အရြယ္ရြယ္အစားစားကို တစ္လျပည္႕တုိင္း ဓာတ္ပံုရိုက္ထားမယ္၊ သမီးေလးကစားဖို႕အတြက္ ကစားစရာေတြကိုလဲ မ်ိဳးစံု၀ယ္ေပးထားေပးမယ္။ သမီးေလးနဲ႕လိုက္ဖက္တဲ႕ အကၤီ်ေဘာင္းဘီေလးေတြကုိလဲ ဆင္လိုက္ျပင္လိုက္မယ္။

ျပီးေတာ႕ သမီးေလး က်န္းမာလွပ ၀ျဖိဳးေနေအာင္ ျငိမ္း ဖတ္ထား မွတ္ထားတဲ႕ ေဆးစာအုပ္ေတြထဲကအတိုင္း သမီးေလးကို ေကြ်းေမြးျပဳစုလိုက္မယ္လို႕၊ ဒါေပမယ္႕ ပထမအဆင္႕ျဖစ္တဲ႕ ျဖည္႕စြက္အစာ ေကြ်းတာမွာတင္ ျငိမ္း ျပႆနာတက္ရျပီေနာ္၊ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္း ျဖည္႕စြက္အစာတစ္ခုခုေတာ႕ သမိးေလးကို ေကြ်းပါတယ္ေနာ္၊ ျငိမ္း ေကြ်းပါတယ္။

ခု.... သမီးေလး.... ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေရာက္တဲ႕ထိပဲ ျငိမ္းတတ္ႏိုင္သမွ် အာဟာရျဖစ္ေစမယ္႕ အစားအစာေလးေတြကို ၾကိဳးစားေကြ်းတုန္းပါပဲ။ သမီးေလးက ခုဆို ဆန္ ဆိုးဆိုးနဲ႕ အသီးအရြက္ေရာျပီး ျငိမ္း၀ါးေကြ်းတာကိုလဲ စားရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ေလ... ကေလး တစ္ႏွစ္ကေန သံုးႏွစ္ အရြယ္အထိ တစ္ေန႕တာအတြက္ အနည္းဆံုးလိုအပ္တဲ႕ အစားအစာကိုေတာ႕ ျငိမ္းမေကြ်းႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး။

ဆန္ ႏို႕ဆီဘူး၀က္၊ ဆီ ငါးမတ္သား၊ အသား ႏွစ္က်ပ္ခြဲသာ (ဒါမွ မဟုတ္) ငါးေလးက်ပ္သား (ဒါမွ မဟုတ္) ပဲသံုးက်ပ္သား၊ ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥ တစ္လံုး၊ ဟင္းရြက္ သံုးက်ပ္သား၊ ဟင္းသီး ႏွစ္က်ပ္သား၊ ႏုိ္႕ အ၀က္သား၊ ထန္းလ်က္ ႏွစ္က်ပ္သား၊ သစ္သီး တစ္လံုးတဲ႕။ အနည္းဆံုး လိုအပ္တာေတြကိုက ျငိမ္းတို႕အတြက္ မ်ားလြန္းလွပါသည္။

သမီးေလးကို ေကြ်းခ်င္လြန္းလို႕ ျငိမ္းေရးထားပါေသးတယ္။ မရပါဘူး၊ ဘယ္လိုမွ မရပါဘူး။ ျငိမ္း တြက္ၾကည္႕တယ္၊ ဆန္ ႏို႕ဆီဘူး၀က္က ေျခာက္ဆယ္႕ငါးျပား၊ (ဒါ ျငိမ္းတို႕စားတဲ႕ တစ္ဆယ္တန္ ဆန္ၾကမ္းေနာ္)။

ဆန္ႏို႕ဆီဘူး၀က္က         .....          ၆၅ ျပား
ဆီက                           ..... ၁က်ပ္ ၃၅ျပား
အသားက                     ..... ၁က်ပ္ ၇၅ျပား
ဟင္းသီးဟင္းရြက္က        .....         ၇၅ ျပား
ႏြားႏို႕က                       .... ၁က်ပ္ ၇၅ျပား
ထန္းလ်က္က                 .... ၁က်ပ္
ငွက္ေပ်ာသီးက               ....          ၅၀ျပား
အားလံုးေပါင္း ၇က်ပ္ ၂၅ျပား က်တယ္။

ျငိမ္းတို႕သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္အတြက္ ျငိမ္းသံုးႏိုင္တဲ႕ တစ္ေန႕တာ ခ်က္ျပဳတ္စရိတ္က ေျခာက္က်ပ္ရယ္။ သမီးစရိတ္က ၇က်ပ္ ၂၅ျပား၊ ျငိမ္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ျငိမ္း ဘယ္႕ႏွယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ အဲဒီ အစားအစာေတြကို သမီးေလးကို ေကြ်းႏိုင္ရင္၊ ေကြ်းလိုက္ရရင္ဆိုတဲ႕ အေတြးနဲ႕ပဲ ျငိမ္း ၀မ္းနည္း ရင္နာရတယ္၊ စိတ္ ဆင္းရဲရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ သမီးေလးက ပိန္... ပိန္လာတယ္၊ အသားေလးေတြက ေပ်ာ႕လာတယ္၊ နဂိုျဖဴတဲ႕ သမီးအသားေလးေတြ ပိုျပီး ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာတယ္။ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးကို ကိုယ္အေလးခ်ိန္ မွန္မွန္ ခ်ိန္ေပးရမယ္ဆိုတာ သိေပမယ္႕ ျငိမ္း သြားခ်ိန္ မၾကည္႕ရဲဘူး။ ကေလးေတြဟာ က်န္းမာျပီး အာဟာရျပည္႕၀မွ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ မွန္မွန္တိုးတာတဲ႕။ ေရာဂါတစ္ခုခုျဖစ္(ဒါမွမဟုတ္) အစာအာဟာရ မလံုေလာက္လွ်င္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္မတိုးဘဲ ရပ္တန္႕ေနလိမ္႕မယ္တဲ႕။ က်န္းမာေရးဌာနကို  ျငိမ္း ဘယ္သြားရဲလိမ္႕မလဲ။

သမီးေလးမွာ ေရာဂါ မျဖစ္ေသးတာေတာ႕ ျငိမ္းသိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ က်န္းမာေရး ဆရာမက သမီးရဲ႕ ကိုယ္ ေပါ႕ေပါ႕ေလးကို ခ်ိန္ျပီးရင္ ေျပာလိုက္မယ္႕ " ရွင္႕ကေလး အာဟာရ မျပည္႕၀လို႕ ၀ိတ္ အရမ္းေလ်ာ႕ေနတယ္ " ဆိုတဲ႕ စကားမ်ိဳးကို ျငိမ္း နားမေထာင္ရဲဘူး။ ျငိမ္းေၾကာက္တယ္၊ ရွက္လဲ ရွက္တယ္။

ခုေတာ႕.... သမီးေလးမွာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ ျဖစ္ေနျပီတဲ႕။သမီးေလး ၀မ္းေတြေလွ်ာလို႕ စိုးရိမ္တၾကီး ေဆးရံုေျပးလာေတာ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါေၾကာင္႕ ၀မ္းေလွ်ာတာတဲ႕။ ျငိမ္းမွာ ငိုရတာလဲ အေမာ။

ဟိုတုန္းက ျငိမ္း တသီၾကီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တဲ႕ သမီးေလး ေက်ာင္းသြားတဲ႕ အရြယ္၊ သမီးေလး အပ်ဳိျဖစ္တဲ႕အရြယ္၊ သမီးေလး တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ႕အရြယ္၊ သမီးေးလး အိမ္ေထာင္ရက္သား က်တဲ႕အရြယ္၊ အို... ဒါေတြကို ျငိမ္း ဆက္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ခြင္႕ ရပါဦးမလား။

သမီးေလးရဲ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါဟာ သမီးေလးကို တစ္ခုခုျဖစ္ေစမွာလား။ ဘုရားသိၾကားမလို႕ သမီးေလးရယ္။

"ေမ.... ေမ႕"

အို... သမီးေလးႏိုးလာျပီ။ ျငိမ္းဆီကုိ လက္ကေလး ကမ္းလို႕။

"ေမ႕သမီးေလး.... ႏိုးျပီလား၊ ေရေရေသာက္မယ္ေနာ္သမီး၊ ျပီးေတာ႕ ႏုိ႕ႏို႕ေသာက္မယ္၊ မုန္႕မုန္႕စားမယ္၊ ေဖၾကီး ၀ယ္လာတဲ႕ မုန္႕မုန္႕ေလ သမီး ေနာ္၊ လာ.... ေမေမ႕ဆီကိုလာ"

ပိန္လွီပါးလွပ္ေနတဲ႕ သမီးခႏၶာကိုယ္ေလးကို ျငိမ္း အသာအယာေပြ႕ယူလိုက္တယ္။ သမီးေလးေခါင္းက ျငိမ္း ပုခံုးကို မွီႏြဲ႕လာတယ္။

"အစ္မ သမီးေလးက သေဘာေကာင္းတယ္ေနာ္၊ အိပ္ရာထမွာ မငိုဘူး။ ကြ်န္မ သားသမီးေတြမ်ား သေႏၶသိပ္ဆိုးတာ၊ အိပ္ရႏိုးတာနဲ႕ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္တာ၊ အျမဲ ရိုက္ရ ႏွက္ရတယ္။

"သမီးကေတာ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက မငိုတတ္တာ မခ်ိဳသန္းရဲ႕၊ လက္ကလဲ သိပ္ၾကိဳက္တာပဲ၊ အေဖနဲ႕အေမ တစ္လွည္႕စီ ခ်ီေနရတာပဲ၊ ေရာ႕.... သမီး ေရေရေလး နည္းနည္းေသာက္ေနာ္၊ ေဆး မဟုတ္ပါဘူး သမီးေလးရဲ႕၊ ေရေရက  ခိ်ဳခ်ိဳေလးရယ္။ သမီး အီအီး မပါေအာင္လို႕ေနာ္၊ ဓာတ္ဆားရည္ေလ မခ်ိဳသန္းရဲ႕။ ၀မ္းကေတာ႕ ရပ္သြားပါျပီ၊ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္းက စိုးရိမ္လို႕ ဓာတ္ဆားရည္အျမဲေဖ်ာ္ထားတာ"

"ဟင္... အစ္မဘာသာ ေဖ်ာ္ထားတာလား၊ အစ္မက ေဖ်ာ္တတ္တယ္လား"

"ေဖ်ာ္တတ္တာေပါ႕ မခ်ိဳသန္းရဲ႕၊ ဘာခက္တာ မွတ္လို႕ ေရက်က္ေအးနဲ႕ သၾကားနဲ႕ ဆားရွိရင္ ျပီးတာပဲဟာ၊ ေဆးရံုခ်က္ခ်င္းမေျပးႏိုင္ရင္ ကိုယ္႕အိမ္မွာ ကိုယ္ေဖ်ာ္တိုက္လို႕ရတယ္။ ေရက်က္ေအး တစ္ဖန္ခြက္မွာ သၾကားကို ဟင္းစားဇြန္းနဲ႕ တစ္ဇြန္းေမာက္ေမာက္ထည္႕၊ ဆားကို ငရုတ္ေကာင္းေစ႕ ႏွစ္ေစ႕စာေလာက္ထည္႕ျပီး ခ်ိဳင္႕သန္႕သန္႕မွာ ထည္႕ေမႊရံုပဲ။ မ်က္ရည္အရသာလိုပဲ၊ ခ်ိဳခ်ိဳငန္ငန္ေလး၊ အဲဒါကို ပုလင္းသန္႕သန္႕ထဲထည္႕ျပီး ၀မ္းသြားတိုင္း တိုက္ေပးရတယ္။ ဓာတ္ဆားထုပ္ရွိရင္ေတာ႕ ဓာတ္ဆားထုပ္နဲ႕ ေရက်က္ေအး ေရာေဖ်ာ္လိုက္ရံုပဲ"

"ကြ်န္မတို႕ကေတာ႕ ဘာမွ မသိပါဘူး အစ္မရယ္၊ လုပ္လဲ မလုပ္တတ္ပါဘူး၊ ဆရာမေျပာတာေတြလဲ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ခုန ဟိုေဆးခန္းထဲမွာတုန္းက ေဒါက္တာမၾကီးက ေျပာတာ စံုေနတာပဲ။ အာဟာရတို႕၊ ဗီတာမင္တို႕၊ အစားအစာကို အာဟာရ မပ်က္ေအာင္ စီမံခ်က္ျပဳတ္နည္းတို႕ အမ်ားၾကီးပဲ"

"နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ေတာ႕ သိထားသင္႕တယ္ မခ်ိဳသန္းရဲ႕၊ ကုိယ္႕ကေလး က်န္းမာေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္၊ အဲဒီ ေဒါက္တာေျပာတဲ႕... အာဟာရမပ်က္ေအာင္ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းဆိုတာကလဲ တကယ္လိုအပ္တာ၊ ျငိမ္းတုိ႕ ထမင္းခ်က္တယ္၊ အလုပ္ရႈပ္တာနဲ႕ ဘာနဲ႕၊ ကေလးတစ္ဖက္နဲ ဆန္ကို ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္ ေဆးျပီး ခ်က္လိုက္တာပဲ၊ တကယ္က စပါးလံုးတုိ႕ ခဲတို႕ ပိုးတို႕ စင္ေအာင္ေရြးျပီး ညင္ညင္သာသာေလး ပြတ္ေဆးရမွာတဲ႕။ ဒါမွ အာဟာရမပ်က္မွာတဲ႕"

"ဟာ.. အစ္မကလဲ အဲလိုသာဆို ကြ်န္မတိုစားတဲ႕ ဆန္ေတြ ဘာက်န္ေတာ႕မွာလဲ။ စပါးလံုးတစ္၀က္၊ ခဲတစ္၀က္နဲ႕ ဆန္ကို ဘယ္လိုစင္ေအာင္ ေရြးမလဲ။ ဟင္း.... ကြ်န္မဆို တစ္ခါတေလ ေဆးေတာင္မေနဘူး၊ ေရထည္႕တည္ပစ္တာပဲ"

"အင္းေပါ႕... အဲဒါေျပာတာေပါ႕ ျငိမ္းတို႕မွာ အခက္အခဲေတြက ရွိတယ္ေလ။ ထမင္းေရခန္းဆိုလဲ သိပ္မခ်က္စားၾကဘူး၊ ထမင္းရည္လဲ ငဲ႕ပစ္လိုက္ၾကတာပဲ၊ သိပ္မေသာက္ၾကဘူး"

"အံမေလး... ထမင္းရည္ေကာင္းရင္ ေသာက္ပါတယ္ အစ္မရာ၊ ကြ်န္မတို႕ ထမင္းရည္ေတြက ပိုးေစာ္ေတြ ဒီေလာက္ ေထာင္းေထာင္းထေနရတာ ၀က္ေတာင္ မေသာက္ခ်င္ဘူး၊ ေပၚဆန္းေမႊးထမင္းရည္မ်ိဳး လာစမ္းပါ။ သံပံုးတစ္ပံုး ကုန္ေအာင္ ကြ်န္မ ေသာက္ျပမယ္"

"ေအးေလ... ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ ကိုတတ္ႏိုင္တာကိုေတာ႕ အာဟာရမပ်က္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္စားႏိုင္ေတာ႕ မဆိုးဘူးေပါ႕ မခ်ိဳသန္းရယ္။ ဥပမာ... ဟင္းရြက္တုိ႕ ဘာတို႕ ခ်က္တာ ျပဳတ္တာမ်ိဳးေပါ႕။ ဟင္းရြက္ကို မစားႏိုင္တဲ႕ အပိုင္းေတြဖယ္၊ ေရေဆး၊ ခ်က္ခါနီးမွ ျဖတ္ေတာက္ျပီး ျပဳတ္ရင္လဲ ေရနည္းနည္းအဆူမွာ ထည္႕ရမယ္တဲ႕၊ ျပီးေတာ႕ တစ္ဖက္လွန္ျပီး ခဏေလးေနျပီး ခ်လိုက္ရမယ္တဲ႕။ ေၾကာ္ရင္လဲႏြမ္း က်က္သြားေအာင္မေၾကာ္ရဘူးတဲ႕"

"ကြ်န္မတို႕ေတာ႕.... ေၾကာ္စားတယ္ဆိုတာ ေမ႕ေတာင္ေနျပီ၊ အဟုတ္ အစ္မရဲ႕... ဘုရားစူး၊ ဟင္းရြက္လဲ မျပဳတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ငါးပိဖိုးေတာင္ မနည္း ရွာေနရတာ"

ျငိမ္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္၊ ဟုတ္တာေပါ႕၊ ျငိမ္းတို႕မွာလဲ ဘာထူးလို႕လဲ။ ျငိမ္းဘာေတြကို ဘယ္ေလာက္သိသိ လက္ေတြ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ အသံုးခ်ႏိုင္လို႕လဲ။

"ေမ႕... ႏို႕မႈန္႕....ခ်ားမယ္... ႏို႕မႈန္႕"

သမီးေလးရယ္၊ ျငိမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ျပီ၊ ႏို႕မႈန္႕ျဖတ္လိုက္ေပမယ္႕ သမီးေလးက တမ္းတတုန္း။ တစ္ခါ သူေနမေကာင္းတုန္းက ဘာမွ မစားလို႕ ႏုိ႕မႈန္႕ထုပ္ေလး တစ္ထုပ္၀ယ္ျပီး ဒီအတိုင္းလ်က္ခိုင္းတာ သမီးေလး ၾကိဳက္သြားတယ္ေလ။ ျငိမ္းတိုက္ေနတဲ႕ ခ်က္ႏို႕ဆီေရာထားတဲ႕ ဆိုင္ႏြားႏို႕ေရက်ဲကို သမီးေသာက္ခ်င္ဟန္မတူဘူး။

"သမီးေလးကလဲ လိမၼာပါတယ္ေနာ္... ႏို႕ႏို႕က ေကာင္းသားပဲဟာ၊ ႏို႕မႈန္႕က သမီးနဲ႕ မတည္႕ဘူး သိလား၊ အီအီးေတြ ပါလိမ္႕မယ္ေနာ္... သမီးေလး"

သမီးေလး မ်က္ႏွာေလး နည္းနည္း မဲ႕လာတယ္။ ျငိမ္းက သူ႕အေဖ၀ယ္လာတဲ႕ ေပါင္မုန္႕ေလးကို ကပ်ာကယာထုတ္တယ္။

"ဒါျဖင္႕... ေဖၾကီး၀ယ္လာတဲ႕ ေပါင္မုန္႕ေလးနဲ႕ တို႕စားေနာ္...သမီး"

ေပါင္မုန္႕ကိုေတာ႕ သမီးေလး လွမ္းယူျပီး ဒီအတိုင္း တစ္ကိုက္ ကိုက္စားရင္း မ်က္တြင္းက်ေနတဲ႕ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ျငိမ္းကို လွန္ၾကည္႕လို႕....

"ေမ႕... ေဖဂ်ီးေရာ"

"ေၾသာ္....ေဖၾကီးက အိမ္မွာေပါ႕ သမီးရဲ႕။ ေဖၾကီးက ရံုးသြားရမယ္ေလ၊ သမီးစားဖို႕ ပိုက္ဆံေတြ သြားရွာတယ္ေလ၊ ညေနက် ေဖၾကီးလာမွာေပါ႕ေနာ္...ေနာ္"

"ေဖဂ်ီးနဲ႕ ခ်င္ၾကီးမယ္"

"စီးမွာေပါ႕ သမီးရဲ႕၊ သမီးေလး ေနေကာင္းျပီး ေဆးရံုကဆင္းေတာ႕ အိမ္မွာ ေဖၾကီးက ဆင္ၾကီးလုပ္ သမီးက ဆင္ၾကီးစီးျပီး ေမ႕ေမ႕ကို လိုက္ထိုးမယ္။ ဟုတ္လား၊ ဆင္ၾကီးက ဘယ္လိုေအာ္လဲ သမီး"

"၀ူး...၀ူး...ေဟာလို...ေဟာလို"

"ဟုတ္ပါတယ္... ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္"

ေခါင္းယမ္းျပေနတဲ႕ သမီးေလးကို ၾကည္႕ျပီး ျငိမ္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရယ္လိုက္မိတယ္။ ဟိုဘက္ခုတင္ကေန မခ်ိဳသန္းကပါ လိုက္ရယ္ရင္း

"အစ္မသမီးေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္၊ နာမည္က ဘယ္သူတဲ႕လဲ"

"ႏွင္းဇာျဖဴ တဲ႕... သူ႕အေဖ ေပးထားတာေလ။ စေန သမီး"

"နာမည္နဲ႕လိုက္တယ္၊ အသားေလးက ေဖြးဥေနတာပဲ"

ျငိမ္း ျပံဳးေနရာက မ်က္ႏွာပ်က္သြားမိတယ္။ သမီးေလး အသားေတြက ႏွင္းပြင္႕ေလးေတြလို ျဖဴ တာေတာ႕ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ အခုဟာက အားနည္းလို႕၊ အားမရွိလို႕၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ရရွာလို႕ လိုအပ္တာထက္ ျဖဴ ေနရရွာတာ။

ေမာင္႕အေမက ျငိမ္းကို ျဖဴ ဖပ္ျဖဴ ေရာ္နဲ႕ ပိုးဟပ္ျဖဴ မလို႕ ေခၚတာကို ျငိမ္း သတိရမိတယ္။ သူ႕ေျမး ျဖဴ ဖပ္ျဖဴ ေရာ္မေလးကို ျမင္ရရင္ေရာ သူ ဒီလို ေခၚဦးမွာလား။ ေၾသာ္... အဘိုးအဘြားရဲ႕ေမတၱာဆိုတာကို ဘာမွ မခံစားရရွာတဲ႕ ျငိမ္းရဲ႕သမီးေလး။

ျငိမ္း ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေတာ႕လဲ မိဘေမတၱာဆိုတာကို ဘာရယ္လို႕ မခံစားခဲ႕ရဘူး။ ဒါေပမယ္႕ အဘိုးအဘြားရဲ႕ ေမတၱာ ေစတနာကိုေတာ႕ ျငိမ္း အျပည္႕အ၀ခံစားခဲ႕ရတယ္။ မိဘက ပစ္သြားရွာတဲ႕ ေျမးေလးဆိုျပီး အဘိုးအဘြားက ျငိမ္းကို တျခားေျမးေတြထက္ အခ်စ္ပိုခဲ႕တယ္။

ျငိမ္း မွတ္မိေသးတယ္။ ျငိမ္း ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ သမီးတုန္းက ျငိမ္း အိပ္ရာထတဲ႕အခ်ိန္ဟာ မီးဖိုထဲက ေကာ္ဖီႏွပ္တဲ႕ အနံ႕ ႏွာေခါင္းထဲကို ၀င္လာတဲ႕ အခ်ိန္ပဲ။ အဘုိးေကာ္ဖီႏွပ္ေနတာေလ။ အဘြားက ေဘးနားမွာ ျငိမ္းၾကိဳက္တဲ႕ ပဲျပဳတ္နဲ႕ နံျပားကို ျပင္ဆင္လို႕။ နံျပားတစ္ခ်ပ္ကို ပဲနဲ႕စားျပီး တစ္ခ်ပ္ကို ျငိမ္းက ေထာပတ္၊ သၾကားနဲ႕ စား တတ္လို႕ နံျပားေထာပတ္သုတ္ တစ္ခ်ပ္ကို သၾကားျဖဴ းတာကလဲ အဆင္သင္႕။

ျငိမ္း အိပ္ရာကေန ထေျပးလာျပီး အဘိုးနဲ႕ အဘြားကို တစ္ခ်က္စီနမ္း၊ မ်က္ႏွာကို ကပ်ာကယာ ေျပးသစ္ျပီး အားရပါးရ ထိုင္စားေတာ႕တာပဲ။ အဲဒီၾကားထဲမွာ လမ္းေပၚက မုန္႕လံုးၾကီးေၾကာ္ဆိုျပီး ေအာ္သံၾကားတာနဲ႕ အဘြား မုန္႕လံုးၾကီးလို႕ ပူဆာတတ္ေသးတယ္။ လာဦးဆိုျပီး ၀ယ္ေပးတာပဲ။ အဘုိးကေတာင္ ဥပါဒ္ျဖစ္မွာစိုးလို႕ တားယူရတယ္။ အဘြား လက္သံုးစကားက

"၀မ္းအျပင္ အိတ္ပါတာမွတ္လို႕ေတာ္၊ ကေလးဆိုတာ ေကြ်းႏိုင္မွ အစာေက်လြယ္တာ"တဲ႕။

ျငိမ္း ေတာင္းတိုင္းေကြ်းတာပဲ။ ျငိမ္း စားႏိုင္တဲ႕ အရြယ္ကတည္းက စားႏုိင္တာ အကုန္ေကြ်းခဲ႕တာပဲ။ အဘြားကိုယ္တုိင္ကလဲ တစြပ္စြပ္ စားတတ္တယ္။ အိမ္မွာ သူၾကိဳက္တဲ႕ အခ်ိဳမ်ိဳ းစံု၊ လက္ဖက္၊ ပဲေလွာ္ စံုေနေအာင္ရွိတယ္။ ျငိမ္းၾကိဳက္တဲ႕ မုန္႕ကိုလဲ မျပတ္၀ယ္ေပးထားတတ္တယ္။

ေၾသာ္...၀ယ္ႏုိင္၊ ထားႏုိင္ စားႏုိင္ေအာင္ အဘြားတို႕ အေျခအေနကလဲ ေပးေပသကိုး။ အဘြားတို႕က ဆန္ေတြ အမ်ားၾကီးေရာင္းတဲ႕ ဆန္ကုန္သည္ၾကီးေတြေလ။ ျငိမ္းတုိ႕က တစ္လမွာ ႏွစ္ရာေက်ာ္ရတဲ႕ လခစား၊ အဘြားတို႕က သူ႕ေျမးျငိမ္းကို ေကြ်းႏိုင္ေပမယ္႕ ျငိမ္းတို႕က သမီး ႏွင္းဇာျဖဴကို ဘယ္မွာေကြ်းႏိုင္ပါ႕မလဲေနာ္။ ကံဆိုးရွာတဲ႕ သမီး ကေလးရယ္။

"အစ္မ...ထမင္းစားျပီးျပီလားဟင္"

မခ်ိဳသန္းက ခုတင္ေပၚက လူးလဲထျပီး ထဘီ ဘိုသီဘတ္သီကို ျပင္၀တ္ေနတယ္။

"မခ်ိဳသန္းကလဲ ျငိမ္း စားျပီးတာ ၾကာလွျပီ။ ဆယ္နာရီေလာက္ကတည္းက စားလိုက္တာ၊ မခ်ိဳသန္း မစားရေသးဘူးလား၊ သံုးနာရီေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ႕မယ္"

"ဘယ္စားရဦးမလဲ အစ္မရယ္၊ ဆာလိုက္တာ၊ ေဆးရံုအျပင္ဘက္ တစ္ခုခု သြားစားလိုက္ဦးမယ္၊ မနက္က စာအုပ္၀ယ္ျပီး တစ္က်ပ္က်န္ေသးတယ္၊ ဆာတယ္ အစ္မရယ္၊ ကေလး ခဏၾကည္႕ထားေပးေနာ္ အစ္မ"

အိပ္ေနတဲ႕ ကေလးေလးကို ထားျပီး ပ်ာယာ ပ်ာယာနဲ႕ မခ်ိဳသန္း ထြက္သြားတယ္။ ႏို႕တိုက္ေနတဲ႕ သားသည္မေအဆိုုေတာ႕ ဆာရွာမွာေပါ႕ေလ။ ကေလးေလးကိုလဲဲ ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ မတိုက္မေကြ်းေသးဘူး။ ဒုကၡပါပဲ။ ဒီတိုင္းဆို ေနာက္ေန႕ေတြ သူ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

ေၾသာ္...ေဆးရံုတက္ ေဆးရံုတက္နဲ႕ တကယ္မလြယ္တာ။ ဘယ္သူမဆို မျဖစ္လြန္းလို႕ တက္ၾကရတာ။ ေဆးရံုမွာေစာင္႕ဖို႕ လူတစ္ေယာက္လိုမယ္။ အိမ္ကေန ေဆးရံုကို ထမင္းပို႕ဖို႕ လူတစ္ေယာက္လိုမယ္။ အိမ္ကေန ခ်က္ျပဳတ္ေပးမယ္႕လူကလဲ ရွိဦးမွ၊ ျပီးေတာ႕ အေရးအၾကီးဆံုးက ပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံ သိပ္လိုတယ္။

ျငိမ္းတို႕ေတာင္မွ ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲဆိုေတာ႕ ေမာင္က မနက္ရံုးမသြားခင္ အေစာၾကီးထ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး ျငိမ္းဆီကို ညမနက္စာထမင္း၊ ရံုးသြားရင္း၀င္ပို႕ရတယ္၊ ဒါေတာင္ ေဆးရံုက ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္ေဆးရံုမို႕လို႕။ ႏုိ႕မို႕ဆို သြားရလာရတာနဲ႕ဘယ္လြယ္မလဲ။ ျငိမ္း ဟယ္လ္ပင္လမ္းက ကေလးေဆးရံုကို ဘယ္သြားႏုိင္မလဲ။ ျငိမ္းတို႕ သကၤန္းကြ်န္းကေန ဟယ္လ္ပင္လမ္းကို ဘတ္စ္ကားခကိုက ငါးက်ပ္ အနည္းေလးက်တယ္။ အငွားကားနဲ႕ဆို ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္၊ ျငိမ္းတို႕ ဘယ္လိုမွ မသြားႏုိင္ပါဘူး။ အေရးဆို ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္ ေဆးရံုကိုပဲ ေျပးလာၾကရေတာ႕တာပါပဲ။

"ေမ႕...ေရ....ေရ"

ျငိမ္း ခ်ဳပ္ေပးတဲ႕ အ၀တ္ဗိုလ္မရုပ္ေလးနဲ႕ ေဆာ႕ေနတဲ႕သမီးေလးက ငုိင္ေနတဲ႕ျငိမ္းကို ေရေတာင္းတယ္။

"ေအး ေအး...ေရ....ေရ ေသာက္ရမွာေပါ႕ သမီးရယ္၊ ေမေမ တိုက္မွာေပါ႕"

သမီးေလးကို ေရက်က္ေအးတိုက္ေနတုန္း၊ အိပ္ေနတဲ႕ မခိ်ဳသန္းကေလးက ႏုိးလာျပီး တအားေအာ္ငိုေတာ႕တာပဲ။

"ဒုကၡပါပဲ....မခ်ိဳသန္းကလဲ မလာေသးဘူး။ သမီး ခဏေလးေနဦးေနာ္၊ ဟိုမွာ ေမာင္ေမာင္ေလး သနားပါတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းရယ္၊ ေမေမ...သြားေခ်ာ႕ေပးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္"

သမီးေလးက ေခါင္းညိတ္ျပီး မ်က္လံုးေလးျပဴ း ၾကည္႕ေနတယ္။ ျငိမ္း ဟိုဘက္ ခုတင္ကို ေျပးျပီး ကေလးကို တင္ပါးေလး ပုတ္ေခ်ာ႕လိုက္တယ္။

"မငိုနဲ႕ေနာ္ သား၊ တိတ္တိတ္...ကေလး တိတ္၊ ေမေမလာေတာ႕မယ္ေနာ္....သား"

ကေလးက မရဘူး၊ တအား အာေခါင္ျခစ္ျပီး ပိုငုိေနတယ္။ ေခ်ာင္းေတြကလဲ တအားဆိုးလို႕၊ ေၾသာ္...မခ်ိဳသန္းကလဲ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႕၊ ၾ ကာလိုက္တာ။ ကေလးက တအားေအာ္ေနေတာ႕ တျခားခုတင္က အိပ္ေနတဲ႕ လူနာေတြ အားနာစရာ။

"နားလည္တယ္၊ နားလည္တယ္၊ လူလိုေျပာ၊ လူကေမြးထားတာ၊ ဟင္း....ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္နဲ႕ က်ဳပ္အရွက္ကို ခြဲမေနနဲ႕၊ ရွင္႕တဲပုတ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ ေဆးရံု"

ေဟာေတာ႕ မခ်ိဳသန္း ဘာျဖစ္လာတာပါလိမ္႕။ ထဘီတိုတုိနဲ႕ ေဒါသတၾကီး ၀င္လာတယ္။ သူ႕ေနာက္ကေန ကပ္ပါလာတာက မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးနဲ႕ မိန္းမၾကီးနဲ႕ မည္းညစ္ပိန္လွီေနတဲ႕ ႏို႕စို႕အရြယ္ ကေလးေလး။

"ေယာကၡမေတြ အစ္မရယ္၊ ေဆးရံုသြားတာ ျပန္မလာလို႕ ဆိုျပီး လိုက္လာတာတဲ႕၊ ေဆးရံုေရွ႕မွာ ကြ်န္မကို ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္နဲ႕ ကြ်န္မက အေလလိုက္ေနတာက်လို႕၊ ဘုိးေအ ဘြားေအစိတ္မရွိတာ ေျပာပါတယ္။ ထားခဲ႕တဲ႕ ကေလးကို ခ ဏေလး ၾကည္႕မထားႏိုင္ဘူး။ အယုတ္တမာေတြ"

"ဟဲ႕...အယုတ္တမာက နင္ဟဲ႕ သိလား၊ ကေလးေတြနဲ႕ လင္လူမမာပစ္ျပီး ေဆးရံုတက္၊ ဇိမ္ခံေနရေအာင္ နင္က ေသာက္ျပား ဘယ္ႏွစ္ျပား ခ်မ္းသာလို႕လဲဟဲ႕၊ ေကာင္က ဟင္း...လူပါး၀လုိ႕"

"အို...မခ်ိဳသန္း၊ တိုးတုိး....တိုးတိုး၊ ဆရာမေတြ ၾကားလိမ္႕မယ္"

ျငိမ္းက အထိတ္တလန္႕တားေတာ႕ မခ်ိဳသန္းက သူ႕ ေယာကၡမကို ပိုျပီး ေဒါသျဖစ္လာသလို စူးစူး ၀ါး၀ါး ၾကည္႕ရင္ ခုတင္ေပၚက ကေလးေလးကို ဇတ္ခနဲ ေကာက္ခ်ီတယ္။

"ကဲ....သြားမယ္ အစ္မ၊ ကြ်န္မ ဆင္းေတာ႕မယ္"

"ဟင္...ျဖစ္ပါ႕မလား မခ်ိဳသန္းရယ္၊ ဆရာမ သြားေျပာဦးေလ"

"၀င္ေျပာလိုက္မယ္ေလ အစ္မ၊ ဒီမယ္ ျမင္တဲ႕အတိုင္းပဲ ဆရာမေရလို႕ ျပလိုက္ရံုပဲ"

"ဟဲ႕...နင္ကလဲ နားပူနားဆာ ငိုဦးဟယ္"

သူ႕လက္ထဲက အိပ္ရာထ အငိုမရပ္ေသးတဲ႕ ကေလးကို မခ်ိဳသန္းက ျဗန္းခနဲတစ္ခ်က္ရိုက္ရင္း အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္။ ျပီးေတာ႕ ရပ္ေနတဲ႕ ေယာကၡမဘက္ လွည္႕ျ႔ပီး

"လာ...ရွင္႕မ်က္ႏွာၾကီးကို ဒီအခန္းထဲက ဘယ္သူမ် မၾကည္႕ခ်င္ဘူး" ဆိိုျပီး အေငၚတူးလိုက္ေသးတယ္။ မ်က္ႏွာထားဆိုးတဲ႕ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီးက ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ဆဲဆိုရင္း ေနာက္ကေန လိုက္သြားေလရဲ႕။

ေၾသာ္...မခ်ိဳသန္းရယ္၊ ျငိမ္း အခန္းေပါက္၀ကေန လိုက္ေငးၾကည္႕ရင္း သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ေမာေမာပန္းပန္း ခ်မိတယ္။ ဒီျပသနာေတြကို ဘယ္သူမ်ား ေျဖရွင္းေပးမွာလဲ။ ဆရာမေတြလဲ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ရွာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာက္အကန္ ေျပာရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ေဆးရံုက ဆင္းခြင္႕ေပးလိုက္ရမွာပဲ။

"ေမ...ေမ႕"

သမီးေလး ေခၚသံၾကားမွ အခန္းေပါက္၀ကေန ျငိမ္း ကပ်ာကယာျပန္ေျပးလာရတယ္။

"ၾကည္႕စမ္း၊ သမီး ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေဆာ႕ေနတာလဲ"

သမီးေလးက ေခါင္းအံုးေဘး ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲက တိုလီမိုလီ ပစၥည္းေလးေတြကို ဆြဲထုတ္ေနတယ္။

"မလုပ္ရဘူး သမီးရဲ႕....ဒီမွာ ေမာ္လီေလးနဲ႕ေဆာ႕ေလ"

သမီးက ဗိုလ္မရုပ္ေလးကို မယူဘဲ ျပံဳးေစ႕ေစ႕နဲ႕ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုခ်င္း လႊင္႕ပစ္ေနတယ္။ ရွဴ ေဆးဘူးအနီေလး၊ ပရုတ္ဆီဘူး အ၀ိုင္းေလး၊ လက္ကိုင္ပ၀ါ၊ ဆံညွပ္တစ္ေခ်ာင္း။

"ေမ႕...ေရာ႕....ေရာ႕"

"အံမယ္...သမီးက သိလို႕လား ဟင္"

ျပင္ပလူနာမွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးက် သမီးက လႊင္႕မပစ္ဘဲ ျငိမ္းကို ထိုးေပးေနတယ္။

"ေမ႕သမီး...လူလည္မေလး"

သမီး ပါးေလးကို မခ်င္႕မရဲ ဆြဲလိမ္ရင္း သမီးေလး ထိုးေပးေနတဲ႕ ျပင္ပ လူနာ မွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးကို ျငိမ္း ငံု႕ၾကည္႕လိုက္တယ္။