ၾကာပီ

[Wednesday, March 12, 2014]

အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၅

အပုိင္း (၅)

"ဘ၀ျမင္႕ရိပ္သာ သဃၤန္းကြ်န္း ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ကဲ....ရွင္ ဟုိခံုတန္းလ်ားမွာ သြားေစာင္႕၊ စာအုပ္က ထပ္ထားရဦးမွာ၊ နာမည္ေခၚမွ ဟို ေဒါက္တာ႕ အခန္းထဲ ၀င္ရမယ္။ နာမည္ကိုလဲ မွတ္ထားဦး၊ ရွင္႕သား နာမည္ကို ေျပာေနတာ၊ ေဘဘီစမ္းစမ္းေအးေနာ္၊ ရွင္က နာမည္ မမွည္႕ရေသးဘူးဆိုလို႕၊ ရွင္႕မိန္းမနာမည္က စမ္းစမ္းေအး ဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်....စမ္းစမ္းေအး"

"ဟုတ္ျပီ ဟို ခံုတန္းလ်ားမွာ သြားထုိင္ေစာင္႕၊ ရွင္႕အလွည္႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ လာေသးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႕ အိုပီဒီ လူတအားမ်ားတယ္"

"မထိုင္ေတာ႕ဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေစာင္႕ေတာ႕မယ္။ ဒီေကာင္က လမ္းေလွ်ာက္ေနမွ အားၾကီးဂ်ီက်တဲ႕ေကာင္၊ ကဲ....ကဲ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေအ...ေအ...မငိုနဲ႕ကြာ"

"အို...ကေလးကို ေထာင္မခ်ီနဲ႕ေလ၊ ေခါင္းေနာက္လန္က်သြားမွာေပါ႕၊ ဒုကၡပါပဲ။ ရွင္ကေလးကို လံုး၀ မခ်ီတတ္ဘူး၊ ေဆးရံုလာတာ အေမနဲ႕ လာမွေပါ႕ ကေလးအေမ မအားဘူးလား"

"အို....အို....ေအ....ေအ... ကေလးအေမက မရွိေတာ႕ဘူး ဆရာမ"

"အင္....အင္...တိတ္ပါကြာ၊ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမဆံုးတာ ဆယ္႕ငါးရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ဆရာမ"

"ေၾသာ္...ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ကေလးေမြးျပီးျပီးခ်င္း ဆံုးတာထင္တယ္ ဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ ဆရာမ၊ ကေလး အျပင္ဘက္ေရာက္ျပီး မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ခံတယ္"

"ဘာျဖစ္လို႕ ဆံုးတာလဲ ရွင္တုိ႕ ဘယ္မွေမြးတာလဲ၊ ေဆးရံုမွာလား"

"အိမ္မွာပဲ ေမြးတာဆရာမ၊ သူက မီးမဖြားခင္ကတည္းက ေနမေကာင္းတာ"

"ဘယ္လို ေနမေကာင္း ျဖစ္တာလဲ၊ ဖ်ားေနတာလား"

"ဖ်ားတယ္ရယ္လို႕ေတာ႕ မဟုတ္ဘူး၊ အားနည္းတာ၊ ေမာတယ္၊ ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ေျခေထာက္ေတြလဲ အန္းတယ္'

"ဒါေတာင္ ေဆးရံုမလာဘူးလားရွင္၊ အဲဒီကတည္းက ေဆးရံု လာျပမွေပါ႕၊ ေဆးရံု ဘာလို႕ မလာတာလဲ"

"................................"

"ရွင္တို႕က ေဆးရံုလာရမွာဆို က်ားျမီး ဆြဲရမွာထက္ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေျပာလို႕ကို မရဘူး၊ ေဆးရံုမလာေတာ႕ မေသသင္႕ဘဲ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆံုးေရာ"

"ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ေတာ႕ ေျပာပါတယ္ဆရာမရယ္၊ နင္ ေဆးရံုသြားပါလားဆိုေတာ႕ သူက သူ႕ကိစၥ သူသိတယ္တဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ အလုပ္ တစ္ဖက္နဲ႕ မအားေတာ႕ ဇြတ္လိုက္မပို႕မိဘူး၊ ျပီးေတာ႕ သူတို႕ မိန္းမကိစၥဆိုေတာ႕...."

"အင္း....ခက္ပါတယ္ေလ၊ ခုေကာ ကေလးက ဘာျဖစ္လို႕လဲ"

"ဖ်ားတာလား မသိဘူး ဆရာမ၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ငိုေနတာပဲ၊ ႏို႕ဆီတုိက္ရတာလဲ မေသာက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႕အစ္မက ေနေကာင္းေအာင္ဆိုျပီး ထန္းလ်က္ေရက်ဲေလးတုိက္ေတာ႕လဲ မေသာက္ဘူး"

"အို...ဘယ္ေသာက္မလဲရွင္႕ ဒီ ရက္သားေလးကို ရွင္တို႕ ဘာေတြ ေလ်ွာက္တိုက္ေနတာလဲ။ ရွင္႕ နို႕ဆီက ဘာလဲ ခ်က္ႏို႕မဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ ဆရာမ၊ ခ်က္ႏို႕ဆီ"

"အင္း...ႏုိ႕မႈန္႕ေလး ဘာေလး တုိက္ရမယ္ရွင္႕၊ ဒုကၡပါပဲ။ ေဟာ....ရွင္ခ်ီပံုနဲ႕ ကေလးေတာ႕ လြတ္က်ေတာ႕မွာပဲ၊ လာ...လာ ကြ်န္မနားလာစမ္း၊ ေပး ကေလးကို ေဟာဒီမွာၾကည္႕ ဒီလို ခ်ီရတယ္၊ ကေလးက ေသးလိုက္တာ ဒီကေလး ေပါင္ခ်ိန္ မျပည္႕ဘူး၊ ဟင္...ကေလးက အသားေလးေတြေတာင္ ၀ါတာတာနဲ႕၊ ဒါ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ တဲ႕ လကၡဏာေတြေပါ႕၊ မေအ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ဘ၀ထဲက အာဟာရ မျပည္႕၀လို႕ ဒီလိုျဖစ္တာ၊ ေရာ႕...ေရာ႕ ျပန္ခ်ီထား၊ ရွင္...ခံုတန္းလ်ားမွာ သြားထိုင္ အၾကာၾကီး ရပ္ေနလို႕ ဘယ္ရမလဲ၊ အဲ...တန္းလ်ားကလဲ လူ အျပည္႕အက်ပ္ပါလား၊ လာလာ ဒီနားမွာ က်ြန္မဆီက ေခြးေျခနဲ႕ထိုင္ ရွင္႕ၾကည္႕ရတာ စိတ္ေမာလြန္းလို႕"

"ဟုတ္ကဲ႕...ဆရာမ"

"အဲ...ရွင္က ဘာလဲ စာအုပ္၀ယ္ဖုိ႕လား ပိုက္ဆံ တစ္က်ပ္ေပးပါ လူနာအမည္ေျပာ အေဖနာမည္ေျပာ အသက္ေျပာ အင္း ျပီးရင္ စာအုပ္ကို အခန္းထဲမွာ သြားထပ္ေနာ္ နာမည္ေခၚမွ ၀င္ ဟုတ္လား"

"ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္႕ကေလး ေဆးရံု မတက္ေလာက္ပါဘူးေနာ္"

"ေၾသာ္....ရွင္ကလဲ ဘယ္သိႏိုင္ပါ႕မလဲ၊ တက္ခ်င္လဲ တက္ရမွာေပါ႕၊ ရွင္တို႕က ေဆးရံုဆို မတက္ခ်င္ရတာက အရင္"

"မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ၊ ေဆးရံုတက္ရရင္ က်ြန္ေတာ္႕ အဖို႕ တကယ္မလြယ္လို႕ပါ၊ လူခြဲလဲ မရွိလို႕ပါ"

"ရွင္႕ အေမတို႕၊ ေယာကၡမတို႕ မရွိဘူးလား၊ ရွင္ကေကာ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ"

"ကြ်န္ေတာ္႕အေမက ဆုံးျပီ ဆရာမ၊ ေယာကၡမေတြကလဲ ေတာမွာ။ အလုပ္ကေတာ႕ က်ဘမ္းေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ႕ ကင္း အငွားေစာင္႕တယ္၊ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ အလုပ္သမား လုပ္တယ္"

"ရွင္...ညကင္းေစာင္႕ေတာ႕ ကေလးကို ဘယ္သူၾကည္႕လဲ"

"ကြ်န္ေတာ္႕အစ္မ ၾကည္႕ေပးတယ္၊ ခု...ကြ်န္ေတာ္ ေနတာကလဲ အစ္မတို႕အိမ္မွာ။ အရင္ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမ ရွိတုန္းကေတာ႕ သူမ်ား အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ အဖီေလး တစ္ျခမ္း ငွားေနတယ္"

"ရွင္႕အစ္မမွာ ကေလးငယ္ မရွိဘူးလား၊ ႏို႕စို႕ကေလးရွိရင္ သူ႕ႏုိ႕တိုက္ႏုိင္တာေပါ႕"

"ရွိေတာ႕ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ သူ႕ကေလးကိုေတာင္ သူက ႏို႕ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ၊ ႏို႕မထြက္လို႕တဲ႕၊ သူကလဲ သိပ္ေနမေကာင္းဘူး၊ ပိန္ပိန္ေလးရယ္ ဆရာမ"

"အင္း...ျဖစ္ရမယ္၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ရွင္႕လက္က အနာေလးေတြကေကာ ဘာျဖစ္တာလဲ"

"အနာမဟုတ္ဘူး ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးဆိုးပန္းရုိက္လုပ္တဲ႕ဆီက အက္ဆစ္တို႕ ေကာ႕စတစ္တို႕ ေလာင္တာ"

"အို...ဟုတ္လား၊ ရွင္တုိ႕ အက္ဆစ္ေတြပါတဲ႕ထဲကို ဒီအတိုင္း လက္နဲ႕ ႏႈိက္သလားဟုတ္လား"

"ဟာ....ဘယ္ႏိႈက္မလဲဆရာမ၊ ဒုကၡမ်ားသြားမွာေပါ႕၊ ဒီေလာက္ေလာင္တာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လက္အိတ္စြပ္လို႕၊ သားေရ လက္အိတ္ေလ၊ အဲဒါစြပ္လိုက္ရင္ တံေတာင္ဆစ္နား မေရာက္ခင္ တစ္၀က္ေလာက္ထေတာ႕ လံုတယ္၊ ဒါေလာက္ေပါ႕"

"ရွင္တို႕ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္က ဘာေတြ ရိုက္တာလဲ"

"ပါတိတ္ဆရာမ၊ အင္ဒုိနီးရွားဆင္ေတြ ရိုက္တာ၊ အဲ...ဟိုမွာ ဟိုအမ်ိဳးသမီး၀တ္ထားတဲ႕ ထဘီမ်ိဳး ေပါ႕"

"အဲဒါ အင္ဒုိနီးရွားပါတိတ္ပဲ၊ ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ တန္တယ္၊ ရွင္တို႕ အဲဒါေလာက္လွေအာင္ေတာ႕ ရိုက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္"

"ဟာ....သိပ္ရိုက္ႏုိင္တာေပါ႕ ဆရာမ၊ ဒီထက္လွတဲ႕ အဆင္ေတြေတာင္ရွိေသးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဒီမွာတင္ထြင္ျပီး ရိုက္တဲ႕အဆင္ေတြက ဟိုကလာတဲ႕ဟာေတြထက္ေတာင္ လွေသးတယ္၊ ဆရာမ...ခြဲႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ လည္ျဖတ္ခံမယ္၊ အဆင္ တစ္သေ၀ မတိမ္း တူတယ္၊ ပိတ္သားေကာင္းတယ္၊ ေဆးေရာင္ အာမခံတယ္၊ တစ္စက္မကြ်တ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားေဆးေတြ သံုးတာကိုး ဆရာမရဲ႕၊ အရမ္း အဆင္႕မီတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆရာက ေျပာတယ္၊ မလုပ္ရဲၾကေသးလို႕သာ၊ ဘားမားပါတိတ္ဆိုျပီး ႏုိင္ငံျခား သြင္းရင္ကို ရႏုိင္တယ္တဲ႕၊ အခုေတာင္ အခ်ိဳ႕ ကုန္သည္ေတြက ဒီအထည္ေတြကို ယိုးဒယားဘက္ ပို႕ျပီး အဲဒီကေန ဗမာျပည္ထဲ ျပန္၀င္တယ္တဲ႕"

"ေစ်းက်ေတာ႕ေကာ"

"ေစ်းက တကယ္တမ္းဆိုရင္ေတာ႕ သက္သာတာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ဒါေပမယ္႕ ကုန္သည္ေတြကေတာ႕ ရရင္ ရသေလာက္ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းတာပါပဲ၊ ပစၥည္းကလဲ အဆင္႕မီေတာ႕ ေရာင္းရဲတာေပါ႕၊ တကယ္ေစ်းက ဘာက်မွာလဲ၊ တစ္ရာေက်ာ္ပဲ က်တာ၊ သူတို႕ ျပန္ေရာင္းေတာ႕ သံုးရာလဲဟုတ္ ေလးရာလဲဟုတ္ပဲ"

"တယ္ ဟုတ္ပါလားေနာ္၊ ဒါနဲ႕...ရွင္တို႕က် လုပ္ခ ဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ ဘာေတြ လုပ္ရတာလဲ"

"လုပ္ခကေတာ႕ ၾကည္႕ေပးတာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ကြ်မ္းက်င္ရင္ ကြ်မ္းက်င္သလိုေပါ႕၊ ကြ်န္ေတာ္႕ဆီမွာ အဆင္႕ဆင္႕လုပ္ရတာေတြက မ်ားတယ္၊ ကိုယ္႕အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္ေပါ႕၊ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ရပါတယ္၊ အထည္ အေရအတြက္နဲ႕ ေပးတာလဲ ရွိတယ္။ ေဆးသြင္းတာတို႕ ဘာတို႕ဆို အထည္အေရအတြက္နဲ႕ ေပးတာေပါ႕၊ ဖေယာင္းကာတာတို႕ေပါ႕၊ မိန္းကေလးေတြ လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္႕ မိန္းမရွိတုန္းကဆို သူက ေဆးသြင္းတဲ႕အလုပ္ လုပ္တယ္"

"ရွင္ကေကာ ဘာလုပ္ရသလဲ"

"ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႕ အမွန္ မရွိဘူး ဆရာမ၊ ေဆးလဲ ဆိုးတယ္၊ ဖေယာင္းလဲ ရိုက္တယ္၊ ဖေယာင္းလဲ ခြ်တ္တယ္၊ ဒီလိုေလ ဆရာမရယ္ ကြ်န္ေတာ္႕ အလုပ္က ပထမ တရုတ္ပိတ္အျဖဴေတြကို ေရေလွ်ာ္ပစ္ရတယ္၊ ေျခာက္ေတာင္ ေျခာက္ေတာင္ ၀မ္းဆက္စာ ျဖတ္ျပီးသားေတြေပါ႕"

"ပိတ္စေတြမွာပါတဲ႕ ေကာ္ေတြ စင္သြားေအာင္ ေရေလွ်ာ္ပစ္ရတယ္၊ ေရေလွ်ာ္ျပီး ပိတ္ေတြေျခာက္ရင္ ျပန္႕ေအာင္ မီးပူထိုးပစ္ရတယ္။ အဲဒီ မီးပူထိုးျပီးသား ေျခာက္ေတာင္ ပိတ္စေတြကို စားပြဲခံုရွည္ၾကီးေပၚမွာ ျဖန္႕တင္ျပီး အဆင္ဒီဇိုင္းဘေလာက္တံုးနဲ႕ ဖေယာင္းရိုက္ရတယ္"

 "ဖေယာင္းရိုက္တယ္ ဆိုတာ မီးဖိုေပၚတင္ အရည္က်ိဳထားတဲ႕ ဖေယာင္းရည္ထဲကို သစ္သားလက္ကိုင္ၾကီးနဲ႕ ဒီဇုိင္း သစ္သားတံုးကို ႏွစ္ ႏွစ္ျပီး  ပိတ္စေပၚမွာ ရိုက္တာေပါ႕။ ဖေယာင္ရိုက္လို႕ ေကာင္းေအာင္၊ အလြယ္တကူ ခြာလို႕ရေအာင္ စားပြဲၾကီးေပၚမွာ ဂြမ္းကပ္တစ္ထပ္၊ ပလတ္စတစ္ မိုးကာႏွစ္ထပ္ သံုးထပ္ ကပ္ရိုက္ထားရတယ္။"

"ဖေယာင္းရိုက္လိုက္ေတာ႕ ပိတ္္စေပၚမွာ ပန္းပြင္႕ဆင္ေလးေတြ ထင္သြားတာေပါ႕ ဆရာမရယ္။အဲဒီ ဖေယာင္းရုိက္တာကို မိန္းကေလးေတြလဲ လုပ္တယ္"

"ဖေယာင္းရည္က လက္ေတြဘာေတြ မေလာင္ဘူးလား"
"နည္းနည္းပါးပါးေတာ႕ ေလာင္တာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ဒီဇိုင္းတံုးက သစ္သား လက္ကိုင္ေတာ႕ ပါပါတယ္၊ ဖေယာင္းက အက္ဆစ္ေလာက္ေတာ႕ မဆိုးပါဘူး။ လက္ေပၚ ဖေယာင္းက် ပူခနဲျဖစ္ျပီး လက္ေပၚခဲသြားတာေပါ႕။ ခုန ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ႕ ေဆးသြင္းတယ္ဆိုတာ အဲဒီ ဖေယာင္းရုိက္ျပီးသား ပိတ္စေတြေပၚက ပန္းပြင္႕ေလးေတြထဲမွာ ကိုယ္လိုတဲ႕ အေရာင္နဲ႕ ေဆးေလးေတြ လိုက္တို႕ေပးရတာေလ။ အစိမ္းျဖင္႕ အစိမ္း၊ အနီျဖင္႕ အနီေပါ႕၊ ကိုယ္ျခယ္ခ်င္လဲ အပြင္႕အဖူးေလးေတြေပၚမွာ လုိက္ျခယ္ရတယ္"

"ေျခာက္ေတာင္စ တစ္ထည္ကို သံုးက်ပ္ခြဲေပးတယ္။ ဖင္ျမဲျမဲနဲ႕ တစ္ေနကုန္ထိုင္လုပ္ရင္ ဆယ္႕ေလးငါးက်ပ္ဖိုးေတာ႕ စီပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြ က်ေတာ႕လဲ သံုးေလးေယာက္ စုလုပ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ တစ္ေရာင္ ေဆးသြင္းၾကတယ္ေလ။ ျပီးမွ ပိုက္ဆံခြဲယူၾကတာေပါ႕"

"တစ္ခါ ေဆးသြင္းျပီးသား ပန္းပြင္႕ေလးေတြေပၚကို ဖေယာင္းတံုးေလးေတြနဲ႕ လိုက္ဖိေပးရေသးတယ္။ ဖေယာင္းဖိတယ္၊ ဖေယာင္းကာတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ေခၚတယ္၊ အဲဒါက တစ္ထည္ကို ႏွစ္က်ပ္ခြဲေပးတယ္။ အဲဒီ ဖေယာင္းကာျပီးသား အထည္ေတြကို ဆပ္ျပာရည္ထဲ ႏွစ္ေဆး ျပီးမွ ေအာက္ခံ အေရာင္ဆိုးရတယ္။"

"ဒယ္အိုးၾကီးထဲမွာ ဆိုးေဆးရယ္၊ ေကာ႕စတစ္ရယ္၊ အက္ဆစ္ရယ္၊ ဟိုက္ပိုရယ္၊ ေရေအး(ဒါမွမဟုတ္ ေရေႏြးေပါ႕)။ အပူဆိုး အေအးဆိုးရွိတယ္ေလ၊ အပူဆိုးဆို ေရေႏြးေပါ႕။ အေအးဆိုးဆို ေရေအးေပါ႕။ အဲဒါေတြ ေဖ်ာ္ထားတဲ႕ ဒယ္အိုးၾကီးထဲကို အထည္ေတြ ႏွစ္ ႏွစ္ျပီး အေရာင္ ညီေနေအာင္ ဆိုးရတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လက္အိတ္ စြပ္ရတာေပါ႕"

"ေဆးဆိုးတာ လုိခ်င္တဲ႕ အေရာင္ရေအာင္လက္ဆလဲ လိုတယ္။ ေဆးဆိုးတဲ႕ အလုပ္သမားေတြြဆိုေတာ႕ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေပးပါတယ္"

"ဒါေပမယ္႕ လုပ္ရတာကေတာ႕ ေရစိုတစ္ပိုင္းနဲ႕ လုပ္ရတာ ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က အေအးေတြ ဘာေတြ မပတ္တတ္လို႕ ဆိုးျပီးသား အထည္ကို ေလသလပ္ခံျပီးရင္ ေရက တစ္ခါထပ္ေဆးရတာ။ ေရေဆးျပီးမွ ဖေယာင္းဖိထားတာကို ခြာရတယ္။ မီးျပင္းထိုးထားတဲ႕ ေရေႏြးဆူဆူထဲမွာ ဆပ္ျပာမႈန္႕ထည္႕၊ ျပီးေတာ႕ အထည္ကိုထည္႕ျပီး ဖေယာင္းကြာေအာင္ ခြ်တ္ရတယ္။ ျပီးမွ တုတ္ရွည္နဲ႕ ဆယ္ျပီး ေရထဲမွာ ႏွစ္ျပီး ဖေယာင္းကုန္ေအာင္ ေလွ်ာ္ေပးရတယ္"

"အဲဒါကစျပီး ေတာက္ေလ်ွာက္ ေရတရႊဲရႊဲနဲ႕ ေနရတာပဲ။ ေရအထပ္ထပ္နဲ႕ လံုး၀အေရာင္မကြ်တ္ေတာ႕တဲ႕အထိ ေဆးေပးရတယ္။ မဲနယ္ျဖဴေရနဲ႕လဲ စိမ္ေပးရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခါ ေရစင္ေအာင္ ေဆးျပီးေတာ႕မွ လုပ္ငန္းျပီးေတာ႕တာ"

"လြယ္ေတာ႕ မလြယ္ပါဘူးဆရာမရယ္၊ အလုပ္လုပ္တဲ႕ တစ္အိမ္လံုးလဲ ေရကတရႊဲရႊဲပဲ။ ဖေယာင္က်ိဳထားတဲ႕ အနံ႕ကလဲ တအိမ္လံုး ေညွာ္ေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ႕ မိန္းမ ကိုယ္၀န္ရွိခါစက အလုပ္လုပ္ရင္း အဲဒီအနံ႕နဲ႕ ထိုးထိုးအန္တာပဲ။ အန္တာ မေပ်ာက္မခ်င္း အလုပ္ကို လာလို႕မရေတာ႕ဘူး။ သူ ကုိယ္၀န္ၾကီးနဲ႕ ေနမေကာင္း ျဖစ္တာ သမီး အၾကီးဆုံုးတာလဲ ပါတယ္ဆရာမ"

"အို...ဟုတ္လား၊ သမီးအၾကီးက ဘယ္တုန္းက ဆံုးတာလဲ၊ ဘာေရာဂါနဲ႕ ဆံုးတာလဲ"

"ဆံုးတာကေတာ႕ အခု ဒီေကာင္ ကိုယ္၀န္ရွိစေလးပဲ ဆရာမ၊ ၀မ္းေလွ်ာျပီးဆံုးတာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အဲဒီတုန္းက ေဒသႏၱရက်န္းမာေရး႒ာနကို ေျပးေသးတယ္။ မရေတာ႕ဘူး။ အဲဒီ ဆရာမေတြကလဲ ခုန ဆရာမေျပာသလိုမ်ိဳးပဲ ေျပာတယ္၊ အာဟာရခ််ိဳ႕တဲ႕လို႕ ၀မ္းေလွ်ာတာတဲ႕"

"ဟုတ္တာေပါ႕၊ ရွင္႕သမီးက ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ရွိျပီလဲ"

"ႏွစ္ႏွစ္သမီး ဆရာမ"

"အင္း....ဒီအရြယ္ေတြ အျဖစ္ဆံုးေပါ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါက၊ ခု ေနာက္ပိုင္း အိုပီဒီမွာ ကေလးလူနာဆို ႏ်ဴ ထေရးရွင္းခ်ည္႕ပဲ၊ ရွင္႕သမီးက ပိန္သလား"

"ပိန္တယ္ ဆရာမ၊ ဗိုက္ပူ နံကားေလး"

"ကေလးကို ရွင္တို႕ အာဟာရရွိတာေလး၊ ဘာေလး မေကြ်းဘူးလား"

"အဲဒါေတာ႕ မသိဘူး ဆရာမ၊ သူ႕အေမ ေကြ်းလား၊ မေကြ်းလားေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး"

"ထမင္းေတာ႕ ေကြ်းတယ္ မဟုတ္လား၊ ဘာဟင္းေတြနဲ႕ ေကြ်းလဲ"

"ဟင္းကေတာ႕....ဆင္းရဲသားဟင္းေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ငါးပိေပါ႕၊ တစ္ခါတေလ ပိုက္ဆံေလး နည္းနည္းပိုုရတဲ႕ေန႕ ပင္လယ္ငါးေလး ဘာေလးေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ နည္းပါတယ္ ဆရာမရယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အလုပ္က ပံုမွန္မွ မဟုတ္တာ၊ ပိုက္ဆံရတဲ႕ေန႕ရ မရတဲ႕ေန႕မရေပါ႕"

"မွန္တာ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေဆးဆိုးပန္းရုိက္ မလုပ္ခင္တုန္းက နပ္ကိုမမွန္ဘူး ဆရာမ၊ တကယ္၊ အဲလိုအေျခအေနမ်ိဳးက် ကြ်န္ေတာ္လဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ လူၾကီးေတြ ငတ္ေတာ႕ ကေလးလဲ ငတ္တာေပါ႕ ဆရာမရယ္။"


"ျပီးေတာ႕ ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္႕ သမီးက ငယ္ငယ္ထဲက ခ်ဴ ခ်ာတယ္၊ ခဏခဏဖ်ားတယ္၊ သူ႕အေမကလဲ ႏို႕မထြက္လို႕ဆိုျပီး ႏုိ႕ကိုလဲ အေစာၾကီးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္မက အစာလဲ ေရြးတယ္ ဆရာမ။ ဘာစားစား အခန္႕မသင္႕ရင္ ၀မ္းက ပ်က္ေတာ႕တာပဲ၊ ၀မ္း ခဏ ခဏ ပ်က္တတ္တယ္"

"အဲဒါေပါ႕ရွင္႕....ကေလးက အာဟာရခ်ိဳ ႕တဲ႕ေနေတာ႕ ကိုယ္ခံအားက မေကာင္းေတာ႕ဘူး၊ သိပ္ထိခိုက္လြယ္တယ္၊ ေရာဂါေပါင္းစံု အကုန္၀င္ႏိုင္တယ္၊ အဲဒီ၀မ္းေလွ်ာတာနဲ႕ အာဟာရခိ်ဳ႕တဲ႕မႈဟာ ၀ဲဂယက္လည္ေနတာပဲ"

"အခု ကြ်န္ေတာ္႕ သားေလးေကာ...အဲဒီေရာဂါ ျဖစ္တာလား ဆရာမ"

"ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ေဒါက္တာ စမ္းသပ္ျပီး ရွင္႕ကို ေသခ်ာ ေျပာျပပါလိမ္႕မယ္"

"စိတ္ညစ္ပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ဒီေရာဂါက မ်ိဳးရိုးမ်ား လိုက္သလား မသိဘူးေနာ္ ဆရာမ"

"ဘယ္ကလာ မ်ိဳ းရိုးလိုက္ရမွာလဲရွင္...၊ အာဟာရမျပည္႕၀လို႕ ျဖစ္တာပါဆိုေနမွ၊ ရွင္းရွင္းေလးရယ ္။ ဒီေရာဂါဟာ အစာ၀ေအာင္ေကြ်းႏိုင္ရင္ ေပ်ာက္တယ္၊ မေကြ်းႏိုင္ရင္ မေပ်ာက္ဘူး၊ ဒါပဲ။ အခု ရွင္႕ကေလးလဲ အာဟာရ ျပည္႕၀လာေအာင္ စနစ္တက် ျပဳ စုေပါ႕၊ ခ်က္ႏို႕ဆီမတိုက္နဲ႕၊ ႏို႕မႈန္႕ေလး ဘာေလးတိုက္ေပါ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘူးနို႕ဆီနဲ႕ ႏြားႏို႕ေလးေပါ႕၊ အခုဆို ရွင္႕၀င္ေငြကလဲ သိပ္မဆိုးပါဘူး၊ ရွင္ တစ္ေယာက္တည္း ဥစၥာ၊ ကေလးအတြက္ ၀ယ္ႏုိင္္ေလာက္ပါတယ္"

"၀င္ေငြက မဆိုးဘူးဆိုေပမယ္႕ တစ္ေယာက္တည္းေတာ႕ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ၊ အခု ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္႕ အစ္မအိမ္မွာ ေနရေတာ႕၊ သူတို႕လဲ ေပးရေသးတယ္၊ အစ္မမ်ားကလဲ မေခ်ာင္လည္ၾကဘူးေလ ဆရာမ၊ ေယာက္ဖက ဘီစကြက္စက္ရံုမွာ လုပ္တယ္၊ ကေလးေတြက မ်ားတယ္"

"အင္း...ဒါေတာ႕ ဒါေပါ႕ေလ၊ ကိုယ္႕ကေလး ကိုယ္ေတာ႕ ဂရုစိုက္ေပါ႕၊ အဲ....ကေလးမ်က္နွာေပၚက ယင္ေမာင္းေပးလိုက္ဦး၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာျပီ၊ ေၾသာ္....တကယ္ေတာ႕ ကေလးဆိုတာ အင္မတန္ အျပစ္မဲ႕တာပဲ"

"............."

"တကယ္လို႕ ကေလးကို ေဆးရံုတင္ရမယ္ဆိုရင္ တက္လိုက္ေနာ္၊ အခက္အခဲေတာ႕ ရွိတာေပါ႕ရွင္၊ ဒါေပမယ္႕ ဒီလိုပဲေပါ႕၊ ကေလး သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ မေအကလဲ ပစ္သြားနဲ႕"

"ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ၊ တကယ္လို႕ ေဆးရံုတက္ရမယ္ဆို....ကြ်န္ေတာ္ပဲ ကေလးနဲ႕ လိုက္ေနရမွာ၊ အလုပ္ကိုေတာ႕ ကေလးအိပ္ခ်ိန္မွာ သူမ်ားအပ္ျပီး ေျပးလုပ္ရမွာပဲ၊ ရမွာပါေနာ္ ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ရင္ ထမင္းစားဖို႕ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဆရာမ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ"

"အင္း....ရတယ္လို႕ေတာ႕ မဟုတ္ဘူးေပါ႕ရွင္၊ လူနာေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို သိေတာ႕လဲ ခြင္႕လႊတ္ထားရေတာ႕တာေပါ႕။ ရွင္တို႕လို လူမ်ိဳးေတြ ကြ်န္မတို႕ ၾကံဳရတယ္၊ ခဏ ခဏ မတက္ရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုလို႕ ေဆးရံုကိုတက္၊ ဟာ လူနာကိုထားခဲ႕ျပီး ေဆးရံုကေန အေၾကာ္ထြက္ေရာင္းတဲ႕လူနဲ႕၊ အ၀တ္လိုက္ေလွ်ာ္တဲ႕သူနဲ႕၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ လည္ေရာင္းတဲ႕လူနဲ႕၊ ကေလးကို ခုတင္နားနီးခ်င္းေတြက ၾကည္႕ထားရတာပဲ"


"တစ္ခါ အဲလို ႏ်ဴ ထေရးရွင္းျဖစ္ေနတဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေမေလ၊ မနက္ဆို ကေလးကို ထားခဲ႕ျပီး အေၾကာ္သြားေရာင္းေရာ၊ ဆယ္နာရီေလာက္၊ ဆယ္႕တစ္နာရီေလာက္က်မွ ဖတ္သီ ဖတ္သီနဲ႕ ျပန္လာတယ္။"

"ကြ်န္မတို႕က ကေလးကို ေဆးရံုကေကြ်းတာ ေကြ်းတာပဲ၊ ကိုယ္ကလဲ အားရွိတာေလးေတြ ေကြ်းလို႕ ေျပာထားေတာ႕၊ ၀ယ္လာရွာတယ္။ သူတတ္ႏိုင္တာေလးေတြ၊ ဘီစကြတ္စက္ရံုကထုတ္တဲ႕ ေ၀ဖာမုန္႕ အေၾကြေလးေတြ၊ မုန္႕က အမႈန္႕ ျဖစ္ေနတယ္၊ တစ္ခါတည္း တစ္က်ပ္ဖိုး ႏွစ္က်ပ္ဖိုးရတဲ႕ဟာ ၀ယ္ရတာကိုး၊ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးနဲ႕ ႏြားႏုိ႕ေလးက နည္းနည္း"

"ကေလးကို ဇလံုေလးနဲ႕ ေ၀ဖာမုန္႕အေၾကြနဲ႕ ႏြားႏုိ႕ေလးကို ေဖ်ာ္တိုက္၊ ျပီးတာနဲ႕ သူ႕ဗန္းေလးရြက္ျပီး အိမ္ျပန္ေျပးေရာ။ သူ႕ဗန္းထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အႏြမ္းေလးေတြ၊ အာလူးအနာေလးေတြ ခရမ္းသီး အနာေလးေတြပါတယ္၊ အိမ္အတြက္ ဟင္းခ်က္စရာေလ။ အဲဒါ အိမ္ျပန္၊ အိမ္မွာ က်န္တဲ႕ ကေလးေတြနဲ႕ ကပ်ာကယာခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ျပီးမွ၊ ေဆးရံုျပန္ေျပးလာ၊ ကြ်န္မတို႕လဲ ေဘးကေန ၾကည္႕ျပီး ေမာေနတာပဲ"

"..............."

"တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ႕လဲ ဒီေဆးရံုထဲမွာ တင္ အလုပ္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာၾကတယ္၊ ေဆးရံုတက္ေနတဲ႕ တျခားလူနာေတြရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို လိုက္လုပ္ေပးတယ္၊ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ႕ လူနာတို႕၊ ကိုယ္ခြဲမရွိဘဲ လာတက္ေနတဲ႕ လူနာတို႕က ခုိင္းတယ္ေလ။ ေရေႏြး၀ယ္ေပးပါ၊ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၀ယ္ေပးပါ၊ ေရခပ္ေပးပါ၊ ေထြးခံသြန္ေပးပါ၊ အညစ္အေၾကးအိုး သြန္ေပးပါတို႕ေပါ႕။"

"လုပ္ေပးျပီးရင္ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္ ေပးလိုက္ေရာ၊ မုန္႕ေလး ဘာေလးတို႕၊ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္တို႕လဲ ေပးေပါ႕။ ခ်ိဳင္႕လဲ ေဆးေပးေပါ႕။ အဲလို လုပ္ျပီး ေဆးရံုတက္ၾကရတဲ႕ လူနာေတြလဲ ရွိတယ္၊ ကြ်န္မတို႕မွာ ေဆးကုရတဲ႕ တာ၀န္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ လူနာေတြရဲ႕ လူမႈေရး၊ စား၀တ္ေနေရး ျပႆ     နာေတြအတြက္ ၀င္ပူေနရတာ၊ ဟိုတစ္ခါ လူနာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ မိးသားစုတစ္စုကို ကြ်န္မတို႕ ၀ုိင္းျပီး အသက္ကယ္ေပးလိုက္ရဖူးတယ္၊သူတို႕ စား၀တ္ေနေရးေရာ၊ ဘာေရာေပါ႕။"

"ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ"


"လူနာ အမ်ိဳးသမီးက နယ္ကလို႕ ေျပာတာပဲ၊ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါနဲ႕ ေရာက္လာတာ။ သူ႕ေက႕စ္က ခြဲစိပ္ကုသရမွာ သူ႕အေျခအေနကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေနတယ္၊ အားကလဲ မရွိဘူး၊ ပိန္လို႕။ ဒီေတာ႕ ေဆးရံုတက္၊ အားျပည္႕လာမွ ခြဲစိတ္မယ္ ဆိုျပီး ကြ်န္မတို႕က ေဆးရံုတင္လိုက္ေတာ႕ သူ႕ေယာက္်ားနဲ႕ ကေလးေတြ လိုက္လာၾကတယ္"

"ကေလးသံုးေယာက္၊ အဲဒီ ကေလးသံုးေယာက္ေရာ၊ ေယာက္်ားေရာကလဲ အို....တစ္ကိုယ္လံုး ေဖာသြပ္သြပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မိသားစု တစ္စုလံုး ႏ်ဴ းထေရးရွင္း၊ အဲ....အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ ျဖစ္ေနတာ။ သူတို႕မွာ ေနစရာလဲ မရွိဘူးနဲ႕ တူပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ေဆးရံုစတက္တဲ႕ေန႕ကတည္းက ဒီ အိုပီဒီ ေနရာမွာ အိပ္ၾကတာပဲ၊ မျပန္ေတာ႕ဘူး"

"အဲဒါ မိန္းမအတြက္ ထမင္းပို႕ခ်ိန္ဆိုရင္ ေယာက္်ား လုပ္တဲ႕လူက အထုပ္ေလး တစ္ထုပ္နဲ႕ ေရာက္လာျပီး အထုပ္ထဲမွာ ထမင္းေပါင္းစံု၊ ဟင္းေပါင္းစံု ကြ်န္မတို႕ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သိလာတာေပါ႕၊ ေစ်းထဲမွာ အဲဒီလူ သြားေတာင္းျပီး မိန္းမကို ေကြ်းတာ၊ ကေလးေတြကိုလဲ ဒီလိုပဲ၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္မၾကီးေသးဘူး၊ သံုးဆယ္တြင္းပဲ၊ ကေလးေတြကလဲ ငါးႏွစ္၊ သံုးႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကေလးေတြ၊ မိန္းမ နာမည္က ခင္ျမဦး တဲ႕"

"အံမယ္....ရုပ္ကေလးကလဲ သနားကမားရယ္ ပညာေလး ဘာေလးလဲ အေတာ္အသင္႕တတ္ပံုရတယ္၊ ကြ်န္မတို႕ ေဆးပည ေ၀ါဟာရေတြကို အဂၤလိပ္လိုညွပ္သံုးတာတခ်ိဳ႕ကို သူနားလည္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တယ္။ အကၤ်ီလံုခ်ည္ စုတ္ေနေပမယ္႕ ေနတတ္တယ္။ ဆံပင္ေလးကိုတဲ႕ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖီးလို႕၊ ေဆးရံုခုတင္နဲ႕ ေဆးရံုက ေပးထားတဲ႕ ေစာင္ေလးေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေလးေတြဆို သပ္ရပ္ေနတာပဲ"

"ေနာက္ျပီး သူ႕မွာ မာနေလးလဲရွိတယ္ သိလား၊ မရွိဆင္းရဲလို႕ ျဖစ္လာရွာတဲ႕ မာနေပါ႕၊ မရွိလို႕ သူမ်ားေတြဆီကို မေတာင္းဘူး၊ ေအာက္မက်ိဳ႕ဘူး က်ိတ္မွတ္ေနတတ္တယ္။ စကားေျပာလဲ ခပ္တည္တည္ေျပာတတ္ေတာ႕ ေဆးရံုက တခိ်ဳ႕ ေပးခ်င္ ကမ္းခ်င္တဲ႕လူေတြက မေပးခ်င္ၾကဘူး၊ ကြ်န္မတို႕က သူတို႕အတြက္ ေဆးရံုမွာ ရွိတဲ႕ လူနာေတြကို အလွဴ ခံထားတာကိုး၊ မိသားစုတစ္စုလံုး ဒုကၡေရာက္ေနေတာ႕ ကြ်န္မတို႕ ၾကည္႕ေနလို႕ မရေတာ႕ဘူးေလ"

"ဒီေတာ႕ ေဆးရံုက လူနာေတြကို စစၥတာ တစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္ျပီး ပိုက္ဆံတတ္္ႏိုင္သေလာက္ အလွဴ ခံတယ္။ အစားအေသာက္ အ၀တ္အထည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴ ၾကပါေပါ႕။ အစားအေသာက္ က်န္တာကအစ လႊင္႕မပစ္ၾကပါနဲ႕၊ သူ႕ကိုပဲ ေပးၾကပါဆိုျပီး ေဆးရံုတစ္ရံုလံုး ေလွ်ာက္ေဆာ္ၾသထားရတယ္။"

"ခြဲစိတ္ျပီးေတာ႕လဲ သူ႕မွာ စားေပးဖို႕လိုမယ္ေလ၊ လူနာေတြကလဲ ေပးၾကရွာပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပမယ္႕ သူတို႕မိသားစု အေတာ္ေလး ဟုတ္သြားတယ္။ အစားေလးလဲ စားရတယ္၊ အ၀တ္လဲ လံုလံုျခံဳ ျခံဳ ျဖစ္သြားတယ္။ အလွဴ ေငြပိုက္ဆံရတဲ႕ထဲကလဲ စစၥတာက တစ္ေန႕တစ္ဆယ္တစ္ဆယ္ထုတ္ျပီး သူ႕တို႕ကို အစားအေသာက္ ေကြ်းေပးတယ္။"

"သူ႕ေယာက်္ားနဲ႕ ကေလးသံုးေယာက္ကိုလဲ ေဆးရံုက အားေဆးေတြ ဘာေတြ ေကြ်းေပးတယ္။ သူတို႕ ေဆးရံုက ဆင္းၾကေတာ႕ အေတာ္ေလးကို ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ျပန္ခါနီး ေဆးရံုက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြကို ထုိင္ကန္ေတာ႕ျပီး ငိုလိုက္တာ။ ကြ်န္မတို႕လဲ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး"

"အင္း...ကြ်န္မတို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် အသက္ေတြကို ကယ္လိုက္ၾကတာပဲ၊ အျပင္က်မွ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကမယ္ေတာ႕ မသိေတာ႕ဘူး၊ ကြ်န္မတို႕ လုိက္မၾကည္႕ႏိုင္ေတာ႕ဘူး"

"ဟုတ္တာေပါ႕ ဆရာမရယ္၊ ဆရာမတို႕ တာ၀န္က မေသးဘူးေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္႕စိတ္ရင္း အတိုင္းေျပာရရင္ တကယ္ပါ ဆရာမတို႕ကို ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး၊ အရာရာ မျပည္႕စံုလို႕ပါ ဆရာမရယ္၊ ေဟာ...ရွဴ း ေပါက္ခ်ျပီ၊ ဒီေကာင္ ႏိုးျပီထင္တယ္၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ ငိုေတာ႕ မငိုလိုက္ပါနဲ႕ကြာ"

"ရွဴ းေပါက္ရင္ ကေလးအႏွီးလဲရတယ္၊ ရွင္႕မွာ အႏွီးအပိုပါလား"

"မပါဘူး ဆရာမ၊ ေဟာ....ငိုျပီ၊ ေအး....ေအး မငိုပါနဲ႕ကြာ၊ မငိုပါနဲ႕ကြာ၊ အႏွီးက မရွိဘူး ဆရာမ၊ ဒီ ပုဆိုးပိုင္ေးလးေတာင္ ကြ်န္ေတာ္႕အစ္မက ေပးလို႕၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ ပုဆိုးစုတ္၊ ထဘီစုတ္၊ ဘာမွ မရွိဘူး ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမဆံုးတုန္းကဆို ဘာမွ မလႊမ္းလိုက္ရပါဘူး ဆရာမရယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ သြားရရွာတယ္၊ အဲ...ဒီေကာင္ ေဆးရံုတက္ရရင္ေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္႕ ဆရာအိမ္က ပုဆိုး အစုတ္ေလး ဘာေလး ေတာင္းဦးမယ္၊ အို....အို....မငိုပါနဲ႕ကြာ"

"ကဲ...ကဲ....ရွင္ထခ်ီျပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ဦး၊ ကေလးက အိပ္ရာႏိုး ႏို႕ဆာမွာေပါ႕၊ ဒုကၡပါပဲ၊ ဒီအရြယ္က ရွဴ းေပါက္လိုက္ ႏို႕စို႕လိုက္ ေနတာ၊ ရွဴ းေပါက္ေတာ႕ ကေလးက ႏို႕ပိုဆာေရာ၊ သူ႕မွာတိုက္စရာ ေရေတာင္ မပါဘူး၊ အရပ္ကတို႕ ဒီျပႆ     နာေတြကို ဘယ္လို ရွင္းၾကပါ႕မလဲ၊ ရွဴ း ရွဴ း ဒီမယ္ လာဦး ကေလးအေဖ၊ ေရေလးျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ေပးလိုက္ဦး၊ ကြ်န္မမွာ ေရဘူးပါတယ္။"

"ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ"

"ေန...ေန...ရွင္ အဲဒီမွာ ထုိင္ျပီး ကေလးကိုသာ ေသခ်ာေပြ႕ထား၊ ကြ်န္မ တိုက္ေပးမယ္၊ ကြ်တ္ ကြ်တ္...ကေလးရယ္ မငိုပါနဲ႕"

"................
"ေတြ႕လား...ႏုိ႕ ဘယ္ေလာက္ စို႕ခ်င္ရွာေနလဲ၊ ေရကို ေသာက္လိုက္တာ၊ သနားပါတယ္၊ မဟုတ္ေသးပါဘူးရွင္၊ ရွင္တို႕ လုပ္ပံုနဲ႕ ဒီအတိုင္းဆို ကေလး ဒုကၡေရာက္လိမ္႕မယ္၊ ခ်က္ႏို႕ဆီ တိုက္တိုက္၊ ဘူးႏို႕ဆီ တိုက္တိုက္၊ ႏို႕ဘူးေလး တစ္ဘူးေတာ႕ ရွိမွေပါ႕။ ပုလင္း သန္႕သန္႕ေလးမွာျဖစ္ျဖစ္ ႏုိ႕သီးေခါင္းေလး တပ္ျပီး လုပ္ထား၊ ႏို႕ဘူးမ၀ယ္ႏုိင္ရင္ ေျပာတာ။"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ၀ယ္ပါ႕မယ္ ဆရာမ၊ အိမ္မွာေတာ႕ ဆရာမရယ္ အစ္မက ပန္းကန္ေလးထဲ ေဖ်ာ္ျပီး ဇြန္းနဲ႕ တိုက္ေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္လဲ မ၀ယ္မိေတာ႕ဘူး။ သမီး အၾကီးတုန္္းကလဲ ကြ်န္ေတာ္႕မိန္းမက သူႏုိ႕မထြက္တဲ႕အခါ ႏို႕ဆီတိုက္ရင္ အဲဒီလိုပဲ ပန္းကန္ေလးနဲ႕ တိုက္တာပဲဆရာမ"

"အင္း .... ခက္တာပဲ"

"အို...အုိ....ေအ....ေအ...မင္းကလဲကြာ၊ ဗိုက္ဆာလို႕လား၊ ဟုတ္လား၊ ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္႕ အလွည္႕လိုေသးလား မသိဘူး၊ ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ႏို႕ဆီသြားတုိက္လိုက္ခ်င္လို႕"

"ရွင္က ဘယ္မွာ သြားတိုက္မွာလဲ"

"ဟို...အျပင္ဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေပါ႕ ဆရာမ"

"ေၾသာ္ .... ဒုကၡ၊ ရွင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဒီရက္သားေလးကို ေကာ္ဖီပန္းကန္နဲ႕ ေစာင္းတိုက္မလို႕လား"

"အဲ....ဆိုင္ကို အကူအညီ ေတာင္းရမွာေပါ႕ ဆရာမ"

"ကဲ....ကဲ သြား သြား၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာ၊ အလွည္႕ နီးေတာ႕ နီးေနျပီ"

"ေဘဘီ စမ္းစမ္းေအး၊ ေဘဘီစမ္းစမ္းေအး"

"ေဟာ....ေျပာရင္း ဆိုရင္း ေခၚျပီ၊ ေဘဘီစမ္းစမ္းေအးတဲ႕၊ ရွင္သြားလို႕ မရေတာ႕ဘူး၊ သြား...သြား...ေဒါက္တာ႕အခန္းထဲကို"

"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာမ"

"ေၾသာ္...ကေလးကို ေထာင္ခ်ီျပန္ျပီ၊ အဲလို မခ်ီနဲ႕၊ ကေလး ေခါင္းေနာက္လန္က်ပါတယ္ဆိုမွ၊ ဒုကၡပါပဲေနာ္"




0 comments: