အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၃

အပိုင္း(၃)

တအီအီ ညည္းညဴေနတဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေပြ႕ျပီး အခန္းထဲကို ၀င္လာေနတဲ႕ မိန္းမကို ျငိမ္း ေငးၾကည္႕ေနမိတယ္။ အသားအေရက ညစ္ထပ္ထပ္၊ ေနေလာင္ထားတဲ႕ အသားအေရ၊ ဆံပင္ေတြက နီလို႕၊ ေက်ာလယ္ေလာက္ ဆံပင္ကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း စီးထားတယ္။ မ်က္ႏွာေပါက္ကေတာ႕ လံုးလံုးေလး၊ တစ္ခ်ိန္က ၀ိုင္းစက္ၾကည္လင္ခဲ႕ပံုရတဲ႕ မ်က္လံုးေတြက မႈန္မိႈင္းလို႕ေနတယ္။ အနီေရာင္ လြင္႕ျပယ္ေနတဲ႕ အကၤ်ီလက္ျပတ္နဲ႕ စြန္းထင္းေနတဲ႕ ပန္းႏုေဖ်ာေဖ်ာ႕ ထဘီဟာ သူနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္ဘူး။ သူလဲ ျငိမ္းလိုပဲ ပိန္လိုက္တာေနာ္။

"ကဲ... ဒီကုတင္ ကေလးအေမ၊ ဘယ္မလဲ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုး"

သူ႕ေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ႕ ဆရာမက ျငိမ္းတို႕ခုတင္ေဘးက ခုတင္ကို ျပရင္းေမးေတာ႕ ဟိုမိန္းကေလးက ေခါင္းခါျပတယ္။

"ဘာမွ မပါဘူး ဆရာမ"
"အင္း.... ေကာင္းသားပဲ၊ ေနဦး၊ ဒါျဖင္႕ေစာင္နဲ႕ ေခါင္းအုံးယူေပးမယ္၊ ျခင္ေထာင္ေတာ႕ မရွိဘူး၊ ျခင္ေထာင္ကိုေတာ႕ အိမ္ကို ၾကံဖန္မွာလိုက္.... ဟုတ္လား"

ဆရာမ အခန္းျပင္ဘက္ ျပန္ထြက္သြားေတာ႕ ဟိုမိန္းကေလးက ျငိမ္းကို လွမ္းၾကည္႕တယ္။အျပံဳးလြယ္တဲ႕ ျငိမ္းဟာ ျပံဳးျပရင္း ေမးေငါ႕ျပလိုက္တယ္။

"အဲဒီ ခုတင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ပါလား၊ ေဆးရံုက ဘယ္သူတက္မွာလဲဟင္၊ ရွင္လား၊ ကေလးလား"

"ကေလးပါ"

ျငိမ္း မ်က္လံုးေတြ ရင္ခြင္ထဲက ကေလးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ဘုရားေရ... ကေလးေလးက ဘာျဖစ္ေနရွာတာလဲ။ ပါးစပ္ေလးဟျပီး ေမာေနလိုက္တာ၊ မလံုမျခံဳ အက်ီေအာက္ကထြက္ေနတဲ႕ ဗိုက္ကေလးက ပူလို႕၊ မ်က္လံုးေတြကလဲ ျပဴးေနလိုက္တာ၊ အို..... အသားအေရေတြ ရႈံ႕တြျပီး ပိန္ခ်ံဳး... ဘုရား... ဘုရား။

ျငိမ္း ရင္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲေနေအာင္ ျမည္ဟည္းသြားပါတယ္။

"ရွင္႕ကေလးက ေတာ္ပါေသးတယ္၊ အေျခအေန သိပ္မဆိုးေသးပါဘူး၊ ေဆးထိုး၊ ေဆးတိုက္ျပီး အစားမွန္မွန္ေကြ်းလိုက္ရင္ ေပ်ာက္ႏုိင္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆို သိပ္ဆိုးတာ၊ တစ္ကုိယ္လံုး ေယာင္ေဖာ ဗိုက္ၾကီးကပူ၊ မ်က္လံုးေတြက ျပဴး၊ အဘိုးၾကီးအို၊ အမယ္ၾကီးအို ေပါက္စေလးေတြလိုပဲ၊ အသားအေရေတြ ရႈံ႕တြေနတာ၊ ဂရုစိုက္ေနာ္၊ ဂရုမစိုက္ရင္ အဲလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားလိမ္႕မယ္" ဆိုတဲ႕ ေဒါက္တာ႕စကားကို ျငိမ္း ျပန္ၾကားေနမိတယ္။

"ကေလး.... ကေလးက ဘာျဖစ္တာလဲဟင္"

"အစာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါျဖစ္တာ၊ ခုေတာ႕ တီဘီပါ ျဖစ္ေနတယ္လို႕ ေျပာတယ္ အစ္မေရ"

"ႏ်ဴထေရးရွင္း... အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ"

ျငိမ္း ေရရြတ္ရင္း ခုတင္ေပၚမွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတဲ႕ သမီးေလး ေျခေထာက္ေလးကို တင္းတင္းဆုပ္ၾကည္႕မိတယ္။ အို..... ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ သမီးေလးရဲ႕ အသားေလးေတြဟာ ေပ်ာ႕ေနတာ တစ္ခုပါပဲ။

သမိးေလး၊ ေမေမ႕ သမီး ႏွင္းဇာျဖဴေလး၊ ဒီထက္ ေရာဂါ ပိုဆိုးမလာပါေစနဲ႕၊ ဘုရား... ဘုရား၊ ပိန္ခ်ံဳး ရႈံ႕တြေနတဲ႕ သမီးေလးကို ေမေမ ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ရက္ပါ႕မလဲကြယ္။

အဘုိးၾကီးအို၊ အဘြားၾကီးအို ေပါက္စေလးေတြလိုတဲ႕၊ အုိ.... ေသသြားတဲ႕ သမီးေလးရဲ႕ေဘး၊ ေမေမ႕အဘိုး အဘြားေတြရဲ႕ အေရေတြ တြန္႕ေနတဲ႕ပါးျပင္ေတြကိုေတာ႕ ေမေမ တအားဖက္နမ္းခဲ႕ဖူးတယ္၊ ႏွင္းဇာျဖဴရယ္ သမီးေလးရဲ႕ အဲလို ပါးျပင္မ်ိဳးကိုေတာ႕ ေမေမ႕ တသက္ ဘယ္ေတာ႕မွ မနမ္းပါရေစနဲ႕ကြယ္။

"အစ္မ... ခုန ဘာေျပာတာလဲဟင္၊ အစ္မ ကေလးလဲ အစာခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါျဖစ္တာလားဟင္"

ျငိမ္း ေခါင္းညိမ္႕ျပလိုက္တယ္။ ဟို မိန္းကေလးက သူ႕ကေလးကို လႈပ္ယမ္းေခ်ာ႕ရာက ျငိမ္းသမီးကို လွမ္းၾကည္႕ျပီး....

"ဟင္... အစ္မ သမီးကလဲ ဘာမွ သိပ္မျဖစ္သလိုပါပဲ၊ ကြ်န္မသားနဲ႕မ်ား ယွဥ္ၾကည္႕စမ္းပါဦး၊ အစ္မ သမီးက ပိန္တာေလးပဲရွိတယ္၊ ဒီေလာက္ပိန္တာေလာက္ကေတာ႕ ကြ်န္မအိမ္က သမီးၾကီးလဲ ပိန္တာပဲ"

"ဟင္... အဲလိုဆို အဲဒီကေလးလဲ ေရာဂါျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ႕၊ ေဆးရံုကို ဘာလို႕ မေခၚခဲ႕လဲ"

"မေခၚႏုိင္ပါဘူး အစ္မရယ္၊ ဒီကေလးေတာင္ မတတ္သာလြန္းလို႕၊ ခု ေဆးရံုတက္ရတာေတာင္ ခ်ီတံု ခ်တံုရယ္၊ အိမ္မွာ ကေလးအငယ္ေလးက ရွိေသးတယ္၊ ဒါက အလတ္၊ ကြ်န္မက စိတ္မထင္ရင္ နက္ျဖန္ျပန္ဆင္းမွာ"

"အို... ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ကေလးက သိပ္အေျခအေန ဆိုးေနတဲ႕ဟာ၊ ျငိမ္းေတာင္ ငါးရက္ရွိေနျပီ"

"ဟင္... ငါးရက္၊ ငါးရက္ေတာင္ အစ္မကေလး မဆင္းရေသးဘူး၊ အံမေလး..... မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ႕ ကြ်န္မကေလးကို တစ္လေလာက္ ထားလိမ္႕မယ္ထင္တယ္။ တစ္လမေျပာနဲ႕၊ ဒီမွာ မခ်ိဳသန္း ဆယ္ရက္ေနရင္ အိမ္မွာ သံုးေလာင္းျပိဳင္ခ်ရလိမ္႕မယ္"

"အို.... ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ.... ညီမရယ္၊ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္းေတြ"

ျငိမ္းေျပာတာကို လံုး၀ ဂရုမစိုက္ဘဲ "စိတ္ညစ္လိုက္တာ" ဆိုျပီး သူ႕ဆံပင္ေတြထဲ လက္ထုိးကုတ္ေနတဲ႕ ခ်ိဳသန္းဆိုတဲ႕ မိန္းကေလးကို ျငိမ္း တအံ႕တၾသၾကည္႕ေနမိတယ္။ ဘယ္လို မိန္းကေလးလဲကြယ္၊ သူ႕မွာ မိဘေမတၱာေတြ မရွိေတာ႕ဘူးလား။

ျငိမ္းတို႕မွာေတာ႕ ထားလိုက္ရတဲ႕ မိဘေမတၱာ သမီးေလးကို သဲသဲလႈပ္ခ်စ္လုိက္ရတာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာင္ အျမင္ကပ္လာရတဲ႕ထိ။ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္းလိုမခ်စ္တဲ႕ မခ်ိဳသန္းကေလးလဲ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ ေရာဂါ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ျငိမ္းရဲ႕ မိဘေမတၱာက ျငိမ္းသမီးေလးျဖစ္တဲ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါကို မကာကြယ္ႏုိင္ဘူုးလား။

"ေရာ႕.... ေရာ႕.... ကေလးအေမ..... ေခါင္းအံုးနဲ႕ ေစာင္၊ ကေလးကို ခ်သိပ္ထား၊ ခဏေနရင္ ေဆးလာထိုးေပးလိမ္႕မယ္"

ခုနက ဆရာမျပန္၀င္လာျပီး မခ်ိဳသန္း ခုတင္ေပၚကို ေဆးရံုေစာင္နဲ႕ ေခါင္းအံုးေသးေသတစ္ခုခ်ေပးတယ္၊ ခုတင္ေျခရင္းမွာ လူနာေရာဂါနဲ႕ အေျခအေနျပ မွတ္တမ္းကတ္ျပားကို ခ်ိတ္တယ္။

"ဆရာမ၊ ကြ်န္မကေလး သန္ဘက္ခါေလာက္ဆို ဆင္းလို႕ရလားဟင္"

ေကာက္ခါ ငင္ခါ ေမးလိုက္တဲ႕ မခ်ိဳသန္းကို ဆရာမက တအံ႕တၾသ ၾကည္႕တယ္။

"သန္ဘက္ခါ.... ဟုတ္လား၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ကေလးအေမရယ္၊ သန္ဘက္ခါဆို ေ၀းတာေပါ႕၊ မနက္ျဖန္ေလာက္ မဆင္းခ်င္ဘူးလား"

"ဆင္းခ်င္တာေပါ႕၊ ကြ်န္မကေတာ႕.... ဒါေပမယ္႕ ကေလးက မေပ်ာက္ရင္ အခက္"

"ေၾသာ္.... ဒုကၡပဲ၊ ေျပာေလ ကဲေလ ပါလား၊ ဒီမွာ... ရွင္႕ကေလး ဒီမွာ အနည္းဆံုး ဆယ္႕ငါးရက္ေနရမယ္၊ တစ္လလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ရွင္႕ကေလး အေျခအေန ရွင္ျမင္ရဲ႕သားနဲ႕ ကေလးအေမရယ္ ျပႆနာပဲ"

ဆရာမက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာရင္း အခန္း အျပင္ဘက္ ျပန္ထြက္သြားတာနဲ႕ မခ်ိဳသန္းက ကေလးကို ေခါင္းအံုးေပၚမွာ ခ်သိပ္၊ သူူက ေစာင္ေလးခုျပီး အုန္းဆံ ေမြ႕ရာေပၚ လွဲခ်လုိက္တယ္။

"အံမေလး... ဒီလိုဆိုေတာ႕လဲ ဇိမ္ရွိသား၊ ဒီလို ေမြ႕ရာမ်ိဳးနဲ႕ တစ္ခါမွ မအိပ္ဖူးဘူး၊ ေဆးရံုတက္မွပဲ အိပ္ဖူးေတာ႕တယ္။ ထမင္း အခ်ိန္တန္ လာပို႕မယ္႕ လူနဲ႕ ဘာနဲ႕၊ အိမ္မွာလဲ ေနာက္ေၾကာင္းေအးတယ္ဆိုရင္ကေတာ႕ ခ်ိဳသန္းတို႕ ေဆးရံုကို တစ္လ ကိုးသီတင္း တက္ေနခ်င္ပါ႕ အစ္မရယ္"

ပြင္႕ပြင္႕လင္းလင္း ေျပာတတ္တဲ႕ မခ်ိဳသန္းဆိုတဲ႕ မိန္းကေလးကို ျငိမ္း သနားရျပန္တယ္။ သူ႕ၾကည္႕ရတာ တကယ္႕ကို ေျခပစ္လက္ပစ္ နားခ်လိုက္တဲ႕ပံု၊ မ်က္လံုးေလးေတြေတာင္ မွိတ္လို႕၊ တကယ္ေတာ႕ ကေလးတင္ မဟုတ္ဘူး၊ သူလဲ အားနည္းေနတာပဲ၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ ေနတာပဲ၊ အားေဆးေတြ ဘာေတြ ေသာက္သင္႕တယ္။

ေၾသာ္... သူမ်ားေတာ႕ ေျပာေနလိုက္တာ ျငိမ္းလဲ ပိန္သာ ပိန္တယ္၊ ဘယ္ေတာ႕မွ အားေဆးမေသာက္ဘူး၊ ႏွေျမာလို႕။ ျငိမ္းကို ေမာင္ အျမဲတမ္း ေျပာေလ႕ရွိတယ္၊ "က်န္းမာေရး အေၾကာင္းတို႕ ေဆးအေၾကာင္းတို႕ျဖင္႕ သူ႕ေလာက္ လိုက္စားတာမရွိဘူး၊ သူ႕ျဖင္႕ ပိန္လို႕" တဲ႕။

ပိန္ပါေစေမာင္ရယ္၊ ျငိမ္း ေမာင္နဲ႕ သမီးအတြက္ ေခြ်တာတာပါ၊ ႏွေျမာတာပါ။ ဒါေပမယ္႕ ေမာင္ရယ္၊ ျငိမ္း ဘယ္ေလာက္ ေခြ်တာေပမယ္႕ ႏွေျမာေပမယ္႕ သမီးေလးမွာ ဒီေရာဂါက လာျဖစ္ရေသးတယ္၊ ျငိမ္း သိပ္၀မ္းနည္းတာပဲ၊ ရွက္လဲ ရွက္တယ္။

အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါဟာ အစာမစားရလို႕ မစားႏိုင္လို႕ ျဖစ္တာေမာင္ရဲ႕သိလား၊ အာဟာရဓာတ္ ျပည္႕၀တဲ႕ အစားအေသာက္ကို စနစ္တက် မေကြ်းႏိုင္လို႕ ျဖစ္ရတာ။ အာဟာရဓာတ္ျပည္႕၀တဲ႕ အစားအစာေတြ ဆိုတာ ဆန္တို႕၊ ဂ်ံဳတို႕၊ ေျပာင္းတို႕၊ လူးတို႕၊ ဆပ္တုိ႕၊ အာလူး၊ ကန္စြန္းဥတို႕၊ ထန္းလ်က္၊ သၾကားတို႕ ဒါေတြက ကာဘို ဟိုက္ဒရိတ္ေတြ။ ကဆီဓာတ္ပါတဲ႕ အစားအစာေတြေပါ႕တဲ႕။

ေနာက္ျပီး ဆီအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အမဲဆီတို႕၊ ၀က္ဆီတို႕၊ ေထာပတ္တို႕၊ ႏွမ္းဆီ၊ ပဲဆီ အစံုေပါ႕။ အဆီဓာတ္ပါတဲ႕ဟာေတြ ။ ျပီးေတာ႕ အသားဓာတ္၊ တိရ စၦာန္ အသားမ်ိဳးစံု၊ ဥ၊ ႏို႕၊ ငါး၊ ပုစြန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒါက ပရိုတင္းဓာတ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ဗီတာမင္ သက္ေစာင္႕ဓာတ္ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ ဗီတာမင္ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ၊ အီး စသျဖင္႕ေပါ႕။

ေနာက္ျပီးေတာ႕ သတၱဳဓာတ္ေတြ၊ ထံုးဓာတ္၊ သံဓာတ္တို႕၊ ေရကလဲ အာဟာရဓာတ္ထဲမွာ ပါတာပဲ။ အဲဒီ အထဲမွာ အေရးၾကီးတဲ႕ အာဟာရအုပ္စုသံုးမ်ိဳးက ပရိုတင္းရယ္၊ ကာဘိုဟိုက္ဒရိတ္နဲ႕ ဖက္ရယ္။ ဘက္ဂ်ီးေတးဘဲလ္ရယ္၊ ပရိုတင္းက ခႏၵာကိုယ္ကို ၾကီးထြားေစတယ္၊ ကာဘိုဟိုက္ဒရိတ္နဲ႕ ဖက္က အင္အားျဖစ္ေစတယ္၊ ဘက္ဂ်ီးေတးဘဲလ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သီးႏွံေတြက ေရာဂါကို ကာကြယ္ေစတယ္။

"ေဆးပညာေလးနဲ႕ ဆရာလုပ္ေတာ႕မယ္ေဟ႕" လို႕ေတာ႕ မေျပာနဲ႕ေမာင္၊ ျငိမ္းဘာသာ ၀ါသနာပါလို႕ ေလ႕လာထားတာကို ေမာင္အျမဲေနာက္တယ္၊ ျငိမ္း ကုသိုလ္ကံ အေၾကာင္းမလွတာေၾကာင္႕ ဆယ္တန္းမေအာင္ရလို႕ပါ။ နိဳ႕မို႕သာျဖင္႕ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ျငိမ္း သူနာျပဳျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမွာ သိလား။

ေမာင္က ဘြဲ႕ေလးတစ္လံုးပိုင္တာနဲ႕ ျငိမ္းကို သိပ္ႏွိမ္ခ်င္တာပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ေမာင္ရယ္၊ ေမာငေျပာသလို "ျငိမ္းရယ္၊ ျငိမ္း ဒါေတြကို သိတာကေတာ႕ ဟုတ္ပါျပီ၊ လက္ေတြ႕မွာ ျငိမ္း အသံုးခ်ႏိုင္လို႕လား" ဆိုတာေလ။ အဲဒါကိုေတာ႕ ျငိမ္း ၀မ္းအနည္းဆံုးပဲေမာင္။ ေမာင္႕အတြက္၊ ျငိမ္းအတြက္ အသံုးမက်ရင္ ေနပါ။ သမီးေလးအတြက္ ျငိမ္း အသံုးမခ် ႏုိင္တာကိုေတာ႕ ျငိမ္းကိုျငိမ္း အမုန္းဆံုးပဲ ေမာင္ရယ္။

ျငိမ္းဘာလို႕ အသံုးမခ်ႏိုင္ရတာလဲဟင္၊ သမီးေလးကို ဘာလို႕ ဒီေရာဂါ ျဖစ္ေစရတာလဲ။

"ေမာင္တုိ႕မွာ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ေပါ႕ ျငိမ္းရယ္" ဆိုတဲ႕ ျပတ္သားတဲ႕ ေမာင္႕အေျဖကိုလဲ ျငိမ္း မၾကားခ်င္ဘူး၊ ေတြးလဲ မေတြးခ်င္ဘူး၊ မဲလ္ႏ်ဴထေရးရွင္း... အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ျခင္းဆိုတဲ႕ စကားရပ္ဟာ ျငိမ္းအဖို႕ေတာ႕ အမုန္းဆံုး စကားရပ္ဘဲေမာင္။

ျငိမ္း.... ျငိမ္း... သမီးေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ျပီး ဘယ္ေလာက္ ဂရုစိုက္တယ္ဆိုတာ ေမာင္အသိဆံုးပါေနာ္... ေမာင္၊ ဖေအလုပ္တဲ႕ ေမာင္ကေတာင္ " ျငိမ္းက တကယ္လြန္တယ္ကြာလို႕ ေျပာယူရတဲ႕ အထိ၊ ကေလးရူးမ " လို႕ ေျပာယူရတဲ႕အထိ။

ျငိမ္း ယုယေပမေပါ႕ေမာင္၊ ျငိမ္းမွာက တစ္ေကာင္ၾကြက္ေလေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင္႕လို ခင္တြယ္စရာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျငိမ္းတစ္ေယာက္ကို ေမြးျပီး ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက လူေလာကၾကီးကေန အျပီး ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။

ဘိုးေအ၊ ဘြားေအ လက္ေပၚမွာ ၾကီးျပင္းျပီး ဘိုးေအ ဘြားေအကို အားကိုးျပီး ေနျပန္ေတာ႕လဲ  ျငိမ္းဆယ္တန္းသင္ေနတုန္းမွာပဲ အဘိုးနဲ႕ အဘြားက ျငိမ္းကို ေရွ႕ဆင္႕ ေနာက္ဆင္႕ ပစ္သြားၾကတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက ျငိမ္းမွာ ရည္းစားလုပ္တဲ႕ေမာင္ကလြဲရင္ အားကိုး တြယ္တာစရာ ဘယ္သူမွ မရွိခဲ႕ဘူးေနာ္။

ဦးေလ၊ အေဒၚေတြကလဲ ျငိမ္းအေပၚ ေကာင္းၾကတာမဟုတ္။ ဒါေၾကာင္႕လဲ ေမာင္႕ေနာက္ကို ျမန္ျမန္လုိက္ျဖစ္ခဲ႕တာေပါ႕။

ေမာင္မွတ္မိလား၊ ဦးေလး အေဒၚေတြနဲ႕ စကားမ်ားျပီး ေမာင္ရွိတဲ႕ ရန္ကုန္ကို ျပည္ကေန ျငိမ္း တစ္ေယာက္တည္း လိုက္ခ်လာျပီး ေမာင္႕ကို ရွာတဲ႕ ေန႕ေလ။ ေမာင္က အဲဒီႏွစ္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အင္း၀ေဆာင္မွာေလ။

ရန္ကုန္ကို အဘုိးအဘြား မဆံုးခင္က ဘုရားဖူးရင္း ေရာက္ခဲ႕ဖူးေပမယ္႕ တကၠသိုလ္ထဲကိုေတာ႕ ျငိမ္း မေရာက္ခဲ႕ရဘူး။ အျပင္ကေန ၾကည္႕ျပီးေတာ႕ တစ္ေန႕က် ေမာင္နဲ႕အတူ ေက်ာင္းတက္မယ္လို႕ ၾကံဳး၀ါးခဲ႕ဖူးတာ၊ တကယ္တန္းက် ဘယ္မွာ တက္ရလို႕လဲ။

ျငိမ္းက သိပ္ညံ႕တာပဲ၊ ေမာင္နဲ႕ ျငိမ္း သူငယ္တန္းထဲက အတူတူ ေအာင္ခဲ႕ၾကတာ၊ ရွစ္တန္းက် ျငိမ္းက က်ေရာ၊ ေမာင္က ကိုးတန္း ေရာက္သြားေရာ၊ ေနာက္ႏွစ္ ျငိမ္းေအာင္ျပန္ေတာ႕ ေမာင္က ဆယ္တန္း၊ ျငိမ္းက ကိုးတန္း။ ျငိမ္း ဆယ္တန္းေရာက္တဲ႕ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္တဲ႕ေမာင္က တကၠသိုလ္ေရာက္သြားျပီး ဆယ္တန္းကို ျငိမ္းက သံုးခါေျဖတာေတာင္ မေအာင္ဘူး။ ေမာင္သာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေရာ၊ ျငိမ္း ဆယ္တန္း မေအာင္ဘူး။

ဒါေၾကာင္႕မိုလဲ ျငိမ္းကို ေမာင္႕မိဘေတြက သေဘာမတူၾကတာေနမွာေနာ္၊ ျငိမ္းက ဥတစ္လံုး တစ္ေကာင္ၾကြက္၊ အဘုိး အဘြားအိမ္မွာ ကပ္ျပီး ေနရတာ၊ ျငိမ္းမွာ အိမ္လဲ မရွိဘူး။ ပစၥည္း ဥစၥာလဲ မရွိဘူး၊ ပညာလဲ မရွိဘူး၊ (ေမာင္ကသာ ခ်စ္ေနသူမို႕ လွတယ္ေျပာတာ ) တကယ္ေတာ႕ ျငိမ္းမွာ ရုပ္ရည္လဲ မရွိပါဘူး၊ ေမာင္႕ေမေမ ေျပာသလို ျဖဴဖပ္ ျဖဴေရာ္ ပိန္တိ ပိန္ေညွာ္နဲ႕ ပိုးဟပ္ျဖဴမေလးပါ။ ဒါေပမယ္႕ ေမာင္ကေတာ႕ ျငိမ္းကို တကယ္႕ကို သံေယာဇဥ္ ၾကီးခဲ႕တာပါေနာ္။

ျငိမ္းေလ ေမာင္႕ဆီကို လုိက္လာတုန္းက ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြကို စိတ္ဆိုးလြန္းလို႕သာ ရင္ေတာ႕ထိတ္သားေမာင္ရဲ႕၊ ဦးေလးနဲ႕ ဦးေလး မိန္းမကေရာ အေဒၚကေရာ ျငိမ္းကို ႏွင္ခ်တယ္ေလ။

ျငိမ္းအျပစ္က ဘာလဲဆိုေတာ႕ ဦးေလးသမီးနဲ႕ ျငိမ္းနဲ႕ ရန္ျဖစ္စကားမ်ားျပီး ျငိမ္းကို သူက ဆံပင္ ဆြဲတာနဲ႕ ျငိမ္း တြန္းပစ္လိုက္တာ အားလြန္ျပီး ေလွကားေပၚက လိမ္႕က်သြားေရာ။ ေလွကားက ေအာက္ထပ္ ေလွကား သံုးထစ္ထဲပါ၊ ဘာမွလဲ မျဖစ္သြားပါဘူး။

ဒါေပမယ္႕ သူ႕အေမက ျငိမး္ကို ေျပာလိုက္တာ ရစရာ မရွိဘူး၊ ဦးေလးကေရာ အေဒၚကေရာ ျငိမ္းကိုပဲ ၀ိုင္းဆူၾကတယ္ေလ၊ ျငိမ္းသိပါတယ္၊ ျငိမ္းက အဘိုး အဘြားရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ဆိုေတာ႕ အဘုိးအဘြာ းမရွိေတာ႕တာနဲ႕ ျငိမ္းကို ၀ိုင္းႏိုင္ၾကေတာ႕မယ္ဆိုတာ။ ျငိမ္းကို တစ္ေန႕ ဒီအိမ္ကေန ကန္ထုတ္မယ္ဆိုတာ။

ျငိမ္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျငိမ္းကို သူတို႕က ႏွင္ခ်ေနျပီပဲ၊ ျငိမ္းက ဘာလို႕ ေနရမွာလဲ၊ ျငိမ္းမွာ အားကိုးစရာ ေမာင္ရွိတာပဲ၊ျငိမ္း ေမာင္႕ေနာက္ကို လိုက္ေတာ႕မယ္။

ေမာင္ကေတာ႕ ျငိမ္းကို ဘာအျပစ္မွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေပမယ္႕ ေမာင္႕အေမကေတာ႕ ျငိမ္းကို သိပ္မုန္း သိပ္စိတ္နာမွာဆိုတာ ျငိမ္း ေတြးမိပါတယ္။ သူ႕သား ေက်ာင္းမျပီး ေသးဘဲနဲ႕ ျငိမ္းက ခိုးယူ ေပါင္းသင္းလို႕ေလ။

ရန္ကုန္ကိုအလာ ရထားေပၚမွာတုန္းက ျငိမ္း တစ္မ်ိဳးေတြးေသးတယ္။ ေမာင္က ေက်ာင္းမျပီးေသးေတာ႕ ျငိမ္းကို လက္ထက္လိုက္ရင္ ေမာင္ အလုပ္မရွိဘဲနဲ႕ ဘယ္႕နဲ႕လုပ္မလဲလို႕။ ေမာင္႕ဆီကို မသြားဘဲ ျငိမ္း တစ္ေနရာရာကို သြားရေကာင္းမလားလို႕ စဥ္းစားမိေသးတယ္။

ဒါေပမယ္႕ ေမာင္ရယ္ ရန္ကုန္ဘူတာကို ရထားဆိုက္လို႕ ဘူတာထဲ ဆင္းလိုက္တာနဲ႕ ျငိမ္း သတၱိေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ႕ဘူး။ အားငယ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။ ေၾကာက္လိုက္တာလဲ အရမ္းပဲ။ ျငိမ္းဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ႕ဘူး။ သေဘာေကာင္းပံုရတဲ႕ ကားေမာင္းသမား လူခပ္ၾကီးၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ကားကို ငွားျပီး "တကၠသိုလ္ကို ပို႕" လို႕ ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္ေတာ႕တာပဲ။ ေစ်းလဲ မဆစ္ရဲဘူး။ ျငိမ္းမွာ စုထားတဲ႕ ပိုက္ဆံရယ္၊ အဘြားဆံုးေတာ႕ ေခါင္းအံုးေအာက္က ရတဲ႕ ပိုက္ဆံေတြရယ္ ေငြ ရွစ္ရာေလာက္ ပါတယ္ေလ။

ကားသမားၾကီးက အေရးထဲ "ဘယ္တကၠသိုလ္လဲ... လိႈင္လား၊ ၾကည္႕ျမင္တိုင္လား၊ ဗိုလ္တေထာင္လား၊ ရာဇူးလား" တဲ႕။

ဟုတ္သားဘဲ ျငိမ္း ရွက္လိုက္တာ၊ ျငိမ္းကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မဟုတ္မွန္း သိသြားတာေပါ႕။ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႕ "ရာဇူး" လို႕ ေျပာလိုက္ရတယ္။

ကားေပၚမွာလဲ ေတာသူမ ျငိမ္း ဟိုၾကည္႕ သည္ၾကည္႕နဲ႕ ေၾကာက္ေနတာပဲ၊ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္လို႕ ကားဆရာၾကီးက "ဘယ္အေဆာင္ ပို႕ရမလဲ" ေမးျပန္ေတာ႕လဲ မေျပာရဲျပန္ဘူး။ ျငိမ္းသြားမယ္႕ အေဆာင္က ေယာက္်ားေလးေဆာင္ဆိုေတာ႕ ေျပာရမွာ ျပႆနာ၊ ကားဆရာၾကီးကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာပဲ ရပ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။

ေမာင္ရယ္၊ ျငိမ္းေလ... လက္ဆြဲအိတ္ေလး တစ္လံုးနဲ႕ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အၾကာၾကီးရယ္၊ အင္း၀ေဆာင္ ဘယ္နားမွာလဲလို႕ ဘယ္သူ႕ကို ေမးရမွန္းလဲ မသိဘူး။ ျငိမ္း ရပ္ေနတာ အဓိပတိလမ္းထိပ္က ေက်ာင္းတံခါးၾကီးနားမွာေလ။

ျငိမ္းေလ ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ အရမ္းပဲ။ ဒီနား တစ္၀ိုက္ကို ေမာင္ျဖတ္လာပါေစ၊ ေမာင္ ေရာက္လာပါေစ၊ ျငိမ္းကို ျမင္ပါေစဆိုျပီး လူေတြကို လိုက္ၾကည္႕ရတာလဲ ေမာေနတာပဲ။ အမေလး.... ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္က်မွ ျငိမ္း ဆုေတာင္းျပည္႕ေတာ႕တာ။

ျငိမ္း ကုသိုလ္ကံ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ အဲဒီ ခဏေလးကို ခုျပန္ေတြးရင္ ခုေပ်ာ္ေသးတယ္။ ေမာင္က ျငိမ္း မ်က္ေျခမပ်က္ၾကည္႕ေနတဲ႕ ေက်ာင္း၀င္းထဲက မလာဘူး၊ ကားလမ္း ဟိုဘက္ကေန ျဖတ္ကူလာတာေနာ္၊ ျငိမ္းက လွမ္းျမင္တာပါ။ ျငိမ္းက ေက်ာင္း၀င္းထဲ လိုက္ၾကည္႕ရတာ စိတ္ပ်က္ျပီး ဒီဘက္ကားလမ္းကို လွမ္း အၾကည္႕ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးေပၚက ေမာင္ ဆင္းလာတာ။

ျငိမ္းေလ.... ပထမ လူေတြ ၾကားမွာ ေရာေနတဲ႕ ေမာင္႕ကို ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ႕မလားဆိုျပီး ေၾကာင္ၾကည္႕ေနမိေသးတာ။ ေမာင္လမ္းကို ျဖတ္ကူးမွ ေမာင္၀တ္ထားတဲ႕ ( ျငိမ္း မုန္႕ဖိုးစုျပီး လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ႕) ကခ်င္ လံုခ်ည္ အျပာကြက္ေလးကို ျမင္ေတာ႕မွ အားရ၀မ္းသာနဲ႕ ေမာင္... ေမာင္ လို႕ တအားေအာ္ေခၚေတာ႕တာ။ ျငိမ္း ဘယ္သူ႕မွလဲ ရွက္မေနႏိုင္ေတာ႕ဘူး၊ ေမာင္႕ဆီကို ေျပးတာ လံုးေနတာပဲ။

ေမာင္က.... "ဟာ... ျငိမ္း"  ဆိုျပီး အံ႕အားေတြ သင္႕လို႕။ ျငိမ္းကေတာ႕ ပြဲခင္းထဲ အေမေပ်ာက္တဲ႕ ကေလး အေမနဲ႕ ျပန္ေတြ႕သလိုမ်ိဳးပဲ ေမာင္႕လက္ကိုဆုပ္ျပီး လမ္းမၾကီးမွာ ငို္ေရာ။

ေနာက္.... ေမာင္ျပန္ေျပာမွ ျငိမ္း ရွက္ရေကာင္းမွန္း သိတယ္။

"လူေတြက ေမာင္တို႕ကို ၀ုိင္းၾကည္႕ေနတာ၊ ျငိမ္းပံုစံက လင္ေနာက္လိုက္တဲ႕ ပံုစံ မဟုတ္ဘူး။ ပစ္ေျပးသြားတဲ႕ ေယာက္်ား၊ အမိလိုက္ဖမ္းတဲ႕ ပံုမ်ိဳး" တဲ႕။

ရွက္ေနတဲ႕ ေမာင္႕မ်က္ႏွာၾကီး ၾကည္႕ျပီး ျငိမ္း ရယ္လိုက္ရတာ၊ ေၾသာ္... အဲဒီတုန္းက ေမာင္႕ခမ်ာ ျငိမ္းအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရွာပါတယ္။ ျငိမ္း စိတ္လိုက္မာန္ပါ ဆံုးျဖတ္သမွ် ေမာင္ဒုကၡ ေရာက္ေတာ႕တာပဲ။

ဆက္ရန္.......