အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၄

အပိုင္း(၄)

ျငိမ္း လိုက္လာတာကေတာ႕ ဟုတ္ျပီ၊ ေမာင္နဲ႕ လက္ထပ္ၾကမွာလဲ ဟုတ္ျပီ၊ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္ကို ဘယ္မွာ ထားမလဲ၊ ေမာင္ အေဆာင္ကထြက္ျပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ေနရေအာင္လဲ ဘယ္မွာသြားေနမလဲ။ ျငိမ္းေရာက္တဲ႕ ေန႕ကေတာ႕ ျငိမ္းနဲ႕ေမာင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႕ ခင္တဲ႕ ျပည္က သူငယ္ခ်င္း မိမာရဲ႕ မိန္းကေလး အျပင္ေဆာင္မွာ ျငိမ္း သြားအိပ္ရတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕က်မွ ေမာင္က စီစဥ္လာတယ္။ အိမ္ခန္းေလး တစ္ခန္းကို သူ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွာေပးတယ္တဲ႕၊ စေပၚကနည္းတယ္၊ လခ နည္းတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ ေနရာက ဆင္ေျခဖံုး အစြန္ အဖ်ားေတာ႕ က်တယ္တဲ႕၊ ခု... ျငိမ္းတို႕ေနတဲ႕ သကၤန္းကြ်န္း အစြန္အဖ်ားေပါ႕၊ ျငိမ္းကေတာ႕ ဘယ္မွာပဲ ေနရေနရ၊ အဲေလာက္အဆင္ေျပရင္ကိုပဲ ၀မ္းသာလွျပီ၊

စေပၚက ႏွစ္ေထာင္ ေပးရမယ္တဲ႕၊ ျငိမ္းမွာ အဘိုးနဲ႕ အဘြားက ဆင္ထားတဲ႕ နားကပ္ေလးရယ္၊ ဆြဲၾကိဳးေလးရယ္၊ လက္စြပ္ေလးရယ္ရွိတယ္၊ ဆြဲၾကိဳးေလးကို ေရာင္းျပီး အိမ္စေပၚေပးလိုက္တာေပါ႕။

အခန္းေလးက ျငိမ္းတို႕ ေမ်ွာ္လင္႕ထားတာထက္ က်ဥ္းေပမယ္႕ ျငိမ္းတို႕ ေပ်ာ္ခဲ႕ၾကတယ္ေနာ္ေမာင္၊ ဘာပစၥည္းမွမရွိတဲ႕ ျငိမ္းတို႕ အိမ္ေထာင္ေရး အတြက္ ေမာင္က ေမာင္႕လက္စြပ္ေလးကိုေရာင္းျပီး လိုတာေလးေတြ ၀ယ္တယ္။

ျငိမ္းတုိ႕ တစ္ခု ကံေကာင္းတာက ေမာင္တို႕ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲ သံုးလေလာက္အလိုမွာမို႕လို႕ေပါ႕၊ ႏို႕မို႕ရင္ ဘယ္လြယ္မလဲ။ အဲဒီ သံုးလေလးကို ေမာင္႕အေမက စာေရးလိုက္ျပီေလ။ ေမာင္႕ကို မေထာက္ပံ႕ေတာ႕ဘူးတဲ႕။ ေမာင္လဲ အိမ္ကို ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္မလာခဲ႕နဲ႕ေတာ႕တဲ႕။

ေမာင္ စာေမးပြဲေျဖျပီးရင္ ဘြဲ႕ရမယ္၊ ဘြဲ႕ရရင္ ေမာင္ အလုပ္တစ္ခုခုရမယ္။ အလုပ္ တစ္ခုခု ရရင္ ျငိမ္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုစိုက္စရာ မလိုဘူး ဆိုတဲ႕ အသိနဲ႕ ေမာင္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႕ စာေမးပြဲကို ေျဖပါေစေတာ႕ဆိုျပီး ေမာင္႕ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ျငိမ္း လက္စြပ္ေလး ေရာင္းလိုက္တယ္၊ ေမာင္႕ကို အားရွိတဲ႕ အစားအေသာက္ေတြလဲ ျငိမ္း ခ်က္ျပဳတ္ေပးတယ္။

ျငိမ္းတို႕ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲေနာ္ ေမာင္။ ဘာေရွ႕ေရး ေနာက္ေရးမွလဲ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ေမာင္ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးေတာ႕လဲ ရွိတဲ႕ ပိုက္ဆံေလးနဲ႕ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာပဲ၊ တစ္ဖက္ကလဲ အလုပ္ရွာေပါ႕၊ အလုပ္ရႏိုးရႏိုးနဲ႕ ရွာရင္း ပိုက္ဆံကုန္ျပီး ျငိမ္းနားကပ္ေလး ျဖဳတ္ရေတာ႕မယ္ဆိုမွ၊ ျငိမ္း ၀မ္းေၾကာတိုက္မွာလဲ သမီးေလး ႏွင္းဇာျဖဴ  ခုိေအာင္းစ ျပဳေနျပီ ဆိုမွ ျငိမ္းနဲ႕ ေမာင္တို႕ရဲ႕ စိတ္ညစ္ခန္း စေတာ႕တယ္။

အလုပ္တစ္ခုရဖို႕ဆိုတာ မလြယ္မွန္းေတာ႕ သိေပမယ္႕ လူဆိုတာ အတၱသမားပဲေမာင္ရဲ႕၊ သူမ်ားေတြ မရေပမယ္႕ ငါတို႕က် ကံေကာင္းရင္ ရခ်င္ရမွာ ဆိုတဲ႕ အသိနဲ႕ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ ေမာင္ရယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဘယ္လို ေမွ်ာ္ေမ်ွာ္ သမီးေလး ကိုယ္၀န္ ေျခာက္လထိ ဘာ အလုပ္မွ မရဘူး။ ျငိမ္းတို႕ သိပ္ဆင္းရဲတဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ေပါ႕ေနာ္ ေမာင္။

ဒါေၾကာင္႕လဲ လာျခင္းမေကာင္းရွာတဲ႕ သမီးေလးကို ျငိမ္းအသနားပိုရတာေပါ႕ ေမာင္ရယ္။ ေမာင္ မေရာင္းေစခ်င္တဲ႕ ျငိမ္း နားကပ္ေလးကိုလဲ ျဖဳတ္လိုက္ရေပမယ္႕ စားစရိတ္နဲ႕ အိမ္လခနဲ႕ ဘာနဲ႕ ျငိမ္းမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္တစ္ေယာက္ လိုက္နာရမယ္႕အခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မလိုက္နာႏုိင္ခဲ႕ပါဘူး။

ေမာင္ေျပာသလို ျငိမ္းက "ကေလးရူး၊ ေဆးရူး" ဆိုေတာ႕ ကေလးနဲ႕ပတ္သတ္တာ၊ ေဆးပညာနဲ႕ ပတ္သတ္တာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ဖတ္တာပဲ၊ ေဒသႏၱရ က်န္းမာေရးဌာနမွာလဲ ခဏ ခဏ သြားေမးတာပဲ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေတြ လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ႕ ကိုယ္၀န္ရွိေနတုန္းမွာပင္ပန္းတဲ႕အလုပ္ေတြ မလုပ္ရ၊ ပိုမိုအနားယူပါဆိုတာတို႕၊ ေအာ႕အန္တာတို႕၊ ေျခေထာက္ေရာင္တာ၊ ေမာတာတို႕၊ ေခါင္းကိုက္တာတို႕ စတဲ႕ဟာေတြဟာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ႕ လကၡဏာေတြမို႕ ဂရုစိုက္ပါ ဆိုတာတုိ႕ကို ျငိမ္းလိုက္နာေပမယ္႕ မ်ွတေသာ အစားအစာေတြကို စံုေနေအာင္စားပါ၊ စားေနက်ထက္ ထမင္းတစ္နပ္ပိုစားပါ၊ အစားမေရွာင္ပါနဲ႕ ဆိုတာမ်ိဳးကို ျငိမ္းမလိုက္နာႏုိင္ဘူး။ ျငိမ္းစားခ်င္ေပမယ္႕ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ မစားႏိုင္တဲ႕ အစာေတြကို ေရွာင္လို႕ခ်ည္းေနရတာပဲ။

ကုိယ္၀န္ ခုႏွစ္လမွာ စစားရမယ္႕ ေသြးအားေကာင္းေစမယ္႕ သံဓာတ္ေဆးျပားကိုလဲ ျငိမ္းမစားတလွည္႕ စားတလွည္႕၊ က်န္းမာေရးဌာနက အလကားေပးတာရတဲ႕အထဲက ျငိမ္းစားႏုိင္တာ။ ပိုက္ဆံနဲ႕ ၀ယ္ရမယ္ဆိုတဲ႕ အခ်ိန္က် ျငိမ္း ဘယ္စားႏိုင္ေတာ႕မလဲ။

ေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆး ႏွစ္ၾကိမ္ ထိုးရမွာကိုေတာ႕ တစ္ၾကိမ္ ထိုးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္၀န္ေျခာက္လမွာ ျငိမ္းထုိးလိုက္တယ္။ ခုႏွစ္လခြဲမွာ တစ္ၾကိမ္ထိုးဖို႕ၾကေတာ႕ ေမာင္ေပါ႕၊ ပထမတစ္ခါထိုးတုန္းက ျငိမ္းဖ်ားတယ္ဆိုျပီး တစ္ခါထိုးလဲ လံုေလာက္ပါတယ္ကြာ ဘာညာနဲ႕ ျငိမ္း မထိုးလိုက္ရေတာ႕ဘူး။

ဟုတ္တယ္၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ျငိမ္းဖ်ားမွာေပါ႕၊ ျငိမ္း အားမွ သိပ္မရွိတာကိုး။ ကိုယ္ခံအားနည္းေတာ႕ အဖ်ားက ၀င္လြယ္တာေပါ႕။ နဂိုကလဲ ျငိမ္းက ပါးပါးလွပ္လွပ္ ပိန္ပိန္ေလးရယ္၊ ေၾသာ္... ကိုယ္၀န္ရွိစမွာ မစားခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္တာနဲ႕ ေခြ်တာခ်င္တာနဲ႕ အေတာ္ပဲဆိုျပီး ျငိမ္း ဘာမွ မစားပဲ အရည္ေလးေလာက္နဲ႕ ေနလိုက္တာေတြလဲ ပါတာေပါ႕ေလ။

သမီးေလးရဲ႕ ကုသိုလ္ကံပဲလို႕ ေျပာရမလားမသိဘူေနာ္ ေမာင္၊ သမီးေမြးခါနီးမွာ ေမာင္႕သူငယ္ခ်င္း အေဖက ေျပာေပးလို႕ ရံုးတစ္ရံုးမွာ ေအာက္တန္းစာေရး အလုပ္ရတယ္။ အလုပ္ရေပမယ္႕ လခက ခ်က္ခ်င္းမရေသးေတာ႕ ျငိမ္း မီးဖြားစရိတ္အတြက္ အင္မတန္လိုအပ္တဲ႕ လက္ပတ္နာရီေလးကို ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ျငိမ္းတို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေရာင္းစရာ ပစၥည္းေလးေလ။

ဒါသာျဖစ္တယ္၊ ျငိမ္း ေဆးရံု တက္ရတာက မျပည္႕မစံုနဲ႕ပါ။ ျငိမ္း စိတ္ကူးထဲမွာ ယဥ္ခဲ႕တဲ႕ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ႕ ပိတ္ႏွီးေလးေတြ၊ သမီးေလး ေအးရင္ေထြးဖို႕ ဖလန္နယ္ အႏွီးေလးေတြ၊ ေခြးရုပ္၊ ေၾကာင္ရုပ္၊ ပန္းပြင္႕ေလးေတြ၊ အေရာင္လွလွျခယ္ထားတဲ႕ ကေလးေစာင္ေလး၊ ထီးကေလးလို ဖြင္႕ပိတ္လို႕ရတဲ႕ ကေလးျခင္ေထာင္ေလး အကၤီ်ေရာင္စံုအသစ္ေလးေတြ၊ ဒါေတြ ဘာမွ ျငိမ္းမ၀ယ္ႏုိင္ခဲ႕ဘူး။

ျငိမ္း ျဖဴေဖြး သန္႕စင္ေနေအာင္ ဖြပ္ထားတဲ႕ ေမာင္႕ပုဆိုး အႏွီးေလးေတြနဲ႕ ျငိမ္း အက်ီက်ပ္တာ တိုတာေလးေတြကို ျငိမ္းဘာသာ တီထြင္ဖန္တီးျပီး လက္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ႕ အက်ီေလးႏွစ္ထည္ သံုးထည္နဲ႕ပဲ ျငိမ္းမွာ....

သူမ်ား ေမြးလူနာ ခုတင္ေတြေဘးမွာ  အေဖေတြ အေမေတြ၊ ေယာကၡမေတြ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ၀ိုင္းလို႕၊ ကေလးကို ၀ိုင္းအံုၾကည္႕ၾကလို႕ စားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြကလဲ အလွ်ံပယ္။ ျငိမ္းမွာေတာ႕ ေမာင္ရံုးသြားခါနီး ခ်က္လာပို႕တဲ႕ မခ်က္တတ္ ခ်က္တတ္ဟင္းခ်ိဳနဲ႕ ငါးေျခာက္ဖုတ္ မည္းတူးတူးၾကီးပဲ ရွိတယ္။

သူမ်ားေတြက ကေလးထြားလြန္းအားၾကီးလို႕ မေအခံရတဲ႕အေၾကာင္း၊ ဒီေလာက္ထြားတဲ႕ကေလးကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ႕အေၾကာင္း အားရပါးရ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ျငိမ္းမွာေတာ႕ ေပါင္မျပည္႕ဘဲ ေမြးလာရွာတဲ႕ သမီးေလးကို စိုးရိမ္သနားစိတ္နဲ႕ ငိုလို႕ခ်ည္းေနမိတာပဲ။ သမီးေလးက ေလးေပါင္ပဲ ရွိရွာတယ္။ အမွန္မွာ ေမြးစကေလး ကုိယ္အေလးခ်ိန္ဟာ ငါးေပါင္ခြဲ၊ ေျခာက္ေပါင္ရွိရတယ္။

အဲဒီတုန္းက ျငိမ္းၾကံဳး၀ါးလုိက္တာ၊ ေမာင္လဲ အလုပ္ရျပီပဲ။ ငါမစားရခ်င္ေနေပ႕ေစ။ သမီးေလးကို အားရွိေပ႕၊ အာဟာရရွိေပ႕ဆိုတဲ႕ ျဖည္႕စြက္အစာေတြ ေကြ်းမယ္၊ သမီးေလး ၀တုတ္ျပီး က်န္းမာခ်စ္စရာေကာင္းေနရမယ္လို႕။ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္းၾကံဳး၀ါးတဲ႕ အတိုင္း ျဖစ္ခဲ႕ပါသလား။ ျငိမ္းျဖစ္ေစခ်င္တဲ႕အတိုင္း ျဖစ္ခဲ႕ပါသလား။ ကံဆိုးရွာတဲ႕ သမီးေလး ႏွင္းဇာျဖဴရယ္။

"အို... ဟဲ႕... ကြ်တ္ကြ်တ္... ကြ်တ္... ကြ်တ္... တိတ္... တိတ္... မနာဘူး"

ဟိုဘက္ခုတင္က ကေလးရဲ႕ ေအာ္ငိုသံနဲ႕ အတူ မခိ်ဳသန္းရဲ႕ ေခ်ာ႕ေမာ႕တဲ႕ အသံေၾကာင္႕ သမီးေလးကို ေငးၾကည္႕ေနမိတဲ႕ျငိမ္း လန္႕သြားတယ္။ ေၾသာ္ မခ်ိဳသန္း ကေလးကို ဆရာမေဆးလာထိုးေပးတာ၊ မခ်ိဳသန္း ပံုစံက အိပ္မႈံစံုမႊားနဲ႕ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။

"ေရာ႕... ကေလးကို ခုခ်က္ခ်င္းတိုက္ဖို႕ ေဆး၊ ဒါက ညေနက်တုိက္၊ ေဟာဒါက ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုက္၊ မွတ္မိလား။ ေသခ်ာၾကည္႕ေနာ္၊ ေဆးတိုက္ရင္ ေရက်က္ေအးေလးနဲ႕ တိုက္တာ ပိုေကာင္းတယ္၊ ႏို႕ေလးနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕၊ ၾကားလား"

"ဟုတ္ကဲ႕... ဆရာမ"

"ေဆးေတြကို မတိုက္ဘဲလဲ မေနနဲ႕ေနာ္.. ေဆးရံုအျပင္ထြက္ျပီး ေဖာက္သည္ေတြလဲ သြားမေပးနဲ႕ဦး၊ ဟုတ္တယ္.... အဲဒီကိစၥ သိပ္ဆိုးတာတာပဲ။ ဟုိဘက္ခန္းမွာ သိပ္အဖိုးတန္တဲ႕ ေဆးေတြကို တစ္ခါထဲ အျပင္ဘက္ သြားေရာင္းတယ္၊ ခု ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္မွတ္လဲ။ ေသာက္ျပီးသား ေဆးကတ္အခံြကို ျပရမယ္လို႕ ၾကိမ္းထားရတယ္၊ ဒါေတာင္ ေဖာက္ျပီး ေရာင္းဦးမလား မသိဘူး၊ သိပ္ခက္တာပဲ။ ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ကြ်န္မတို႕ ဘယ္လိုလုပ္ကုမလဲ"

ဆရာမက ျငိမ္းဘက္လွည္႕ျပီး ေျပာျပေနတာကို ျငိမ္း အေငးသား နားေထာင္ေနမိတယ္။ မခ်ိဳသန္းကေတာ႕ တအီအီ ငို္ေနတဲ႕ ကေလးကို ေပြ႕ထားရင္း ေခါင္းကေလး ငံု႕လို႕ ဆရာမရယ္၊ ဆရာမတို႕က ေရာဂါေပ်ာက္ေစခ်င္သလို ေရာဂါ ခံစားေနရတဲ႕ လူကလဲ ေပ်ာက္ခ်င္မွာပဲ။

ဒါေပမယ္႕ ေဆးေသာက္ကိစၥတင္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ အစားအေသာက္ကိစၥက ရွိေသးတယ္။ အစားအေသာက္ကိစၥ မျပည္႕စံုဘဲ ေရာဂါ အေျခအေနေၾကာင္႕ ေဆးရံုလာတက္ေနရတဲ႕ လူေတြ အမ်ားၾကီးရယ္။ ျငိမ္းတို႕လဲ ပါတာပဲ ဆရာမရယ္၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ဒီျပႆနာေတြဟာ ရွိေနမွာပဲ။ ဆရာမတို႕လဲ မရွင္းႏုိင္ဘူး၊ ျငိမ္းတို႕လဲ မရွင္းႏိုင္ဘူး။

"အစ္မမွာ ေရက်က္ေအး ရွိလားဟင္... အစ္မ"

ဆရာမထြက္သြားတာနဲ႕ မခ်ိဳသန္းက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ျငိမ္းကို ေမးတယ္။

"ရွိတယ္... ရွိတယ္... ယူေလ၊ မခ်ိဳသန္းမွာ ပါလား"

"မပါဘူး အစ္မရဲ႕"

ေၾသာ္.... သူကလဲ ဒုကၡပါပဲ။ ေရက်က္ေအးေလာက္ေတာ႕ ျငိမ္း ခ်မ္းသာပါေသးတယ္ဆိုျပီး သူ႕ကို ကူညီမယ္ၾကံကာမွ ခြက္က မပါဘူးတဲ႕။ ျငိမ္း.... ျငိမ္း... ကေလးကိုေတာ႕ သနားေပမယ္႕ သမီးေလးကို တီဘီကူးမွာေတာ႕ ေၾကာက္တယ္။ ျငိမ္းမွာလဲ ခြက္က တစ္ခြက္ပဲပါတာ။ ဘယ္႕ႏွယ္႕လုပ္မလဲ။ အဲ.... ဟုတ္ျပီ၊ ဓာတ္ဘူးအပိတ္နဲ႕ ေပးလုိက္ျပီး ျပန္ေဆးပစ္လိုက္ရင္ ရတယ္။

"ေရာ႕... ေရာ႕.... မခ်ိဳသန္း၊ ေရက်က္ေအးေတာ႕ အားမနာနဲ႕၊ ျငိမ္းက ႏွစ္ပုလင္း ႏွစ္ပုလင္း လုပ္ထားတာ၊ သမီးကို ေမြးကတည္းက ျငိ္မ္းက ေရက်က္ေအးပဲ တိုက္တာ"

"အစ္မက အစ္မကေလးကို သိပ္ ဂရုစိုက္တာပဲေနာ္၊ ဒါေတာင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္ေနာ္၊ အင္း.... ဧကႏၱ အစ္မတို႕က အစိုးရိမ္လြန္ျပီး အစားအေသာက္ကို ဟိုေရွာင္ဒီေရွာင္လုပ္လို႕ ေနမွာပါ။ အစ္မတို႕ ေကြ်းႏုိင္သားပဲ"

ျငိမ္း ျပံဳးေနလိုက္ရတယ္။ ေၾသာ္... အေရးထဲ သူက ျငိမ္းကို အထင္ၾကီးေနျပန္ပါျပီ။ သူနဲ႕စာရင္ေတာ႕ ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ႕ေလ။ ဒါေပမယ္႕ မခ်ိဳသန္းရယ္ အထင္မၾကီးပါနဲ႕၊ ျငိမ္းတို႕လဲ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲပါပဲ။ အစာမ၀တာခ်င္း၊ မေကြ်းႏိုင္တာခ်င္း တူတူမို႕ ဒီေရာဂါ ျဖစ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ေရာဂါ အေျခအေန ဆိုးတာနဲ႕ မဆိုးတာဘဲ ကြာတာပါ။

ျငိမ္းက မရွိ၊ ရွိတာကို ကိုယ္အဆင္းရဲခံျပီး ကေလးကို ဇြတ္ေကြ်းလို႕ ဒါေလာက္ျဖစ္တာကိုး။ ႏို႕မို႕သာျဖင္႕ ျငိမ္းသမီးလဲ ခုခ်ိန္ဆို၊ အို... ဖြ... ဖြဟဲ႕... မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း သမီးေလးကို အဲလိုဘ၀မ်ိဳး ဘယ္ေတာ႕မွ မျမင္ရပါေစနဲ႕။

"အင္း..... ခုခ်ိန္ေလာက္ ဆိုရင္ေတာ႕ အိမ္မွာ အငယ္မ ႏို႕ဆာလို႕ ကြ်မ္းသႏၱာ လန္ေအာင္ ေအာ္ငိုေနေလာက္ျပီ၊ ဘယ္သူကမွလဲ ႏို႕ဆီ တစ္ဇြန္း ၀ယ္တိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါေတြေၾကာင္႕ ကြ်န္မေဆးရံုမတက္ခ်င္တာေပါ႕ အစ္မရဲ႕"

ႏို႕ရည္ေတြ စြန္းထင္းေပက်လာတဲ႕ သူ႕အကီ်ကို ငံု႕ၾကည္႕ျပီး မခ်ိဳသန္းက ညည္းတယ္။ ျငိမ္းက သူ႕ကို ေငးၾကည္႕ရင္း

"မခ်ိဳသန္းက ပိန္ေပမယ္႕ ႏို႕ထြက္သန္သားပဲေနာ္၊ ျငိမ္းဆို သမီးေလး ေမြးတုန္းက ႏို႕မထြက္လို႕ ႏို႕မႈန္႕တိုက္ရတာ"

"အံမယ္ေလး.... ကြ်န္မလဲ မထြက္ပါဘူး အစ္မရယ္၊ နည္းနည္းပဲထြက္တာ၊ ခုဟာက ကေလး ႏို႕ဆာလြန္းလို႕ ေနမွာ၊ ကြ်န္မတို႕ေတာ႕ ႏို႕မထြက္လဲ အစ္မတို႕လို ႏို႕မႈန္႕ေတြ ဘာေတြ မတိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီတိုင္းထားလိုက္တာပဲ၊ ႏို႕ထြက္သေလာက္ စို႕ပဲ"

"ျငိမ္းတို႕လဲ တတ္ႏိုင္လြန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး မခ်ိဳသန္းရယ္၊ ႏို႕မႈန္႕တစ္ဘူး ႏွစ္ရာေလာက္ အနည္း ေပးရတယ္၊ ျငိမ္းေယာက္်ား လခက ႏွစ္ရာေက်ာ္ရယ္၊ သမီး ႏို႕မႈန္႕တစ္ဘူးစာေလာက္ရွိတာ၊ ဘူးလိုက္ ၀ယ္မတိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ျငိမ္း ႏို႕မထြက္ခင္ လက္လီထုပ္ေရာင္းတဲ႕ ႏုိ႕မႈန္႕ထုပ္ေလးေတြကို တစ္ထုပ္ႏွစ္က်ပ္နဲ႕ ၀ယ္တုိက္ရတာ။ ျငိမ္းကလဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိပပါဘူး။ မီးဖြားျပီးကာစက နည္းနည္းထြက္ျပီး ေနာက္ မထြက္ေတာ႕ဘူး။ သမီးေလးကို ျငိမ္း သနားလိုက္တာ"

အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက နည္းနည္းေလး လြန္႕လိုက္တဲ႕ သမီးေလးကို ျငိမ္း စုတ္သတ္ေပးလိုက္တယ္။ သမီးေလး ကိုယ္ေပၚက ေစာင္ေလးကို ျပန္ျခံဳေပးလိုက္ေတာ႕ သမီးေလးက ဟိုဘက္ေစာင္းသြားတယ္။ သနားစရာ သမီးေလး၊ မေအႏို႕ကို အျပည္႕အ၀စို႕ခြင္႕ မရရွာတဲ႕ အျဖစ္ကို ျငိမ္း ရင္နာလို႕ မဆံုးဘူး။

ႏို႕မႈန္႕ကို ျငိမ္း မတိုက္ခ်င္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႕ မိခင္ႏို႕ဟာ ကေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုး အာဟာရဆိုတာ ျငိမ္း သိပ္သိတာေပါ႕။ မေအနို႕ဟာ ကေလးအတြက္ အာဟာရဓာတ္ အခ်ိဳးက် ျပည္႕၀တယ္၊ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ျပီး အစာေက် လြယ္တယ္၊ ေငြကုန္ သက္သာတယ္။ ကရိကထ မမ်ားဘူး၊ ကေလးေျခာက္လထိ ေရာဂါကို ကာကြယ္ႏိုင္တယ္။ မိခင္ႏို႕ရည္ဟာ အျမဲ အဆင္သင္႕ရွိေနတဲ႕ အတြက္ အပူအေအး မွ်တတယ္။

ျပီးေတာ႕ ႏုိ႕တိုက္တာေၾကာင္႕ မိခင္ရဲ႕ သားအိမ္က်ံဳ႕လြယ္တဲ႕အတြက္ မီးတြင္း ေသြးသြန္မႈကို ကာကြယ္သတဲ႕။ ကေလးႏုိ႕တိုက္တဲ႕ မိခင္မွာ ႏို႕ကင္ဆာေတြ ဘာေတြလဲ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးတဲ႕။ ေနာက္ျပီး မိခင္ႏို႕တိုက္ခ်ိန္ဟာ မီးယပ္မလာဘဲ ေနတတ္လို႕ ကေလးလဲ ေ၀းတတ္သတဲ႕။ ေနာက္တစ္ခု ျငိမ္း စိတ္မေကာင္း အျဖစ္ဆံုးဟာ ႏုိ႕တိုက္တာဟာ မိခင္နဲ႕ ကေလး ပိုျပီး ရင္းႏွီးတယ္တဲ႕။ ျပီးေတာ႕ ေနာင္မွာ စိတ္ေရာဂါေတြ ဘာေတြလဲ ျဖစ္ခဲတယ္တဲ႕။

ျငိမ္းေလ သမီးေလးနဲ႕ မရင္းႏွီးမွာ၊ သမီးေလးက ျငိမ္းကုိ စိမ္းမွာစိုးျပီး သမီးေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာ အျမဲ ေပြ႕ခ်ီထားေတာ႕တာပဲ။ မိခင္ႏို႕ မစို႕ရတဲ႕ ကေလးဟာ ၾကီးလာရင္ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္တတ္သလားဆိုျပီး စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႕ စိတ္ပညာစာအုပ္ေတြ ျငိမ္း လိုက္ရွာဖတ္မယ္လုပ္ေတာ႕ ေမာင္က ျငိမ္းကို ေငါက္ေရာ။

"အေတြးမေခါင္စမ္းပါနဲ႕.... ျငိမ္း ရူးသြားလိမ္႕မယ္" တဲ႕။

ျငိမ္းကေတာ႕ ျငိမ္းရူးမွာ မေၾကာက္ဘူးေမာင္၊ သမီးေလး ေနာင္အခ်ိန္ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္မွာပဲ ေၾကာက္တာ။

ျငိမ္း ႏို႕မထြက္တာကိုလဲ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကေသးတယ္၊ျငိမ္းမီးတြင္းထဲမွာငိုလို႕ ႏုိ႕လည္သြားတာ ေနမွာတဲ႕။ အလကား ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ၊ ျငိမ္း စာအုပ္ေတြဖတ္ထားတာပဲ ျငိမ္းသိတာေပါ႕။ ၀မ္းနည္းစရာလဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ျငိမ္း ႏို႕မထြက္တာ ျငိမ္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ တုန္းက အာဟာရဓာတ္ျပည္႕၀ေအာင္ မစားလို႕။ သမီးေလး ေပါင္မျပည္႕တာလဲ ဒါေၾကာင္႕။

မေအႏုိ႕ မစို႕ရ ရွာေပမယ္႕လဲ သမီးေလး ႏို႕မႈန္႕ကို စို႕ရွာပါတယ္။ လက္လီ ႏို႕မႈန္႕ထုပ္ ႏွစ္က်ပ္ဖိုးက ဘာမွ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီ ႏွစ္က်ပ္ဖိုးကို သမီး မ၀ဘူး။ ျငိမ္း သိတာေပါ႕။ သမီးေလးက ႏို႕ဆာရင္ ငိုေရာ၊ ငိုလို႕ မရရင္ေတာ႕ သူ႕လက္ကေလးေတြကို တျပြတ္ျပြတ္စုပ္ေရာ။ သမီးအတြက္ တစ္ေန႕ကို ႏွစ္က်ပ္ဖိုးပဲ တတ္နိုင္တဲ႕ ျငိမ္းရဲ႕ရင္ကို သမီးေလး ငို္သံနဲ႕ လက္စုပ္သံက ဓားပါးပါးမႊန္းေနသလိုပဲ။

ေမာင္ရတဲ႕လခက ႏွစ္ရာ႕ငါးဆယ္ရယ္၊ ျငိမ္းတို႕ အခန္းလခက ငါးဆယ္၊ က်န္တဲ႕ ႏွစ္ရာနဲ႕ ျငိမ္းတို႕ စားစရိတ္ရယ္၊ သမီးအတြက္ စရိတ္ရယ္ကို ျငိမ္း ဘယ္လို ေ၀မွ်သံုးစြဲမလဲ။ ဒါေတာင္ ေမာင္က ရံုးသြား လမ္းစရိတ္မကုန္လို႕ ရံုးက ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာတင္ ရွိလို႕၊ နည္းနည္း လွမ္းေပမယ္႕ ေမာင္က ေျခက်င္သြားရွာတယ္။

သမီးအတြက္၊ ေမာင္႕အတြက္ဆိုျပီး.... ေလာက္ငေအာင္ ျငိမ္း ျခိဳးျခံေတာ႕ ျငိမ္း ပိန္လာတယ္။ ေမာင္လဲ ပိန္တာပါပဲေလ၊ ေပါင္ မျပည္႕ရွာတဲ႕ သမီးေလး က်န္းမာ၀ျဖိဳးလာေအာင္ဆိုျပီး ျငိမ္းနဲ႕ေမာင္ ျဖစ္သလိုစား၊ျဖစ္သလိုေနျပီး၊ သမီးေလးကို ေကြ်းတာေတာင္ သမီးေလးအတြက္ မလံုေလာက္ခဲကဘူးေနာ္။

အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ႕ ေမေမ ၾကိဳးစားခဲ႕ပါတယ္ သမီးေလးရယ္။ သမီးေလး ေလးလေရာက္ေတာ႕ေလ ႏို႕မႈန္႕မ၀ရွာတဲ႕ သမီးေလးကို ျဖည္႕စြက္အစာေကြ်းမယ္ေဟ႕ဆိုျပီး ျငိမ္းမွာ စီမံလိုက္ရတာ။ ဆန္ျပဳတ္က်ဲက်ဲေလးကို ျပဳတ္ျပီး ပထမတိုက္တယ္၊ ျငိမ္း ဆန္က သိပ္ဆိုးေတာ႕ သမီးက မေသာက္ဘူး၊ ႏို႕မႈန္႕ပဲ စို႕ေနတာပဲ။ ဆန္ျပဳတ္ထဲမွာ ငါးတို႕ ၾကက္သားတို႕နဲ႕ ေရာေႏွာျပဳတ္ရင္ေတာက သမီးေသာက္ခ်င္ ေသာက္မွာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။

အို.... ဒါျဖင္႕ ေနဦး၊ ေနာက္ ျဖည္႕စြက္အစာတစ္ခုျဖစ္တဲ႕ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ဟင္းခ်ိဳ တိုက္မယ္ဆိုျပီး... က်ိဳတိုက္ေတာ႕လဲ သမီးေလးက မေသာက္ဘူး။ တစ္ခုေတာ႕ ရွိတာေပါ႕ေလ၊ ျငိမ္း ဟင္းခ်ိဳရြက္ေတြက စိမ္းစိမ္းလန္းလန္းမရွိေတာ႕တဲ႕ ေစ်းေပါေပါ ဟင္းရြက္ေတြကိုး။ ဟင္းခ်ိဳထဲမွာ ထည္႕ေရာ ျပဳတ္ခိုင္းတဲ႕ ဆိတ္ရိုးတို႕၊ ၀က္ရိုးခ်ဥ္ဆီတို႕ကလဲ မပါဘူးေလ။

ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္ျပဳတ္ေတာ႕ သမီးစားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ၾကက္ဥက တစ္လံုး တစ္က်ပ္ခြဲ၊ ၾကီးလွ်င္ တစ္က်ပ္ ခုႏွစ္ဆယ္႕ငါးျပား၊ သမီးက ႏို႕မႈန္႕လဲ မျဖတ္ရေသးေတာ႕ သမီး တစ္ေန႕စရိတ္ သံုးက်ပ္ခြဲ ေလးက်ပ္ အကုန္မခံႏိုင္ေတာ႕ ၾကက္ဥကို ျဖတ္ရျပန္ေရာ။

ေနာက္ေတာ႕... ဖီးၾကမ္း ငွက္ေပ်ာသီးမွည္႕မွည္႕ ငါးမူးတန္ တစ္လံုးကိုပဲ မီးဖုတ္တဲ႕အခါဖုတ္၊ ျပဳတ္တဲ႕အခါျပဳတ္ျပီး ေကြ်းရတယ္၊ သမီးက ဒါပဲ နည္းနည္းစားတယ္။ ႏို႕မႈန္႕ပဲ။ ဆီနဲ႕ဆားနဲ႕ ထမင္းေလး ၀ါးခြံ႕ေတာ႕လဲ မစားဘူး၊ ဆန္က ၾကမ္းျပီး ဆီနည္းလို႕လား မသိပါဘူး၊ ျငိမ္း ပါးေညာင္းေအာင္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ညက္ညက္၀ါး၀ါး သမီးက မစားဘူး။ ဒီေတာ႕ သမီးက ျငိမ္းေမ်ွာ္လင္႕သေလာက္ ၀ မလာဘူး၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေလးကလဲ ေပါ႕ေပါ႕ေလးရယ္။

ေမာင္ကေတာ႕ ျငိမ္း အားမလို အားမရျဖစ္တိုင္း "ဘယ္၀ပါ႕မလဲ ျငိမ္းရယ္၊ ျငိမ္းေကြ်းတဲ႕ ျဖည္႕စြက္ အစာဆိုတာ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးရွိတာ၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတာင္ သံုးမတ္၊ တစ္က်ပ္ ေစ်းတက္ရင္ ျငိမ္းျဖတ္ထားလိုက္ရျပန္ေရာ မဟုတ္လား"လို႕ ႏွစ္သိမ္႕တတ္တယ္။ ျငိမ္းကေတာ႕ ေခါင္းမာမာနဲ႕ သမီးကို ျဖည္႕စြက္ အစာေကြ်းတယ္လို႕ မွတ္ထားတာပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငိမ္းအရင္ကရူးျပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တာေတြထဲက အခ်က္တစ္ခ်က္ ေလာက္ေတာ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ပါရေစဦး၊ ျငိမ္းကိုယ္၀န္ရွိစကတည္းကစျပီး သမီးေလးျဖစ္ျဖစ္၊ သားေလးျဖစ္ျဖစ္ အရြယ္ေရာက္ ၾကီးျပင္းတဲ႕အထိ စိတ္ကူးယဥ္ထားတာေတြေလ။

ေၾသာ္... ကေလးမီးဖြားဖို႕ ေဆးရံုတက္ရင္ ဘယ္လိုဆိုတဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တာေတြကေတာ႕ ျပီးသြားခဲ႕ျပီ၊ ဘာတစ္ခုမွ ျငိမ္းမျဖစ္လိုက္ရဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ေမြးျပီးေတာ႕ သမီးေလးကို ဘယ္လိုပုခက္ေလးနဲ႕ သိပ္မယ္၊ ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာေလး လုပ္မယ္၊ သမီးရဲ႕ အရြယ္ရြယ္အစားစားကို တစ္လျပည္႕တုိင္း ဓာတ္ပံုရိုက္ထားမယ္၊ သမီးေလးကစားဖို႕အတြက္ ကစားစရာေတြကိုလဲ မ်ိဳးစံု၀ယ္ေပးထားေပးမယ္။ သမီးေလးနဲ႕လိုက္ဖက္တဲ႕ အကၤီ်ေဘာင္းဘီေလးေတြကုိလဲ ဆင္လိုက္ျပင္လိုက္မယ္။

ျပီးေတာ႕ သမီးေလး က်န္းမာလွပ ၀ျဖိဳးေနေအာင္ ျငိမ္း ဖတ္ထား မွတ္ထားတဲ႕ ေဆးစာအုပ္ေတြထဲကအတိုင္း သမီးေလးကို ေကြ်းေမြးျပဳစုလိုက္မယ္လို႕၊ ဒါေပမယ္႕ ပထမအဆင္႕ျဖစ္တဲ႕ ျဖည္႕စြက္အစာ ေကြ်းတာမွာတင္ ျငိမ္း ျပႆနာတက္ရျပီေနာ္၊ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္း ျဖည္႕စြက္အစာတစ္ခုခုေတာ႕ သမိးေလးကို ေကြ်းပါတယ္ေနာ္၊ ျငိမ္း ေကြ်းပါတယ္။

ခု.... သမီးေလး.... ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေရာက္တဲ႕ထိပဲ ျငိမ္းတတ္ႏိုင္သမွ် အာဟာရျဖစ္ေစမယ္႕ အစားအစာေလးေတြကို ၾကိဳးစားေကြ်းတုန္းပါပဲ။ သမီးေလးက ခုဆို ဆန္ ဆိုးဆိုးနဲ႕ အသီးအရြက္ေရာျပီး ျငိမ္း၀ါးေကြ်းတာကိုလဲ စားရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ေလ... ကေလး တစ္ႏွစ္ကေန သံုးႏွစ္ အရြယ္အထိ တစ္ေန႕တာအတြက္ အနည္းဆံုးလိုအပ္တဲ႕ အစားအစာကိုေတာ႕ ျငိမ္းမေကြ်းႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး။

ဆန္ ႏို႕ဆီဘူး၀က္၊ ဆီ ငါးမတ္သား၊ အသား ႏွစ္က်ပ္ခြဲသာ (ဒါမွ မဟုတ္) ငါးေလးက်ပ္သား (ဒါမွ မဟုတ္) ပဲသံုးက်ပ္သား၊ ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥ တစ္လံုး၊ ဟင္းရြက္ သံုးက်ပ္သား၊ ဟင္းသီး ႏွစ္က်ပ္သား၊ ႏုိ္႕ အ၀က္သား၊ ထန္းလ်က္ ႏွစ္က်ပ္သား၊ သစ္သီး တစ္လံုးတဲ႕။ အနည္းဆံုး လိုအပ္တာေတြကိုက ျငိမ္းတို႕အတြက္ မ်ားလြန္းလွပါသည္။

သမီးေလးကို ေကြ်းခ်င္လြန္းလို႕ ျငိမ္းေရးထားပါေသးတယ္။ မရပါဘူး၊ ဘယ္လိုမွ မရပါဘူး။ ျငိမ္း တြက္ၾကည္႕တယ္၊ ဆန္ ႏို႕ဆီဘူး၀က္က ေျခာက္ဆယ္႕ငါးျပား၊ (ဒါ ျငိမ္းတို႕စားတဲ႕ တစ္ဆယ္တန္ ဆန္ၾကမ္းေနာ္)။

ဆန္ႏို႕ဆီဘူး၀က္က         .....          ၆၅ ျပား
ဆီက                           ..... ၁က်ပ္ ၃၅ျပား
အသားက                     ..... ၁က်ပ္ ၇၅ျပား
ဟင္းသီးဟင္းရြက္က        .....         ၇၅ ျပား
ႏြားႏို႕က                       .... ၁က်ပ္ ၇၅ျပား
ထန္းလ်က္က                 .... ၁က်ပ္
ငွက္ေပ်ာသီးက               ....          ၅၀ျပား
အားလံုးေပါင္း ၇က်ပ္ ၂၅ျပား က်တယ္။

ျငိမ္းတို႕သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္အတြက္ ျငိမ္းသံုးႏိုင္တဲ႕ တစ္ေန႕တာ ခ်က္ျပဳတ္စရိတ္က ေျခာက္က်ပ္ရယ္။ သမီးစရိတ္က ၇က်ပ္ ၂၅ျပား၊ ျငိမ္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ျငိမ္း ဘယ္႕ႏွယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ အဲဒီ အစားအစာေတြကို သမီးေလးကို ေကြ်းႏိုင္ရင္၊ ေကြ်းလိုက္ရရင္ဆိုတဲ႕ အေတြးနဲ႕ပဲ ျငိမ္း ၀မ္းနည္း ရင္နာရတယ္၊ စိတ္ ဆင္းရဲရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ သမီးေလးက ပိန္... ပိန္လာတယ္၊ အသားေလးေတြက ေပ်ာ႕လာတယ္၊ နဂိုျဖဴတဲ႕ သမီးအသားေလးေတြ ပိုျပီး ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာတယ္။ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးကို ကိုယ္အေလးခ်ိန္ မွန္မွန္ ခ်ိန္ေပးရမယ္ဆိုတာ သိေပမယ္႕ ျငိမ္း သြားခ်ိန္ မၾကည္႕ရဲဘူး။ ကေလးေတြဟာ က်န္းမာျပီး အာဟာရျပည္႕၀မွ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ မွန္မွန္တိုးတာတဲ႕။ ေရာဂါတစ္ခုခုျဖစ္(ဒါမွမဟုတ္) အစာအာဟာရ မလံုေလာက္လွ်င္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္မတိုးဘဲ ရပ္တန္႕ေနလိမ္႕မယ္တဲ႕။ က်န္းမာေရးဌာနကို  ျငိမ္း ဘယ္သြားရဲလိမ္႕မလဲ။

သမီးေလးမွာ ေရာဂါ မျဖစ္ေသးတာေတာ႕ ျငိမ္းသိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ က်န္းမာေရး ဆရာမက သမီးရဲ႕ ကိုယ္ ေပါ႕ေပါ႕ေလးကို ခ်ိန္ျပီးရင္ ေျပာလိုက္မယ္႕ " ရွင္႕ကေလး အာဟာရ မျပည္႕၀လို႕ ၀ိတ္ အရမ္းေလ်ာ႕ေနတယ္ " ဆိုတဲ႕ စကားမ်ိဳးကို ျငိမ္း နားမေထာင္ရဲဘူး။ ျငိမ္းေၾကာက္တယ္၊ ရွက္လဲ ရွက္တယ္။

ခုေတာ႕.... သမီးေလးမွာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ ျဖစ္ေနျပီတဲ႕။သမီးေလး ၀မ္းေတြေလွ်ာလို႕ စိုးရိမ္တၾကီး ေဆးရံုေျပးလာေတာ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါေၾကာင္႕ ၀မ္းေလွ်ာတာတဲ႕။ ျငိမ္းမွာ ငိုရတာလဲ အေမာ။

ဟိုတုန္းက ျငိမ္း တသီၾကီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တဲ႕ သမီးေလး ေက်ာင္းသြားတဲ႕ အရြယ္၊ သမီးေလး အပ်ဳိျဖစ္တဲ႕အရြယ္၊ သမီးေလး တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ႕အရြယ္၊ သမီးေးလး အိမ္ေထာင္ရက္သား က်တဲ႕အရြယ္၊ အို... ဒါေတြကို ျငိမ္း ဆက္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ခြင္႕ ရပါဦးမလား။

သမီးေလးရဲ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါဟာ သမီးေလးကို တစ္ခုခုျဖစ္ေစမွာလား။ ဘုရားသိၾကားမလို႕ သမီးေလးရယ္။

"ေမ.... ေမ႕"

အို... သမီးေလးႏိုးလာျပီ။ ျငိမ္းဆီကုိ လက္ကေလး ကမ္းလို႕။

"ေမ႕သမီးေလး.... ႏိုးျပီလား၊ ေရေရေသာက္မယ္ေနာ္သမီး၊ ျပီးေတာ႕ ႏုိ႕ႏို႕ေသာက္မယ္၊ မုန္႕မုန္႕စားမယ္၊ ေဖၾကီး ၀ယ္လာတဲ႕ မုန္႕မုန္႕ေလ သမီး ေနာ္၊ လာ.... ေမေမ႕ဆီကိုလာ"

ပိန္လွီပါးလွပ္ေနတဲ႕ သမီးခႏၶာကိုယ္ေလးကို ျငိမ္း အသာအယာေပြ႕ယူလိုက္တယ္။ သမီးေလးေခါင္းက ျငိမ္း ပုခံုးကို မွီႏြဲ႕လာတယ္။

"အစ္မ သမီးေလးက သေဘာေကာင္းတယ္ေနာ္၊ အိပ္ရာထမွာ မငိုဘူး။ ကြ်န္မ သားသမီးေတြမ်ား သေႏၶသိပ္ဆိုးတာ၊ အိပ္ရႏိုးတာနဲ႕ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္တာ၊ အျမဲ ရိုက္ရ ႏွက္ရတယ္။

"သမီးကေတာ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက မငိုတတ္တာ မခ်ိဳသန္းရဲ႕၊ လက္ကလဲ သိပ္ၾကိဳက္တာပဲ၊ အေဖနဲ႕အေမ တစ္လွည္႕စီ ခ်ီေနရတာပဲ၊ ေရာ႕.... သမီး ေရေရေလး နည္းနည္းေသာက္ေနာ္၊ ေဆး မဟုတ္ပါဘူး သမီးေလးရဲ႕၊ ေရေရက  ခိ်ဳခ်ိဳေလးရယ္။ သမီး အီအီး မပါေအာင္လို႕ေနာ္၊ ဓာတ္ဆားရည္ေလ မခ်ိဳသန္းရဲ႕။ ၀မ္းကေတာ႕ ရပ္သြားပါျပီ၊ ဒါေပမယ္႕ ျငိမ္းက စိုးရိမ္လို႕ ဓာတ္ဆားရည္အျမဲေဖ်ာ္ထားတာ"

"ဟင္... အစ္မဘာသာ ေဖ်ာ္ထားတာလား၊ အစ္မက ေဖ်ာ္တတ္တယ္လား"

"ေဖ်ာ္တတ္တာေပါ႕ မခ်ိဳသန္းရဲ႕၊ ဘာခက္တာ မွတ္လို႕ ေရက်က္ေအးနဲ႕ သၾကားနဲ႕ ဆားရွိရင္ ျပီးတာပဲဟာ၊ ေဆးရံုခ်က္ခ်င္းမေျပးႏိုင္ရင္ ကိုယ္႕အိမ္မွာ ကိုယ္ေဖ်ာ္တိုက္လို႕ရတယ္။ ေရက်က္ေအး တစ္ဖန္ခြက္မွာ သၾကားကို ဟင္းစားဇြန္းနဲ႕ တစ္ဇြန္းေမာက္ေမာက္ထည္႕၊ ဆားကို ငရုတ္ေကာင္းေစ႕ ႏွစ္ေစ႕စာေလာက္ထည္႕ျပီး ခ်ိဳင္႕သန္႕သန္႕မွာ ထည္႕ေမႊရံုပဲ။ မ်က္ရည္အရသာလိုပဲ၊ ခ်ိဳခ်ိဳငန္ငန္ေလး၊ အဲဒါကို ပုလင္းသန္႕သန္႕ထဲထည္႕ျပီး ၀မ္းသြားတိုင္း တိုက္ေပးရတယ္။ ဓာတ္ဆားထုပ္ရွိရင္ေတာ႕ ဓာတ္ဆားထုပ္နဲ႕ ေရက်က္ေအး ေရာေဖ်ာ္လိုက္ရံုပဲ"

"ကြ်န္မတို႕ကေတာ႕ ဘာမွ မသိပါဘူး အစ္မရယ္၊ လုပ္လဲ မလုပ္တတ္ပါဘူး၊ ဆရာမေျပာတာေတြလဲ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ခုန ဟိုေဆးခန္းထဲမွာတုန္းက ေဒါက္တာမၾကီးက ေျပာတာ စံုေနတာပဲ။ အာဟာရတို႕၊ ဗီတာမင္တို႕၊ အစားအစာကို အာဟာရ မပ်က္ေအာင္ စီမံခ်က္ျပဳတ္နည္းတို႕ အမ်ားၾကီးပဲ"

"နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ေတာ႕ သိထားသင္႕တယ္ မခ်ိဳသန္းရဲ႕၊ ကုိယ္႕ကေလး က်န္းမာေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္၊ အဲဒီ ေဒါက္တာေျပာတဲ႕... အာဟာရမပ်က္ေအာင္ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းဆိုတာကလဲ တကယ္လိုအပ္တာ၊ ျငိမ္းတုိ႕ ထမင္းခ်က္တယ္၊ အလုပ္ရႈပ္တာနဲ႕ ဘာနဲ႕၊ ကေလးတစ္ဖက္နဲ ဆန္ကို ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္ ေဆးျပီး ခ်က္လိုက္တာပဲ၊ တကယ္က စပါးလံုးတုိ႕ ခဲတို႕ ပိုးတို႕ စင္ေအာင္ေရြးျပီး ညင္ညင္သာသာေလး ပြတ္ေဆးရမွာတဲ႕။ ဒါမွ အာဟာရမပ်က္မွာတဲ႕"

"ဟာ.. အစ္မကလဲ အဲလိုသာဆို ကြ်န္မတိုစားတဲ႕ ဆန္ေတြ ဘာက်န္ေတာ႕မွာလဲ။ စပါးလံုးတစ္၀က္၊ ခဲတစ္၀က္နဲ႕ ဆန္ကို ဘယ္လိုစင္ေအာင္ ေရြးမလဲ။ ဟင္း.... ကြ်န္မဆို တစ္ခါတေလ ေဆးေတာင္မေနဘူး၊ ေရထည္႕တည္ပစ္တာပဲ"

"အင္းေပါ႕... အဲဒါေျပာတာေပါ႕ ျငိမ္းတို႕မွာ အခက္အခဲေတြက ရွိတယ္ေလ။ ထမင္းေရခန္းဆိုလဲ သိပ္မခ်က္စားၾကဘူး၊ ထမင္းရည္လဲ ငဲ႕ပစ္လိုက္ၾကတာပဲ၊ သိပ္မေသာက္ၾကဘူး"

"အံမေလး... ထမင္းရည္ေကာင္းရင္ ေသာက္ပါတယ္ အစ္မရာ၊ ကြ်န္မတို႕ ထမင္းရည္ေတြက ပိုးေစာ္ေတြ ဒီေလာက္ ေထာင္းေထာင္းထေနရတာ ၀က္ေတာင္ မေသာက္ခ်င္ဘူး၊ ေပၚဆန္းေမႊးထမင္းရည္မ်ိဳး လာစမ္းပါ။ သံပံုးတစ္ပံုး ကုန္ေအာင္ ကြ်န္မ ေသာက္ျပမယ္"

"ေအးေလ... ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ ကိုတတ္ႏိုင္တာကိုေတာ႕ အာဟာရမပ်က္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္စားႏိုင္ေတာ႕ မဆိုးဘူးေပါ႕ မခ်ိဳသန္းရယ္။ ဥပမာ... ဟင္းရြက္တုိ႕ ဘာတို႕ ခ်က္တာ ျပဳတ္တာမ်ိဳးေပါ႕။ ဟင္းရြက္ကို မစားႏိုင္တဲ႕ အပိုင္းေတြဖယ္၊ ေရေဆး၊ ခ်က္ခါနီးမွ ျဖတ္ေတာက္ျပီး ျပဳတ္ရင္လဲ ေရနည္းနည္းအဆူမွာ ထည္႕ရမယ္တဲ႕၊ ျပီးေတာ႕ တစ္ဖက္လွန္ျပီး ခဏေလးေနျပီး ခ်လိုက္ရမယ္တဲ႕။ ေၾကာ္ရင္လဲႏြမ္း က်က္သြားေအာင္မေၾကာ္ရဘူးတဲ႕"

"ကြ်န္မတို႕ေတာ႕.... ေၾကာ္စားတယ္ဆိုတာ ေမ႕ေတာင္ေနျပီ၊ အဟုတ္ အစ္မရဲ႕... ဘုရားစူး၊ ဟင္းရြက္လဲ မျပဳတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ငါးပိဖိုးေတာင္ မနည္း ရွာေနရတာ"

ျငိမ္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္၊ ဟုတ္တာေပါ႕၊ ျငိမ္းတို႕မွာလဲ ဘာထူးလို႕လဲ။ ျငိမ္းဘာေတြကို ဘယ္ေလာက္သိသိ လက္ေတြ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ အသံုးခ်ႏိုင္လို႕လဲ။

"ေမ႕... ႏို႕မႈန္႕....ခ်ားမယ္... ႏို႕မႈန္႕"

သမီးေလးရယ္၊ ျငိမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ျပီ၊ ႏို႕မႈန္႕ျဖတ္လိုက္ေပမယ္႕ သမီးေလးက တမ္းတတုန္း။ တစ္ခါ သူေနမေကာင္းတုန္းက ဘာမွ မစားလို႕ ႏုိ႕မႈန္႕ထုပ္ေလး တစ္ထုပ္၀ယ္ျပီး ဒီအတိုင္းလ်က္ခိုင္းတာ သမီးေလး ၾကိဳက္သြားတယ္ေလ။ ျငိမ္းတိုက္ေနတဲ႕ ခ်က္ႏို႕ဆီေရာထားတဲ႕ ဆိုင္ႏြားႏို႕ေရက်ဲကို သမီးေသာက္ခ်င္ဟန္မတူဘူး။

"သမီးေလးကလဲ လိမၼာပါတယ္ေနာ္... ႏို႕ႏို႕က ေကာင္းသားပဲဟာ၊ ႏို႕မႈန္႕က သမီးနဲ႕ မတည္႕ဘူး သိလား၊ အီအီးေတြ ပါလိမ္႕မယ္ေနာ္... သမီးေလး"

သမီးေလး မ်က္ႏွာေလး နည္းနည္း မဲ႕လာတယ္။ ျငိမ္းက သူ႕အေဖ၀ယ္လာတဲ႕ ေပါင္မုန္႕ေလးကို ကပ်ာကယာထုတ္တယ္။

"ဒါျဖင္႕... ေဖၾကီး၀ယ္လာတဲ႕ ေပါင္မုန္႕ေလးနဲ႕ တို႕စားေနာ္...သမီး"

ေပါင္မုန္႕ကိုေတာ႕ သမီးေလး လွမ္းယူျပီး ဒီအတိုင္း တစ္ကိုက္ ကိုက္စားရင္း မ်က္တြင္းက်ေနတဲ႕ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ျငိမ္းကို လွန္ၾကည္႕လို႕....

"ေမ႕... ေဖဂ်ီးေရာ"

"ေၾသာ္....ေဖၾကီးက အိမ္မွာေပါ႕ သမီးရဲ႕။ ေဖၾကီးက ရံုးသြားရမယ္ေလ၊ သမီးစားဖို႕ ပိုက္ဆံေတြ သြားရွာတယ္ေလ၊ ညေနက် ေဖၾကီးလာမွာေပါ႕ေနာ္...ေနာ္"

"ေဖဂ်ီးနဲ႕ ခ်င္ၾကီးမယ္"

"စီးမွာေပါ႕ သမီးရဲ႕၊ သမီးေလး ေနေကာင္းျပီး ေဆးရံုကဆင္းေတာ႕ အိမ္မွာ ေဖၾကီးက ဆင္ၾကီးလုပ္ သမီးက ဆင္ၾကီးစီးျပီး ေမ႕ေမ႕ကို လိုက္ထိုးမယ္။ ဟုတ္လား၊ ဆင္ၾကီးက ဘယ္လိုေအာ္လဲ သမီး"

"၀ူး...၀ူး...ေဟာလို...ေဟာလို"

"ဟုတ္ပါတယ္... ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္"

ေခါင္းယမ္းျပေနတဲ႕ သမီးေလးကို ၾကည္႕ျပီး ျငိမ္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရယ္လိုက္မိတယ္။ ဟိုဘက္ခုတင္ကေန မခ်ိဳသန္းကပါ လိုက္ရယ္ရင္း

"အစ္မသမီးေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္၊ နာမည္က ဘယ္သူတဲ႕လဲ"

"ႏွင္းဇာျဖဴ တဲ႕... သူ႕အေဖ ေပးထားတာေလ။ စေန သမီး"

"နာမည္နဲ႕လိုက္တယ္၊ အသားေလးက ေဖြးဥေနတာပဲ"

ျငိမ္း ျပံဳးေနရာက မ်က္ႏွာပ်က္သြားမိတယ္။ သမီးေလး အသားေတြက ႏွင္းပြင္႕ေလးေတြလို ျဖဴ တာေတာ႕ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႕ အခုဟာက အားနည္းလို႕၊ အားမရွိလို႕၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ရရွာလို႕ လိုအပ္တာထက္ ျဖဴ ေနရရွာတာ။

ေမာင္႕အေမက ျငိမ္းကို ျဖဴ ဖပ္ျဖဴ ေရာ္နဲ႕ ပိုးဟပ္ျဖဴ မလို႕ ေခၚတာကို ျငိမ္း သတိရမိတယ္။ သူ႕ေျမး ျဖဴ ဖပ္ျဖဴ ေရာ္မေလးကို ျမင္ရရင္ေရာ သူ ဒီလို ေခၚဦးမွာလား။ ေၾသာ္... အဘိုးအဘြားရဲ႕ေမတၱာဆိုတာကို ဘာမွ မခံစားရရွာတဲ႕ ျငိမ္းရဲ႕သမီးေလး။

ျငိမ္း ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေတာ႕လဲ မိဘေမတၱာဆိုတာကို ဘာရယ္လို႕ မခံစားခဲ႕ရဘူး။ ဒါေပမယ္႕ အဘိုးအဘြားရဲ႕ ေမတၱာ ေစတနာကိုေတာ႕ ျငိမ္း အျပည္႕အ၀ခံစားခဲ႕ရတယ္။ မိဘက ပစ္သြားရွာတဲ႕ ေျမးေလးဆိုျပီး အဘိုးအဘြားက ျငိမ္းကို တျခားေျမးေတြထက္ အခ်စ္ပိုခဲ႕တယ္။

ျငိမ္း မွတ္မိေသးတယ္။ ျငိမ္း ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ သမီးတုန္းက ျငိမ္း အိပ္ရာထတဲ႕အခ်ိန္ဟာ မီးဖိုထဲက ေကာ္ဖီႏွပ္တဲ႕ အနံ႕ ႏွာေခါင္းထဲကို ၀င္လာတဲ႕ အခ်ိန္ပဲ။ အဘုိးေကာ္ဖီႏွပ္ေနတာေလ။ အဘြားက ေဘးနားမွာ ျငိမ္းၾကိဳက္တဲ႕ ပဲျပဳတ္နဲ႕ နံျပားကို ျပင္ဆင္လို႕။ နံျပားတစ္ခ်ပ္ကို ပဲနဲ႕စားျပီး တစ္ခ်ပ္ကို ျငိမ္းက ေထာပတ္၊ သၾကားနဲ႕ စား တတ္လို႕ နံျပားေထာပတ္သုတ္ တစ္ခ်ပ္ကို သၾကားျဖဴ းတာကလဲ အဆင္သင္႕။

ျငိမ္း အိပ္ရာကေန ထေျပးလာျပီး အဘိုးနဲ႕ အဘြားကို တစ္ခ်က္စီနမ္း၊ မ်က္ႏွာကို ကပ်ာကယာ ေျပးသစ္ျပီး အားရပါးရ ထိုင္စားေတာ႕တာပဲ။ အဲဒီၾကားထဲမွာ လမ္းေပၚက မုန္႕လံုးၾကီးေၾကာ္ဆိုျပီး ေအာ္သံၾကားတာနဲ႕ အဘြား မုန္႕လံုးၾကီးလို႕ ပူဆာတတ္ေသးတယ္။ လာဦးဆိုျပီး ၀ယ္ေပးတာပဲ။ အဘုိးကေတာင္ ဥပါဒ္ျဖစ္မွာစိုးလို႕ တားယူရတယ္။ အဘြား လက္သံုးစကားက

"၀မ္းအျပင္ အိတ္ပါတာမွတ္လို႕ေတာ္၊ ကေလးဆိုတာ ေကြ်းႏိုင္မွ အစာေက်လြယ္တာ"တဲ႕။

ျငိမ္း ေတာင္းတိုင္းေကြ်းတာပဲ။ ျငိမ္း စားႏိုင္တဲ႕ အရြယ္ကတည္းက စားႏုိင္တာ အကုန္ေကြ်းခဲ႕တာပဲ။ အဘြားကိုယ္တုိင္ကလဲ တစြပ္စြပ္ စားတတ္တယ္။ အိမ္မွာ သူၾကိဳက္တဲ႕ အခ်ိဳမ်ိဳ းစံု၊ လက္ဖက္၊ ပဲေလွာ္ စံုေနေအာင္ရွိတယ္။ ျငိမ္းၾကိဳက္တဲ႕ မုန္႕ကိုလဲ မျပတ္၀ယ္ေပးထားတတ္တယ္။

ေၾသာ္...၀ယ္ႏုိင္၊ ထားႏုိင္ စားႏုိင္ေအာင္ အဘြားတို႕ အေျခအေနကလဲ ေပးေပသကိုး။ အဘြားတို႕က ဆန္ေတြ အမ်ားၾကီးေရာင္းတဲ႕ ဆန္ကုန္သည္ၾကီးေတြေလ။ ျငိမ္းတုိ႕က တစ္လမွာ ႏွစ္ရာေက်ာ္ရတဲ႕ လခစား၊ အဘြားတို႕က သူ႕ေျမးျငိမ္းကို ေကြ်းႏိုင္ေပမယ္႕ ျငိမ္းတို႕က သမီး ႏွင္းဇာျဖဴကို ဘယ္မွာေကြ်းႏိုင္ပါ႕မလဲေနာ္။ ကံဆိုးရွာတဲ႕ သမီး ကေလးရယ္။

"အစ္မ...ထမင္းစားျပီးျပီလားဟင္"

မခ်ိဳသန္းက ခုတင္ေပၚက လူးလဲထျပီး ထဘီ ဘိုသီဘတ္သီကို ျပင္၀တ္ေနတယ္။

"မခ်ိဳသန္းကလဲ ျငိမ္း စားျပီးတာ ၾကာလွျပီ။ ဆယ္နာရီေလာက္ကတည္းက စားလိုက္တာ၊ မခ်ိဳသန္း မစားရေသးဘူးလား၊ သံုးနာရီေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ႕မယ္"

"ဘယ္စားရဦးမလဲ အစ္မရယ္၊ ဆာလိုက္တာ၊ ေဆးရံုအျပင္ဘက္ တစ္ခုခု သြားစားလိုက္ဦးမယ္၊ မနက္က စာအုပ္၀ယ္ျပီး တစ္က်ပ္က်န္ေသးတယ္၊ ဆာတယ္ အစ္မရယ္၊ ကေလး ခဏၾကည္႕ထားေပးေနာ္ အစ္မ"

အိပ္ေနတဲ႕ ကေလးေလးကို ထားျပီး ပ်ာယာ ပ်ာယာနဲ႕ မခ်ိဳသန္း ထြက္သြားတယ္။ ႏို႕တိုက္ေနတဲ႕ သားသည္မေအဆိုုေတာ႕ ဆာရွာမွာေပါ႕ေလ။ ကေလးေလးကိုလဲဲ ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ မတိုက္မေကြ်းေသးဘူး။ ဒုကၡပါပဲ။ ဒီတိုင္းဆို ေနာက္ေန႕ေတြ သူ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

ေၾသာ္...ေဆးရံုတက္ ေဆးရံုတက္နဲ႕ တကယ္မလြယ္တာ။ ဘယ္သူမဆို မျဖစ္လြန္းလို႕ တက္ၾကရတာ။ ေဆးရံုမွာေစာင္႕ဖို႕ လူတစ္ေယာက္လိုမယ္။ အိမ္ကေန ေဆးရံုကို ထမင္းပို႕ဖို႕ လူတစ္ေယာက္လိုမယ္။ အိမ္ကေန ခ်က္ျပဳတ္ေပးမယ္႕လူကလဲ ရွိဦးမွ၊ ျပီးေတာ႕ အေရးအၾကီးဆံုးက ပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံ သိပ္လိုတယ္။

ျငိမ္းတို႕ေတာင္မွ ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲဆိုေတာ႕ ေမာင္က မနက္ရံုးမသြားခင္ အေစာၾကီးထ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး ျငိမ္းဆီကို ညမနက္စာထမင္း၊ ရံုးသြားရင္း၀င္ပို႕ရတယ္၊ ဒါေတာင္ ေဆးရံုက ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္ေဆးရံုမို႕လို႕။ ႏုိ႕မို႕ဆို သြားရလာရတာနဲ႕ဘယ္လြယ္မလဲ။ ျငိမ္း ဟယ္လ္ပင္လမ္းက ကေလးေဆးရံုကို ဘယ္သြားႏုိင္မလဲ။ ျငိမ္းတို႕ သကၤန္းကြ်န္းကေန ဟယ္လ္ပင္လမ္းကို ဘတ္စ္ကားခကိုက ငါးက်ပ္ အနည္းေလးက်တယ္။ အငွားကားနဲ႕ဆို ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္၊ ျငိမ္းတို႕ ဘယ္လိုမွ မသြားႏုိင္ပါဘူး။ အေရးဆို ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္ ေဆးရံုကိုပဲ ေျပးလာၾကရေတာ႕တာပါပဲ။

"ေမ႕...ေရ....ေရ"

ျငိမ္း ခ်ဳပ္ေပးတဲ႕ အ၀တ္ဗိုလ္မရုပ္ေလးနဲ႕ ေဆာ႕ေနတဲ႕သမီးေလးက ငုိင္ေနတဲ႕ျငိမ္းကို ေရေတာင္းတယ္။

"ေအး ေအး...ေရ....ေရ ေသာက္ရမွာေပါ႕ သမီးရယ္၊ ေမေမ တိုက္မွာေပါ႕"

သမီးေလးကို ေရက်က္ေအးတိုက္ေနတုန္း၊ အိပ္ေနတဲ႕ မခိ်ဳသန္းကေလးက ႏုိးလာျပီး တအားေအာ္ငိုေတာ႕တာပဲ။

"ဒုကၡပါပဲ....မခ်ိဳသန္းကလဲ မလာေသးဘူး။ သမီး ခဏေလးေနဦးေနာ္၊ ဟိုမွာ ေမာင္ေမာင္ေလး သနားပါတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းရယ္၊ ေမေမ...သြားေခ်ာ႕ေပးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္"

သမီးေလးက ေခါင္းညိတ္ျပီး မ်က္လံုးေလးျပဴ း ၾကည္႕ေနတယ္။ ျငိမ္း ဟိုဘက္ ခုတင္ကို ေျပးျပီး ကေလးကို တင္ပါးေလး ပုတ္ေခ်ာ႕လိုက္တယ္။

"မငိုနဲ႕ေနာ္ သား၊ တိတ္တိတ္...ကေလး တိတ္၊ ေမေမလာေတာ႕မယ္ေနာ္....သား"

ကေလးက မရဘူး၊ တအား အာေခါင္ျခစ္ျပီး ပိုငုိေနတယ္။ ေခ်ာင္းေတြကလဲ တအားဆိုးလို႕၊ ေၾသာ္...မခ်ိဳသန္းကလဲ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႕၊ ၾ ကာလိုက္တာ။ ကေလးက တအားေအာ္ေနေတာ႕ တျခားခုတင္က အိပ္ေနတဲ႕ လူနာေတြ အားနာစရာ။

"နားလည္တယ္၊ နားလည္တယ္၊ လူလိုေျပာ၊ လူကေမြးထားတာ၊ ဟင္း....ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္နဲ႕ က်ဳပ္အရွက္ကို ခြဲမေနနဲ႕၊ ရွင္႕တဲပုတ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ ေဆးရံု"

ေဟာေတာ႕ မခ်ိဳသန္း ဘာျဖစ္လာတာပါလိမ္႕။ ထဘီတိုတုိနဲ႕ ေဒါသတၾကီး ၀င္လာတယ္။ သူ႕ေနာက္ကေန ကပ္ပါလာတာက မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးနဲ႕ မိန္းမၾကီးနဲ႕ မည္းညစ္ပိန္လွီေနတဲ႕ ႏို႕စို႕အရြယ္ ကေလးေလး။

"ေယာကၡမေတြ အစ္မရယ္၊ ေဆးရံုသြားတာ ျပန္မလာလို႕ ဆိုျပီး လိုက္လာတာတဲ႕၊ ေဆးရံုေရွ႕မွာ ကြ်န္မကို ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္နဲ႕ ကြ်န္မက အေလလိုက္ေနတာက်လို႕၊ ဘုိးေအ ဘြားေအစိတ္မရွိတာ ေျပာပါတယ္။ ထားခဲ႕တဲ႕ ကေလးကို ခ ဏေလး ၾကည္႕မထားႏိုင္ဘူး။ အယုတ္တမာေတြ"

"ဟဲ႕...အယုတ္တမာက နင္ဟဲ႕ သိလား၊ ကေလးေတြနဲ႕ လင္လူမမာပစ္ျပီး ေဆးရံုတက္၊ ဇိမ္ခံေနရေအာင္ နင္က ေသာက္ျပား ဘယ္ႏွစ္ျပား ခ်မ္းသာလို႕လဲဟဲ႕၊ ေကာင္က ဟင္း...လူပါး၀လုိ႕"

"အို...မခ်ိဳသန္း၊ တိုးတုိး....တိုးတိုး၊ ဆရာမေတြ ၾကားလိမ္႕မယ္"

ျငိမ္းက အထိတ္တလန္႕တားေတာ႕ မခ်ိဳသန္းက သူ႕ ေယာကၡမကို ပိုျပီး ေဒါသျဖစ္လာသလို စူးစူး ၀ါး၀ါး ၾကည္႕ရင္ ခုတင္ေပၚက ကေလးေလးကို ဇတ္ခနဲ ေကာက္ခ်ီတယ္။

"ကဲ....သြားမယ္ အစ္မ၊ ကြ်န္မ ဆင္းေတာ႕မယ္"

"ဟင္...ျဖစ္ပါ႕မလား မခ်ိဳသန္းရယ္၊ ဆရာမ သြားေျပာဦးေလ"

"၀င္ေျပာလိုက္မယ္ေလ အစ္မ၊ ဒီမယ္ ျမင္တဲ႕အတိုင္းပဲ ဆရာမေရလို႕ ျပလိုက္ရံုပဲ"

"ဟဲ႕...နင္ကလဲ နားပူနားဆာ ငိုဦးဟယ္"

သူ႕လက္ထဲက အိပ္ရာထ အငိုမရပ္ေသးတဲ႕ ကေလးကို မခ်ိဳသန္းက ျဗန္းခနဲတစ္ခ်က္ရိုက္ရင္း အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္။ ျပီးေတာ႕ ရပ္ေနတဲ႕ ေယာကၡမဘက္ လွည္႕ျ႔ပီး

"လာ...ရွင္႕မ်က္ႏွာၾကီးကို ဒီအခန္းထဲက ဘယ္သူမ် မၾကည္႕ခ်င္ဘူး" ဆိိုျပီး အေငၚတူးလိုက္ေသးတယ္။ မ်က္ႏွာထားဆိုးတဲ႕ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီးက ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ဆဲဆိုရင္း ေနာက္ကေန လိုက္သြားေလရဲ႕။

ေၾသာ္...မခ်ိဳသန္းရယ္၊ ျငိမ္း အခန္းေပါက္၀ကေန လိုက္ေငးၾကည္႕ရင္း သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ေမာေမာပန္းပန္း ခ်မိတယ္။ ဒီျပသနာေတြကို ဘယ္သူမ်ား ေျဖရွင္းေပးမွာလဲ။ ဆရာမေတြလဲ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ရွာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာက္အကန္ ေျပာရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ေဆးရံုက ဆင္းခြင္႕ေပးလိုက္ရမွာပဲ။

"ေမ...ေမ႕"

သမီးေလး ေခၚသံၾကားမွ အခန္းေပါက္၀ကေန ျငိမ္း ကပ်ာကယာျပန္ေျပးလာရတယ္။

"ၾကည္႕စမ္း၊ သမီး ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေဆာ႕ေနတာလဲ"

သမီးေလးက ေခါင္းအံုးေဘး ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲက တိုလီမိုလီ ပစၥည္းေလးေတြကို ဆြဲထုတ္ေနတယ္။

"မလုပ္ရဘူး သမီးရဲ႕....ဒီမွာ ေမာ္လီေလးနဲ႕ေဆာ႕ေလ"

သမီးက ဗိုလ္မရုပ္ေလးကို မယူဘဲ ျပံဳးေစ႕ေစ႕နဲ႕ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုခ်င္း လႊင္႕ပစ္ေနတယ္။ ရွဴ ေဆးဘူးအနီေလး၊ ပရုတ္ဆီဘူး အ၀ိုင္းေလး၊ လက္ကိုင္ပ၀ါ၊ ဆံညွပ္တစ္ေခ်ာင္း။

"ေမ႕...ေရာ႕....ေရာ႕"

"အံမယ္...သမီးက သိလို႕လား ဟင္"

ျပင္ပလူနာမွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးက် သမီးက လႊင္႕မပစ္ဘဲ ျငိမ္းကို ထိုးေပးေနတယ္။

"ေမ႕သမီး...လူလည္မေလး"

သမီး ပါးေလးကို မခ်င္႕မရဲ ဆြဲလိမ္ရင္း သမီးေလး ထိုးေပးေနတဲ႕ ျပင္ပ လူနာ မွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးကို ျငိမ္း ငံု႕ၾကည္႕လိုက္တယ္။