အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၆

"မာလာခိုင္၊ မာလာခိုင္၊ မာလာခိုင္ရွိလား၊ ဘယ္သြားေနလဲ၊ ေပါင္ခ်ိန္မယ္၊ ေပါင္ခ်ိန္မယ္၊ မာလာခိုင္"

"ေဟာ.....မာလာခိုင္တဲ႕၊ ေခၚေနျပီ၊ ဘုရား....ဘုရား၊ ေယာက္်ားအတင္း ေျပာေကာင္းေနတာ၊ မၾကားဘဲေနလိုက္ေတာ႕မလို႕"

ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီထားရင္း အံုေနတဲ႕ လူအုပ္ၾကားထဲ မေအးသန္း တိုး၀င္လိုက္တယ္။

"လာျပီ....လာျပီ၊ ဒီမွာ မာလာခိုင္"

"ဘယ္သြားေနတာလဲ အစ္မၾကီးရယ္၊ ေခၚလိုက္ရတာ တစ္လတစ္ခါေလး ေပါင္ခ်ိန္ရတာ၊ ဂရုစိုက္မွေပါ႕၊ အစ္မၾကီးက မာလာခိုင္႕အေမလား"

"ဟုတ္ကဲ႕၊ အေမ"

"ေတာ္ေသးတာေပါ႕၊ ဒီတစ္ခါ လူၾကီးနဲ႕လာလို႕၊ ဒီလို ေဆးေပးတဲ႕ေန႕၊ ေပါင္ခ်ိန္တဲ႕ေန႕ဆို ဒီကေလးေတြကို ကေလးအၾကီးေတြနဲ႕ မလႊတ္ပါနဲ႕ ဆိုတာ၊ တျခားေၾကာင္႕ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးေတြကို ဘယ္လိုတိုက္၊ ဘယ္ပံုတိုက္ဆိုတာ ကေလးၾကီးေတြကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ေပါင္ခ်ိန္ျပီး ကေလးက်န္းမာေရး၊ ၀ိတ္အတက္အက်ကို ေျပာခ်င္ေတာ႕လဲ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ဒါေၾကာင္႕ ဒီလိုရက္ကို လူၾကီး လာပါလို႕ မွာရတာ၊ အရင္ မာလာခိုင္က ဟို....ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ေကာင္ေလးနဲ႕ အျမဲလာတာေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ႕"

ထံုးစံအတိုင္းပဲ၊ ေပါင္ခ်ိန္ေပးမယ္႕ အမ်ိဳ းသမီးေလး ရွင္းျပေနတာကို မေအးသန္း ေခါင္းဘဲညိတ္ေနလိုက္တယ္။ ဆံပင္တိုတိုေလးနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက မေအးသန္းသမီးကို ဆြဲထားတဲ႕ ခ်ိန္ခြင္ေလးလိုဟာနဲ႕ တစ္ဖက္စြန္းက ပလတ္စတစ္ထိုင္စရာလိုဟာေလးထဲကို ထုိင္ခိုင္းတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ဖို႕။ ေဟာ၊ ေသာက္ေကာင္မေလးက ေၾကာက္ျပီး ငို္ျပီ။

ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလးကေတာ႕ ခ်ိန္ခြင္လိုဟာရဲ႕တန္း ညာဘက္စြန္းကို ထိန္းထားျပီး တန္းေပၚမွာ သံတံုးေလးကို ေရႊ႕ေရႊ႕ေပးေနတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေသခ်ာၾကည္႕ျပီး သံတံုးေလးကို ျပန္ေရႊ႕ျပန္တယ္။

"ကေလးကို ခ်လိုက္ေတာ႕ ရျပီ၊ အစ္မ ကေလး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ေပါင္ခ်ိန္က တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ႕လိုက္ေနတယ္။ လာ လာ ဒီကိုလာ၊ ကြ်န္မ ျပမယ္"

မိန္းမေတြ ၀ိုင္းအံုေနတဲ႕ စားပြဲ၀ိုင္းေလးဆီကို မေအးသန္းလိုက္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ ေပါင္ခ်ိန္တဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးလို အမ်ိးသမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က ေဆးေပးေနျပီး တစ္ေယာက္က ကတ္ျပားေတြထဲ ဘာေတြလဲမသိဘူး ေရးလို႕။

မေအးသန္းကို ေခၚလာတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက ကတ္ျပားေတြထဲကို "ဘယ္မွာလဲ မာလာခိုင္ ကတ္ျပား" လို႕ ရွာေဖြရင္း ကတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ေရးေနတယ္။ ျပီးေတာ႕မွ

"လာ...ဟိုအစ္မၾကီး၊ ဒီမွာၾကည္႕၊ ဒီကတ္ျပားကို ဒီအေရာင္ေတြေတြ႕လား၊ ေအာက္ဆံုးမွာ အနီ၊ အလယ္မွာ အဝါ၊ အေပၚဆံုးမွာ အစိမ္းေရာင္ ျခယ္ထားတယ္ ေတြ႕လား"

"ဟုတ္ကဲ႕၊ ေတြ႕တယ္"

"အစ္မၾကီးကေလးက အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေနတယ္ေနာ္၊ သိတယ္ မဟုတ္လား။ အစ္မၾကီးတုိ႕မွာ စီးပြားေရးအေျခအေနအရ ကေလးေတြကို မေကြ်းႏုိင္ဘူး၊ အာဟာရ ျပည္႕ဝေအာင္လဲ မေကြ်းတတ္လို႕ ကြ်န္မတို႕က ဒီမွာလာျပီး ထမင္းစားခိုင္းတယ္။ ယူနီဆက္က ေပးတဲ႕ အားေဆးေတြကို ေပးတယ္။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတေတြ ေျပာျပတယ္။ အစ္မၾကီးတို႕ကို တစ္ပတ္ သံုးရက္ မွန္မွန္လာခိုင္းျပီး ကေလးေတြ အေျခအေန ေကာင္းလာေအာင္ ကြ်န္မတို႕က လုပ္ေပးေနတယ္။ ကေလးေတြ အေျခအေနေတြ တိုးတက္မလာသင္႕ဘူးလား"

"ဟုတ္ကဲ႕"

"အခု ဒီမွာ ၾကည္႕၊ ေဟာဒီကတ္ျပားက ျပေနတယ္၊ ေအာက္ဆံုးက အနီမွာဆိုရင္ ကေလးက အဆိုးဆံုး အေျခအေန၊ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ဆံုး၊ အလယ္က အဝါေရာင္ဆိုရင္ မဆိုးဘူး၊ အာဟာရ ျပည္႕ဝလာျပီဆိုတဲ႕ အေျခအေန၊ အဲ အေပၚဆံုးက အစိမ္းေရာင္ကို ေရာက္သြားရင္ေတာ႕ ေကာင္းသြားျပီ"

"ကေလးက သိပ္ေကာင္းသြားျပီ။ အာဟာရ ျပည္႕ဝသြားျပီ။ ကေလးအားလံုး အစိမ္းေရာင္ ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မတို႕ ၾကိဳးစားၾကရမယ္။ အခု အစ္မၾကီး ကေလးက ဟိုေအာက္ဆံုး အနီေရာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္၊ ဒီေတာ႕ ဂရုစိုက္ရမယ္။ အစိမ္းေရာင္ ေရာက္ေအာင္ ဂရုစိုက္ရမယ္ေနာ္....အစ္မၾကီး"

မေအးသန္းက ေခါင္းတြင္တြင္ညိတ္တုန္း ေဆးေပးေနတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက "မာလာခိုင္လား" လို႕ ေမးတယ္။ ျပီးေတာ႕ မေအးသန္းကို ၾကည္႕ျပီး
"မာလာခိုင္က စလာကတည္းက အနီ၊ ခုထိ အနီထဲမွာပဲ၊ နီမွာေပါ႕၊ အစ္မၾကီးတို႕က ကေလး ကေလးခ်င္းလႊတ္တာကိုး၊ ကြ်န္မတို႕ကလဲ မေျပာခ်င္ဘူး။ ကြ်န္မတို႕က အစ္မၾကီးတို႕သိတဲ႕အတိုင္း ေစတနာဝန္ထမ္းေတြ၊ ဘာ တစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွလဲ ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္႕ျမိဳ႕နယ္က ကေလးေတြ စားရပါေစေတာ႕ ဆိုျပီး လုပ္ေပးေနတာ၊ ကြ်န္မတို႕ပိုက္ဆံလည္း မဟုတ္ဘူး။ ယူနီဆက္ကေန ဘာသာစံုကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ကို တာဝန္ေပးျပီး ေကြ်းေမြးတာ"

"သိလား၊ ယူနီဆက္ဆိုတာ မွတ္ထားေနာ္၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ကေလးမ်ား ရန္ပံုေငြအဖြဲ႕ေခၚတယ္။ သူတို႕က ကေလးေတြကို အာဟာရျပည္႕ဝလာေအာင္ အာဟာရ ျပည္႕ဝမလာဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ ယူနီဆက္က ဆရာဝန္ၾကီးေတြ၊ ဆရာမၾကီးေတြလဲ ခဏခဏလာၾကည္႕တာ၊ အဲ...အစ္မၾကီးတို႕က ကေလး ကေလးခ်င္း လႊတ္ေရာ၊ ဟိုကေလးကလဲ အၾကီးဆိုေပမယ္႕ ကေလးပဲ၊ ဘာသိမွာမွတ္လို႕။ "

"ေဟာ....အငယ္ကေလးကို ေကြ်းသလိုလိုနဲ႕ သူက စားပစ္ေရာ၊ ဘယ္႕ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ဒီက စည္းကမ္းကလဲ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးကိုပဲ ေကြ်းဖို႕သတ္မွတ္ထားေတာ႕ ကြ်န္မတို႕မယ္ မခက္ဘူးလား၊ ပိုရင္ ေကြ်းပါတယ္။ အျမဲေကြ်းတယ္။ ကေလးကို ဝေအာင္ေကြ်း၊ ပိုရင္ ေကြ်းမယ္ ေျပာလဲ မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႕ အစ္မၾကီးတို႕ကို မိခင္ေတြ ကိုယ္တိုင္လာပါ။ ကေလး၊ ကေလးခ်င္း မလႊတ္ပါနဲ႕လို႕ ေျပာရတာ၊ ေနာ္....ေနာင္ကို အစ္မၾကီးပဲလာ၊ ေရာ႕....ေဆးယူသြားဦး"

သူ႕ကို ရွင္းျပေနတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးကို မေအးသန္းစိတ္ထဲကေန က်ိတ္ပီး ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။ မလႊတ္လို႕ မျဖစ္လို႕ လႊတ္ရတာပါကြယ္။ အိမ္မွာ မိဘမအားလို႕၊ ကေလးဂရုမစိုက္ခ်င္ေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အၾကီးကေလးကိုပါ စားရေစခ်င္လို႕ပါ။ လူၾကီးေတြက မစားဘဲ ေနႏိုင္တယ္ေလ။ ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက ဆာရင္ တဂ်ီဂ်ီေအာ္ေနေတာ႕တာ၊ စိတ္ခ်ပါ။အိမ္မွာ ေကြ်းႏိုင္တဲ႕ေန႕၊ မလႊတ္ေတာ႕ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေလးေပးတဲ႕ ေဆးလံုးေလးေတြကို ျမင္ေတာ႕ အၾကီးေကာင္ကို က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ေသနာေလး၊ ငါကျဖင္႕ သူက ငါးႏွစ္ရွိေနလို႕ မစားရေတာ႕လို႕ စားပါေစဆိုျပီး ကေလးနဲ႕ လႊတ္ရတာ။

ၾကည္႕စမ္း...ေဆးေတြ သံုးေလးလံုး ေပးတာကို အိမ္က် ငါ႕ကိုတစ္လံုးပဲ အျမဲတမ္း ေပးတယ္။ က်န္တဲ႕ေဆးေတြကို သူေရာင္းစားျပီး မုန္႕ဝယ္စားပစ္တာေနမွာ။ မေအမွာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲေနတယ္ဆိုတာ သင္းသိရက္သားနဲ႕၊ မေအကိုေပးရင္ မေအမွာ ဟင္းဖိုး ေကြ်းဖိုးေလး မရဘူးလား။ မိုက္ကန္းတဲ႕ေကာင္ေလး၊ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ စပ္စပ္ျမည္ေအာင္ ေဆာ္လိုက္ဦးမယ္၊ ဟင္း....မွတ္သြားေအာင္ သင္းပေထြးကို ရုိက္ခိုင္းလိုက္ဦးမယ္။

"ေနာ္....ၾကားလား၊ ေဆးေတြကို တုိက္ေနာ္၊ တိုက္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္ေနာ္၊ ကေလးကိုလဲ ဒီကေကြ်းတာနဲ႕ခ်ည္း တင္းတိမ္မေနနဲ႕၊ အိမ္ကလဲ ေကြ်း။ ၾကက္ဥေလး ဘာေလးေပါ႕၊ ၾကက္ဥေကြ်းလား"

"ဟုတ္ကဲ႕ ေကြ်းတယ္"

တကယ္ေတာ႕ မေအးသန္း ညာေျပာတာ။ ၾကက္ဥတစ္လံုး ႏွစ္က်ပ္၊ အနားေတာင္ မသီႏုိင္ဘူး။

"ဆက္ေကြ်းေနာ္...ေဆးလဲတိုက္သိလား"

မေအးသန္း ေခါင္းကိုတြင္တြင္ညိတ္ခဲ႕ျပီး လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျပန္တိုးထြက္ခဲ႕တယ္။ ေဆးရေပမယ္ ျပန္လို႕မရေသးဘူး၊ ထမင္းစားဖို႕ေစာင္႕ရဦးမယ္ေလ။ စားဖို႕ အခ်ိန္နီးပလား မသိဘူး၊ ဟုိဘက္ ဓမၼာရံုထဲက ထမင္းေကြ်းမယ္႕ ေနရာနား ရစ္သီရစ္သီလုပ္ျပီး သြားၾကည္႕ေတာ႕ စားပြဲ၀ိုင္းေတြ ဘာေတြေတာ႕ ျပင္ထားျပီ။

စားပြဲခင္း အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ ခင္းလို႕၊ ေၾကြ ပန္းကန္းျပားက တစ္၀ိုင္းေျခာက္ခ်ပ္၊ ပန္းကန္ေလးေတြေဘးမွာ စတီးဇြန္းကိုယ္စီနဲ႕၊ ထမင္းအုပ္ အျဖဴေတြလဲ ခ်ထားတယ္၊ အလွဴ ထမင္းပြဲ က်ေနတာပဲ။ မေအးသန္း ဗိုက္ထဲက တက်ဳတ္က်ဳတ္ျမည္လာတယ္။ မျမည္နဲ႕....မျမည္နဲ႕၊ ကုိယ္စားရမွာ မဟုတ္ဘူးဟဲ႕။ ကေလး၀ေအာင္ ေက်ြးရမယ္လို႕၊ ခုနေလးကပဲ ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလး ေျပာလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ စားပြဲ၀ိုင္းက ငါး၀ိုင္းဆိုေတာ႕ တစ္ခါ  တစ္ခါလို လူသံုးဆယ္စားခိုင္းမွာ။ အရင္ေရာက္တဲ႕လူ အရင္ေပါ႕။ စားမယ္႕ကေလးေပါင္းက တစ္ရာေတာ႕ ေက်ာ္မယ္။ ကိုယ္႕အလွည္႕ကေတာ႕ ဘယ္ေတာ႕ေလာက္ က်မယ္မသိဘူး။ ေစာေစာေတာ႕ လာျပီး ထပ္တာပဲေလ၊ စားရတဲ႕အခ်ိန္ေပါ႕။ ေစာင္႕ရမွာေပါ႕။ တစ္ပတ္ကို သံုးရက္၊ ဆန္ေကာင္းနဲ႕ ဟင္းေကာင္း ေကြ်းေကာင္းနဲ႕ စားရဖို႕...ဘယ္မွာ လြယ္လိမ္႕မလဲ။ ကိုယ္မစားရလဲ ကိုယ္႕ကေလးစားရတာပဲ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ ကိုယ္႕ကေလး က်န္းမာေရးပဲ။

ျပီးေတာ႕ ဒီမွာ ကေလးတိုင္းလဲ စားရတာ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ကို မေကြ်းႏိုင္တဲ႕လူကို  စိစစ္ျပီး ေခၚေကြ်းတာ၊ ငါးႏွစ္ေအာက္ ကေလးလဲ ျဖစ္ရမယ္၊ မိဘကလဲ တကယ္ဆင္းရဲျပီး မေကြ်းႏုိင္တာမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္တဲ႕။ ဟင္း....မေအးသန္းတို႕ ကေလးမ်ိဳး မပါဘဲ ဘယ္ေနလိမ္႕မလဲ၊ ထိပ္ဆံုးကေပါ႕။

ဒီဘာသာၾကီး ေလးဘာသာက ေကြ်းေမြးတာ ဘာမွေတာ႕ မၾကာေသးဘူး။ ဘာသာၾကီး ေလးဘာသာဆိုတာ မေအးသန္းတို႕ အရပ္ထဲက ေခၚတာ။ ဟုိ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ေခၚတာကေတာ႕ ဘာသာစံု ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕တဲ႕။ အတူတူပါပဲေလ။ ဘာသာၾကီး ေလးဘာသာလို႕ ေခၚတာက ဗုဒၶဘာသာရယ္၊ ခရစ္ယာန္ရယ္၊ မူဆလင္ရယ္၊ ဟိႏၵဴ ရယ္ေပါင္းထားလို႕ဆိုျပီး ေခၚၾကတာ။ ကေလးေတြကို ဒီအဖြဲ႕က တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ထမင္းေကြ်းတယ္၊ ၾကာသပေတးရယ္၊ စေနရယ္၊ တစ္လတစ္ခါ ေပါင္ခ်ိန္ေပးတယ္၊ ေဆးေပးတယ္။

ဒီဟာေပၚလာတာ ၀မ္းသာရေသးတယ္၊ ဒီမွာ တစ္ပတ္သံုးရကက္ မွန္မွန္လာေကြ်းျပီး မွန္မွန္ေဆးစားရင္ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕တာ ေပ်ာက္သြားမယ္တဲ႕၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕တာေပ်ာက္ရင္ ဘာေရာဂါ မွလဲ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးတဲ႕။ မေအးသန္း ၀မ္းသာရတာေပါ႕။

ေက်းဇူးလဲ တင္ပါတယ္၊ ႏို႕မို႕ျဖင္႕ ဒီဟာမေလး ကေလးေဆးရံုကို အိမ္လုပ္ျပီး ေနရမယ္႕ပံုပဲ။ ၀မ္း ခဏခဏ ေလွ်ာျပီး ေဆးရံု ခဏခဏသြားရ၊ တက္ရနဲ႕ ၾကာေတာ႕ ေဆးရံုမွာ ဖူးစာဆံုျပီး မေအးသန္း ေနာက္ေယာက္်ားရပါေရာလား။ ေယာက္်ားရတာ ဘာၾကာေသးလို႕လဲ။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာ။ (ႏွစ္ ႏွစ္ လို႕ စာရိုက္တုန္းက မွားသြားတယ္ ထင္တယ္။ မူရင္း စာအုပ္မွာ ဒီအတိုင္းပဲ ပါလို႕ မျပင္ေတာ႕ပါ။ ႏွစ္လ ဟာ ပိုျပီး ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိပါတယ္)

သူကလဲ ကိုယ္႕လိုပဲ၊ မုဆိုးဖိုပဲ၊ မေအးသန္းနဲ႕ ဘ၀တူပဲ။ ဒါေပမယ္႕ သူက မုဆိုးဖိုပူပူေႏြးေႏြး။ အင္း...မေအးသန္းကေတာ႕ ပူပူေႏြးေႏြး မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ ေအးစက္စက္ မုဆိုးမ ျဖစ္ေနျပီ။

မေအးသန္း ေယာက္်ားဆံုးတာက ေျခာက္လေက်ာ္ျပီ။ ဒီေကာင္မ အငယ္မ မာလာခိုင္ အခါလည္ သမီးမွာ ဆံုးတာ။ အၾကီးေကာင္က အဲဒီတုန္းက ေလးႏွစ္ခြဲ။ ဖေအဆံုးတာကို သိသလို မသိသလိုနဲ႕ ငို္လိုက္တာ။ သူ႕အေဖနဲ႕ လုိက္ပါ႕မယ္ တကဲကဲလုပ္လိုလုပ္၊ ကေလးၾကည္႕ျပီး ရင္ထဲမွာ နာေနတာပဲ။

ေယာက္်ားမေသခင္က ဒန္အိုးစက္မွာ လုပ္တယ္။ တစ္ေန႕ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေတာ႕ ရတယ္။ ပံုမွန္ေတာ႕မရွိဘူးေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ သားမိသားဖ သံုးေယာက္ နပ္ေတာ႕မွန္တယ္။ မေအးသန္းေလာက္ေအာင္ စားတတ္တယ္။ ပထမ ကေလးနဲ႕ ဒုတိယကေလးလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးျခားသြားေတာ႕ အဲဒီတုန္းက သိပ္မကသီဘူး။

သားအၾကီးေကာင္ကလဲ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕တာေတြ ဘာေတြ မျဖစ္ဘူး။ လူၾကီးေတြစားသလို စားတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ေခါင္းပူေက်ာပူလာက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ပိန္လဲ မပိန္ဘူး၊ စိုစုိျပည္ျပည္ပဲ။

ေအးေလ....တစ္ခုေတာ႕ ရွိတာေပါ႕။ စားႏိုင္တုန္းအခ်ိန္မွာ လူၾကီးေတြ စားသလိုဆိုတဲ႕ထဲမွာ အသားေလး၊ ငါးေလး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးက ေရာကာ ေႏွာကာနဲ႕ မွန္မွန္စားေနရတာကိုး။ မစားႏိုင္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဒါေတြမပါေတာ႕ နပ္လဲ မမွန္ေတာ႕။ ကေလးေရာ လူၾကီးေရာ ပိန္လာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕လာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

ေဟာဒီသမီးဟာ စေနသမီး မဟုတ္ေပမယ္႕ခိုက္ေတာ႕ အေတာ္ခိုက္တဲ႕ဟာမေလး။ သင္းေလးကိုယ္၀န္ရွိခါစမွာ သင္းအေဖက ေဖာက္လာတယ္ေလ။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ အရက္ေသာက္တတ္လာတာ။ အလုပ္ကအျပန္ လမ္းေကြ႕ အရက္ပုန္းဆိုင္ေလးေတြမွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ ေနရင္း ထိုင္ရင္း စြဲသြားတာ။ မေသာက္ရ မေနႏိုင္ေတာ႕ဘူး။

မေအးသန္း ေျပာပါတယ္။ ေခ်ာ႕ကာတစ္မ်ိဳး ေခ်ာက္ကာ တစ္မ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရဘူး။ ညေနတိုင္ဆို မွန္လာတာပဲ။ ဒီေတာ႕ စီးပြားေရးက ထိခိုက္ေရာ။ အလုပ္ရွင္က ေသာက္တတ္မွန္းသိေတာ႕ သိပ္မခိုင္းခ်င္ေတာ႕ဘူး။ အရက္ဖိုး ပိုက္ဆံကလဲ တစ္လံုးကို အနည္းဆံုး တစ္ဆယ္ေတာ႕ ေပးရတာ။ အျမည္းဖိုးနဲ႕ ဘာနဲ႕ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သူ အရက္ေသာက္တာကိုက ဆယ္႕ႏွစ္က်ပ္ေလာက္ကုန္ေနျပီ။

ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အရက္ဖိုးက ပိုမွ ေပးတဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႕ မေအးသန္း ဘယ္လိုလုပ္ စား၀တ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေတာ႕ မလဲ။

မေအးသန္းမွာ ကိုယ္၀န္ကလဲ ရွိကာစ၊ ဟိုဟာ စားခ်င္၊ ဒီဟာ စားခ်င္နဲ႕ကျဖစ္၊ ပိုက္ဆံကမရွိေတာ႕ ဘယ္စားရမတုန္း။ က်ိတ္မွိတ္ေနျပီး ဟိုအခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေလး၊ ဆီးထုပ္ေလးနဲ႕ ျပီးရေတာ႕တာပဲ။ ဘာေဆးဘာ၀ါးမွလဲ မေသာက္ရဘူး။ ကုိယ္ငွားေနတဲ႕ အိမ္ကေလး လခ ငါးဆယ္ကိုေတာင္ မေပးႏိုင္တာမ်ားလို႕ ခဏခဏ အိမ္ရွငကို ေတာင္းပန္လႊတ္ရတာ။

အံမေလး အရင္တုန္းက အေမတို႕ေျပာတဲ႕ လူရိုး တုတ္ထုိးၾကီးကေတာ႕ သူစြဲမိစြဲရာ စြဲေနျပီ အေမေရလို႕ သြားေလသူ အေမ႕ကို တ တျပီး မေအးသန္း ေအာ္ငိုရတာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္။

ေၾသာ္...ဟုတ္ပါတယ္။ အရင္တုန္း ကေတာ႕ တကယ္႕ကို ရိုးပါတယ္။ မိဘက ေပးစားလို႕ ယူလိုက္ရတာ ဆိုေပမယ္႕ မေအးသန္း ကိုယ္တိုင္ကလဲ သေဘာက်ပါတယ္။ မေအးသန္းအေမက ေမာတတ္တဲ႕ ေရာဂါနဲ႕ မမာေတာ႕ မေအးသန္းကို အေစာၾကီး အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခဲ႕တာ၊ မေအးသန္း အိမ္ေထာင္က်ေတာ႕ ႏွစ္ဆယ္႕တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေယာက္်ားက မေအးသန္းထက္ သံုးႏွစ္ၾကီးတယ္။

မေအးသန္းတို႕က ေတာမွာ အလုပ္အကိုင္ ဟန္မက်တာနဲ႕ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္ ရန္ကုန္ တက္လာၾကတာ။ မေအးသန္းေအာက္ အငယ္ညီမက ေတာမွာ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေနရစ္ခဲ႕တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႕ ဒီလိုပဲ ေစ်းေပါေပါေနရာမွာ အိမ္ေလး တစ္ျခမ္းငွားျပီး ေစ်းေလး ဟိုဟာေရာင္း ဒီဟာေရာင္းေပါ႕။ အခု မေအးသန္းတို႕ မိသာစုေနတဲ႕အိမ္ဟာ အေမတို႕ အေဖတို႕ မေသခင္ကတည္းက ငွားေနတဲ႕ အိမ္ပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ေနရင္း ဘာမွမၾကာဘူး၊ အေဖက အပူရွပ္ဖ်ားရာက ျဗဳန္းဆိုေသေရာ။ အို....သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အားငယ္လိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အေမကလဲ မမာနဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ကိုသန္းေအာင္ကို သြားျမင္တာပဲ။

ကိုသန္းေအာင္ကလဲ ေတာကပဲ။ မိဘေတြကလဲ မရွိေတာ႕ဘူး။ ရန္ကုန္မွာ အေဒၚေတြနဲ႕ ကပ္ေနရင္း ဒန္အိုးစက္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနတယ္။ ရိုးတာကလဲ ရိုးတယ္။ အေသာက္အစား၊ အကစားမရွိဘူး။ ရသမွ် ပိုက္ဆံေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထားတယ္တဲ႕။

အဲဒီမွာ အေမက သေဘာက်ျပီး ကိုသန္းေအာင္ အေဒၚေတြနဲ႕ စပ္ဟပ္ေျပာဆိုျပီး မေအးသန္းနဲ႕ ေပးစားေတာ႕တာပဲ။ အေမလဲ မေအးသန္း အိမ္ေထာင္က်ျပီး သိပ္ေတာ႕ မၾကာရွာပါဘူး။ ေျမးဦးေလးေတာင္ ခ်ီမသြားရဘူး။ အေဖ႕ေနာက္ လုိက္သြားေတာ႕တာပဲ။

ေၾသာ္....အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ႕ ေမာင္မင္းၾကီးသား ေတာ္ရွာပါတယ္။ အားမငယ္နဲ႕ စိတ္မည္စနဲ႕၊ ငါရွာေကြ်းပါ႕မယ္၊ မင္း စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနတဲ႕၊ တဖြဖြ ေျပာျပီး အလုပ္လဲ ၾကိဳးစားလုပ္ပါတယ္။ အၾကီးေကာင္ ကိုယ္၀န္လဲ လြယ္ထားရတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုေတာ႕ မေအးသန္းကို ပိုျပီး ဂရုစိုုက္တယ္။

သူက မေသာက္မစားဘဲ ရသမွ်ပိုက္ဆံ မိန္းမ လက္ထဲအပ္ေတာ႕ မေအးသန္း ခ်ဥ္ျခင္းတပ္သမွ် ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေလးအစ ဆီးသီးေလးအစ၊ လိေမၼာ္သီးေလး အစ စားခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္စားႏုိင္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီတုန္းက ကိုသန္းေအာင္ရတဲ႕ ဆယ္႕ငါးက်ပ္ေလာက္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး သံုးႏိုင္တယ္။

စားစရိတ္တစ္ေန႕တာ တစ္ဆယ္ေလာက္နဲ႕ ရေသးတယ္။ ဘယ္...ခုေတာ႕ တစ္ေန႕ ႏွစ္ထပ္ေလာက္မွ်ရမယ္႕ စားအိုးကို သူ႕အရက္ဖိုးႏႈတ္ေတာ႕ မေအးသန္းေတာ႕ ဘယ္လိုလုပ္စားေတာ႕မလဲ။

သား အၾကီးေကာင္ကိုလဲ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ထားမယ္ကြ၊ ဘာကြနဲ႕ ေလလံုးကေတာ႕ ထြားပါတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေက်ာင္းထားရမယ္႕အရြယ္လဲေရာက္ေရာ သင္းက ေဖာက္ေရာ။ ခုေတာ႕ ေက်ာင္းလဲ လိုက္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ ကေလးလဲ ဘာစာမွ မတတ္ေတာ႕ဘူး။ ျပီးေတာ႕ သင္းက ေသာက္လို႕လဲ၀ေရာ မျပန္လမ္းျမန္းေရာ။

မေအးသန္းတို႕ သားအမိတစ္ေတြကို ဒုကၡနဲ႕ ထားခဲ႕ေရာ။ အို....ေျပာရေစေတာ႕။ အျဖစ္ဆိုးပံုမ်ား။ သူ႕ကို သျဂၤိဳဟ္တာေတာင္ အရပ္က ၀ိုင္း၀န္းၾကလို႕၊ ႏို႕မုိ႕သာေတာ႕ သင္းခ်ိဳင္းမွာ ဒီအတိုင္းသြားပစ္ရမယ္႕ပံုမိ်ဳး။

သူေသရတာကလဲ အဲဒီ အရက္က သတ္လို႕ပဲ။ အရက္ကို တအားေသာက္ျပီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ႕ ကားဂိတ္က အုတ္သမံတလင္းေပၚမွာ ထိုးအိပ္လိုက္တာ မနက္က်ေတာ႕ ေသေနေရာ။ မေအးသန္းမယ္ ညအိမ္မျပန္လာေတာ႕ စိတ္ပူျပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။

မနက္အေစာၾကီး သူမ်ားလာေျပာေတာ႕မွ သိေတာ႕တယ္။ ရုတ္တရက္ မေအးသန္း ငို္ေတာင္ မငိုႏိုင္ဘူး။ ရင္ဆိုင္ရမယ္႕ ဒုကၡေတြကို ေတြးျပီး ေၾကာက္သြားတာ။ အၾကီးေကာင္ တအီအီ ငိုေနတာကိုေတာင္ စိတ္တိုျပီး ပထ ရိုက္မိေသးတယ္။

သူ႕အေလာင္း ဒီေန႕ေျမက်တယ္။ ေနာက္ေန႕ မေအးသန္း ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ ထမင္းရွာစားဖို႕လုပ္ရေတာ႕တာပဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ မိန္းမတို႕ တတ္အပ္တဲ႕  အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပါ႕။ အ၀တ္ေလ်ွာ္တာက ရတာေလးနဲ႕ သားအမိသံုးေယာက္ ငတ္တစ္လွည္႕ ျပတ္တစ္လွည္႕ပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္မ မာလာခိုင္ကလဲ တအား ခ်ဳဴ ခ်ာတယ္။ ခဏ ခဏ ၀မ္းေလ်ွာ္လိုက္၊ ဖ်ားလိုက္နဲ႕ ေမြးကတည္းက ခ်ဴ ခ်ာတာပါေလ။

ကေလးကို က်န္းမာေရးဌာန သြားျပေတာ႕ က်န္းမာေရးဌာနက ကေလးမွာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ ေရာဂါျဖစ္ေနျပီတဲ႕။ ေမြးတုန္းက ကေလး ေပါင္ခ်ိန္ေတြ ဘာေတြ ေမးျပီး မိခင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ဘ၀မွာကတည္းက အာဟာရျပည္႕၀ေအာင္ မစားလို႕ ကေလးမွာ လာျဖစ္တာတဲ႕။

ေၾသာ္....မေအးသန္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္တုန္းက အာဟာရျပည္႕၀ေအာင္ မစားရတာလဲမေျပာနဲ႕ေလ။ ပိုက္ဆံမွ မရွိတာ၊ စားမွ မစားႏိုင္တာ။ ကိုယ္ေတာ္ၾကီး အရက္ဖိုးကပိုမွ ျဖစ္သလို စားေနရတဲ႕အခ်ိန္။ ကေလးကို က်န္းမာေရးဌာနက ေကြ်းတာကိုလဲ လာစားတဲ႕။ အဲဒီတုန္္းက ေဆးရံုေတြ၊ က်န္းမာေရးဌာနေတြမွာ အာဟာရေတြ ေကြ်းေသးတယ္။ ပဲဟင္းနဲ႕ ထမင္းေကြ်းတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းကလဲ အၾကီးေကာင္နဲ႕ လႊတ္ရတာပဲ။ မေအးသန္း မွာေတာ႕ မွာပါတယ္။ အၾကီးေကာင္ကုိ၊ နင္ ခ်ည္းေတာ႕ မစားနဲ႕၊ မွ်စားလို႕။


အဲဒီလို သြား၊ သြားေနရင္းက ကေလးက ၀က္သက္ေတြ ေပါက္ျပီး တက္တာ၊ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္။ အသက္ျပင္းမ၊ အသက္ျပင္းမ အဲဒီတုန္းက ေသမလို႕၊ ေဆးရံုအခ်ိန္မီေရာက္သြားလို႕၊ ေဆးရံုတက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဆးရံုမွာ သားအမိသံုးေယာက္စလံုး သြားေနရတာေပါ႕။ ေဆးရံုက အျခားလူနာေတြရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥ အလုပ္ေတြကို မေအးသန္း လုပ္ေပးျပီး ထမင္းစားဖို႕ ရွာရတယ္။

မဆိုးဘူးရယ္၊ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ပိုက္ဆံေလး ငါးက်ပ္ေလာက္ရတယ္၊ ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္း အက်န္ေလးေတြပဲ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ စားရတယ္။ အကၤီ် အ၀တ္အစား အေဟာင္းေလးေတြလဲ ရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ကို ေဆးရံုမွာ ပိုၾကာသြားတာ။ အဲဒီတုန္းက ေဆးရံုမွ ေကြ်းတဲ႕ အာဟာရခ်က္တာတို႕ ဘာတို႕မွာလဲ မေအးသန္းက ခိုင္းသမွ် ၀ိုင္းလုပ္ေပးေတာ႕ ဆရာမေတြကလဲ မေအးသန္းကို ခင္ၾကတယ္။ သနားၾကတယ္။

ေနာက္ ကေလးေဆးရံုက ဆင္းေတာ႕လဲ ေဆးရံုမွာ အာဟာရလာစား၊ အိုပီဒီ လာျပတဲ႕။ ကေလးေရာဂါေပ်ာက္သြားေအာင္ အိမ္ကလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ေအာင္ေကြ်းတဲ႕။ အိမ္ကေတာ႕ ၀ေအာင္ ဘယ္ေကြ်းႏုိင္ပါ႕မလဲ။ ေဆးရံုပဲသြားေကြ်းရတာပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ေနာက္တစ္ခါ မာလာခိုင္ ၀မ္းေလွ်ာလို႕ ေဆးရံုတက္ရေတာ႕ ေဆးရံုမွာ အာဟာရ မေကြ်းေတာ႕ဘူး။ လြန္ခဲ႕တဲ႕ သံုးေလးလေလာက္ကေပါ႕။ အဲဒီအေခါက္မွာ မာလာခိုင္ ပေထြးျဖစ္မယ္႕ သူနဲ႕ မေအးသန္း ေတြ႕ၾကတာပဲ။