အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၇

အပိုင္း(၇)


သူ႕နာမည္က ကိုေက်ာ္ေမာင္တဲ႕။ မိန္းမဆံုးျပီး မီးတြင္းထဲ ခ်န္ထားခဲ႕တဲ႕ ဆယ္႕ငါးရက္သားေလးနဲ႕ ေဆးရံုလာတက္တာ၊  သူ႕ကေလးကလဲ မာလာခိုင္လိုပဲ၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ ေရာဂါျဖစ္တာတဲ႕။ သူ႕မွာ ကေလးကို မေပြ႕တတ္၊ မခ်ီိတတ္၊ ေယာင္တိ ေယာင္အနဲ႕။ ဘာကို ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ပုဆိုးမႏိုင္၊ ပဝါမႏိုင္နဲ႕၊ မေအးသန္းမွာ ခုတင္ခ်င္းကပ္ရက္ျဖစ္ေနေတာ႕ မေနသာေတာ႕ဘူး၊ ဝင္ေျပာ ဝင္လုပ္ေပးမိတယ္။ ျပီးေတာ႕ မေအးသန္းက ေဆးရံုလူလည္ ျဖစ္ေနျပီေလ။

ေဆးရံုမွာ သူမသိတာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ႕ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဘယ္လိုကိုင္ ဘယ္သြားနဲ႕ ညႊန္ၾကားတယ္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကလည္း ေျမဝယ္မက် နားေထာင္တယ္။ မေအးသန္းရွိလို႕သာဆိုျပီး ေက်းဇူးေတြတင္ေနတယ္။

ေန႕ခင္းဘက္ဆို ကေလးကို မေအးသန္းအပ္ျပီး အလုပ္သြားလုပ္လို႕ ရတယ္ေလ။ သူ႕အလုပ္က ေဆးဆိုးပန္းရိုက္အလုပ္တဲ႕။ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ရတယ္တဲ႕။ သူညေန ျပန္လာရင္ မေအးသန္းတို႕အတြက္ပါ မုန္႕ေလး ဟင္းေလး ဝယ္လာတတ္တယ္။ ညဘက္ က်ေတာ႕လဲ ကေလးကို မေအးသန္းအပ္ျပီး သူက မေအးသန္း သားအၾကီးေကာင္နဲ႕ ေယာက္်ားခန္းမွာ သြားအိပ္ေရာ၊ အံမယ္၊ ဟန္ကိုက်လို႕။

မေအးသန္းလဲ ေစသနာနဲ႕ ကေလးကို ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုေပးပါတယ္၊ မာလာခိုင္နဲ႕ ႏုိ႕ေတာင္ မွ်တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ေဆးရံုက ဆင္းေတာ႕ မေအးသန္းက အရင္ဆင္းခဲ႕ရတယ္။ သူတို႕သားအဖ က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္႕မွာ ဝမ္းပန္းတနည္းျဖစ္လို႕၊ မေအးသန္းရဲ႕ အိမ္လိပ္စာလဲ ေတာင္းထားလိုက္တယ္။ မေအးသန္းလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး။

 မွန္တာေျပာတာပါ။ စိတ္ထဲကလဲ မသိမသာ အားကိုးမိတယ္။ သူက ေျပာျပတာကိုး။ သူ႕ေဆးဆိုး ပန္းရိုက္လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို။ တစ္ေန႕ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ရတယ္၊ မေအးသန္းတို႕ မိန္းမေတြလဲ ဝင္လုပ္လို႕ရတယ္။ တစ္ဆယ္ ဆယ္႕ငါးက်ပ္ေတာ႕ စီတာပဲတဲ႕။ ဘယ္ဆိုးမလဲ၊ ထမင္းနပ္မွန္ႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ႕ သူကလဲ တစ္ေကာင္ၾကြက္။ အစ္မအိမ္မွာ ကပ္ေနတာ၊ ကေလးကလဲ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။

ဒါက မေအးသန္း ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ စိတ္ကူးယဥ္တာပါ။ ဟိုဘက္က ဘယ္လိုဆိုတာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ေယာက္်ားေတြ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေတာ႕ သိတာေပါ႕။ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမပဲေလ။ ကိုေက်ာ္ေမာင္က မေအးသန္းအေၾကာင္းေမးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။ လင္သား မရွိဘဲ ေနရတဲ႕မိန္းမ မတင္႕တယ္ဘူးဆိုတဲ႕ အေၾကာင္းေျပာတာ။ ျပီးေတာ႕ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ႕ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ သြားေလသူ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႕ မေအးသန္းနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ဗ် ဆိုတာေတြကလဲ ပါေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ မေအးသန္း ေဆးရံုက ဆင္းလာခဲ႕ေတာ႕ သူတို႕ သားအဖ က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ႕ ေဆးရံု အိုပီဒီကို မေအးသန္း သြားေတာ႕ သူတို႕ သားအဖကို သြားၾကည္႕တယ္။ မရွိေတာ႕ဘူး၊ ေဆးရံုက ဆင္းသြားျပီတဲ႕၊ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာင္ ရွိျပီတဲ႕။ ေနာက္ တစ္လေလာက္လဲ ေနေရာ မေမ််ာ္လင္႕ဘဲ မေအးသန္း အိမ္ကို ကိုေက်ာ္ေမာင္ ေပါက္ခ်လာတယ္။

မေအးသန္းက အိမ္မွာ မရွိဘူး၊ အရပ္ထဲမွာ အဝတ္သြားေလွ်ာ္ေနတာ။ အၾကီးေကာင္လိုက္လာျပီး "အေမ ေဆးရံုတုန္းက ေတြ႕တဲ႕ဦး လိုက္လာတယ္" လို႕ လာေျပာေတာ႕ မေအးသန္းမယ္ ကတုန္ကယင္ၾကီးေတာင္ ျဖစ္လို႕။ ေလွ်ာ္လက္စ အဝတ္ေတြကို ျမန္ျမန္ေလွ်ာ္ျပီး အိမ္ျပန္လာေတာ႕ ကိုေက်ာ္ေမာင္က သမီးမာလာခို္င္ကို ခ်ီလို႕ ေစာင္႕ေနတယ္။

မေအးသန္းကို ျမင္ေတာ႕

"မေအးသန္းေရ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကေလးခ်ီတတ္ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္႕ သားေလးလဲ ဆံုးေရာ"

"ေဟာေတာ႕"

မေအးသန္း မ်က္ရည္က က်မိေရာ။ ကိုယ္ေပြ႕ေပြ႕ ပိုက္ပိုက္လုပ္ျပီး ႏုိ႕တိုက္လိုက္ရတဲ႕ ကေလးေလးဆိုေတာ႕ တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေဆးရံုက ဆင္းျပီး ျပန္လာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္လာသတဲ႕။

ဒါေပမယ္႕ ေနာက္ရက္ေတြက် ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္မယ္႕သူ မရွိေတာ႕ ႏို႕စို႕ရတစ္ခ်က္၊ မစို႕ရတစ္ခ်က္နဲ႕ပဲ ျပန္ပိန္သြားျပီး အသား ျပန္၀ါလာတယ္ တဲ႕။ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကလဲ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ဆိုေတာ႕ ေဆးရံု အုိပီဒီကိုလဲ တစ္ေခါက္မွ ျပန္လာမျပရဘူးတဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ ဆံုးသြားတာေပါ႕။

ကိုေက်ာ္ေမာင္ကေတာ႕ မ်က္ရည္ေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႕ ေျပာတယ္။

"ဝဋ္ကြ်တ္တာေပါ႕ဗ်ာ၊ ဒီထက္ပို အသက္ရွည္ရင္ ပိုျပီး ဒုကၡေရာက္ဖို႕ပဲ ရွိတယ္"

တိုတုိေျပာၾကစို႕ဆိုရင္ အဲဒီေန႕ကစျပီး ကိုေက်ာ္ေမာင္ မေအးသန္းတို႕အိမ္ကို မၾကာခဏ လာရင္း လာရင္းကပဲ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ယူျဖစ္သြားၾကတာပဲ၊ ယူတဲ႕ေန႕က ကိုေက်ာ္ေမာင္ ၾကံဳး၀ါးတယ္။

"မေအးသန္းေရ...ငါတို႕ ေနာက္ရလာမယ္႕ ကေလးေတြ က်ရင္ အဲဒီ အာဟာရခ်ိဳဳ႕တဲ႕ ေရာဂါဆိုတာ မျဖစ္ေစရဘူးကြ၊ ငါၾကိဳးစားမယ္"

တကယ္လဲ ကိုေက်ာ္ေမာင္ ၾကိဳးစားရွာပါတယ္။ ေသာက္တာ စားတာလဲ သိပ္မရွိရွာပါဘူး။ မေအးသန္းကိုလဲ အ၀တ္မေလွ်ာ္နဲ႕ေတာ႕တဲ႕၊ သူ႕ဆရာအိမ္မွာ အလုပ္ေျပာေပးမယ္တဲ႕။ မေအးသန္းမွာ ဝမ္းသာလို႕ ေကာင္းတုန္း ကုသုိလ္ကံမ်ားဆိုးခ်င္ေတာ႕  မေအးသန္းနဲ႕ ရျပီး ငါးရက္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္၊ အလုပ္မွ လက္ကို ေရေႏြးပူေလာင္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မ်ားသြားတယ္။

အသားနီေတြကို လန္သြားတာပဲ။ ေဆးဖိုးဝါးခကိုေတာ႕ သူ႕ဆရာကေပးလို႕ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူ႕ေဆးဖိုးဝါးခကို ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ႕ထဲ ထည္႕ေနရေတာ႕ အနာက ေပ်ာက္ဖို႕ၾကာေနရတာေပါ႕။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အလုပ္ဆင္းႏုိင္ဖို႕ မလြယ္ေတာ႕ဘူး။

ခုေတာ႕ မေအးသန္း အဝတ္ပဲ ဆက္ေလွ်ာ္ေနရတာေပါ႕။ အသက္ရွဴ ေလးေခ်ာင္ေတာ႕မဟဲ႕လို႕ ဝမ္းသာေနကာမွ ျဖစ္ရတယ္။ အားကိုးရမလားလို႕ ေနာက္လင္ယူလိုက္ပါတယ္။ စကတည္းက ကိုယ္က ျပန္လုပ္ေကြ်းရကိန္းဆိုက္ေနျပီ။ အင္းပါေလ...လက္ေကာင္းသြားရင္ေတာ႕ သူအလုပ္ျပန္ဝင္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီက် ေျပလည္သြားမွာပါ။ ေျပလည္သြားရင္ေတာ႕ အၾကီးေကာင္ကို ကေလးနဲ႕ မလႊတ္ေတာ႕ပါဘူး။ မေအးသန္းကိုယ္တိုင္ ကေလးနဲ႕လာျပီး က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါ႕မယ္။

ခုေလာေလာဆယ္ မေျပလည္ေသးတဲ႕ အခ်ိန္ကေတာ႕ အၾကီးေကာင္လို ကေလးမေျပာနဲ႕ မေအးသန္းေတာင္ စားခ်င္တယ္။ ဆာတာကိုး။ ဗိုက္ထဲက ပိုးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ ထၾကြ ေသာင္းက်န္းတဲ႕ဒဏ္ကိုေတာ႕ ဘယ္သူမွ မခံႏိုင္ဘူး။

"အစ္မေလး....ကြ်န္မကေလးက အနီလား..အဝါလားဟင္"

"ကြ်န္မကေလးက အဝါထဲ ေရာက္လာပလား၊ ဟုတ္လား"

"ကြ်န္မကေလး အစိမ္းထဲ မေရာက္ေသးဘူးလားဟင္"

ကတ္ျပားေတြ ေရးေနတဲ႕ အမ်ိးသမီးေလးကို အလုအယက္ဝိုင္းေမးေနၾကတဲ႕ မိန္းမေတြကို မေအးသန္း ေငးၾကည္႕ေနမိတယ္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးက အနီလို႕ ေျပာလိုက္ရင္ မ်က္ႏွာငယ္သြားၾကျပီး၊ အဝါလို႕ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ႕ မ်က္ႏွာေတြက ဝင္းသြားၾကတယ္။ ေက်နပ္သြားၾကတယ္။

အစိမ္းလို႕ေတာ႕ တစ္ေယာက္မွကို ေျပာသံ မၾကားရဘူး။ အစိမ္းဆိုရင္ေတာ႕ မေအေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္သြားၾကမွာပဲ။ ေၾသာ္...မေအပဲေလ၊ ကိုယ္ကေမြးထုတ္တဲ႕ ကိုယ္႕သားသမီး ေနေကာင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ ဝမ္းမသာဘဲ ေနပါ႕မလဲ။

မေအးသန္း ရင္ခြင္ထဲက ကေလးကို ငံု႕ၾကည္႕မိတယ္။ ငါ႕သမီးေလးက 'အနီ' ထဲမွာပဲတဲ႕။ အဝါေတာင္ မေရာက္ေသးရွာဘူး။  ပိန္လိုက္တာလဲ မ်က္တြင္းေလးေတြ ခ်ိဳင္႕၀င္ျပီး မ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးထြက္ေနျပီ။ အသားေလးေတြကလဲ ေပ်ာ႕လြန္းလို႕ တြဲေတာင္က်ေတာ႕မယ္။ အင္း...ကိုေက်ာ္ေမာင္ ေနေကာင္းျပီး အလုပ္ျပန္ဆင္းႏုိင္ရင္ေတာင္ ငါ႕သမီးေလးကို ငါဂရုစိုက္မယ္၊ အစိမ္း ျဖစ္သြားေအာင္ ငါဂရုစိုက္မယ္။

ကေလးရဲ႕ ေလ်ာ႕ေနတဲ႕ ပါးေလးေတြကို ပြတ္သပ္လိုက္ျပီး မေအးသန္း ၾကံဳး၀ါးရင္း သက္ျပင္းတခ်က္ကို ခ်မိလိုက္ျပန္တယ္။ အင္း.... ဒီလို သမီးေလးကို ေဆးရံု ခဏခဏသြား၊ ခဏခဏ တက္ရတုန္းကလဲ ဒီလိုပဲ ငါၾကံဳး၀ါး ဖူးတာပဲ။ ေဆးရံုက ဂရုစိုက္ေပးလို႕ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာတဲ႕ သမီးေလးကိုၾကည္႕ျပီး သမီးေလး ျပန္ပိန္မသြားေအာင္ ဒီလို စိုစိုျပည္ျပည္ေလးအတိုင္းေနေအာင္ ဂရုစိုက္မယ္လို႕ ငါၾကံဳး၀ါးဖူးတာပဲ။

ဒါေပမယ္႕ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႕အခါက်ေတာ႕လဲ ဘယ္လိုပဲ ဂရုစိုက္ခ်င္ခ်င္၊ မေကြ်းႏုိင္၊ မေမြးႏုိင္ျပန္ေတာ႕လဲ ဒီလိုပဲ ဒံုရင္း ဒံုရင္း ျပန္ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကေလးက ျပန္ပိန္ရတာပဲ။ ျပန္ျပီး အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ျဖစ္ရရွာတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး အရင္လိုပဲ ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါျဖစ္ျပီး ေဆးရံုျပန္ေျပးရတာပဲ။

'ကဲ...ကဲ...ခဏေလး....ခဏေလး၊ မိခင္နဲ႕ ကေလးေတြ အားလံုး ဒီကိုလာၾကပါဦး၊ ဒီနားမွာ လာစုၾကပါဦး'

ေဆးေပးတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက လက္ကေလးကာျပီး ေအာ္ေခၚေနျပန္ျပီ။ ထမင္းေကြ်းေတာ႕မွာလား မသိဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ နားကို မိခင္နဲ႕ ကေလးေတြ အားလံုး စုရံုးလာၾကတယ္။

'ကဲ......ကိုယ္႕ကေလးနဲ႕ကိုယ္ ခဏေလး ထုိင္ၾကပါေနာ္၊ ေျပာစရာေလးေတြ ရွိလုိ႕၊ ဒါနားေထာင္ျပီးမွ  ထမင္းစားမယ္ေနာ္၊ ခဏေလးပါ၊ မၾကာပါဘူး'

အမ်ိဳးသမီးေလးက လက္ကိုင္ပု၀ါေလးနဲ႕ နဖူးက ေခြ်းေတြကို တို႕သုတ္ရင္း စာရြက္ တစ္ရြက္ကို ျဖန္႕ၾကည္႕ေနတယ္။ မေအးသန္းေဘးက ပိန္လွီမည္းညစ္ေနတဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေပြ႕ထားတဲ႕ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္က ရႈံ႕မဲ႕ျပီး 'ဟိုဟာေတြ ေျပာမလုိ႕နဲ႕တူတယ္၊ ဒုကၡပဲ၊ ဗိုက္က ဆာလွျပီ' တဲ႕။

မေအးသန္႕ၾကည္႕ေနတာကို အဘြားၾကီးေဘးက မည္းမည္းပိန္ပိန္ မိန္းမက  ရွက္သလို မ်က္ႏွာနဲ႕ အဘြားၾကီးကို တံေတာင္နဲ႕ တြက္ရင္း.....

'ရွင္ၾကီး ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ မရွက္ဘူးလား၊ သူမ်ားေတြ ၾကည္႕ေနတယ္'

အဘြားၾကီးကေတာ႕ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ေဘးက မိန္းမကို အေရးမလုပ္ဘူး။ တံေတာင္နဲ႕ တြက္တဲ႕လက္ကိုလဲ ဖတ္ခနဲ ရိုက္ခ်တယ္။ ဟိုမိန္းမက မေက်မနပ္ မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း ဆက္ျပီး ေျပာတယ္။

'သူ႕ကို ဘယ္သူက ေကြ်းမွာမို႕လို႕ ဒီေလာက္ ငတ္ၾကီး က်ေနတယ္ မသိဘူး၊ ထြီ....ရြံလိုက္တာ'

'ဟဲ႕ေကာင္မ နင္႕ပါးစပ္ ပိတ္ထား'

အမယ္ေလး၊ အဘြားၾကီး ေအာ္လိုက္တာ အားလံုးကို လန္႕သြားတာပဲ။ အသံက က်ယ္သလား မေမးနဲ႕၊ ပြစိပြစိေျပာေနတဲ႕ မိန္းမေတြ အသံျငိမ္သြားျပီး စာရြက္ဖတ္ေနတဲ႕ ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလးကလဲ စိတ္ပ်က္တဲ႕ ပံုစံနဲ႕ လွမ္းၾကည္႕တယ္။

'ကဲ ဘယ္လိုလဲ မခ််ိဳသန္းတို႕ သမီးေယာကၡမ၊ ကြ်န္မ ခဏခဏ ေျပာတယ္၊ ဒီေနရာဟာ ရွင္တုိ႕ သမီးေယာကၡမရန္ျဖစ္ရမယ္႕ ေနရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ၊ဘယ္လိုေျပာေျပာမရဘူး။ ကြ်န္မ ေမတၱာရပ္ခံေနတာ၊ ေျပာလို႕မွ မရရင္ သြားၾကပါ၊ အျပင္မွာသြား ရန္ျဖစ္ၾကပါ၊ ျပီးေတာ႕မွ ျပန္လာခဲ႕ၾကေနာ္၊ ဒါပဲ ကြ်န္မေျပာတတ္တယ္'

'လူၾကီးကို လူၾကီးမွန္း မသိဘဲ မိုက္ရိုင္းတဲ႕ေကာင္မ'

'ေအာင္မယ္ က်ဳပ္က မမိုက္ရိုင္းဘူး၊ ရွင္ကေကာ လူၾကီးျပီး အခ်ိန္စီးလို႕လား၊ အတၱေဘာမၾကီး'

'ကဲ....မခ်ိဳသန္း၊ ကြ်န္မေျပာတာ နားမေထာင္ဘူးလား ဟုတ္လား။ ဒီလုိဆို ကြ်န္မ လူၾကီးေတြ ျပန္တိုင္မွာေနာ္၊ လူၾကီးေတြသိလို႕ ဒီကို ထမင္းလာမစားရေတာ႕ဘူးဆိုရင္ ကြ်န္မ အဆိုး မဆိုနဲ႕၊ ဟုတ္လား'

ထမင္းနဲ႕ေျခာက္မွပဲ သမီးေယာကၡမ ႏွစ္ေယာက္ျငိမ္သြားၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကေတာ႕ စူပုတ္ထားလိုက္ၾကတာ။ ေနာက္နားဆီက မိန္းမေတြကေတာ႕ အဘြားၾကီးကိုပဲ မေကာင္းေျပာေနၾကတယ္။

ဒါကေတာ႕ ေသခ်ာတယ္၊ တုိင္ပင္စရာမလိုဘူး၊ ေယာကၡမကိုယ္စီရွိၾကတဲ႕ မိန္းမေတြပီပီ အဘြားၾကီးကိုပဲ ၀ိုင္းေျပာမွာပဲ။ မေအးသန္းကေတာ႕ ေယာကၡမႏွစ္ေယာကၡမစလံုး အေစာၾကီးေသၾကတဲ႕ သူေတြဆိုေတာ႕ ေယာကၡမနဲ႕ ရန္မျဖစ္လိုက္ရဘူး။

'အားလံုးနားေထာင္ၾကပါ၊ တျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ အရင္အပတ္ေတြထဲက အစ္မၾကီးတုိ႕ကို ကြ်န္မေျပာခဲ႕တယ္၊ ကိုယ္႕ကေလးေတြကို တကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ခဲ႕ပါလို႕ မွာလိုက္တယ္၊ ဒီကိုလာရင္ ကေလးေတြကို ေရခ်ိဳးခဲ႕ပါ၊ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း၀တ္ခဲ႕ပါ၊ ေျခသည္းလက္သည္း လွီးခဲ႕ပါ၊ ေခါင္းေလးေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕ ဆီေလးဘာေလး လိမ္းေပးျပီး သနပ္ခါးေလးေတြလဲ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းခဲ႕ၾကပါလုိ႕ မွာလိုက္တယ္။

'ဒါမွ ကေလးက စိတ္ၾကည္လင္ျပီး ထမင္းစားတဲ႕အခါ မ်ားမ်ား၀င္မယ္၊ မ်ားမ်ား၀င္ေတာ႕ ကေလး၀လာျပီး အစိမ္းေရာင္ကိုေရာက္မယ္၊ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕တာေပ်ာက္သြားမယ္၊ ေပ်ာက္သြားရင္လဲ ငါးႏွစ္မျပည္႕မခ်င္း ဆက္ေကြ်းမွာပဲေနာ္။'

'ဒါမွ ကေလးက ပို၀လာမယ္၊ ပိုက်န္းမာလာမယ္၊ ငါးႏွစ္ေအာက္ကိုပဲ ကြ်န္မတို႕က ဘာလို႕ေကြ်းမွသလဲဆိုေတာ႕ တစ္ႏွစ္ကေလး ႏွစ္ႏွစ္ကေလးေတြဟာ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ မစားတတ္ေသးဘူး။ လူၾကီးေတြက ဂရုစိုက္ေကြ်းမွ အာဟာရျပည္႕၀မွာ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီအရြယ္ေတြမွာ ဂရုမစိုက္ဘဲေနလိုက္ရင္ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ ျဖစ္ေတာ႕တာပဲ။ တစ္ႏွစ္ကေလး ႏွစ္ႏွစ္ကေလးဟာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ အျဖစ္ဆံုးပဲ။'

'ငါးႏွစ္အရြယ္ကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘာသာ၀ေအာင္စားျပီး ကိုယ္ဆာရင္ ဆာသလို လူၾကီးကိုလဲ ေတာင္းတတ္ျပီ။ အစားစံုလဲ စားလို႕ရေတာ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႕ဘူး၊ ဒီေတာ႕......'

တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးေလးက ခဏနားျပီး စာရြက္ေတြကို ျပန္ၾကည္႕တယ္။ ငါးႏွစ္ အရြယ္ကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ ၀ေအာင္စားတတ္ျပီ၊ လူၾကီးေတြကိုလဲ ဆာရင္ေတာင္းတတ္ျပီတဲ႕၊ ေၾသာ္....၀ေအာင္စားတတ္ေပမယ္႕ ၀ေအာင္စားဖို႕ စားစရာမ်ား မရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ပါ႕မလဲကြယ္၊ ဆာလို႕ လူၾကီးေတြကိုေတာင္းေပမယ္႕ လူၾကီးေတြမွာ ေကြ်းစရာ မရွိရင္ေတာ႕ေကာ ဘယ္႕ႏွယ္ လုပ္ရပါ့။

ဒါေၾကာင္႕မို႕လို႕ ဒီနားပတ္၀န္းက်င္မွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ကေလးေတြ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနၾကတာေပါ႕။ အိမ္က သား အၾကီးေကာင္ ငါးႏွစ္။ ဒါေၾကာင္႕မို႕လို႕ ဒီမွာ ကေလးရဲ႕ ထမင္းဟင္းေတြကို စားပစ္တာေပါ႕။

ေကြ်းတဲ႕ေမြးတဲ႕ဘက္က ေျပာေတာ႕လဲ မွန္တာပဲ။ အင္း... မေအးသန္း ေတြးသလိုသာ စားခ်င္တဲ႕ လူေတြ၊ မစားႏုိင္တဲ႕ လူေတြ အကုန္လံုးသာ ေကြ်းရမယ္ဆိုရင္ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ေတြတင္မက မေအးသန္းတို႕ လူၾကီးေတြပါ အမ်ားၾကီး ေအာတုိက္လာကုန္ၾကမွာေပါ႕ေနာ္။ တစ္ေန႕ ေကြ်းေမြးစရိတ္က နည္းတာမွတ္လို႕၊ ဘယ္ျဖစ္ပါ႕မလဲ။ ဒါေတာင္ ယူနီဆက္က လာေကြ်းလို႕ေနာ္။

'ဒီေတာ႕ ကြ်န္မေျပာမယ္ေနာ္၊ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရးကို ဒီထဲမွာ လုပ္လာတဲ႕ မိခင္ေတြလဲ ရွိတယ္။ လုပ္မလာတဲ႕ မိခင္နဲ႕ ကေလးေတြက မ်ားတယ္။ ဒီေတာ႕ ကြ်န္မ ထပ္ေျပာမယ္။ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရးဟာ က်န္းမာေရးအတြက္ အေရးၾကီးပါတယ္။ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းမႈေၾကာင္႕ ေရာဂါကူစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈကို ကာကြယ္ႏုိင္တယ္။'

'ကေလးေတြကိုလဲ ခုအရြက္ထဲက က်န္းမာေရး အေလ႕အက်င္႕ရေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ္။ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရးမွာ ပထမဆံပင္၊ ဆံပင္ကို ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ ဆံပင္ထားပါ။ အဲဒီဆံပင္ကို မွန္မွန္ေလွ်ာ္ပါ။ သန္းေတြ ဘာေတြ မရွိပါေစနဲ႕။ ဆံပင္ကို ျဖီးတဲ႕အခါမွာလဲ ကိုယ္ပိုင္ဘီးကို သံုးႏုိင္ရမယ္ေနာ္။ဆံပင္ျပီးေတာ႕ မ်က္လံုး။ မ်က္လံုးကို မ်က္ႏွာသစ္တုိင္း ေရသန္႕သန္႕နဲ႕ ဖြင္႕ခ်ီပိတ္ခ်ီေဆးေပးပါ။ မီးခုိး၊ ဖုန္၊ ေနပူ ျပင္းျပင္းေရွာင္ပါ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ၊ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ကိုယ္ပိုင္သံုးပါ။'

'စာဖတ္တဲ႕ အခါမွာလဲ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းေအာက္မွာသာ စာဖတ္ပါေနာ္။ မ်က္စိကိုလဲ ယင္ေကာင္ေတြ ဘာေတြ မနားပါေစနဲ႕။ ဟိုမွာ နံရံေပၚမွာလဲ ပိုစတာေလးေတြ ကပ္ထားတယ္၊ မ်က္လံုးကို သန္႕ရွင္းေအာင္ထားပါ။ ယင္မနားေစရတဲ႕၊ ေတြ႕လား၊ ရုပ္ပံုေလးေတြနဲ႕ ဆိုေတာ႕ ပိုမွတ္မိတယ္။ တျခားပိုစတာေတြကိုေရာ ဒီလာတုိင္းဖတ္ၾကေနာ္'

နံရံေပၚက ပိုစတာေတြကို မေအးသန္း ခုမွပဲ ျမင္ေတာ႕တယ္။ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ရုပ္ပံုေလးေတြနဲ႕။ လုိက္နာႏုိင္ရင္ေတာ႕ ကိုယ္႕ က်န္းမာေရးအတြက္ တကယ္ေကာင္းတာပဲေနာ္။ အင္း....မ်က္ႏွာသစ္တာကို ေရသန္႕နဲ႕ေတာ႕ အျမဲသစ္ပါတယ္။ မ်က္လံုး ဖြင္႕ခ်ီ ပိတ္ခ်ီေတာ႕ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။

အဲ...ငရုတ္သီးေထာင္းလို႕ မေတာ္တဆ ငရုတ္သီးမ်က္လံုးထဲ၀င္ရင္သာ ေရထဲ ေခါင္းစိုက္ျပီး ဖြင္႕ခ်ီပိတ္ခ်ီလုပ္တာ။ မလုပ္ဘူးဆိုတာကလဲ စိတ္ကိုကလဲ မအားလုိ႕ပါ။

မိုးအလင္းမွာ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ပြင္႕တာနဲ႕ ရွာဖုိ႕ေဖြဖို႕၊ ၾကံရ စည္ရ၊ ေတြးေတာရနဲ႕၊ မ်က္ႏွာသစ္တယ္ဆို ျဗန္းျဗန္းနဲ႕၊ ေရနဲ႕ မ်က္ႏွာႏွစ္ခ်က္ေလာက္ပက္၊ ကပ်ာကယာ ပလုပ္က်င္းျပီး ေတြ႕ရာပုဆိုးစုတ္နဲ႕ သုတ္လုိက္တာ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါလဲ အိမ္မွာ စုတ္ျပတ္ေနတဲ႕ တစ္ထည္ပဲရွိတယ္။

ေခ်းကိုက္ျပီး မည္းညစ္ညစ္နဲ႕ အ၀တ္ေလ်ွာ္သည္မ ကိုယ္တုိင္ကို ျဖဴေအာင္ မေလွ်ာ္ႏုိင္ေတာ႕ဘူး။ စာေတြ ဘာေတြ ဖတ္တာကေတာ႕ ရွင္းတယ္။ ဘယ္ေတာ႕မွ မဖတ္ေတာ႕ ေျပာစရာမလိုဘူး။ မီးခိုးတို႕၊ ဖုန္တို႕၊ ေနပူတို႕ကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘ၀လိုမ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လိုေရွာင္ႏုိင္မလဲ။

မ်က္စိကို ယင္ေကာင္မနားဖို႕ကလဲ မလြယ္လုိက္တာ၊ မေအးသန္းတို႕ ေနတဲ႕နားက ဆယ္႕ႏွစ္ရာသီ စိုစြတ္ ေအာက္သိုးေနတာ၊ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြကိုလဲ စည္းကမ္းမရွိပစ္ၾကေတာ႕၊ေႏြ မိုး ေဆာင္း ယင္ကေတာ႕ တေလာင္းေလာင္းပဲ။ မ်က္လံုးမေျပာနဲ႕ ပါးစပ္ေတာင္ စိထားရတာ။

'မ်က္ႏွာသစ္တုိင္းမွာ ႏွာေခါင္းကိုလဲ ေရသန္႕နဲ႕ ေဆးေပးရမယ္။ ႏွပ္ညွစ္ရင္ ကိုယ္ပိုင္ လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႕ ညွစ္ရမယ္၊ ျပီးေတာ႕ ႏွာေခါင္းကို လက္နဲ႕ မကေလာ္ရဘူး၊ ဟို...ပိုစတာမွာလဲ ေရးထားတယ္၊ ႏွာေခါင္းကို လက္ႏွင္ မကေလာ္ပါႏွင္႕ တဲ႕။'

မေအးသန္းနာက စကားကို ေကာင္းေကာင္းနားမေထာင္ပဲ တခ်ိန္လံုး ႏွာေခါင္းကို လက္နဲ႕ ႏိႈက္ေနတဲ႕ ဟိုစြာက်ယ္အဘြားၾကီး၊ ဖ်တ္ဆို ႏွာေခါင္းႏိႈက္တာကို ရပ္လုိက္တယ္။ တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးေလးက မ်က္လ့ုးေ၀႕ၾကည္႕တယ္။

'ျပီးေတာ႕ ခံတြင္းနဲ႕ သြားကို ဂရုစိုက္ရမယ္။ အစာစားျပီးတဲ႕အခါတိုင္း၊ အခ်ိဳစားျပီးတဲ႕အခါတိုင္း အိမ္ရာမ၀င္မီရယ္၊ အိပ္ယာထရယ္၊ ပလုပ္က်င္းေပးရမယ္၊ သြားတုိက္ေပးရမယ္၊ သြားတုိက္တဲ႕အခါ သြားတုိက္ေဆးနဲ႕မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဆား၊ ျပာႏု၊ ဆိုဒါမႈန္႕၊ တမာရိုး၊ အဲဒါေတြနဲ႕လဲ တုိက္လုိ႕ရတယ္။'

'စကားေျပာရင္လည္း ကပ္မေျပာရဘူး၊ တံေတြး စင္တာနဲ႕ ေရာဂါ ကူးစက္ႏုိင္တယ္၊ ဟိုမွာလဲ ေရးထားတယ္ေနာ္....ေတြ႕လား၊ 'စကားေျပာလွ်င္ ကပ္မေျပာရ၊ ခြာေျပာပါ' ၊ 'ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ လက္ကိုင္ပ၀ါသံုးပါ'၊ 'ေနရာတကာ တံေတြး မေထြးရ' တဲ႕။ ခံတြင္းသန္႕ေအာင္ အရည္ရႊမ္းတဲ႕ သစ္သီး၀လံကို စားေပးရမယ္၊ ကြမ္းတို႕ ေဆးတို႕ မငံုရဘူး၊ ကင္ဆာ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး ေရခ်ိဳးတဲ႕အခါမွာ ရာသီဥတုကို လိုက္ျပီး လိုအပ္သလို ခ်ိဳးရမယ္။'

'ေဆာင္းဆို တစ္ခါ၊ ေႏြဆို ႏွစ္ခါေလာက္ေပါ႕၊ ခ်ိဳးတဲ႕အခါ ဆပ္ျပာနဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးအႏွံ႕ တုိက္ခ်ိဳးပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ႕ ဒီ ညႊန္ၾကားခ်က္ထဲမွာေတာ႕ 'လံုသံုးလံု' ေရခ်ိဳးခန္းထားပါတဲ႕။ အရွက္လံု၊ အေအးလံု၊ ေရာဂါလံုတဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မတို႕ဆီမွာ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ ခ်ိဳးႏုိင္တဲ႕လူ အေရအတြက္က အေတာ္နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ႕ ကိုယ္ခ်ိဳးႏုိင္သလို ခ်ိဳးၾကတဲ႕အခါ ဆပ္ျပာေတာ႕ တိုက္ပါ။'

ဒီအခ်က္မွာေတာ႕ မေအးသန္းနဲ႕ အကိုက္ပဲ။ ဆပ္ျပာမွန္မွန္တိုက္ျပီး မေအးသန္း မွန္မွန္ေရခ်ိဳးရတယ္။ ဆပ္ျပာရွားေပမယ္႕ ပူစရာမလုိဘူး၊ ေရရွားေပမယ္႕ ပူစရာမလုိဘူး၊ သူမ်ားအိမ္မွာ အ၀တ္သြားေလွ်ာ္ရင္း တခါတည္း အျပီး ေရမိုးခ်ိဳးခဲ႕တာ၊ ေခါင္းလဲ မွန္မွန္ေလွ်ာ္လုိ႕ရတယ္။

'ေနာက္ ေျခလက္သန္႕ရွင္းေရး၊ လက္သည္း ေျခသည္းရွည္လွ်င္ လွီး၊ ေန႕စဥ္မျငီးေခါငး္ကိုျဖီး ဆိုတာေလ၊ လက္သည္း ေျခသည္းထဲမွာ ေရာဂါ ပိုးမႊား အင္မတန္ ခိုေအာင္းႏုိင္တဲ႕အတြက္ သန္ေကာင္ေရာဂါ၊ အေရျပားေရာဂါ၊ ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ လက္ကိုလဲ အစာမစားမီေဆး၊ အိမ္သာမွ ဆင္းလာတုိင္း ဆပ္ျပာနဲ႕ စင္ေနေအာင္ေဆးရမယ္။'

'ေနာက္ျပီးေတာ႕ ေျခေထာက္ကိုလဲ သန္႕ရွင္းေအာင္ ထားရမယ္။ ဖိနပ္စီးရမယ္၊ ဖိနပ္မစီးဘဲ မေနရဘူး။'

အပိုင္း(၈) ဆက္ရန္..............