အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၈

အပိုင္း(၈)

အမ်ိဳးသမီးေလးက ေျပာရင္း ဟို...မခ်ိဳသန္းဆိုတဲ႕ မိန္းမကို လွမ္းၾကည္႕တယ္။ မခ်ိဳသန္း ေျခေထာက္မွာ ေျခဗလာနဲ႕။

'မခ်ိဳသန္းေနာ္....အျမဲတမ္း ဘယ္ေတာ႕မွ ဖိနပ္မစီးဘူး၊ ဒီအတုိင္းပဲ လာတယ္၊ ဖိနပ္ ဘာျပဳလို႕ မစီးတာလဲ'

'အက်င္႕ျဖစ္ေနလို႕ အစ္မ၊ ကြ်န္မက ေရထမ္းေတာ႕ ဖိနပ္မစီးတာမ်ားတယ္၊ ဒါေၾကာင္႕မို႕ ေမ႕ျပီး မစီးျဖစ္လို႕ပါ'

'ေနာက္ဆို ဖိနပ္စီးခဲ႕ေနာ္၊ ေရထမ္းလဲ ရာဘာ ဖိနပ္ေလး စီးထမ္းေပါ႕၊ သံေတြ ဘာေတြ စူးရင္ ေမးခိုင္ပိုးေတြ ဘာေတြ ၀င္တတ္တယ္၊ ေနာ္.....မခ်ိဳသန္း'

မခ်ိဳသန္း ေခါင္းညိတ္ျပတုန္း သူ႕ေယာကၡမၾကီးရဲ႕ 'အလကား....သူ႕မွာ ဖိနပ္လဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဖိနပ္စီးႏုိင္ေအာင္ ေသာက္လုပ္လဲ ေသာက္ျဖစ္ရွိေအာင္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး' ဆိုတဲ႕ မလိုတမာသံၾကီး ထြက္လာတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ရွက္သြားတဲ႕ မခ်ိဳသန္းက ထဘီတိုတိုျပင္၀တ္ျပီး စိမ္ေခၚလိုက္ေတာ႕တာပဲ။

'သူမ်ား သားသမီးကို မႈိခ်ိဳး မွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာဖို႕ပဲ၊ လာ...လာေလ၊ လာပါ၊ ခ်ိဳသန္း အေၾကာင္းသိသြားေအာင္၊ ထိလိုက္စမ္းပါ၊ အမ်ိဳးယုတ္ၾကီးရဲ႕'

'ေအာင္မယ္.....နင္ကလား၊ ငါ႕ကို'

အဘြားၾကီးကပါ ကေလးေလးကို တြန္းဖယ္ျပီး ထေတာ႕ အားလံုး၀ိုင္းဆြဲၾကရတယ္။ အဘြားၾကီး တြန္းဖယ္ပစ္တဲ႕ ကေလးေရာ၊ မခ်ိဳသန္း ပစ္ခ်ထားတဲ႕ ကေလးေရာ ငိုလိုက္ၾကတာ ကြ်တ္ကြ်တ္ညံသြားတာပဲ။

'ကဲ...ကဲ ေတာ္ၾကပါေတာ႕ မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ႕ လူၾကီးေတြကို တိုင္မွ ျဖစ္ေတာ႕မယ္။ ကဲ....ကဲ ထမင္းစားၾကရေအာင္၊ ထမင္း နာမည္ေခၚတဲ႕လူ၊ ဟိုဘက္ထမင္းပြဲျပင္ထားတဲ႕ဆီကို သြားမယ္ေနာ္၊ ကေလးကို ၀ေအာင္ေကြ်းပါ၊ ထမင္းဟင္း လိုတာေတာင္း ဟုတ္လား'

'မယုယုေမာ္၊ ဦးခင္ေအာင္'

နာမည္ေခၚတဲ႕လူေတြ ထမင္းပြဲျပင္ထားတဲ႕ဆီကို သုတ္သုတ္....သုတ္သုတ္နဲ႕ သြားကုန္ၾကျပီ၊ မေအးသန္း ကိုယ္႕ေခၚသံကို နားစြင္႕ေနတုန္း လူသံုးဆယ္ ျပည္႕သြားတယ္။

ကဲ...ဒီလိုဆို ေအးေအးေဆးေဆး ေနာက္တစ္သုတ္ေစာင္႕ရံုေပါ႕။ မေအးသန္း အုတ္သမံတလင္းေပၚမွာ မာလာခိုင္ေလးကို ခ်ေပးလုိက္တယ္။ ကေလးက မတ္တပ္ ထရပ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရင္း ဖင္ထိုင္ရက္ ျပန္က်သြားတယ္။ မာလာခိုင္ ဆီကို မခ်ိဳသန္းရဲ႕ ကေလးက ေလးဘက္တြားျပီး လာတယ္။

မခ်ိဳသန္းနဲ႕ ေယာကၡမၾကီးကေတာ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေစာင္ေနၾကတုန္း၊ ဆဲဆိုေနၾကတုန္း။ ေယာကၡမၾကီးက ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေထာင္႕မွာ သြားထုိင္ျပီး ပြစိ ပြစိ ေျပာေနတယ္၊ မခ်ိဳသန္းက စူးစူး၀ါး၀ါး မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း...

'အလကား....ဆန္ကုန္ေျမေလးၾကီး၊ သင္း ဘာမွ မသိဘူး၊ စားဖို႕ တစ္ခုပဲ သိတယ္'

'ညည္းက ဘာလို႕ ေခၚလာသလဲ၊ ကိုယ္႕ကေလးကိုယ္ ႏုိင္ေအာင္ မေကြ်းႏုိင္ဘူးလား'

မခ်ိဳသန္းနားက မိန္းမက မဲ႕ကာ ရြဲ႕ကာ ၀င္ေျပာတယ္။ မခ်ိဳသန္းက ေယာကၡမဆီ လွမ္းၾကည္႕ျပီး တံေတြးကို ထြီခနဲ ေထြးလိုက္ျပီး....

'ကြ်န္မ မေခၚပါဘူး အစ္မရယ္၊ သူ႕ဘာသာသူ စားခ်င္လို႕ နင္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာဘူးနဲ႕ ဇြတ္လိုက္လာတာ။ အရင္ကေတာ႕ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကေလးသံုးေယာက္ေကြ်းဖို႕ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ထဲ မႏုိင္လို႕ သူ႕ေခၚလာတာ၊ ခု ဟို တီဘီ ျဖစ္ေနတဲ႕ အလတ္ေကာင္က ဆံုးေတာ႕ အၾကီးနဲ႕ အငယ္ ႏွစ္ေကာင္ ကြ်န္မ ႏုိင္ျပီ၊ မလိုက္ခဲ႕နဲ႕လို႕ ေျပာတာလဲ မရဘူး၊ ငတ္ၾကီးက်ျပီး ဇြတ္လုိက္လာတာ'

'ညည္းလည္း ျမင္တဲ႕ အတုိင္းပဲ၊ ထမင္းစားရင္ အျမဲတမ္း သူ႕ပါးစပ္ထဲမ်ားမ်ား ကေလးပါးစပ္ထဲ နည္းနည္း၊ ငါေတာ႕ညည္းေယာကၡမကို ၾကည္႕လို႕ကို မရဘူး'

'အဲဒါေၾကာင္႕ ကြ်န္မသမီး ပိန္ေနတာေပါ႕၊ အနီကကို မတက္ေတာ႕ဘူး၊ ဒီမွာ စဖြင္႕ကတည္းက လာစားေနတာ၊ ဟို အစ္မေလး ေျပာတာ ဟုတ္တယ္၊ အ၀ါေတာ႕ ျဖစ္သင္႕ေနျပီတဲ႕။ သင္းေၾကာင္႕မျဖစ္တာ၊ သင္းေၾကာင္႕...'

'ညည္းေယာကၡမက အိမ္မွာ မခ်က္ဘူးလား'

'ခ်က္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ္႕ သူတို႕ထမင္းဟင္းနဲ႕ ဒီကထမင္းဟင္းက နတ္ထမင္း၊ နတ္ဟင္းနဲ႕ မစင္ေလာက္ကို ကြာတာကိုအစ္မရဲ႕၊ ငါးပိရည္က်ဲနဲ႕ ဆန္ကြဲထမင္းထက္ ဒီက ေပၚဆန္းေမႊးနဲ႕ ဆီျပန္ဟင္းကို ပို ၾကိဳက္ေတာ္မူတာေပါ႕၊ တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ သူက ဟန္ကို က်လို႕၊ ေမတၱာကို မရွိဘူး...ထီြ'

'ေအးပါေအ...ငါတုိ႕ တစ္ေတြလဲ အိမ္မွာ ဒီေလာက္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္စားရလိမ္႕မတံုး၊ တို႕ အိမ္ရွင္မဆိုတာ အျမဲအငတ္ခံရတာ။ စားခ်င္တာေပါ႕။ ကိုယ္႕ခ်ည္းမို႕ ေျပာရဦးမယ္၊ ငါတို႕လဲ ကေလးေကြ်းရင္ မစားဘူး မဟုတ္ဘူး။ စားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ္႕ နည္းနည္းေပါ႕၊ သူ႕ေလာက္ေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟင္းေကာင္း၊ ထမင္းေကာင္း တစ္လုပ္ ႏွစ္လုပ္ဆို အာသာေျပပါတယ္ေအ'

'ေအးေလ'

မခ်ိဳသန္းနဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ကေတာ႕ အခ်ီအခ် ေျပာလို႕ေကာင္းေနတယ္။

ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္က မဆလာနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕လာေတာ႕ မေအးသန္းဗိုက္ထဲက ဆာလာတယ္၊ ဒီေန႕ ဘဲသားဆီျပန္ဟင္းတဲ႕၊ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ၊ ဘဲသားမစားရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာခဲ႕ပါလိမ္႕ေနာ္၊ မေအးသန္း သက္ျပင္းခ်ရင္း စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ျဖစ္အာင္ နံရံေပၚက ပိုစတာေလးေတြကို လိုက္ၾကည္႕ေနမိတယ္။

ယင္နားစာ မစားရာ
ယင္လံုအုပ္ေဆာင္၊ သံုးလွ်င္ေကာင္း
ယင္လံုအိမ္သာ သံုးစြဲပါ၊
အိမ္သာလည္းသံုး သဲလည္းဖံုး

မေအးသန္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထပ္ခ်မိျပန္တယ္။ မေအးသန္း ဖတ္မိတဲ႕ အခ်က္ သံုးခ်က္လံုးကို မေအးသန္းတို႕ လူမ်ဳးိေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ လိုက္နာႏိုင္ပါ႕မလဲေနာ္။ မေအးသန္းတို႕ ကေလးေတြ ေမြးကတည္းက ယင္နားအစာနဲ႕ ၾကီးခဲ႕ရတာပဲ။ မေအးသန္းတို႕နားမွာ ေရာင္းတဲ႕ ေစ်းဆိုင္ေတြက အစားအေသာက္ေတြ ေပၚမွာလဲ ယင္ကေတာ႕ မင္းမူသလားမေမးနဲ႕။ ယင္နားစာဆိုျပီးေတာ႕သာ ေရွာင္ေနရရင္ အကုန္ေရွာင္ဖို႕ပဲ ရွိေတာ႕တယ္။

ယင္လံုအိမ္သာေတြ ဘာေတြလဲ မသံုးႏုိင္ပါဘူး၊ ယင္လံုအိမ္သာဆိုတာ မေအးသန္း တစ္ခါမွလဲ မျမင္ဖူးဘူး။ မေအးသန္းတို႕ တဲအိမ္စုမွာ သံုးေလးအိမ္ေထာင္မွ အိမ္သာတစ္လံုးရွိတာ၊ ရွိတဲ႕အိိမ္သာေတြကလဲ ယိုင္ရြဲ႕၊ ေပါက္ျပဲျပီး ယင္မေျပာနဲ႕ ဆင္ေတာင္ ၀င္လို႕ရေသးတယ္။

ဟိုတခါ မာလာခိုင္ ၀မ္းေလွ်ာျပီးစတုန္းက မေအးသန္းတုိ႕အိမ္ကို က်န္းမာေရး သုေတသနအတြက္ဆိုျပီး လူေတြ လာေမးဖူးေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကလဲ အိမ္သာကို အဓိက ထားေပးတာပဲ။

'ဘယ္မွာလဲ အိမ္သာ'ဆိုျပီး အိမ္သာကိုၾကည္႕မလို႕တဲ႕။ အမယ္ေလး၊ မၾကည္႕ေအာင္ မေအးသန္း လွည္႕ပတ္ေျပာလိုက္ရတာ။ ျပရမွာ အားနာစရာ၊ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အဲဒီလူၾကီးေတြက ယင္လံုအိမ္သာ သံုးပါလို႕လဲ ေျပာတယ္။ အိမ္သာသံုးျပီး ဆပ္ျပာနဲ႕လက္ေဆးပါ၊ ေဆးသလားတဲ႕ ေမးေသးတယ္။

သူတို႕က ၀ိုင္းၾကည္႕ေနေတာ႕ ရွက္ျပီး မေအးသန္းလဲ 'ေဆးတယ္'လို႕ ေျပာလိုက္တာေပါ႕။ သူတို႕ၾကည္႕ရတာ ယံုပံုေတာ႕ မရပါဘူး။ ျပီးေတာ႕ ကေလးကို ဘာေတြေကြ်းသလဲတဲ႕။

မေအးသန္းလဲ ၾကားေကာင္းေအာင္ ေျဖရတာေပါ႕၊ 'ဘီစကစ္မုန္႕တုိ႕၊ ေပါင္မုန္႕တုိ႕ ေကြ်းတယ္'လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႕က တစ္ခါ ေမးတယ္။ ခုန တာ၀န္ခံအမ်ိဳးသမီးေလး ေမးသလိုပဲ။ ၾကက္ဥေကြ််းလား၊ ၾကက္သားေကြ်းလား၊ ငါးေကြ်းလား အသီးအႏွံေကြ်းလား တဲ႕။ ေကြ်းတယ္ ခ်ည္းပဲ ေျပာပစ္လိုက္တာပဲ။ သူတို႕ သိတာလိုက္လို႕၊ ႏို႕ပဲ တုိက္တယ္၊ ဘာမွ မေကြ်းဘူးလို႕ ေျပာရမွာ မေအးသန္းရွက္တယ္၊ သူတို႕က ခင္ဗ်ား ဒါေတြ ေကြ်းရဲ႕သားနဲ႕ ခင္ဗ်ား ကေလးဘာျဖစ္လို႕ ပိန္ေနတုန္း ဘာျဖစ္လို႕ ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါျဖစ္တုန္း တို႕ ေမးေတာ႕က်ေတာ႕ မေအးသန္းမေျဖတတ္ေတာ႕ဘူး။

'ဟဲ႕...ကေလးေတြ သိပ္မေဆာ႕ၾကနဲ႕၊ ဟိုမွာ ဆရာမေတြ ရိုက္မယ္...ေနာ္'

မေအးသန္း ေဘးက မိန္းမတစ္ေယာက္က တ၀ုန္း၀ုန္း ေျပးေနၾကတဲ႕၊ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ ကေလးေတြကို လွမ္းေအာ္တယ္။

ေၾသာ္...ေကြ်းတဲ႕အထဲမွာ မပါတဲ႕ အိမ္က အၾကီးေကာင္တုိ႕ အရြယ္ေလးေတြ၊ မေကြ်းမွန္းသိေပမယ္႕ စားခ်င္ေတာ႕၊ ဒီနားမွာ ရစ္၀ဲ ရစ္၀ဲနဲ႕။ ပိုရင္စားရမယ္ဆိုတဲ႕ အသိနဲ႕ လာေစာင္႕ေနၾကရွာတာ၊ အားလံုးဟာ အၾကီးေကာင္တို႕လို ပံုစံမ်ိဳးေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ညစ္ေထးေဆး ပိန္လွီလွီ၊ ညွဥ္းဆိုးဆိုး ရုပ္ကေလးေတြ။

'ေၾသာ္..... မေျပးၾကနဲ႕လို႕ ဆို။ ဒီကေလးေတြဟာ အငယ္ေလးေတြကို တုိက္မိကုန္မယ္၊ အက်ိဳးေဆာ႕ အကန္းေမာ႕ဆိုတာ တကယ္မွန္တယ္'

'မေျပာပါနဲ႕ဟယ္....သနားပါတယ္'

မိန္းမေတြ ေျပာေနတဲ႕ ကေလးေလးကို မေအးသန္း လိုက္ရွာၾကည္႕မိတယ္။ ေၾသာ္ ဟိုကေလးေလးေနမွာေပါ႕။ ခ်ိဳင္းေထာက္အေသးေလးနဲ႕ ကေလးေလး၊ ေျခေထာက္ေလး တစ္ဖက္ ဒူးဆစ္အနားကေန ျပတ္ေနရွာတယ္။ ေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႕ ညစ္ပတ္ေပက်ံေနတဲ႕ အျပာေရာင္ေဘာင္းလီရွည္ေလးနဲ႕။ မ်က္လံုးကေလးေတြက ျပဴးျပဴး။ ဆံပင္ေတြက နီက်ံလို႕။ခ်ဳိင္းေထာက္ေလး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ ေျပးရင္း ရယ္ေမာေနတဲ႕ သြားကေလးေတြကေတာ႕ ထူးထူးျခားျခား ျဖဴေဖြးညီညာေနတယ္။

'ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ကေလးေလးက ဘာျဖစ္တာတဲ႕လဲဟင္'

ေဘးကမိန္းမေတြကို မေအးသန္း ေမးလိုက္ေတာ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္က...

'ကားတုိက္ခံရတယ္လို႕ ေျပာတာပဲ၊ ကြ်န္မတို႕လဲ သိပ္မသိဘူး' တဲ႕။

မေအးသန္းတို႕ စကားေျပာေနတုန္း ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ ကေလးေလး မေအးသန္း ေဘးနားလဲက်လာတယ္။ မ်က္ႏွာေလး ရွံဴ႕မဲ႕ရင္း ရယ္ေနတယ္။

'ျဖည္းျဖည္းေဆာ႕ၾက ကေလးတို႕၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မတြန္းၾကနဲ႕၊ ခိုက္မိလိမ္႕မယ္'

ကေလးေတြကို မေအးသန္းေျပာလိုက္ရင္ ေဘးနားမွာ မထေသးဘဲ အေမာေျဖေနတဲ႕ ခ်ိဳင္းေထာက္ကေလးကို....

'ကေလး...ေျခေထာက္က ဘာျဖစ္တာလဲဟင္'

'ကားတုိက္တာ...ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက'

'ငါးႏွစ္'

ေၾသာ္...အိမ္က အၾကီးေကာင္နဲ႕ ရြယ္တူေပါ႕ ကေလးေလးက သူ႕ေဘာင္းဘီေလးကို လိပ္တင္လိုက္ျပီး...

'ဒီနားကေနျပီး ေက်မြသြားတာ၊ ေသြးေတြလဲ အမ်ားၾကီး ထြက္တယ္'

'ကေလးက ကားလမ္းမ ထြက္ေနလို႕လား'

'မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ႕အေမက ကားလမ္းဟိုဘက္ ကုန္စံုဆိုင္ကို ဆား၀ယ္ခိုင္းတာ ဆား၀ယ္ျပီး ျပန္ေျပးလာေတာ႕ တုိက္မိသြားတာ'

ေၾသာ္....ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ကိုယ္ခဲြကိုယ္တာ မရွိေတာ႕ ဒီလုိပဲ ခိုင္းၾကရတာပဲေလ။

မေအးသန္းလဲ အၾကီးေကာင္ကို ေတာက္တိုမယ္ရ အကုန္ေျပး၀ယ္ခိုင္းတာပဲ။

ေတာ္ျပီ၊ ေတာ္ျပီ၊ ေနာက္ေတာ႕ ကားလမ္းျဖတ္ရမယ္႕ ေနရာမ်ိဳးဆို အၾကီးေကာင္ကို မခိုင္းေတာ႕ဘူး။

'မင္းအေဖတို႕ အေမတို႕ေရာ ဘာလုပ္သလဲ'

'အေဖက ေသျပီ၊ အေမက ကန္စြန္းရြက္ေရာင္းတယ္'

'အခု မင္းတို႕အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္လား'

ကေလးက ပထမ ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ေခါင္းေလး ငံု႕သြားျပီးမွ 'မခ်က္ဘူး' တဲ႕။

ျပီးေတာ႕ ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္ကို လွမ္းၾကည္႕ရင္း....

'အရင္လကမွ ကြ်န္ေတာ္ ငါးႏွစ္ျဖစ္သြားလို႕၊ ဟိုလေတြတုန္းက စားရတယ္'တဲ႕။

'အခုလဲ ပိုရင္ ဟို အန္တီတုိ႕က ေကြ်းမွာပါ ကေလးရယ္ ဟုတ္လား'

ကေလးေလးက ေခါင္းညိတ္ျပီး ခ်ိဳင္းေထာက္ေလးနဲ႕ အားယူထရပ္တယ္။

'ကေလးတို႕က ဘယ္မွာ ေနတာလဲ၊ ညီအစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြ မရွိဘူးလား'

မေအးသန္းက ဆက္ ေလရွည္ ေနမိတယ္။ ကေလးက ေျပးေနၾကတဲ႕ ကေလးေတြထဲကို လက္ညိႈးထိုးျပရင္

'ဟိုမွာ ကြ်န္ေတာ႕အစ္ကိုနဲ႕ အစ္မရွိတယ္၊ သူတို႕လဲ မစားရေတာ႕ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေနတာ ဟိုဘက္တာရိုးၾကီးကို ေက်ာ္ဆင္းသြားရတယ္'

ကေလးေလးက ခ်ိဳင္းေထာက္ေလး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ ကစားေနတဲ႕ ကေလးေဖာ္ေတြဆီ ထြက္သြားတယ္။ ေၾသာ္...ဒီေန႕မွ မေအးသန္းမွာလဲ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ ပါမလာဘူး။ မုန္႕ဖိုးေလးတစ္မတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခ်င္လိုက္တာ။ ဒီလာခါနီး လိုရမည္ရ ကိုင္လာတဲ႕ မတ္စိေလးတစ္စိကလဲ ဒီကိုမသြားရလို႕စူေဆာင္႕ေနတဲ႕ အၾကီးေကာင္ကို ေပးခဲ႕ရတယ္။ ကေလးေတြလိုပဲ အၾကီးေကာင္လဲ ဒီလိုေန႕ဆို ဒီကိုလာခ်င္ေနတာပဲ။ ေအးေလ ၀ေအာင္မေကြ်းႏုိင္တဲ႕ ကိုယ္႕အျပစ္ပါပဲ။

'ကဲ...သင္းတို႕၊ ၀င္းတို႕၊ မခ်ိဳသန္း သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သမီးေယာကၡမ ထမင္းစားရင္းလဲ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႕ဦး'

ေဟာ...ေနာက္တစ္သုတ္စျပီ။ ဒီအသုတ္ေတာ႕ မေအးသန္း ပါမယ္ထင္တယ္။

'မာလာခိုင္၊ ဦးသန္းေအာင္'

'ဇာနည္ေအာင္၊ ဦးေက်ာ္၀င္း'

အဲ....မာလာခိုင္ နာမည္ပါျပီ။ အလွည္႕ေရာက္ျပီ။ မေအးသန္း ကေလးကို ေပြ႕ျပီး ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ စားျပီးတဲ႕သူေတြမွ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္ရံုရွိေသး ဟုိစားပြဲေတြမွာ အဆင္သင္႕ျဖစ္ေနျပီ။ ျမန္လိုက္တာေတာ္။ ေက်ာင္းသူအရြယ္ေလးေတြ ထမင္းစားပြဲေတြနားမွာ လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလးေတြလိုပဲ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ေစတနာ႕၀န္ထမ္း လုပ္အားေပးေနၾကတာပဲ ျဖစ္မွာေပါ႕။

'ေျခာက္ေယာက္စီ ေျခာက္ေယာက္စီ ၀ိုင္းလုိက္ၾကေနာ္၊ အားလံုးဇြန္းနဲ႕ပဲ စားမယ္ေနာ္'

မေအးသန္းတို႕ ထမင္းပြဲ အလယ္ေကာင္မွာ ထမင္းအုပ္ၾကီးရွိတယ္။ ထမင္းအုပ္ထဲက ဇြန္းနဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ျပားထဲကို ကိုယ္လိုသေလာက္ ထည္႕ရတယ္။ ထည္႕ျပီးတာနဲ႕ ဟင္းခ်ိဳင္႕နဲ႕ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္က ဘဲသားဆီျပန္ဟင္း အႏွစ္နဲ႕ အသားတံုး ႏွစ္တံုးစီ ထည္႕ေပးတယ္။ အမယ္ေလး မေကာင္းလိုက္တဲ႕ပါးစပ္။ ဟင္းျမင္လိုက္တာနဲ႕ သြားေၾကာေတြ စိမ္႕လာတယ္။ ဒီလုိ အဆီအႏွစ္ရဲရဲနဲ႕ ဟင္းမ်ိဳး မေအးသန္း မျမင္ဖူးတာ ၾကာပါျပီ။

မေအးသန္းကမွ သြားေၾကာစိမ္႕ရံုရယ္၊ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီးဆို ထမင္းပန္းကန္ထဲ ဇြန္းနဲ႕ ေမႊရင္း တံေတြးႏွစ္ခါ မ်ိဳခ်တာ ျမင္ရတယ္။ မေအးသန္းက မခ်ိဳသန္းတို႕ သမီးေယာကၡမ ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္၀ိုင္းတည္း က်တယ္ေလ။ မခ်ိဳသန္းက တစ္ေယာက္၊ ေယာကၡမၾကီးက တစ္ေယာက္ ထမင္းခြံ႕ၾကတယ္။ ကေလးေတြမွာ သနားစရာ။ ဟင္းနံ႕ေကြ်းနံ႕ရတာနဲ႕ ပါးစပ္ေလးေတြ တျပင္ျပင္နဲ႕ အငမ္းမရျဖစ္ေနၾကတာ။

မေအးသန္းသမီးကလည္း တစ္ခါထဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ ျငိမ္ျငိမ္မေနဘူး၊ ထမင္းပြဲဆီ အတင္းတိုးေနေတာ႕တာပဲ။

'အို...... ျငိမ္ျငိမ္ေနပါ သမီးရယ္၊ အေမေကြ်းပါ႕မယ္'

ထမင္းနဲ႕ ဟင္းအႏွစ္ေတြကို ဇြန္းနဲ႕ သမေအာင္ နယ္လိုက္ျပီး နယ္ျပီးသား ထမင္းေလးတစ္ဇြန္း သမီးကိုခြံ႕လိုက္တယ္။ ဘဲသားအဖတ္ေလးကို ဇြန္းနဲ႕ ထိုးခြာျပီး ထပ္ေကြ်းလိုက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ဘဲသားအဖတ္က ႏူးေနလို႕။ ႏို႕မို႕သာျဖင္႕ ဇြန္းနဲ႕ ဖဲ႕ရတာ မလြယ္ဘူး။


မခ်ိဳသန္းနဲ႕ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီးကျဖင္႕ လက္ေတြနဲ႕ ဆြဲဆြဲဖဲ႕ျပီး ထဘီကုိ တြင္တြင္သုတ္ၾကလို႕၊ မေအးသန္းလဲ ဇြန္းနဲ႕ဖဲေနရတာ အားေတာ႕မရဘူး၊ ဒါေပမယ္႕ လက္နဲ႕မကိုင္ရဲဘူး။

တမင္တကာ က်န္းမာေရးအတြက္ သန္႕ရွင္းေအာင္ ဇြန္းနဲ႕စားခိုင္းပါတယ္ ဆိုမွ ကိုယ္က မသန္႕တဲ႕ လက္ၾကီးနဲ႕ သြားကိုင္လို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒါေလာက္ေတာ႕ မေအးသန္း သိပါတယ္ေနာ္။ ခုန ပိုစတာမွာလဲ ဖတ္ခဲ႕ပါတယ္။

'အစာမစားခင္၊ လက္ေဆးလွ်င္
ေရာဂါမ်ိဳးရွင္း၊ ေသာကကင္း'တဲ႕။

'ထမင္းအုပ္ထဲမွာ ထမင္းမရွိရင္ ေျပာေနာ္၊ ထမင္းလိုရင္ ထမင္းအုပ္ထဲက ထည္႕လို႕ရတယ္'

မေအးသန္းတို႕ စားပြဲက ထမင္းအုပ္မွာ ထမင္းနည္းေနျပီ။ နည္းမွာေပါ႕ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီး တည္႕တာကိုက ခဏခဏ၊ မခ်ိဳသန္းကို မိန္းမတစ္ေယာက္ေျပာသလိုပဲ အဘြားၾကီးက ကေလးေကြ်းတာ နည္းနည္း၊ သူစားတာက မ်ားေနတယ္။ မခ်ိဳသန္းကလဲ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႕။ မခ်ိဳသန္းလဲ စားေတာ႕စားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ တစ္လုတ္ ႏွစ္လုတ္ပဲ။

မေအးသန္းကေတာ႕ အက်င္႕မရွိေသးလို႕နဲ႕တူရဲ႕ ခုထိ ပါးစပ္ထဲကို တစ္လုတ္မွ မသြတ္မိေသးဘူး။ စားခ်င္တာကေတာ႕ ေျပာမေနဲ႕၊ မနက္ေစာၾကီး အိမ္တစ္အိ္မ္ အ၀တ္သြားေလွ်ာ္ျပီး အဲဒီအိမ္က ေကြ်းတဲ႕ ေကာက္ညွင္းေပါင္းေလးတစ္ထုတ္စားတာပဲ ရွိတယ္။

အ၀တ္အေလွ်ာ္ကအျပန္ ဆန္၀ယ္၊ ထမင္းတစ္လံုးခ်က္ထားခဲ႕ျပီး ဒီတန္းထြက္လာတာပဲ။ မေအးသန္း မာလာခိုင္ကို ငံု႕ၾကည္႕လိုက္တယ္။ ၀ျပီလားလို႕။ ၾကည္႕ရတာေတာ႕ ၀ပံုပါပဲ။ ဘဲသား အဖတ္ေလးနဲ႕ ထမင္းလုတ္တစ္လုတ္ကို မေအးသန္း ခြံ႕လိုက္ျပန္တယ္။ မာလာခိုင္က ပါးစပ္သိပ္မဟေတာ႕ဘူး။ ဟိုဘက္ေငးေနတယ္။

အင္း....သူ၀လို႕ ထင္ပါရဲ႕ဆိုျပီး အရဲစြန္႕ျပီး အဲဒီ ထမင္းလုတ္ကို မေအးသန္း ပါးစပ္ထဲသြင္းပစ္လိုက္တယ္။ အမေလး တစ္လုတ္ဆု တစ္လုတ္ စားလို႕ေကာင္းလုိက္တာ၊ မေအးသန္း ထပ္ စားခ်င္လာတယ္။ လူၾကီးဗိုက္ကိုး၊ တကယ္ေတာ႕ တစ္လုတ္နဲ႕ ဘယ္ တင္းတိမ္ႏုိင္လိမ္႕မလဲ။

ဒါေပမယ္႕ ၀ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ စားေတာ႕မလဲ။ ျပီးတဲ႕လူက ျပီးေနၾကျပီ။ ကိုယ္စားေနတုန္း ျမင္သြားမွာေပါ႕။ အင္း....ဒါေၾကာင္႕ စားခ်င္တဲ႕ ကေလးမေအေတြ၊ အၾကီးေကာင္တို႕ ကေလးအစ္ကိုေတြ ကေလးေက်ြးတုန္း ကေလးတစ္လုတ္၊ သူတို႕ တစ္လုတ္ စားကုန္ၾကတာေပါ႕။ အင္း...အၾကီးေကာင္တုိ႕ အရြယ္ဆိုေတာ႕ ပိုဆိုးတာေပါ႕ေလ။ ဆာဆာနဲ႕ ကေလးဆိုေတာ႕ သူခ်ည္း စားပစ္မွာ။

မေအးသန္း က်န္တဲ႕ တစ္လုတ္ကို ေဘးဘီအသာၾကည္႕ျပီး ထပ္စားမိရင္း ဟိုဘက္စားပြဲ၀ိုင္းမွာ အားရပါးရစားေနတဲ႕ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိန္းမကို အားက်ေနမိတယ္။

ဒီမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမ၊ ဆင္းရဲတဲ႕သူ၊ မစားႏုိင္တဲ႕သူေတြကိုလဲ ေကြ်းတယ္ေလ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တဲ႕အခ်ိန္ အာဟာရျပည္႕၀မွ ကေလးက အာဟာရ ျပည္႕ျပည္႕၀၀ ေမြးလာမွာကိုး။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမ စားေနတာကို တစ္၀ိုင္းတည္း ကေလးမေအေတြက တၾကည္႕ထဲ ၾကည္႕ေနၾကတယ္။ ေၾသာ္....သူတို႕လဲ စားခ်င္သူေတြပဲေလ။ မေအးသန္းတို႕ ကိုယ္၀န္ရွိတုန္းကမ်ား ဒီအဖြဲ႕ ေပၚလာပါေတာ႕။ ခုေတာ႕.....။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမရဲ႕ ဗိုက္ပူပူကို မေအးသန္း ၾကည္႕ေနမိရင္း ကိုေက်ာ္ေမာင္ ကေလးလိုခ်င္တာကို ႏႈတ္ခမ္းတလန္၊ ပန္းတလန္နဲ႕ ခါးခါးသီးသီး ေျပာမိတာ မွားသလိုလို ထင္လာတယ္။

သားသမီးဆိုတာ ရတနာတပါးပဲ ဥစၥာ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္၊ မေအးသန္း...ဒီမွာ အာဟာရ ျပည္႕ျပည္႕စားရရင္ ကေလးလဲ အာဟာရ ျပည္႕၀တဲ႕ကေလး ေမြးမွာပဲ။ ေအးေလ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ကိုေက်ာ္ေမာင္လဲ သူ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုး ဆံုးသြားေတာ႕ သားသမီး လိုခ်င္ရွာမွာေပါ႕။

'ျပီးရင္ သြားမယ္...ျမန္ျမန္။ ဘာကိစၥ ေသာက္ရွက္မရွိ အရိုးၾကီး ကိုက္ေနရတာလဲလို႕'

'ဟဲ႕ အသားေတြ က်န္ေနလို႕၊ ႏွေျမာလို႕ ဟဲ႕...၊ ကေလးက ၀ေနျပီ'

စားျပီးတဲ႕သူေတြ အလွ်ိဳလ်ွိဳ ထၾကတုန္း မခ်ိဳသန္းတို႕ သမီးေယာကၡမက တစခန္းထၾကျပန္တယ္။

ကေလးကိုခ်ီျပီး မေအးသန္း ထြက္လာရင္း...'မာလာ ..သမီး စားလို႕ေကာင္း' လို႕ ေမးေတာ႕ ကေလးက မေအ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ႕ၾကည္႕ျပီး ရယ္ျပတယ္။ မာလာခိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးက သြားေလသူ သူ႕အေဖနဲ႕ တစ္ပံုထဲပဲ။ အင္း....ကိုေက်ာ္ေမာင္နဲ႕တူတဲ႕ သားေလး တစ္ေယာက္ကိုလဲ မေအးသန္း ေမြးေပးဦးမွပါ။

'ေနာက္တစ္သုတ္ ၀င္မယ္၊ ေနာက္ တစ္သုတ္၊ မူယာ၀င္း...ဦးလွ၀င္း'

တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးေလး ေအာ္သံႏွင္႕အတူ မိန္းကေလးနဲ႕ ကေလးတစ္သုတ္ ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္ကို ၀င္သြားၾကျပန္ျပီ။ မ၀ေသးတဲ႕ ဗိုက္က ထမင္းဟင္းေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး အိမ္ျပန္ဖို႕ ထြက္လာခဲ႕တယ္။

အင္း...ဆန္ေလးေတြက ျဖဴေဖြးႏူးညံ႕ျပီး ဟင္းကလဲ ဆီျပန္ ႏူးနပ္လို႕။

အို..... မေအးသန္း ဗိုက္ျမန္ျမန္ၾကီးရင္ ေကာင္းမယ္။

ဆက္ရန္