အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၈

အပိုင္း(၈)

အမ်ိဳးသမီးေလးက ေျပာရင္း ဟို...မခ်ိဳသန္းဆိုတဲ႕ မိန္းမကို လွမ္းၾကည္႕တယ္။ မခ်ိဳသန္း ေျခေထာက္မွာ ေျခဗလာနဲ႕။

'မခ်ိဳသန္းေနာ္....အျမဲတမ္း ဘယ္ေတာ႕မွ ဖိနပ္မစီးဘူး၊ ဒီအတုိင္းပဲ လာတယ္၊ ဖိနပ္ ဘာျပဳလို႕ မစီးတာလဲ'

'အက်င္႕ျဖစ္ေနလို႕ အစ္မ၊ ကြ်န္မက ေရထမ္းေတာ႕ ဖိနပ္မစီးတာမ်ားတယ္၊ ဒါေၾကာင္႕မို႕ ေမ႕ျပီး မစီးျဖစ္လို႕ပါ'

'ေနာက္ဆို ဖိနပ္စီးခဲ႕ေနာ္၊ ေရထမ္းလဲ ရာဘာ ဖိနပ္ေလး စီးထမ္းေပါ႕၊ သံေတြ ဘာေတြ စူးရင္ ေမးခိုင္ပိုးေတြ ဘာေတြ ၀င္တတ္တယ္၊ ေနာ္.....မခ်ိဳသန္း'

မခ်ိဳသန္း ေခါင္းညိတ္ျပတုန္း သူ႕ေယာကၡမၾကီးရဲ႕ 'အလကား....သူ႕မွာ ဖိနပ္လဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဖိနပ္စီးႏုိင္ေအာင္ ေသာက္လုပ္လဲ ေသာက္ျဖစ္ရွိေအာင္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး' ဆိုတဲ႕ မလိုတမာသံၾကီး ထြက္လာတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ရွက္သြားတဲ႕ မခ်ိဳသန္းက ထဘီတိုတိုျပင္၀တ္ျပီး စိမ္ေခၚလိုက္ေတာ႕တာပဲ။

'သူမ်ား သားသမီးကို မႈိခ်ိဳး မွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာဖို႕ပဲ၊ လာ...လာေလ၊ လာပါ၊ ခ်ိဳသန္း အေၾကာင္းသိသြားေအာင္၊ ထိလိုက္စမ္းပါ၊ အမ်ိဳးယုတ္ၾကီးရဲ႕'

'ေအာင္မယ္.....နင္ကလား၊ ငါ႕ကို'

အဘြားၾကီးကပါ ကေလးေလးကို တြန္းဖယ္ျပီး ထေတာ႕ အားလံုး၀ိုင္းဆြဲၾကရတယ္။ အဘြားၾကီး တြန္းဖယ္ပစ္တဲ႕ ကေလးေရာ၊ မခ်ိဳသန္း ပစ္ခ်ထားတဲ႕ ကေလးေရာ ငိုလိုက္ၾကတာ ကြ်တ္ကြ်တ္ညံသြားတာပဲ။

'ကဲ...ကဲ ေတာ္ၾကပါေတာ႕ မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ႕ လူၾကီးေတြကို တိုင္မွ ျဖစ္ေတာ႕မယ္။ ကဲ....ကဲ ထမင္းစားၾကရေအာင္၊ ထမင္း နာမည္ေခၚတဲ႕လူ၊ ဟိုဘက္ထမင္းပြဲျပင္ထားတဲ႕ဆီကို သြားမယ္ေနာ္၊ ကေလးကို ၀ေအာင္ေကြ်းပါ၊ ထမင္းဟင္း လိုတာေတာင္း ဟုတ္လား'

'မယုယုေမာ္၊ ဦးခင္ေအာင္'

နာမည္ေခၚတဲ႕လူေတြ ထမင္းပြဲျပင္ထားတဲ႕ဆီကို သုတ္သုတ္....သုတ္သုတ္နဲ႕ သြားကုန္ၾကျပီ၊ မေအးသန္း ကိုယ္႕ေခၚသံကို နားစြင္႕ေနတုန္း လူသံုးဆယ္ ျပည္႕သြားတယ္။

ကဲ...ဒီလိုဆို ေအးေအးေဆးေဆး ေနာက္တစ္သုတ္ေစာင္႕ရံုေပါ႕။ မေအးသန္း အုတ္သမံတလင္းေပၚမွာ မာလာခိုင္ေလးကို ခ်ေပးလုိက္တယ္။ ကေလးက မတ္တပ္ ထရပ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရင္း ဖင္ထိုင္ရက္ ျပန္က်သြားတယ္။ မာလာခိုင္ ဆီကို မခ်ိဳသန္းရဲ႕ ကေလးက ေလးဘက္တြားျပီး လာတယ္။

မခ်ိဳသန္းနဲ႕ ေယာကၡမၾကီးကေတာ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေစာင္ေနၾကတုန္း၊ ဆဲဆိုေနၾကတုန္း။ ေယာကၡမၾကီးက ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေထာင္႕မွာ သြားထုိင္ျပီး ပြစိ ပြစိ ေျပာေနတယ္၊ မခ်ိဳသန္းက စူးစူး၀ါး၀ါး မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း...

'အလကား....ဆန္ကုန္ေျမေလးၾကီး၊ သင္း ဘာမွ မသိဘူး၊ စားဖို႕ တစ္ခုပဲ သိတယ္'

'ညည္းက ဘာလို႕ ေခၚလာသလဲ၊ ကိုယ္႕ကေလးကိုယ္ ႏုိင္ေအာင္ မေကြ်းႏုိင္ဘူးလား'

မခ်ိဳသန္းနားက မိန္းမက မဲ႕ကာ ရြဲ႕ကာ ၀င္ေျပာတယ္။ မခ်ိဳသန္းက ေယာကၡမဆီ လွမ္းၾကည္႕ျပီး တံေတြးကို ထြီခနဲ ေထြးလိုက္ျပီး....

'ကြ်န္မ မေခၚပါဘူး အစ္မရယ္၊ သူ႕ဘာသာသူ စားခ်င္လို႕ နင္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာဘူးနဲ႕ ဇြတ္လိုက္လာတာ။ အရင္ကေတာ႕ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကေလးသံုးေယာက္ေကြ်းဖို႕ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ထဲ မႏုိင္လို႕ သူ႕ေခၚလာတာ၊ ခု ဟို တီဘီ ျဖစ္ေနတဲ႕ အလတ္ေကာင္က ဆံုးေတာ႕ အၾကီးနဲ႕ အငယ္ ႏွစ္ေကာင္ ကြ်န္မ ႏုိင္ျပီ၊ မလိုက္ခဲ႕နဲ႕လို႕ ေျပာတာလဲ မရဘူး၊ ငတ္ၾကီးက်ျပီး ဇြတ္လုိက္လာတာ'

'ညည္းလည္း ျမင္တဲ႕ အတုိင္းပဲ၊ ထမင္းစားရင္ အျမဲတမ္း သူ႕ပါးစပ္ထဲမ်ားမ်ား ကေလးပါးစပ္ထဲ နည္းနည္း၊ ငါေတာ႕ညည္းေယာကၡမကို ၾကည္႕လို႕ကို မရဘူး'

'အဲဒါေၾကာင္႕ ကြ်န္မသမီး ပိန္ေနတာေပါ႕၊ အနီကကို မတက္ေတာ႕ဘူး၊ ဒီမွာ စဖြင္႕ကတည္းက လာစားေနတာ၊ ဟို အစ္မေလး ေျပာတာ ဟုတ္တယ္၊ အ၀ါေတာ႕ ျဖစ္သင္႕ေနျပီတဲ႕။ သင္းေၾကာင္႕မျဖစ္တာ၊ သင္းေၾကာင္႕...'

'ညည္းေယာကၡမက အိမ္မွာ မခ်က္ဘူးလား'

'ခ်က္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ္႕ သူတို႕ထမင္းဟင္းနဲ႕ ဒီကထမင္းဟင္းက နတ္ထမင္း၊ နတ္ဟင္းနဲ႕ မစင္ေလာက္ကို ကြာတာကိုအစ္မရဲ႕၊ ငါးပိရည္က်ဲနဲ႕ ဆန္ကြဲထမင္းထက္ ဒီက ေပၚဆန္းေမႊးနဲ႕ ဆီျပန္ဟင္းကို ပို ၾကိဳက္ေတာ္မူတာေပါ႕၊ တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ သူက ဟန္ကို က်လို႕၊ ေမတၱာကို မရွိဘူး...ထီြ'

'ေအးပါေအ...ငါတုိ႕ တစ္ေတြလဲ အိမ္မွာ ဒီေလာက္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္စားရလိမ္႕မတံုး၊ တို႕ အိမ္ရွင္မဆိုတာ အျမဲအငတ္ခံရတာ။ စားခ်င္တာေပါ႕။ ကိုယ္႕ခ်ည္းမို႕ ေျပာရဦးမယ္၊ ငါတို႕လဲ ကေလးေကြ်းရင္ မစားဘူး မဟုတ္ဘူး။ စားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ္႕ နည္းနည္းေပါ႕၊ သူ႕ေလာက္ေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟင္းေကာင္း၊ ထမင္းေကာင္း တစ္လုပ္ ႏွစ္လုပ္ဆို အာသာေျပပါတယ္ေအ'

'ေအးေလ'

မခ်ိဳသန္းနဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ကေတာ႕ အခ်ီအခ် ေျပာလို႕ေကာင္းေနတယ္။

ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္က မဆလာနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕လာေတာ႕ မေအးသန္းဗိုက္ထဲက ဆာလာတယ္၊ ဒီေန႕ ဘဲသားဆီျပန္ဟင္းတဲ႕၊ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ၊ ဘဲသားမစားရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာခဲ႕ပါလိမ္႕ေနာ္၊ မေအးသန္း သက္ျပင္းခ်ရင္း စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ျဖစ္အာင္ နံရံေပၚက ပိုစတာေလးေတြကို လိုက္ၾကည္႕ေနမိတယ္။

ယင္နားစာ မစားရာ
ယင္လံုအုပ္ေဆာင္၊ သံုးလွ်င္ေကာင္း
ယင္လံုအိမ္သာ သံုးစြဲပါ၊
အိမ္သာလည္းသံုး သဲလည္းဖံုး

မေအးသန္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထပ္ခ်မိျပန္တယ္။ မေအးသန္း ဖတ္မိတဲ႕ အခ်က္ သံုးခ်က္လံုးကို မေအးသန္းတို႕ လူမ်ဳးိေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ လိုက္နာႏိုင္ပါ႕မလဲေနာ္။ မေအးသန္းတို႕ ကေလးေတြ ေမြးကတည္းက ယင္နားအစာနဲ႕ ၾကီးခဲ႕ရတာပဲ။ မေအးသန္းတို႕နားမွာ ေရာင္းတဲ႕ ေစ်းဆိုင္ေတြက အစားအေသာက္ေတြ ေပၚမွာလဲ ယင္ကေတာ႕ မင္းမူသလားမေမးနဲ႕။ ယင္နားစာဆိုျပီးေတာ႕သာ ေရွာင္ေနရရင္ အကုန္ေရွာင္ဖို႕ပဲ ရွိေတာ႕တယ္။

ယင္လံုအိမ္သာေတြ ဘာေတြလဲ မသံုးႏုိင္ပါဘူး၊ ယင္လံုအိမ္သာဆိုတာ မေအးသန္း တစ္ခါမွလဲ မျမင္ဖူးဘူး။ မေအးသန္းတို႕ တဲအိမ္စုမွာ သံုးေလးအိမ္ေထာင္မွ အိမ္သာတစ္လံုးရွိတာ၊ ရွိတဲ႕အိိမ္သာေတြကလဲ ယိုင္ရြဲ႕၊ ေပါက္ျပဲျပီး ယင္မေျပာနဲ႕ ဆင္ေတာင္ ၀င္လို႕ရေသးတယ္။

ဟိုတခါ မာလာခိုင္ ၀မ္းေလွ်ာျပီးစတုန္းက မေအးသန္းတုိ႕အိမ္ကို က်န္းမာေရး သုေတသနအတြက္ဆိုျပီး လူေတြ လာေမးဖူးေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကလဲ အိမ္သာကို အဓိက ထားေပးတာပဲ။

'ဘယ္မွာလဲ အိမ္သာ'ဆိုျပီး အိမ္သာကိုၾကည္႕မလို႕တဲ႕။ အမယ္ေလး၊ မၾကည္႕ေအာင္ မေအးသန္း လွည္႕ပတ္ေျပာလိုက္ရတာ။ ျပရမွာ အားနာစရာ၊ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အဲဒီလူၾကီးေတြက ယင္လံုအိမ္သာ သံုးပါလို႕လဲ ေျပာတယ္။ အိမ္သာသံုးျပီး ဆပ္ျပာနဲ႕လက္ေဆးပါ၊ ေဆးသလားတဲ႕ ေမးေသးတယ္။

သူတို႕က ၀ိုင္းၾကည္႕ေနေတာ႕ ရွက္ျပီး မေအးသန္းလဲ 'ေဆးတယ္'လို႕ ေျပာလိုက္တာေပါ႕။ သူတို႕ၾကည္႕ရတာ ယံုပံုေတာ႕ မရပါဘူး။ ျပီးေတာ႕ ကေလးကို ဘာေတြေကြ်းသလဲတဲ႕။

မေအးသန္းလဲ ၾကားေကာင္းေအာင္ ေျဖရတာေပါ႕၊ 'ဘီစကစ္မုန္႕တုိ႕၊ ေပါင္မုန္႕တုိ႕ ေကြ်းတယ္'လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႕က တစ္ခါ ေမးတယ္။ ခုန တာ၀န္ခံအမ်ိဳးသမီးေလး ေမးသလိုပဲ။ ၾကက္ဥေကြ််းလား၊ ၾကက္သားေကြ်းလား၊ ငါးေကြ်းလား အသီးအႏွံေကြ်းလား တဲ႕။ ေကြ်းတယ္ ခ်ည္းပဲ ေျပာပစ္လိုက္တာပဲ။ သူတို႕ သိတာလိုက္လို႕၊ ႏို႕ပဲ တုိက္တယ္၊ ဘာမွ မေကြ်းဘူးလို႕ ေျပာရမွာ မေအးသန္းရွက္တယ္၊ သူတို႕က ခင္ဗ်ား ဒါေတြ ေကြ်းရဲ႕သားနဲ႕ ခင္ဗ်ား ကေလးဘာျဖစ္လို႕ ပိန္ေနတုန္း ဘာျဖစ္လို႕ ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါျဖစ္တုန္း တို႕ ေမးေတာ႕က်ေတာ႕ မေအးသန္းမေျဖတတ္ေတာ႕ဘူး။

'ဟဲ႕...ကေလးေတြ သိပ္မေဆာ႕ၾကနဲ႕၊ ဟိုမွာ ဆရာမေတြ ရိုက္မယ္...ေနာ္'

မေအးသန္း ေဘးက မိန္းမတစ္ေယာက္က တ၀ုန္း၀ုန္း ေျပးေနၾကတဲ႕၊ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ ကေလးေတြကို လွမ္းေအာ္တယ္။

ေၾသာ္...ေကြ်းတဲ႕အထဲမွာ မပါတဲ႕ အိမ္က အၾကီးေကာင္တုိ႕ အရြယ္ေလးေတြ၊ မေကြ်းမွန္းသိေပမယ္႕ စားခ်င္ေတာ႕၊ ဒီနားမွာ ရစ္၀ဲ ရစ္၀ဲနဲ႕။ ပိုရင္စားရမယ္ဆိုတဲ႕ အသိနဲ႕ လာေစာင္႕ေနၾကရွာတာ၊ အားလံုးဟာ အၾကီးေကာင္တို႕လို ပံုစံမ်ိဳးေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ညစ္ေထးေဆး ပိန္လွီလွီ၊ ညွဥ္းဆိုးဆိုး ရုပ္ကေလးေတြ။

'ေၾသာ္..... မေျပးၾကနဲ႕လို႕ ဆို။ ဒီကေလးေတြဟာ အငယ္ေလးေတြကို တုိက္မိကုန္မယ္၊ အက်ိဳးေဆာ႕ အကန္းေမာ႕ဆိုတာ တကယ္မွန္တယ္'

'မေျပာပါနဲ႕ဟယ္....သနားပါတယ္'

မိန္းမေတြ ေျပာေနတဲ႕ ကေလးေလးကို မေအးသန္း လိုက္ရွာၾကည္႕မိတယ္။ ေၾသာ္ ဟိုကေလးေလးေနမွာေပါ႕။ ခ်ိဳင္းေထာက္အေသးေလးနဲ႕ ကေလးေလး၊ ေျခေထာက္ေလး တစ္ဖက္ ဒူးဆစ္အနားကေန ျပတ္ေနရွာတယ္။ ေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႕ ညစ္ပတ္ေပက်ံေနတဲ႕ အျပာေရာင္ေဘာင္းလီရွည္ေလးနဲ႕။ မ်က္လံုးကေလးေတြက ျပဴးျပဴး။ ဆံပင္ေတြက နီက်ံလို႕။ခ်ဳိင္းေထာက္ေလး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ ေျပးရင္း ရယ္ေမာေနတဲ႕ သြားကေလးေတြကေတာ႕ ထူးထူးျခားျခား ျဖဴေဖြးညီညာေနတယ္။

'ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ကေလးေလးက ဘာျဖစ္တာတဲ႕လဲဟင္'

ေဘးကမိန္းမေတြကို မေအးသန္း ေမးလိုက္ေတာ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္က...

'ကားတုိက္ခံရတယ္လို႕ ေျပာတာပဲ၊ ကြ်န္မတို႕လဲ သိပ္မသိဘူး' တဲ႕။

မေအးသန္းတို႕ စကားေျပာေနတုန္း ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ ကေလးေလး မေအးသန္း ေဘးနားလဲက်လာတယ္။ မ်က္ႏွာေလး ရွံဴ႕မဲ႕ရင္း ရယ္ေနတယ္။

'ျဖည္းျဖည္းေဆာ႕ၾက ကေလးတို႕၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မတြန္းၾကနဲ႕၊ ခိုက္မိလိမ္႕မယ္'

ကေလးေတြကို မေအးသန္းေျပာလိုက္ရင္ ေဘးနားမွာ မထေသးဘဲ အေမာေျဖေနတဲ႕ ခ်ိဳင္းေထာက္ကေလးကို....

'ကေလး...ေျခေထာက္က ဘာျဖစ္တာလဲဟင္'

'ကားတုိက္တာ...ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက'

'ငါးႏွစ္'

ေၾသာ္...အိမ္က အၾကီးေကာင္နဲ႕ ရြယ္တူေပါ႕ ကေလးေလးက သူ႕ေဘာင္းဘီေလးကို လိပ္တင္လိုက္ျပီး...

'ဒီနားကေနျပီး ေက်မြသြားတာ၊ ေသြးေတြလဲ အမ်ားၾကီး ထြက္တယ္'

'ကေလးက ကားလမ္းမ ထြက္ေနလို႕လား'

'မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ႕အေမက ကားလမ္းဟိုဘက္ ကုန္စံုဆိုင္ကို ဆား၀ယ္ခိုင္းတာ ဆား၀ယ္ျပီး ျပန္ေျပးလာေတာ႕ တုိက္မိသြားတာ'

ေၾသာ္....ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ကိုယ္ခဲြကိုယ္တာ မရွိေတာ႕ ဒီလုိပဲ ခိုင္းၾကရတာပဲေလ။

မေအးသန္းလဲ အၾကီးေကာင္ကို ေတာက္တိုမယ္ရ အကုန္ေျပး၀ယ္ခိုင္းတာပဲ။

ေတာ္ျပီ၊ ေတာ္ျပီ၊ ေနာက္ေတာ႕ ကားလမ္းျဖတ္ရမယ္႕ ေနရာမ်ိဳးဆို အၾကီးေကာင္ကို မခိုင္းေတာ႕ဘူး။

'မင္းအေဖတို႕ အေမတို႕ေရာ ဘာလုပ္သလဲ'

'အေဖက ေသျပီ၊ အေမက ကန္စြန္းရြက္ေရာင္းတယ္'

'အခု မင္းတို႕အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္လား'

ကေလးက ပထမ ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ေခါင္းေလး ငံု႕သြားျပီးမွ 'မခ်က္ဘူး' တဲ႕။

ျပီးေတာ႕ ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္ကို လွမ္းၾကည္႕ရင္း....

'အရင္လကမွ ကြ်န္ေတာ္ ငါးႏွစ္ျဖစ္သြားလို႕၊ ဟိုလေတြတုန္းက စားရတယ္'တဲ႕။

'အခုလဲ ပိုရင္ ဟို အန္တီတုိ႕က ေကြ်းမွာပါ ကေလးရယ္ ဟုတ္လား'

ကေလးေလးက ေခါင္းညိတ္ျပီး ခ်ိဳင္းေထာက္ေလးနဲ႕ အားယူထရပ္တယ္။

'ကေလးတို႕က ဘယ္မွာ ေနတာလဲ၊ ညီအစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြ မရွိဘူးလား'

မေအးသန္းက ဆက္ ေလရွည္ ေနမိတယ္။ ကေလးက ေျပးေနၾကတဲ႕ ကေလးေတြထဲကို လက္ညိႈးထိုးျပရင္

'ဟိုမွာ ကြ်န္ေတာ႕အစ္ကိုနဲ႕ အစ္မရွိတယ္၊ သူတို႕လဲ မစားရေတာ႕ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေနတာ ဟိုဘက္တာရိုးၾကီးကို ေက်ာ္ဆင္းသြားရတယ္'

ကေလးေလးက ခ်ိဳင္းေထာက္ေလး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ ကစားေနတဲ႕ ကေလးေဖာ္ေတြဆီ ထြက္သြားတယ္။ ေၾသာ္...ဒီေန႕မွ မေအးသန္းမွာလဲ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ ပါမလာဘူး။ မုန္႕ဖိုးေလးတစ္မတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခ်င္လိုက္တာ။ ဒီလာခါနီး လိုရမည္ရ ကိုင္လာတဲ႕ မတ္စိေလးတစ္စိကလဲ ဒီကိုမသြားရလို႕စူေဆာင္႕ေနတဲ႕ အၾကီးေကာင္ကို ေပးခဲ႕ရတယ္။ ကေလးေတြလိုပဲ အၾကီးေကာင္လဲ ဒီလိုေန႕ဆို ဒီကိုလာခ်င္ေနတာပဲ။ ေအးေလ ၀ေအာင္မေကြ်းႏုိင္တဲ႕ ကိုယ္႕အျပစ္ပါပဲ။

'ကဲ...သင္းတို႕၊ ၀င္းတို႕၊ မခ်ိဳသန္း သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သမီးေယာကၡမ ထမင္းစားရင္းလဲ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႕ဦး'

ေဟာ...ေနာက္တစ္သုတ္စျပီ။ ဒီအသုတ္ေတာ႕ မေအးသန္း ပါမယ္ထင္တယ္။

'မာလာခိုင္၊ ဦးသန္းေအာင္'

'ဇာနည္ေအာင္၊ ဦးေက်ာ္၀င္း'

အဲ....မာလာခိုင္ နာမည္ပါျပီ။ အလွည္႕ေရာက္ျပီ။ မေအးသန္း ကေလးကို ေပြ႕ျပီး ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ စားျပီးတဲ႕သူေတြမွ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္ရံုရွိေသး ဟုိစားပြဲေတြမွာ အဆင္သင္႕ျဖစ္ေနျပီ။ ျမန္လိုက္တာေတာ္။ ေက်ာင္းသူအရြယ္ေလးေတြ ထမင္းစားပြဲေတြနားမွာ လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလးေတြလိုပဲ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ေစတနာ႕၀န္ထမ္း လုပ္အားေပးေနၾကတာပဲ ျဖစ္မွာေပါ႕။

'ေျခာက္ေယာက္စီ ေျခာက္ေယာက္စီ ၀ိုင္းလုိက္ၾကေနာ္၊ အားလံုးဇြန္းနဲ႕ပဲ စားမယ္ေနာ္'

မေအးသန္းတို႕ ထမင္းပြဲ အလယ္ေကာင္မွာ ထမင္းအုပ္ၾကီးရွိတယ္။ ထမင္းအုပ္ထဲက ဇြန္းနဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ျပားထဲကို ကိုယ္လိုသေလာက္ ထည္႕ရတယ္။ ထည္႕ျပီးတာနဲ႕ ဟင္းခ်ိဳင္႕နဲ႕ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္က ဘဲသားဆီျပန္ဟင္း အႏွစ္နဲ႕ အသားတံုး ႏွစ္တံုးစီ ထည္႕ေပးတယ္။ အမယ္ေလး မေကာင္းလိုက္တဲ႕ပါးစပ္။ ဟင္းျမင္လိုက္တာနဲ႕ သြားေၾကာေတြ စိမ္႕လာတယ္။ ဒီလုိ အဆီအႏွစ္ရဲရဲနဲ႕ ဟင္းမ်ိဳး မေအးသန္း မျမင္ဖူးတာ ၾကာပါျပီ။

မေအးသန္းကမွ သြားေၾကာစိမ္႕ရံုရယ္၊ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီးဆို ထမင္းပန္းကန္ထဲ ဇြန္းနဲ႕ ေမႊရင္း တံေတြးႏွစ္ခါ မ်ိဳခ်တာ ျမင္ရတယ္။ မေအးသန္းက မခ်ိဳသန္းတို႕ သမီးေယာကၡမ ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္၀ိုင္းတည္း က်တယ္ေလ။ မခ်ိဳသန္းက တစ္ေယာက္၊ ေယာကၡမၾကီးက တစ္ေယာက္ ထမင္းခြံ႕ၾကတယ္။ ကေလးေတြမွာ သနားစရာ။ ဟင္းနံ႕ေကြ်းနံ႕ရတာနဲ႕ ပါးစပ္ေလးေတြ တျပင္ျပင္နဲ႕ အငမ္းမရျဖစ္ေနၾကတာ။

မေအးသန္းသမီးကလည္း တစ္ခါထဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ ျငိမ္ျငိမ္မေနဘူး၊ ထမင္းပြဲဆီ အတင္းတိုးေနေတာ႕တာပဲ။

'အို...... ျငိမ္ျငိမ္ေနပါ သမီးရယ္၊ အေမေကြ်းပါ႕မယ္'

ထမင္းနဲ႕ ဟင္းအႏွစ္ေတြကို ဇြန္းနဲ႕ သမေအာင္ နယ္လိုက္ျပီး နယ္ျပီးသား ထမင္းေလးတစ္ဇြန္း သမီးကိုခြံ႕လိုက္တယ္။ ဘဲသားအဖတ္ေလးကို ဇြန္းနဲ႕ ထိုးခြာျပီး ထပ္ေကြ်းလိုက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ဘဲသားအဖတ္က ႏူးေနလို႕။ ႏို႕မို႕သာျဖင္႕ ဇြန္းနဲ႕ ဖဲ႕ရတာ မလြယ္ဘူး။


မခ်ိဳသန္းနဲ႕ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီးကျဖင္႕ လက္ေတြနဲ႕ ဆြဲဆြဲဖဲ႕ျပီး ထဘီကုိ တြင္တြင္သုတ္ၾကလို႕၊ မေအးသန္းလဲ ဇြန္းနဲ႕ဖဲေနရတာ အားေတာ႕မရဘူး၊ ဒါေပမယ္႕ လက္နဲ႕မကိုင္ရဲဘူး။

တမင္တကာ က်န္းမာေရးအတြက္ သန္႕ရွင္းေအာင္ ဇြန္းနဲ႕စားခိုင္းပါတယ္ ဆိုမွ ကိုယ္က မသန္႕တဲ႕ လက္ၾကီးနဲ႕ သြားကိုင္လို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒါေလာက္ေတာ႕ မေအးသန္း သိပါတယ္ေနာ္။ ခုန ပိုစတာမွာလဲ ဖတ္ခဲ႕ပါတယ္။

'အစာမစားခင္၊ လက္ေဆးလွ်င္
ေရာဂါမ်ိဳးရွင္း၊ ေသာကကင္း'တဲ႕။

'ထမင္းအုပ္ထဲမွာ ထမင္းမရွိရင္ ေျပာေနာ္၊ ထမင္းလိုရင္ ထမင္းအုပ္ထဲက ထည္႕လို႕ရတယ္'

မေအးသန္းတို႕ စားပြဲက ထမင္းအုပ္မွာ ထမင္းနည္းေနျပီ။ နည္းမွာေပါ႕ မခ်ိဳသန္း ေယာကၡမၾကီး တည္႕တာကိုက ခဏခဏ၊ မခ်ိဳသန္းကို မိန္းမတစ္ေယာက္ေျပာသလိုပဲ အဘြားၾကီးက ကေလးေကြ်းတာ နည္းနည္း၊ သူစားတာက မ်ားေနတယ္။ မခ်ိဳသန္းကလဲ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႕။ မခ်ိဳသန္းလဲ စားေတာ႕စားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ တစ္လုတ္ ႏွစ္လုတ္ပဲ။

မေအးသန္းကေတာ႕ အက်င္႕မရွိေသးလို႕နဲ႕တူရဲ႕ ခုထိ ပါးစပ္ထဲကို တစ္လုတ္မွ မသြတ္မိေသးဘူး။ စားခ်င္တာကေတာ႕ ေျပာမေနဲ႕၊ မနက္ေစာၾကီး အိမ္တစ္အိ္မ္ အ၀တ္သြားေလွ်ာ္ျပီး အဲဒီအိမ္က ေကြ်းတဲ႕ ေကာက္ညွင္းေပါင္းေလးတစ္ထုတ္စားတာပဲ ရွိတယ္။

အ၀တ္အေလွ်ာ္ကအျပန္ ဆန္၀ယ္၊ ထမင္းတစ္လံုးခ်က္ထားခဲ႕ျပီး ဒီတန္းထြက္လာတာပဲ။ မေအးသန္း မာလာခိုင္ကို ငံု႕ၾကည္႕လိုက္တယ္။ ၀ျပီလားလို႕။ ၾကည္႕ရတာေတာ႕ ၀ပံုပါပဲ။ ဘဲသား အဖတ္ေလးနဲ႕ ထမင္းလုတ္တစ္လုတ္ကို မေအးသန္း ခြံ႕လိုက္ျပန္တယ္။ မာလာခိုင္က ပါးစပ္သိပ္မဟေတာ႕ဘူး။ ဟိုဘက္ေငးေနတယ္။

အင္း....သူ၀လို႕ ထင္ပါရဲ႕ဆိုျပီး အရဲစြန္႕ျပီး အဲဒီ ထမင္းလုတ္ကို မေအးသန္း ပါးစပ္ထဲသြင္းပစ္လိုက္တယ္။ အမေလး တစ္လုတ္ဆု တစ္လုတ္ စားလို႕ေကာင္းလုိက္တာ၊ မေအးသန္း ထပ္ စားခ်င္လာတယ္။ လူၾကီးဗိုက္ကိုး၊ တကယ္ေတာ႕ တစ္လုတ္နဲ႕ ဘယ္ တင္းတိမ္ႏုိင္လိမ္႕မလဲ။

ဒါေပမယ္႕ ၀ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ စားေတာ႕မလဲ။ ျပီးတဲ႕လူက ျပီးေနၾကျပီ။ ကိုယ္စားေနတုန္း ျမင္သြားမွာေပါ႕။ အင္း....ဒါေၾကာင္႕ စားခ်င္တဲ႕ ကေလးမေအေတြ၊ အၾကီးေကာင္တို႕ ကေလးအစ္ကိုေတြ ကေလးေက်ြးတုန္း ကေလးတစ္လုတ္၊ သူတို႕ တစ္လုတ္ စားကုန္ၾကတာေပါ႕။ အင္း...အၾကီးေကာင္တုိ႕ အရြယ္ဆိုေတာ႕ ပိုဆိုးတာေပါ႕ေလ။ ဆာဆာနဲ႕ ကေလးဆိုေတာ႕ သူခ်ည္း စားပစ္မွာ။

မေအးသန္း က်န္တဲ႕ တစ္လုတ္ကို ေဘးဘီအသာၾကည္႕ျပီး ထပ္စားမိရင္း ဟိုဘက္စားပြဲ၀ိုင္းမွာ အားရပါးရစားေနတဲ႕ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိန္းမကို အားက်ေနမိတယ္။

ဒီမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမ၊ ဆင္းရဲတဲ႕သူ၊ မစားႏုိင္တဲ႕သူေတြကိုလဲ ေကြ်းတယ္ေလ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တဲ႕အခ်ိန္ အာဟာရျပည္႕၀မွ ကေလးက အာဟာရ ျပည္႕ျပည္႕၀၀ ေမြးလာမွာကိုး။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမ စားေနတာကို တစ္၀ိုင္းတည္း ကေလးမေအေတြက တၾကည္႕ထဲ ၾကည္႕ေနၾကတယ္။ ေၾသာ္....သူတို႕လဲ စားခ်င္သူေတြပဲေလ။ မေအးသန္းတို႕ ကိုယ္၀န္ရွိတုန္းကမ်ား ဒီအဖြဲ႕ ေပၚလာပါေတာ႕။ ခုေတာ႕.....။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမရဲ႕ ဗိုက္ပူပူကို မေအးသန္း ၾကည္႕ေနမိရင္း ကိုေက်ာ္ေမာင္ ကေလးလိုခ်င္တာကို ႏႈတ္ခမ္းတလန္၊ ပန္းတလန္နဲ႕ ခါးခါးသီးသီး ေျပာမိတာ မွားသလိုလို ထင္လာတယ္။

သားသမီးဆိုတာ ရတနာတပါးပဲ ဥစၥာ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္၊ မေအးသန္း...ဒီမွာ အာဟာရ ျပည္႕ျပည္႕စားရရင္ ကေလးလဲ အာဟာရ ျပည္႕၀တဲ႕ကေလး ေမြးမွာပဲ။ ေအးေလ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ကိုေက်ာ္ေမာင္လဲ သူ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုး ဆံုးသြားေတာ႕ သားသမီး လိုခ်င္ရွာမွာေပါ႕။

'ျပီးရင္ သြားမယ္...ျမန္ျမန္။ ဘာကိစၥ ေသာက္ရွက္မရွိ အရိုးၾကီး ကိုက္ေနရတာလဲလို႕'

'ဟဲ႕ အသားေတြ က်န္ေနလို႕၊ ႏွေျမာလို႕ ဟဲ႕...၊ ကေလးက ၀ေနျပီ'

စားျပီးတဲ႕သူေတြ အလွ်ိဳလ်ွိဳ ထၾကတုန္း မခ်ိဳသန္းတို႕ သမီးေယာကၡမက တစခန္းထၾကျပန္တယ္။

ကေလးကိုခ်ီျပီး မေအးသန္း ထြက္လာရင္း...'မာလာ ..သမီး စားလို႕ေကာင္း' လို႕ ေမးေတာ႕ ကေလးက မေအ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ႕ၾကည္႕ျပီး ရယ္ျပတယ္။ မာလာခိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးက သြားေလသူ သူ႕အေဖနဲ႕ တစ္ပံုထဲပဲ။ အင္း....ကိုေက်ာ္ေမာင္နဲ႕တူတဲ႕ သားေလး တစ္ေယာက္ကိုလဲ မေအးသန္း ေမြးေပးဦးမွပါ။

'ေနာက္တစ္သုတ္ ၀င္မယ္၊ ေနာက္ တစ္သုတ္၊ မူယာ၀င္း...ဦးလွ၀င္း'

တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးေလး ေအာ္သံႏွင္႕အတူ မိန္းကေလးနဲ႕ ကေလးတစ္သုတ္ ထမင္းေကြ်းတဲ႕ဘက္ကို ၀င္သြားၾကျပန္ျပီ။ မ၀ေသးတဲ႕ ဗိုက္က ထမင္းဟင္းေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး အိမ္ျပန္ဖို႕ ထြက္လာခဲ႕တယ္။

အင္း...ဆန္ေလးေတြက ျဖဴေဖြးႏူးညံ႕ျပီး ဟင္းကလဲ ဆီျပန္ ႏူးနပ္လို႕။

အို..... မေအးသန္း ဗိုက္ျမန္ျမန္ၾကီးရင္ ေကာင္းမယ္။

ဆက္ရန္

အနီလား၊ အ၀ါလား၊ အစိမ္းလား - ႏုႏုရည္ (အင္း၀) အပိုင္း - ၇

အပိုင္း(၇)


သူ႕နာမည္က ကိုေက်ာ္ေမာင္တဲ႕။ မိန္းမဆံုးျပီး မီးတြင္းထဲ ခ်န္ထားခဲ႕တဲ႕ ဆယ္႕ငါးရက္သားေလးနဲ႕ ေဆးရံုလာတက္တာ၊  သူ႕ကေလးကလဲ မာလာခိုင္လိုပဲ၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ ေရာဂါျဖစ္တာတဲ႕။ သူ႕မွာ ကေလးကို မေပြ႕တတ္၊ မခ်ီိတတ္၊ ေယာင္တိ ေယာင္အနဲ႕။ ဘာကို ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ပုဆိုးမႏိုင္၊ ပဝါမႏိုင္နဲ႕၊ မေအးသန္းမွာ ခုတင္ခ်င္းကပ္ရက္ျဖစ္ေနေတာ႕ မေနသာေတာ႕ဘူး၊ ဝင္ေျပာ ဝင္လုပ္ေပးမိတယ္။ ျပီးေတာ႕ မေအးသန္းက ေဆးရံုလူလည္ ျဖစ္ေနျပီေလ။

ေဆးရံုမွာ သူမသိတာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ႕ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဘယ္လိုကိုင္ ဘယ္သြားနဲ႕ ညႊန္ၾကားတယ္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကလည္း ေျမဝယ္မက် နားေထာင္တယ္။ မေအးသန္းရွိလို႕သာဆိုျပီး ေက်းဇူးေတြတင္ေနတယ္။

ေန႕ခင္းဘက္ဆို ကေလးကို မေအးသန္းအပ္ျပီး အလုပ္သြားလုပ္လို႕ ရတယ္ေလ။ သူ႕အလုပ္က ေဆးဆိုးပန္းရိုက္အလုပ္တဲ႕။ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ရတယ္တဲ႕။ သူညေန ျပန္လာရင္ မေအးသန္းတို႕အတြက္ပါ မုန္႕ေလး ဟင္းေလး ဝယ္လာတတ္တယ္။ ညဘက္ က်ေတာ႕လဲ ကေလးကို မေအးသန္းအပ္ျပီး သူက မေအးသန္း သားအၾကီးေကာင္နဲ႕ ေယာက္်ားခန္းမွာ သြားအိပ္ေရာ၊ အံမယ္၊ ဟန္ကိုက်လို႕။

မေအးသန္းလဲ ေစသနာနဲ႕ ကေလးကို ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုေပးပါတယ္၊ မာလာခိုင္နဲ႕ ႏုိ႕ေတာင္ မွ်တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ေဆးရံုက ဆင္းေတာ႕ မေအးသန္းက အရင္ဆင္းခဲ႕ရတယ္။ သူတို႕သားအဖ က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္႕မွာ ဝမ္းပန္းတနည္းျဖစ္လို႕၊ မေအးသန္းရဲ႕ အိမ္လိပ္စာလဲ ေတာင္းထားလိုက္တယ္။ မေအးသန္းလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး။

 မွန္တာေျပာတာပါ။ စိတ္ထဲကလဲ မသိမသာ အားကိုးမိတယ္။ သူက ေျပာျပတာကိုး။ သူ႕ေဆးဆိုး ပန္းရိုက္လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို။ တစ္ေန႕ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ရတယ္၊ မေအးသန္းတို႕ မိန္းမေတြလဲ ဝင္လုပ္လို႕ရတယ္။ တစ္ဆယ္ ဆယ္႕ငါးက်ပ္ေတာ႕ စီတာပဲတဲ႕။ ဘယ္ဆိုးမလဲ၊ ထမင္းနပ္မွန္ႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ႕ သူကလဲ တစ္ေကာင္ၾကြက္။ အစ္မအိမ္မွာ ကပ္ေနတာ၊ ကေလးကလဲ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။

ဒါက မေအးသန္း ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ စိတ္ကူးယဥ္တာပါ။ ဟိုဘက္က ဘယ္လိုဆိုတာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ေယာက္်ားေတြ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေတာ႕ သိတာေပါ႕။ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမပဲေလ။ ကိုေက်ာ္ေမာင္က မေအးသန္းအေၾကာင္းေမးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။ လင္သား မရွိဘဲ ေနရတဲ႕မိန္းမ မတင္႕တယ္ဘူးဆိုတဲ႕ အေၾကာင္းေျပာတာ။ ျပီးေတာ႕ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ႕ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ သြားေလသူ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႕ မေအးသန္းနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ဗ် ဆိုတာေတြကလဲ ပါေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ မေအးသန္း ေဆးရံုက ဆင္းလာခဲ႕ေတာ႕ သူတို႕ သားအဖ က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ႕ ေဆးရံု အိုပီဒီကို မေအးသန္း သြားေတာ႕ သူတို႕ သားအဖကို သြားၾကည္႕တယ္။ မရွိေတာ႕ဘူး၊ ေဆးရံုက ဆင္းသြားျပီတဲ႕၊ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာင္ ရွိျပီတဲ႕။ ေနာက္ တစ္လေလာက္လဲ ေနေရာ မေမ််ာ္လင္႕ဘဲ မေအးသန္း အိမ္ကို ကိုေက်ာ္ေမာင္ ေပါက္ခ်လာတယ္။

မေအးသန္းက အိမ္မွာ မရွိဘူး၊ အရပ္ထဲမွာ အဝတ္သြားေလွ်ာ္ေနတာ။ အၾကီးေကာင္လိုက္လာျပီး "အေမ ေဆးရံုတုန္းက ေတြ႕တဲ႕ဦး လိုက္လာတယ္" လို႕ လာေျပာေတာ႕ မေအးသန္းမယ္ ကတုန္ကယင္ၾကီးေတာင္ ျဖစ္လို႕။ ေလွ်ာ္လက္စ အဝတ္ေတြကို ျမန္ျမန္ေလွ်ာ္ျပီး အိမ္ျပန္လာေတာ႕ ကိုေက်ာ္ေမာင္က သမီးမာလာခို္င္ကို ခ်ီလို႕ ေစာင္႕ေနတယ္။

မေအးသန္းကို ျမင္ေတာ႕

"မေအးသန္းေရ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကေလးခ်ီတတ္ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္႕ သားေလးလဲ ဆံုးေရာ"

"ေဟာေတာ႕"

မေအးသန္း မ်က္ရည္က က်မိေရာ။ ကိုယ္ေပြ႕ေပြ႕ ပိုက္ပိုက္လုပ္ျပီး ႏုိ႕တိုက္လိုက္ရတဲ႕ ကေလးေလးဆိုေတာ႕ တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေဆးရံုက ဆင္းျပီး ျပန္လာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္လာသတဲ႕။

ဒါေပမယ္႕ ေနာက္ရက္ေတြက် ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္မယ္႕သူ မရွိေတာ႕ ႏို႕စို႕ရတစ္ခ်က္၊ မစို႕ရတစ္ခ်က္နဲ႕ပဲ ျပန္ပိန္သြားျပီး အသား ျပန္၀ါလာတယ္ တဲ႕။ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကလဲ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ဆိုေတာ႕ ေဆးရံု အုိပီဒီကိုလဲ တစ္ေခါက္မွ ျပန္လာမျပရဘူးတဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ ဆံုးသြားတာေပါ႕။

ကိုေက်ာ္ေမာင္ကေတာ႕ မ်က္ရည္ေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႕ ေျပာတယ္။

"ဝဋ္ကြ်တ္တာေပါ႕ဗ်ာ၊ ဒီထက္ပို အသက္ရွည္ရင္ ပိုျပီး ဒုကၡေရာက္ဖို႕ပဲ ရွိတယ္"

တိုတုိေျပာၾကစို႕ဆိုရင္ အဲဒီေန႕ကစျပီး ကိုေက်ာ္ေမာင္ မေအးသန္းတို႕အိမ္ကို မၾကာခဏ လာရင္း လာရင္းကပဲ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ယူျဖစ္သြားၾကတာပဲ၊ ယူတဲ႕ေန႕က ကိုေက်ာ္ေမာင္ ၾကံဳး၀ါးတယ္။

"မေအးသန္းေရ...ငါတို႕ ေနာက္ရလာမယ္႕ ကေလးေတြ က်ရင္ အဲဒီ အာဟာရခ်ိဳဳ႕တဲ႕ ေရာဂါဆိုတာ မျဖစ္ေစရဘူးကြ၊ ငါၾကိဳးစားမယ္"

တကယ္လဲ ကိုေက်ာ္ေမာင္ ၾကိဳးစားရွာပါတယ္။ ေသာက္တာ စားတာလဲ သိပ္မရွိရွာပါဘူး။ မေအးသန္းကိုလဲ အ၀တ္မေလွ်ာ္နဲ႕ေတာ႕တဲ႕၊ သူ႕ဆရာအိမ္မွာ အလုပ္ေျပာေပးမယ္တဲ႕။ မေအးသန္းမွာ ဝမ္းသာလို႕ ေကာင္းတုန္း ကုသုိလ္ကံမ်ားဆိုးခ်င္ေတာ႕  မေအးသန္းနဲ႕ ရျပီး ငါးရက္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္၊ အလုပ္မွ လက္ကို ေရေႏြးပူေလာင္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မ်ားသြားတယ္။

အသားနီေတြကို လန္သြားတာပဲ။ ေဆးဖိုးဝါးခကိုေတာ႕ သူ႕ဆရာကေပးလို႕ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူ႕ေဆးဖိုးဝါးခကို ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ႕ထဲ ထည္႕ေနရေတာ႕ အနာက ေပ်ာက္ဖို႕ၾကာေနရတာေပါ႕။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အလုပ္ဆင္းႏုိင္ဖို႕ မလြယ္ေတာ႕ဘူး။

ခုေတာ႕ မေအးသန္း အဝတ္ပဲ ဆက္ေလွ်ာ္ေနရတာေပါ႕။ အသက္ရွဴ ေလးေခ်ာင္ေတာ႕မဟဲ႕လို႕ ဝမ္းသာေနကာမွ ျဖစ္ရတယ္။ အားကိုးရမလားလို႕ ေနာက္လင္ယူလိုက္ပါတယ္။ စကတည္းက ကိုယ္က ျပန္လုပ္ေကြ်းရကိန္းဆိုက္ေနျပီ။ အင္းပါေလ...လက္ေကာင္းသြားရင္ေတာ႕ သူအလုပ္ျပန္ဝင္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီက် ေျပလည္သြားမွာပါ။ ေျပလည္သြားရင္ေတာ႕ အၾကီးေကာင္ကို ကေလးနဲ႕ မလႊတ္ေတာ႕ပါဘူး။ မေအးသန္းကိုယ္တိုင္ ကေလးနဲ႕လာျပီး က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါ႕မယ္။

ခုေလာေလာဆယ္ မေျပလည္ေသးတဲ႕ အခ်ိန္ကေတာ႕ အၾကီးေကာင္လို ကေလးမေျပာနဲ႕ မေအးသန္းေတာင္ စားခ်င္တယ္။ ဆာတာကိုး။ ဗိုက္ထဲက ပိုးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ ထၾကြ ေသာင္းက်န္းတဲ႕ဒဏ္ကိုေတာ႕ ဘယ္သူမွ မခံႏိုင္ဘူး။

"အစ္မေလး....ကြ်န္မကေလးက အနီလား..အဝါလားဟင္"

"ကြ်န္မကေလးက အဝါထဲ ေရာက္လာပလား၊ ဟုတ္လား"

"ကြ်န္မကေလး အစိမ္းထဲ မေရာက္ေသးဘူးလားဟင္"

ကတ္ျပားေတြ ေရးေနတဲ႕ အမ်ိးသမီးေလးကို အလုအယက္ဝိုင္းေမးေနၾကတဲ႕ မိန္းမေတြကို မေအးသန္း ေငးၾကည္႕ေနမိတယ္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးက အနီလို႕ ေျပာလိုက္ရင္ မ်က္ႏွာငယ္သြားၾကျပီး၊ အဝါလို႕ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ႕ မ်က္ႏွာေတြက ဝင္းသြားၾကတယ္။ ေက်နပ္သြားၾကတယ္။

အစိမ္းလို႕ေတာ႕ တစ္ေယာက္မွကို ေျပာသံ မၾကားရဘူး။ အစိမ္းဆိုရင္ေတာ႕ မေအေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္သြားၾကမွာပဲ။ ေၾသာ္...မေအပဲေလ၊ ကိုယ္ကေမြးထုတ္တဲ႕ ကိုယ္႕သားသမီး ေနေကာင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ ဝမ္းမသာဘဲ ေနပါ႕မလဲ။

မေအးသန္း ရင္ခြင္ထဲက ကေလးကို ငံု႕ၾကည္႕မိတယ္။ ငါ႕သမီးေလးက 'အနီ' ထဲမွာပဲတဲ႕။ အဝါေတာင္ မေရာက္ေသးရွာဘူး။  ပိန္လိုက္တာလဲ မ်က္တြင္းေလးေတြ ခ်ိဳင္႕၀င္ျပီး မ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးထြက္ေနျပီ။ အသားေလးေတြကလဲ ေပ်ာ႕လြန္းလို႕ တြဲေတာင္က်ေတာ႕မယ္။ အင္း...ကိုေက်ာ္ေမာင္ ေနေကာင္းျပီး အလုပ္ျပန္ဆင္းႏုိင္ရင္ေတာင္ ငါ႕သမီးေလးကို ငါဂရုစိုက္မယ္၊ အစိမ္း ျဖစ္သြားေအာင္ ငါဂရုစိုက္မယ္။

ကေလးရဲ႕ ေလ်ာ႕ေနတဲ႕ ပါးေလးေတြကို ပြတ္သပ္လိုက္ျပီး မေအးသန္း ၾကံဳး၀ါးရင္း သက္ျပင္းတခ်က္ကို ခ်မိလိုက္ျပန္တယ္။ အင္း.... ဒီလို သမီးေလးကို ေဆးရံု ခဏခဏသြား၊ ခဏခဏ တက္ရတုန္းကလဲ ဒီလိုပဲ ငါၾကံဳး၀ါး ဖူးတာပဲ။ ေဆးရံုက ဂရုစိုက္ေပးလို႕ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာတဲ႕ သမီးေလးကိုၾကည္႕ျပီး သမီးေလး ျပန္ပိန္မသြားေအာင္ ဒီလို စိုစိုျပည္ျပည္ေလးအတိုင္းေနေအာင္ ဂရုစိုက္မယ္လို႕ ငါၾကံဳး၀ါးဖူးတာပဲ။

ဒါေပမယ္႕ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႕အခါက်ေတာ႕လဲ ဘယ္လိုပဲ ဂရုစိုက္ခ်င္ခ်င္၊ မေကြ်းႏုိင္၊ မေမြးႏုိင္ျပန္ေတာ႕လဲ ဒီလိုပဲ ဒံုရင္း ဒံုရင္း ျပန္ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကေလးက ျပန္ပိန္ရတာပဲ။ ျပန္ျပီး အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ျဖစ္ရရွာတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး အရင္လိုပဲ ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါျဖစ္ျပီး ေဆးရံုျပန္ေျပးရတာပဲ။

'ကဲ...ကဲ...ခဏေလး....ခဏေလး၊ မိခင္နဲ႕ ကေလးေတြ အားလံုး ဒီကိုလာၾကပါဦး၊ ဒီနားမွာ လာစုၾကပါဦး'

ေဆးေပးတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက လက္ကေလးကာျပီး ေအာ္ေခၚေနျပန္ျပီ။ ထမင္းေကြ်းေတာ႕မွာလား မသိဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ နားကို မိခင္နဲ႕ ကေလးေတြ အားလံုး စုရံုးလာၾကတယ္။

'ကဲ......ကိုယ္႕ကေလးနဲ႕ကိုယ္ ခဏေလး ထုိင္ၾကပါေနာ္၊ ေျပာစရာေလးေတြ ရွိလုိ႕၊ ဒါနားေထာင္ျပီးမွ  ထမင္းစားမယ္ေနာ္၊ ခဏေလးပါ၊ မၾကာပါဘူး'

အမ်ိဳးသမီးေလးက လက္ကိုင္ပု၀ါေလးနဲ႕ နဖူးက ေခြ်းေတြကို တို႕သုတ္ရင္း စာရြက္ တစ္ရြက္ကို ျဖန္႕ၾကည္႕ေနတယ္။ မေအးသန္းေဘးက ပိန္လွီမည္းညစ္ေနတဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေပြ႕ထားတဲ႕ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္က ရႈံ႕မဲ႕ျပီး 'ဟိုဟာေတြ ေျပာမလုိ႕နဲ႕တူတယ္၊ ဒုကၡပဲ၊ ဗိုက္က ဆာလွျပီ' တဲ႕။

မေအးသန္႕ၾကည္႕ေနတာကို အဘြားၾကီးေဘးက မည္းမည္းပိန္ပိန္ မိန္းမက  ရွက္သလို မ်က္ႏွာနဲ႕ အဘြားၾကီးကို တံေတာင္နဲ႕ တြက္ရင္း.....

'ရွင္ၾကီး ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ မရွက္ဘူးလား၊ သူမ်ားေတြ ၾကည္႕ေနတယ္'

အဘြားၾကီးကေတာ႕ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ေဘးက မိန္းမကို အေရးမလုပ္ဘူး။ တံေတာင္နဲ႕ တြက္တဲ႕လက္ကိုလဲ ဖတ္ခနဲ ရိုက္ခ်တယ္။ ဟိုမိန္းမက မေက်မနပ္ မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း ဆက္ျပီး ေျပာတယ္။

'သူ႕ကို ဘယ္သူက ေကြ်းမွာမို႕လို႕ ဒီေလာက္ ငတ္ၾကီး က်ေနတယ္ မသိဘူး၊ ထြီ....ရြံလိုက္တာ'

'ဟဲ႕ေကာင္မ နင္႕ပါးစပ္ ပိတ္ထား'

အမယ္ေလး၊ အဘြားၾကီး ေအာ္လိုက္တာ အားလံုးကို လန္႕သြားတာပဲ။ အသံက က်ယ္သလား မေမးနဲ႕၊ ပြစိပြစိေျပာေနတဲ႕ မိန္းမေတြ အသံျငိမ္သြားျပီး စာရြက္ဖတ္ေနတဲ႕ ဟိုအမ်ိဳးသမီးေလးကလဲ စိတ္ပ်က္တဲ႕ ပံုစံနဲ႕ လွမ္းၾကည္႕တယ္။

'ကဲ ဘယ္လိုလဲ မခ််ိဳသန္းတို႕ သမီးေယာကၡမ၊ ကြ်န္မ ခဏခဏ ေျပာတယ္၊ ဒီေနရာဟာ ရွင္တုိ႕ သမီးေယာကၡမရန္ျဖစ္ရမယ္႕ ေနရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ၊ဘယ္လိုေျပာေျပာမရဘူး။ ကြ်န္မ ေမတၱာရပ္ခံေနတာ၊ ေျပာလို႕မွ မရရင္ သြားၾကပါ၊ အျပင္မွာသြား ရန္ျဖစ္ၾကပါ၊ ျပီးေတာ႕မွ ျပန္လာခဲ႕ၾကေနာ္၊ ဒါပဲ ကြ်န္မေျပာတတ္တယ္'

'လူၾကီးကို လူၾကီးမွန္း မသိဘဲ မိုက္ရိုင္းတဲ႕ေကာင္မ'

'ေအာင္မယ္ က်ဳပ္က မမိုက္ရိုင္းဘူး၊ ရွင္ကေကာ လူၾကီးျပီး အခ်ိန္စီးလို႕လား၊ အတၱေဘာမၾကီး'

'ကဲ....မခ်ိဳသန္း၊ ကြ်န္မေျပာတာ နားမေထာင္ဘူးလား ဟုတ္လား။ ဒီလုိဆို ကြ်န္မ လူၾကီးေတြ ျပန္တိုင္မွာေနာ္၊ လူၾကီးေတြသိလို႕ ဒီကို ထမင္းလာမစားရေတာ႕ဘူးဆိုရင္ ကြ်န္မ အဆိုး မဆိုနဲ႕၊ ဟုတ္လား'

ထမင္းနဲ႕ေျခာက္မွပဲ သမီးေယာကၡမ ႏွစ္ေယာက္ျငိမ္သြားၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကေတာ႕ စူပုတ္ထားလိုက္ၾကတာ။ ေနာက္နားဆီက မိန္းမေတြကေတာ႕ အဘြားၾကီးကိုပဲ မေကာင္းေျပာေနၾကတယ္။

ဒါကေတာ႕ ေသခ်ာတယ္၊ တုိင္ပင္စရာမလိုဘူး၊ ေယာကၡမကိုယ္စီရွိၾကတဲ႕ မိန္းမေတြပီပီ အဘြားၾကီးကိုပဲ ၀ိုင္းေျပာမွာပဲ။ မေအးသန္းကေတာ႕ ေယာကၡမႏွစ္ေယာကၡမစလံုး အေစာၾကီးေသၾကတဲ႕ သူေတြဆိုေတာ႕ ေယာကၡမနဲ႕ ရန္မျဖစ္လိုက္ရဘူး။

'အားလံုးနားေထာင္ၾကပါ၊ တျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ အရင္အပတ္ေတြထဲက အစ္မၾကီးတုိ႕ကို ကြ်န္မေျပာခဲ႕တယ္၊ ကိုယ္႕ကေလးေတြကို တကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ခဲ႕ပါလို႕ မွာလိုက္တယ္၊ ဒီကိုလာရင္ ကေလးေတြကို ေရခ်ိဳးခဲ႕ပါ၊ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း၀တ္ခဲ႕ပါ၊ ေျခသည္းလက္သည္း လွီးခဲ႕ပါ၊ ေခါင္းေလးေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕ ဆီေလးဘာေလး လိမ္းေပးျပီး သနပ္ခါးေလးေတြလဲ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းခဲ႕ၾကပါလုိ႕ မွာလိုက္တယ္။

'ဒါမွ ကေလးက စိတ္ၾကည္လင္ျပီး ထမင္းစားတဲ႕အခါ မ်ားမ်ား၀င္မယ္၊ မ်ားမ်ား၀င္ေတာ႕ ကေလး၀လာျပီး အစိမ္းေရာင္ကိုေရာက္မယ္၊ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕တာေပ်ာက္သြားမယ္၊ ေပ်ာက္သြားရင္လဲ ငါးႏွစ္မျပည္႕မခ်င္း ဆက္ေကြ်းမွာပဲေနာ္။'

'ဒါမွ ကေလးက ပို၀လာမယ္၊ ပိုက်န္းမာလာမယ္၊ ငါးႏွစ္ေအာက္ကိုပဲ ကြ်န္မတို႕က ဘာလို႕ေကြ်းမွသလဲဆိုေတာ႕ တစ္ႏွစ္ကေလး ႏွစ္ႏွစ္ကေလးေတြဟာ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ မစားတတ္ေသးဘူး။ လူၾကီးေတြက ဂရုစိုက္ေကြ်းမွ အာဟာရျပည္႕၀မွာ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီအရြယ္ေတြမွာ ဂရုမစိုက္ဘဲေနလိုက္ရင္ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ ျဖစ္ေတာ႕တာပဲ။ တစ္ႏွစ္ကေလး ႏွစ္ႏွစ္ကေလးဟာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ အျဖစ္ဆံုးပဲ။'

'ငါးႏွစ္အရြယ္ကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘာသာ၀ေအာင္စားျပီး ကိုယ္ဆာရင္ ဆာသလို လူၾကီးကိုလဲ ေတာင္းတတ္ျပီ။ အစားစံုလဲ စားလို႕ရေတာ႕ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႕ေရာဂါ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႕ဘူး၊ ဒီေတာ႕......'

တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးေလးက ခဏနားျပီး စာရြက္ေတြကို ျပန္ၾကည္႕တယ္။ ငါးႏွစ္ အရြယ္ကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ ၀ေအာင္စားတတ္ျပီ၊ လူၾကီးေတြကိုလဲ ဆာရင္ေတာင္းတတ္ျပီတဲ႕၊ ေၾသာ္....၀ေအာင္စားတတ္ေပမယ္႕ ၀ေအာင္စားဖို႕ စားစရာမ်ား မရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ပါ႕မလဲကြယ္၊ ဆာလို႕ လူၾကီးေတြကိုေတာင္းေပမယ္႕ လူၾကီးေတြမွာ ေကြ်းစရာ မရွိရင္ေတာ႕ေကာ ဘယ္႕ႏွယ္ လုပ္ရပါ့။

ဒါေၾကာင္႕မို႕လို႕ ဒီနားပတ္၀န္းက်င္မွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ကေလးေတြ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနၾကတာေပါ႕။ အိမ္က သား အၾကီးေကာင္ ငါးႏွစ္။ ဒါေၾကာင္႕မို႕လို႕ ဒီမွာ ကေလးရဲ႕ ထမင္းဟင္းေတြကို စားပစ္တာေပါ႕။

ေကြ်းတဲ႕ေမြးတဲ႕ဘက္က ေျပာေတာ႕လဲ မွန္တာပဲ။ အင္း... မေအးသန္း ေတြးသလိုသာ စားခ်င္တဲ႕ လူေတြ၊ မစားႏုိင္တဲ႕ လူေတြ အကုန္လံုးသာ ေကြ်းရမယ္ဆိုရင္ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ေတြတင္မက မေအးသန္းတို႕ လူၾကီးေတြပါ အမ်ားၾကီး ေအာတုိက္လာကုန္ၾကမွာေပါ႕ေနာ္။ တစ္ေန႕ ေကြ်းေမြးစရိတ္က နည္းတာမွတ္လို႕၊ ဘယ္ျဖစ္ပါ႕မလဲ။ ဒါေတာင္ ယူနီဆက္က လာေကြ်းလို႕ေနာ္။

'ဒီေတာ႕ ကြ်န္မေျပာမယ္ေနာ္၊ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရးကို ဒီထဲမွာ လုပ္လာတဲ႕ မိခင္ေတြလဲ ရွိတယ္။ လုပ္မလာတဲ႕ မိခင္နဲ႕ ကေလးေတြက မ်ားတယ္။ ဒီေတာ႕ ကြ်န္မ ထပ္ေျပာမယ္။ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရးဟာ က်န္းမာေရးအတြက္ အေရးၾကီးပါတယ္။ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းမႈေၾကာင္႕ ေရာဂါကူစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈကို ကာကြယ္ႏုိင္တယ္။'

'ကေလးေတြကိုလဲ ခုအရြက္ထဲက က်န္းမာေရး အေလ႕အက်င္႕ရေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ္။ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရးမွာ ပထမဆံပင္၊ ဆံပင္ကို ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ ဆံပင္ထားပါ။ အဲဒီဆံပင္ကို မွန္မွန္ေလွ်ာ္ပါ။ သန္းေတြ ဘာေတြ မရွိပါေစနဲ႕။ ဆံပင္ကို ျဖီးတဲ႕အခါမွာလဲ ကိုယ္ပိုင္ဘီးကို သံုးႏုိင္ရမယ္ေနာ္။ဆံပင္ျပီးေတာ႕ မ်က္လံုး။ မ်က္လံုးကို မ်က္ႏွာသစ္တုိင္း ေရသန္႕သန္႕နဲ႕ ဖြင္႕ခ်ီပိတ္ခ်ီေဆးေပးပါ။ မီးခုိး၊ ဖုန္၊ ေနပူ ျပင္းျပင္းေရွာင္ပါ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ၊ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ကိုယ္ပိုင္သံုးပါ။'

'စာဖတ္တဲ႕ အခါမွာလဲ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းေအာက္မွာသာ စာဖတ္ပါေနာ္။ မ်က္စိကိုလဲ ယင္ေကာင္ေတြ ဘာေတြ မနားပါေစနဲ႕။ ဟိုမွာ နံရံေပၚမွာလဲ ပိုစတာေလးေတြ ကပ္ထားတယ္၊ မ်က္လံုးကို သန္႕ရွင္းေအာင္ထားပါ။ ယင္မနားေစရတဲ႕၊ ေတြ႕လား၊ ရုပ္ပံုေလးေတြနဲ႕ ဆိုေတာ႕ ပိုမွတ္မိတယ္။ တျခားပိုစတာေတြကိုေရာ ဒီလာတုိင္းဖတ္ၾကေနာ္'

နံရံေပၚက ပိုစတာေတြကို မေအးသန္း ခုမွပဲ ျမင္ေတာ႕တယ္။ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ရုပ္ပံုေလးေတြနဲ႕။ လုိက္နာႏုိင္ရင္ေတာ႕ ကိုယ္႕ က်န္းမာေရးအတြက္ တကယ္ေကာင္းတာပဲေနာ္။ အင္း....မ်က္ႏွာသစ္တာကို ေရသန္႕နဲ႕ေတာ႕ အျမဲသစ္ပါတယ္။ မ်က္လံုး ဖြင္႕ခ်ီ ပိတ္ခ်ီေတာ႕ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။

အဲ...ငရုတ္သီးေထာင္းလို႕ မေတာ္တဆ ငရုတ္သီးမ်က္လံုးထဲ၀င္ရင္သာ ေရထဲ ေခါင္းစိုက္ျပီး ဖြင္႕ခ်ီပိတ္ခ်ီလုပ္တာ။ မလုပ္ဘူးဆိုတာကလဲ စိတ္ကိုကလဲ မအားလုိ႕ပါ။

မိုးအလင္းမွာ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ပြင္႕တာနဲ႕ ရွာဖုိ႕ေဖြဖို႕၊ ၾကံရ စည္ရ၊ ေတြးေတာရနဲ႕၊ မ်က္ႏွာသစ္တယ္ဆို ျဗန္းျဗန္းနဲ႕၊ ေရနဲ႕ မ်က္ႏွာႏွစ္ခ်က္ေလာက္ပက္၊ ကပ်ာကယာ ပလုပ္က်င္းျပီး ေတြ႕ရာပုဆိုးစုတ္နဲ႕ သုတ္လုိက္တာ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါလဲ အိမ္မွာ စုတ္ျပတ္ေနတဲ႕ တစ္ထည္ပဲရွိတယ္။

ေခ်းကိုက္ျပီး မည္းညစ္ညစ္နဲ႕ အ၀တ္ေလ်ွာ္သည္မ ကိုယ္တုိင္ကို ျဖဴေအာင္ မေလွ်ာ္ႏုိင္ေတာ႕ဘူး။ စာေတြ ဘာေတြ ဖတ္တာကေတာ႕ ရွင္းတယ္။ ဘယ္ေတာ႕မွ မဖတ္ေတာ႕ ေျပာစရာမလိုဘူး။ မီးခိုးတို႕၊ ဖုန္တို႕၊ ေနပူတို႕ကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘ၀လိုမ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လိုေရွာင္ႏုိင္မလဲ။

မ်က္စိကို ယင္ေကာင္မနားဖို႕ကလဲ မလြယ္လုိက္တာ၊ မေအးသန္းတို႕ ေနတဲ႕နားက ဆယ္႕ႏွစ္ရာသီ စိုစြတ္ ေအာက္သိုးေနတာ၊ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြကိုလဲ စည္းကမ္းမရွိပစ္ၾကေတာ႕၊ေႏြ မိုး ေဆာင္း ယင္ကေတာ႕ တေလာင္းေလာင္းပဲ။ မ်က္လံုးမေျပာနဲ႕ ပါးစပ္ေတာင္ စိထားရတာ။

'မ်က္ႏွာသစ္တုိင္းမွာ ႏွာေခါင္းကိုလဲ ေရသန္႕နဲ႕ ေဆးေပးရမယ္။ ႏွပ္ညွစ္ရင္ ကိုယ္ပိုင္ လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႕ ညွစ္ရမယ္၊ ျပီးေတာ႕ ႏွာေခါင္းကို လက္နဲ႕ မကေလာ္ရဘူး၊ ဟို...ပိုစတာမွာလဲ ေရးထားတယ္၊ ႏွာေခါင္းကို လက္ႏွင္ မကေလာ္ပါႏွင္႕ တဲ႕။'

မေအးသန္းနာက စကားကို ေကာင္းေကာင္းနားမေထာင္ပဲ တခ်ိန္လံုး ႏွာေခါင္းကို လက္နဲ႕ ႏိႈက္ေနတဲ႕ ဟိုစြာက်ယ္အဘြားၾကီး၊ ဖ်တ္ဆို ႏွာေခါင္းႏိႈက္တာကို ရပ္လုိက္တယ္။ တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးေလးက မ်က္လ့ုးေ၀႕ၾကည္႕တယ္။

'ျပီးေတာ႕ ခံတြင္းနဲ႕ သြားကို ဂရုစိုက္ရမယ္။ အစာစားျပီးတဲ႕အခါတိုင္း၊ အခ်ိဳစားျပီးတဲ႕အခါတိုင္း အိမ္ရာမ၀င္မီရယ္၊ အိပ္ယာထရယ္၊ ပလုပ္က်င္းေပးရမယ္၊ သြားတုိက္ေပးရမယ္၊ သြားတုိက္တဲ႕အခါ သြားတုိက္ေဆးနဲ႕မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဆား၊ ျပာႏု၊ ဆိုဒါမႈန္႕၊ တမာရိုး၊ အဲဒါေတြနဲ႕လဲ တုိက္လုိ႕ရတယ္။'

'စကားေျပာရင္လည္း ကပ္မေျပာရဘူး၊ တံေတြး စင္တာနဲ႕ ေရာဂါ ကူးစက္ႏုိင္တယ္၊ ဟိုမွာလဲ ေရးထားတယ္ေနာ္....ေတြ႕လား၊ 'စကားေျပာလွ်င္ ကပ္မေျပာရ၊ ခြာေျပာပါ' ၊ 'ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ လက္ကိုင္ပ၀ါသံုးပါ'၊ 'ေနရာတကာ တံေတြး မေထြးရ' တဲ႕။ ခံတြင္းသန္႕ေအာင္ အရည္ရႊမ္းတဲ႕ သစ္သီး၀လံကို စားေပးရမယ္၊ ကြမ္းတို႕ ေဆးတို႕ မငံုရဘူး၊ ကင္ဆာ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး ေရခ်ိဳးတဲ႕အခါမွာ ရာသီဥတုကို လိုက္ျပီး လိုအပ္သလို ခ်ိဳးရမယ္။'

'ေဆာင္းဆို တစ္ခါ၊ ေႏြဆို ႏွစ္ခါေလာက္ေပါ႕၊ ခ်ိဳးတဲ႕အခါ ဆပ္ျပာနဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးအႏွံ႕ တုိက္ခ်ိဳးပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ႕ ဒီ ညႊန္ၾကားခ်က္ထဲမွာေတာ႕ 'လံုသံုးလံု' ေရခ်ိဳးခန္းထားပါတဲ႕။ အရွက္လံု၊ အေအးလံု၊ ေရာဂါလံုတဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မတို႕ဆီမွာ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ ခ်ိဳးႏုိင္တဲ႕လူ အေရအတြက္က အေတာ္နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ႕ ကိုယ္ခ်ိဳးႏုိင္သလို ခ်ိဳးၾကတဲ႕အခါ ဆပ္ျပာေတာ႕ တိုက္ပါ။'

ဒီအခ်က္မွာေတာ႕ မေအးသန္းနဲ႕ အကိုက္ပဲ။ ဆပ္ျပာမွန္မွန္တိုက္ျပီး မေအးသန္း မွန္မွန္ေရခ်ိဳးရတယ္။ ဆပ္ျပာရွားေပမယ္႕ ပူစရာမလုိဘူး၊ ေရရွားေပမယ္႕ ပူစရာမလုိဘူး၊ သူမ်ားအိမ္မွာ အ၀တ္သြားေလွ်ာ္ရင္း တခါတည္း အျပီး ေရမိုးခ်ိဳးခဲ႕တာ၊ ေခါင္းလဲ မွန္မွန္ေလွ်ာ္လုိ႕ရတယ္။

'ေနာက္ ေျခလက္သန္႕ရွင္းေရး၊ လက္သည္း ေျခသည္းရွည္လွ်င္ လွီး၊ ေန႕စဥ္မျငီးေခါငး္ကိုျဖီး ဆိုတာေလ၊ လက္သည္း ေျခသည္းထဲမွာ ေရာဂါ ပိုးမႊား အင္မတန္ ခိုေအာင္းႏုိင္တဲ႕အတြက္ သန္ေကာင္ေရာဂါ၊ အေရျပားေရာဂါ၊ ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ လက္ကိုလဲ အစာမစားမီေဆး၊ အိမ္သာမွ ဆင္းလာတုိင္း ဆပ္ျပာနဲ႕ စင္ေနေအာင္ေဆးရမယ္။'

'ေနာက္ျပီးေတာ႕ ေျခေထာက္ကိုလဲ သန္႕ရွင္းေအာင္ ထားရမယ္။ ဖိနပ္စီးရမယ္၊ ဖိနပ္မစီးဘဲ မေနရဘူး။'

အပိုင္း(၈) ဆက္ရန္..............